RIGLOS - Fiesta beti jaia

   Alpinismo minimalista.

   Izenburu hori jarri diot Donostiako Zulo Zahar elkartean eman behar dudan emanaldiari. Maiatzak 23 larunbata arratseko 6etan izango da hitzaldia, Intxaurrondo kaleko 52-an.

   Zer nahi dut adierazi hitz sinple onekin. Asteko, definizioa aztertuko dugu. Minimalismoa, hiztegiak dionez, beharrezkora soilik murriztea da. Soberan diren elementurik gabea. Orduan nik planteatzen ditudan eskalada bidaiak, honelakoak dira. Arinak, azkarrak eta merkeak. Arinak, zama gutxirekin joaten garelako, hegazkin konpainiek baimentzen duten pisua soilik eramaten dugu. Azkarrak, denborak garrantzi handia du eskalada bidai batetan. Hemen garrantzia handia hartzen du burokraziak. Espedizio baimen tramiteetan,denbora asko galtzen da. Baimen konplikatuak behar ez diren lekuetara soilik mugatu beharko gera. Merkeak, lehenago aipatu dudanagatik, espedizio baimenak astunak eta garestiak dira, al izan ezkero zona ireki bat bilatuko dugu. Bidaian garraio publikoa erabiliz ere, bertako jendearekin harreman gehiago duzu, eta beti, merkeagoa izango da.

    Naiz eta gertutasun fisikoa egon, batzuetan, oztopoengatik, urrun dira gauzak. Riglos eta Murillo de Gallego, naiz eta bat bestearen aurrean egon, Gallego ibaiak urrundu izan ditu beti. Guretzako, eskalatzaileontzat, mailoetako haitz gorrixkatik at, ez zegoen ezer. Ibaiaren beste aldeko bazterrak ez zuen garrantzirik. Urteak daramazkit Riglosen eskalatzen, eta, aldiz, Murillo,  ezezaguna egin izan zait beti. Orain berriz, GR ibilbide bati esker, zubi bat eraiki dute betidanik aldenduak egon diren bi herriak gerturatuz. Niri horrek aukerak zabaldu dizkit. Murillok kanpina izanik, erakarriagoa egiten zait orain, egonaldia bertan planteatzea.

   Goiz jaiki nintzan igande goizean Gallego ibaiaren gaineko zubia zeharkatzeko. Rigloseko mailoetan,  viseran, fiesta del biceps bidea eskalatu asmotan nindoan. Arraroa egin zitzaidan Riglosa bide desberdin batetatik  iristea, mailoak beste ikuspegi bat eskaintzen dute. Herria lo zegoen oraindik iturrian ur botila bete nuenean. Bizikleta eliza inguruan utzi nuen, jaitsieran bertan berriro aurkituko nuen kezka buruan nuela . Inpresionantea iruditu zait beti Riglosen eskalatzea, bainan, bakarrik aritzea are gehiago da. Desplome izugarri horietatik, soka askatzera, rapel egiten duzunean, flipatzen duzu. Igoera erritmo ona neraman festa hasi zenean. Igande onetan ospatzen zuten Rigloseko mendi lasterketa. Hango musikak, zarata eta oihuak, niri oraindik bakartiago sentitu erazten zidaten viserako amildegian. Han, beran, herriaren berotasunean, korrikalari guztientzako zegoen animo oihuren bat. Lehena helmugan izan zen korrikalariak ere, txalo zalaparta izugarria jaso zuen. Ni berriz han nengoen bakarrik. Ez zegoen pertsonarik animoak emateko. Inor ez zen konturatu nire presentziaz. Minimalismoak hori dauka, elementuak asko murrizten badituzu, pertsonen begietara ikusezin bihurtu dezakezu.

   Goizean kanpinetik ateratzen

 Gallego ibaia zeharkatzen duen zubia

 Mailoen erreinura iristen

 La fiesta del bices  krokis klasikoa korkuerari hartua

 Visera azpian. Fiesta marraztua ageri da

 lehen luzean

 Goruntz goazen eran atzera botatzen asten da

 Herrian ere festa dago

Azkenengo luzeetan tetxua da

ANSO - Venin de Jardin

Ur dorrea altxatzen da elegante nire aurrean

¡¡¡ Joderrrr !!!  Mala letxean nago. Azken bi urte hauetan, hiru soka moztu behar izan ditut eskalatzen ari nintzela. Bi, rappeletan erantsita gertatu dira, eta, hirugarrena, harriak jota akabatu zen. Gaur ere moztu behar izan dut. Venin de jardin bidearen lehen rappelean gertatu zait.  Hirurogei metroko rappela da. Oso justu iritsi naiz beheko bilerara, zuhaitz batetara. Laurogei metroko soka sinplea eta hogeita hamar metroko beste fina eraman ditut. Soka errekuperatzekoan izan da. Bileratik ongi atera da, baina erortzen hari zela zuhaitz batean trabatu da berrogeita hamar metro gorago. Labana ez nuenez, kordino batekin moztu dut soka. Kontu handiz jaitsi behar izan dut geratzen zitzaidan sokaz. Orain ulertzen dut bidearen izena; lorategietan pozoia egon daiteke. Norbaitek bide hau eskalatzen badu, eta, rappelatzekoan soka kendu eta jaitsiko balu, pare bat kaña nire kontu.

   Gustatu zait bidea, naiz eta hasieran pittin bat galdua egon naizen bidea non hasten zen bilatzen. Iruditu zait, krokisa, une batzuetan ez datorrela bidearekin. Bigarren luzean izan da, dudak izan ditut. Bide berri bat ari dira zabaltzen eskuinerago eta pittin bat despistatu nau. Lehen luzean dagoen parabola ere ez dut txapatu, ikusi ez bai dut egin, zuzen joan naiz delikatua den terreno batetik.

   Ravierrek eta bere lagunek ez dute oparirik egiten. Mutil hauek egiten dutena ekologismo hutsa da. Errespetu gehiagorekin ezingo litzateke plaka oietatik igo, eta, aldi berean, eskalada bide bat sortu. Asko gustatu zait bidea. Azken bi luzeak mundialak dira.

Lehen luzea

 

Laugarren tirada

Anso herria

Verdungo soroak, gariaren

   Ez dut kronika hau bukatu nahi, Nepaleko lurrikarari hitz batzuk eskaini gabe. Paraje paregabe horiek ezagutzeko aukera izan dugunok, barruak astindu dizkigun sentimenduak izan ditugu. Zerbait galdu dugu denok hondakin guzti oien azpian. Drama sozialetik aparte, Kathmandun birrinduta geratu diren bazter askok, bidaiari ororentzat esanahi handia zuten. Mendietara salto egin aurretik, eta bueltakoan ondoren, Kathmanduko kale zahar eta jendetsuetan murgiltzea, gizatasun bainu bat hartzea zen. Bidaiariaren lehen ikasgaiak jasotzeko leku aparta zen hau; Ikusi, entzun, eta galdetu, beti errespetuz, beraien ohituretan eta kulturan kalterik egin gabe. Globalizazioak hasi zuena, lurrikara batek bukatu du. Ondare arkitektonikoa, Nepalgo kulturaren sustrai handi bat zen, onek eusten bai zion aldaketaren haize bortitzei. Ni zorretan nago Nepalekin. Zor espirituala da. Katmanduko kaleetan eta mendi magaletako bidexketan, jasotako esperientzia gaitik, nire bizitzak beste zentzu bat hartu zuen.

¡¡¡ DHANYABAD NEPAL !!!