2011(e)ko urtarrilaren 23(a), igandea

PICO LENITO - EZTANDA

               


             

   Pico Lenito mendiaren ipar pareta Hecho bailaran dago, selva de Oza sarreran. Gailur elegante hau da, Zuriza bailaratik hasita, Peña de Alano, Peña Forca eta Achar de Lenitok osatzen duten kordal luzearen azken punta. Veral eta Aragoi ibaiaren artean geratzen diren punta ikusgarriak.


   Lenito mendiaren ipar paretara iristeko bide motzena Puerto de Aguas doan bidea da. Bide hori errepidearen ondotik irteten da, Ozako oihaneko kanpinera iritsi baino kilometro bat lehenago. Seinale batek markatzen du. Baso itxi batetik doa bidea gupida gabeko malda astunean. Basotik ateratzerakoan aterpe ireki bat dago, bertatik egundoko paretak agertzen hasten dira gure bista aurrean, tartean gure jomuga den Lenito. Ordu erdi luze kostatu zaigu honutza iristea. Norabidea aldatzen dugu puntu honetan, ezkerretara tiratzen dugu malda fuerte bat hartuz. Beste ordu erdian  pareta azpian gaude. 


   Pico Lenito ipar pareta nahiz eta horma ezezagun bat izan, eskalada bidez josia dago. Berezi beharko genituzke neguko, eta, udako bideak. Neguko bideen artean lehen linea Canal Norte izan zen. Javier Escartin eta Lorenzo Ortasek 1977 zabaldu zutena. Bigarrena "El sentido de las ultimas cosas", Oscar Acin eta Nuria Diazek zabaldutakoa 90 garren urte bukaerako da. Bide honek Eskofet-Gonzalez udako bidearekin partekatzen du kanala. Guk zabaldu dugun "Eztanda" bidea, neguko bieden artean hirugarrena da, Picazo-Muñoz udako bidearekin partekatzen du sarrerako kanala. Udako bide gehiago daude, infoa nahi izan ezkero Picazoren Ansoko eskalada gidan bilatu dezakezue. Gida horretan egileak punta honi Peñaforca deitzen dio.


   Eztanda bidea orokorrean izotz bide bat da, sutsu alpino handiarekin. Babesteko batik bat friendak erabiliko ditugu. Frienden artean mikroak izango dira gehien sartuko ditugunak. Bidea, horma handiaren azpian dagoen paretan hasten da. Lehen luzeak pareta hau gainditzen du. Bigarren luzeak elur pala zeharkatzea du helburu, kanalaren hasiera iristea. Hirugarren luzea, ia kanalean, erresaltetxo bat gainditzen du. Laugarren luzea delikatua da, tentea eta eskalada mixto pixkat du.  Bost garren luzeak kanala segitzen du bere bukaera arte. Picazok "socabon" deitzen dio leku honi, jarraipenik gabeko zulu handi bat da. Seigarren luzeak kanal hau utzi eta eskuinetara tiratzen du. Terrenoa ez da oso bertikala, baina eskalada teknikoa eskatzen du. Puntu honetan horma tente batekin egingo dugu topo, hor muntatuko dugu bilera, arrakala baten azpian. Zazpigarren tiradak fisura hau eskalatzen du, bidearen luze zailena da, M6 gogorra. Zortzigarren tiradan, zailtasunak ia atzean utzita, mixtoan segituko dugu. Eta azkeneko luzea, bederatzi garrena, ertza segiz gailurrera eramango gaituena.
   Gailurretik jaisteko collado de Lenitora iritsiko gara mendiaren hegoaldetik trabeska eginez eta lepo honetako ipar kanala jeitsiz paretaren base aldera hartuko dugu.














2011(e)ko urtarrilaren 15(a), larunbata

RIGLOS - VIA DEL PAJARO

   

   Auñamendiak baldintza horietan ikusteak, elurra kohesiorik gabe, azukarra bezain aske, penagarria egin zitzaidan. Bi mila metrotara nengoen eta euri mehea ari zuen. Eguraldi iragarpenak ez zuen hori esaten, nik behintzat ez nuen horrela ulertu. Grisa zegoen eguna, laino fin itxiak estaltzen zuen Lenito mendiaren ipar pareta. Denbora neraman pareta honetan korridore bat eskalatzeko asmotan, "El sentido de las ultimas cosas", Oscar Acinek eta Nuria Diacek zabaldutako kanala, 90eko hamarkadaren bukaeran igo zuten. 
   Tramankulo guztiekin pareta azpira igo nintzen kanala hasten den punturaino, eskalatzen hasi nintzen ere. Nabarmena zen, baina egiaztatu beharra nuen, pioletet eta kranpoiekin izotzean kolpatu, baldintzak ez ziran onak eskalada burutzeko. Penaz atzera egin nuen.

   Pirinioak ez ba daude egoera onean, zer egin hurrengo egunean? Hori nire dilema. Beti geratuko zaigu Riglos. Askotan izan da horrela, eta, izango da B planen aukera. Beraz Mailoetara joatera erabaki nuen.
  Arratseko azken orduan iritsi nintzen herri bitxi horretara, egunaren azken argiak horma tenteak sugar kolore gorriaz margotzen duenean, une magikoa da hori. Momentu horretan pentsatu nuen "La via del pajaro" berriro eskalatzea, oraingo honetan ere bakarka. Lehen aldian, orain bi urte izango zen, ikaragarri gustatu zitzaidan esperientzia. Bide mitiko honek Pisoneko hormarik ikusgarriena zeharkatzen du. Gaur egun errekipatua dago, buril zaharrak zeunden tokian paraboltak sartu dira, bilerak hobetuak daude ere.
  Bide hau bere garaian oso famatua izan zen. Fernando Cobosen balentria izan zen lehen igoera. Urte asko dira Manu Beriainekin batera bidea igotzen saiatu nintzela, Fernandok ireki eta urte gutxira, errepikapen apur batzuk besterik ez zituen. Lehen luzea eskalatzen ari nintzela, zorigaiztoko harri bat aska zitzaidan eta Manuri hankan eman zion. Eskalada bertan behera utzi behar izan genuen.


  Bideak antzinako sutsua mantentzen du oraindik, ez da bere aldamenetan, edo, Viseran zabaldu berri diren horien bezalakoa, tirada luze eta zuzenak dituztenak. Hemen nabaria da behetikan zabaldua izan zela bidea, alde batetik bestera doa horman zehar bide xamurrena bilatzen. Nabigatze honek soken errozamendua sortzen du, beraz tirada motzak egin beharra daude. Bakarka eskalatzen duzunean hau ez da gertatzen, errozamendua ez da existitzen, estilo honetak bai elkartu daitezke luzeak. 


  Nire iritziz eskalada exigentea da "La via del Pajaro", zailtasun teknikoa handia ez izan arren, 6c, konpromisoa dago. Tramu oso luzeak daude segurutik segurura. Gainera tarteka agertzen doazen haitz zubietako kordinoak aldatzea eskatzen dute, haien itxura zahartuak esaten digu ez direla erorketa bat geldiarazteko gai izango.



                                 Gustura gelditu nintzan eskaladarekin, era bat gomendagarria da.