RIGLOS - Fiesta beti jaia

   Alpinismo minimalista.

   Izenburu hori jarri diot Donostiako Zulo Zahar elkartean eman behar dudan emanaldiari. Maiatzak 23 larunbata arratseko 6etan izango da hitzaldia, Intxaurrondo kaleko 52-an.

   Zer nahi dut adierazi hitz sinple honekin. Hasteko, definizioa aztertuko dugu: Minimalismoa; hiztegiak dionez, beharrezkora soilik murriztea da. Soberan diren elementurik gabea.
   Orduan nik planteatzen ditudan eskalada bidaiak honelakoak dira; Arinak, azkarrak eta merkeak. Arinak, zama gutxirekin joaten garelako, hegazkin konpainiek baimentzen duten pisua soilik eramaten dugu. Azkarrak, denborak garrantzi handia dueleko eskalada bidai batetan. Espedizio baimen tramiteetan denbora asko galtzen da, horregaitik, baimen konplikatuak behar ez diren lekuetara soilik mugatu beharko gera. Merkeak, lehenago aipatu dudanagatik, espedizio baimenak astunak eta garestiak dira, al izan ezkero zona ireki bat bilatuko dugu.
   Bidaian zehar garraio publikoa erabiliz ere, bertako jendearekin harreman gehiago lortzen duzu, eta beti, merkeagoa izango da.

    Naiz eta gertutasun fisikoa egon, batzuetan, oztopo geografikoengaitik, urrun dira gauzak. Riglos eta Murillo de Gallego, naiz eta bat bestearen aurrean egon, Gallego ibaiak urrundu egin ditu beti. Niretzako, eskalatzaile bezala, mailoetako haitz gorrixkatik at ez da ezer egon. Ibaiaren beste aldeko bazterrak ez zuten garrantzirik. Urte asko daramazkit Riglosen eskalatzen eta, aldiz Murillo, ezezaguna egin izan zait beti. 
   Orain berriz, GR ibilbide bati esker, zubi bat eraiki dute Gallego ibaia zeharkatuz, betidanik aldenduak egon diren bi herriak gerturatu dira. Niri horrek aukerak zabaldu dizkit. Murillok kanpina izanik, eta nire egoera pertsonala gaitik, erakarriagoa egiten zait orain egonaldia bertan planteatzea.

    Goizean kanpinetik ateratzen

   
   Goiz jaiki nintzan igande goizean Gallego ibaiaren zubi berria zeharkatzeko, bizikleta gainean nindoan. Rigloseko mailoetan, viseran, fiesta del biceps bidea eskalatu nahiak neramatzan. Arraroa egin zitzaidan Riglosera bide desberdin batetatik iristea, mailoak beste ikuspegi bat eskaini zidaten.

Gallego ibaia zeharkatzen duen zubia

    Herria lo zegoen oraindik iturri emenkorran ur botila bete nuenean. Bizikleta eliza inguruan utzi nuen, jaitsieran bertan berriro aurkituko nuen betiko kezka buruan nuela. Sekulakoa iruditu zait beti Riglosen eskalatzea, eta bakarka aritzea are gehiago. Desplome izugarri horietatik, luzea bukatu eta soka askatzera errapel egiten duzunean, flipatzen duzu.

Mailoen erreinura iristen

    Igoera erritmo ona neraman "festa" hasi zenean. Igande honetan ospatzen zuten Rigloseko mendi lasterketa. Hango musikak, zarata eta oihuak, niri oraindik bakartiago sentitu erazi zidaten viserako amildegian. 

Herrian ere festa dago.

    Han, beran, herriaren berotasunean, korrikalari guztientzako zegoen animo oihuren bat. Lehena helmugaratzen izan zen korrikalariak txalo zaparrada izugarria jaso zuen. Ni berriz han nengoen, bakarrik. Ez zegoen pertsonarik niri animoak emateko. Inor ez zen konturatu nire presentziaz. 
   Minimalismoak hori dauka, elementuak asko murrizten badituzu, pertsonen begietara ikusezin bihurtzen zarela.

 La fiesta del biceps  krokis klasikoa korkuerari hartua

 Visera azpian. Fiesta marraztua ageri da

Lehen luzean.

 Goruntz goazen eran atzera botatzen hasten da.

Azkenengo luzeetan tetxua da.

ANSO - Venin de Jardin

Ur dorrea altxatzen da elegante nire aurrean

   ¡¡¡ Joderrrr !!!  Mala letxean nago. Azken bi urte hauetan hiru soka moztu behar izan ditut eskalatzen ari nintzela. Bi, errapeletan erantsita gertatu ziran, eta hirugarrena, harriak jota akabatu zen. Gaur ere moztu behar izan dut. Venin de jardin bidearen lehen errapelean gertatu zait. 
   Hirurogei metroko rappela da hau, eta oso juxtu iristen zara bilerara, zuhaitz bat. Laurogei metroko soka sinplea eta hogeita hamar metroko soka fina neraman.
   Errapela soka errekuperatzekoan izan da. Bileratik ongi atera da, baina erortzen hari zela zuhaitz batean trabatu da, berrogeita hamar metro gorago. Indarrez tiraka ibili naiz baina alperrik izan da. Sokatik ezin nintzan igo, ez bai nekien non eta nola trabatua zegoen. Eskalatzen igotzea ere ezinezkoa nuen, atzera botatzen duen leku bat da, helduleku eta babesleku gabea.
   Soka mozteko beste aukerarik ez dut izan. Gauzak oraindik gehiago zailtzeko, labana ez nuen, eta kordino batekin moztu dut soka. Kontu handiz jaitsi behar izan dut geratzen zitzaidan sokaz, berrogehi metrotara ez zen iristen. Zortez inongo ezbehar gahiagorik gabe lortu dut hormatik jaistea.
   Orain ulertzen dut bidearen izena, lorategietan pozoia egon daiteke. Norbaitek bide hau eskalatzen badu, eta errapelatzekoan soka kendu eta jaitsiko balu, pare bat kaña nire kontu.

   Gustatu zait bidea, naiz eta hasieran pittin bat galdua egon naizen bidea non hasten zen bilatzen. Iruditu zait, krokisa une batzuetan ez datorrela bidearekin. Bigarren luzean izan da hau, dudak izan ditut nondik tiratzeko garaian. Bide berri bat ari dira zabaltzen eskuinerago eta horrek pittin bat despistatu nau. Lehen luzean dagoen parabola ere ez dut txapatu, ikusi ez bai dut egin, zuzen joan naiz delikatua den terreno batetik gora.

   Ravierrek eta bere lagunek ez dute oparirik egiten. Mutil hauek egiten dutena ekologismo hutsa da. Errespetu gehiagorekin ezingo litzateke plaka horietatik igo eta, aldi berean, eskalada bide bat sortu. Asko gustatu zait bidea. Azken bi luzeak mundialak dira.

Lehen luzea

 

Laugarren tirada

Anso herria

Verdungo soroak, gariaren

   Ez dut kronika hau bukatu nahi, Nepaleko lurrikarari hitz batzuk eskaini gabe. Paraje paregabe horiek ezagutzeko aukera izan dugunok, lurrikara ikaragarri horrek, barruak astindu dizkigun sentimenduak sortu dizkigu. Zerbait galdu dugu denok hondakin guzti horien azpian. Drama sozialetik aparte, Kathmandu paregabea birrinduta geratu da, bidaiari ororentzat esanahi handia zuten bazter asko. Mendi zurietara salto egin aurretik, eta bueltatzean, Kathmanduko kale zahar eta jendetsuetan murgiltzea, gizatasun bainu bat hartzea da. Bidaiariaren lehen ikasgaiak jasotzeko leku aparta da hau; Ikusi, entzun, eta galdetu, beti errespetuz, beraien ohituretan eta kulturan kalterik egin gabe. 
   Globalizazioak hasi zuena, lurrikara batek bukatu du. Ondare arkitektonikoa, Nepalgo kulturaren sustraia suntxitu da. Ni zorretan nago Nepalekin. Zor espirituala da. Katmanduko kale eta mendi magal bidexketan jasotako esperientziak, nire bizitza beste zentzu bat hartu zuen. Nepalera joan nintzan lehen aldi ondoren gauzak beste era batetara neurtzen hasi nintzen.

¡¡¡ DHANYABAD NEPAL !!!