Ausa-Gaztelu - Eki ertza sektorea

   Behin irakurri nuen Kilian Jorneti, edo agian kontatu zidaten, ez nago ziur, goizetan motibatzeko erabiltzen zuen bidea, esaldi bat zen, bere buruari errepikatzen zion: -Ohetik altxatzen zarenean izan nahi duzun hori izango zara. Psikologiaz beteta daude hitz xume hauek, errazak dira ulertzen, ezagutu nituenetik lagundu didate.

   Bizitzen ari garen une arraro hauetan, goizetan zer nahi dugun izan jakitea ez da erraza, nor garen ere ez dakigu askotan. Etxean sartuak egon behar izan dugu, zergatik garbi jakin gabe. Orain gauzak arindu direla dirudi, deseskaladan omen gaude, zehatz ez dakit zein fasean; eta bat-batean bakarrik eskalatzea da eskalatzeko era bakarra, sokaz edo sokarik gabe, baina bakarrik. Nork esango zidan niri, bakarka hasi nintzenean eskalatzen, horrelakorik ikusiko nuenik. Ikaragarrizko nahaspila neraman orduan nire buruarekin, erdi konplexua zen, bakarrik ibiltzearena pittin bat bitxia zela pentsatzuz. Teknika ez nuen dominatzen, ordu asko sartu behar izan ditut, seguru eta gustura sentitzeko.

   Ausa-Gaztelura etorri naiz eskalatzera, Zaldibiako herri barruan dago, herri horretan bizi naizenez al dut bertan eskalatu, eta gauzak dauden moduan ez da gutxi.

   Ausa-Gazteluko eki ertzaren plaka honetan aspalditik eskalatzen da, aztarna asko topa daitezke, baina badira hamarkada batzuk eskalatzaileak ez direla etortzen. Nik bideak berreskuratu eta era askean igo ditut, hemen azaldu ditudan hauek.

  Gipuzkoako mendi federazioko teknikariek, Aitor Rufo eta Baserrik lan bikaina egin dute bilera guztiak berritzen eta bide bat edo beste txukuntzen.

  Ba dauka Ausa-Gazteluk beste eskalada sektore bat, ertza azpian gelditzen da, itzalean, udarako oso egokia, kirol eskalada eta trad eskalada partekatzen ditu, info gehiago nahi duenak aralarren eskaladak blog-ean aurkituko du.

  

TXINDOKI Amitzi horma - Tao bidea

   Gehiegizkoa izango litzateke nire aldetik Tao edo Taoismotaz idaztea, bizi osoa filosofia hau ikertzen eta praktikatzen aritu direnek ezinezkoa dela esaten dutenean. Ez da nire asmoa, ez eta gutxiago ere, sinpletasunak txunditzen nauen arren.

   Tao hitzak bidea esan nahi homen du, norabidea edo ikasbide zentzua hartuz.

   Orain hiru mila urte Lao Tse izeneko jakintsu Txinatarrak Tao Te Ching liburua idatzi zuen, eta aldi berean Tao eskolak sortu zituen, pertsona honi egotzi diote Tao pentsamenduaren sortzailea izatea.

   Tao pentsamendua deskriba daiteke naturaren filosofia bezala, lurrarekin gertutasunean bizitzea, bizialdia oztopatu gabe, eta gertaerak beraien bidea jarrai dezaten utziaz.

   Taoismoaren kontzepturik adstratuena objektu guztien orekan datza, gauza guztiak dute puntu komun bat; itsusia eta ederra elkartzen diren unea, ona eta txarra bat egiten duten bezala, edo iluna eta argia. Ideia hau marrazki batez azaltzen dute Taoistek; zirkulu bat dena adierazten duena, eta zirkulua bitan banatua konparaketak adieraziz, alde bat zuria da eta beltza bestea, bi koloreak elkartzen diren puntu bat dago erdian, hortik jaiotzen dira desberdinak, amankomun batetik sortzen dira.

   Ez dut Taoismoa segitzen, nire ekintzak urruti daude pentsamendu askatzaile horretatik. Nik Yoga praktikatzen dut, orain hiru urte hasi nintzen Ohianaren klasetara joanaz, eta onurak nabaritu ditut nire ahuleziak landu ditugulako.

   Ohianak dio, geldialdiak mugimendua orekatzen duela, mugimenduak geldialdia konpentsatzen duen bezala. Taoismoan bezala hitz horiek zailak dira ulertzen, igarkizunez beteak daude; “ez da ezer munduan ura baino ahulagorik, baina ez dago ezer zailtasunak hobeto gainditzen dituenik”.

    Zeozer ulertu duzue?

   Aurretik igoa nuen Tao bidea, iaz izan zen bakarkako eskalada batetan. Gustatu zitzaidan bidea, batez ere hirugarren luzean dagoen arrakala, beheko zati guztia igotzea merezi du pitzadura hau eskalatzearren.

   Krokisa marrazten ari nintzela erabaki nuen bidea hobetu nezakeela, pasarte batzuk pittin bat arriskutsu geratuak ziren, seguru fixo batzuk on egingo zioten bidearen kalitateari.

   Xabier Artolaren laguntzaz burutu dut egin gabe nuen lan hori. Berriro eskalatu dugu, eta seguru fixo batzuk jarri dizkiogu, hiru parabolt bileretan, eta bi parabolt progresiorako.

   Tao bidea Papildo bidearen ondoan hasten da, edo hobeto, sokak azken bide honen ondoan lotzen dira, zeren, hamabost metro igo beharko ditugu III. graduan parabolt batez hornitua dagoen bilera batetaraino.

   Bide hau eskalatzen goazen eran kalitatea "crescendo" doa, onetik hasten da eta, sublime bukatu.

   Eskalada luzeak motzak utzi ditugu, era horretara friend eta mikrofriend joku batekin aski izango dugu Tao bidea eskalatzeko.

   Bideo hau Javier Miralles Ordiziarrak egin du, Txindoki mendia ardatz hartuta argazki paregabeak erakusten dizkigu. 

RALLA DE ALANO-Canal central- Suspiro de invierno

Ralla de Alano iazko argazki batetan, gorriz gure igoera.

   Egun argiaren zahi egotea adostu genuen Iván Urzelai eta biok erabakia hartu aurretik. Gau ilunean iritsi giñan Techeras parkinera, Ralla de Alano urrunean sumatzen zen forma beltz bat besterik ez zen.

   Lo zakuaren goxotasuna uzteko gogo handirik gabe, besoa luzatu nuen furgonetaren atea zabaltzeko. Tristea iruditu zitzaidan lehen irudia, kolore ilun goibelez eginiko margo lan baten tankera hartu nion Ralla de Alano mendiari. Margolariak, elurra, zuri kolore ilun itzali batez marraztua zuen. Haitza, koadroaren espazio gehiena hatzen zuela, kolore gris beltz eze bat zen. Elur kanal bakanak, mendiaren zainak balira bezala, odoletan zeuden, likidotze jarioak haitza orbantzen zuen. Freskotasuna falta zitzaion irudiari.

   Guri ere, egoerak, etsi egin gintuen, eskalada tresna prestaketa konbentzimendu handirik gabe burutzen aritu giñan, gauzatzera gindoazen igoerak zentzutasuna galdu balu bezala . - Bertaratuko gaituk eta erabakiko diagu -.

   Motxila bizkarrean jarri eta martxan hasteak on egin gintuen, animotsu gindoazen maldan gora, edozein gaiez mintzatzen, Ivanekin ez da solasaldi konturik falta izaten.

   Elurretara iritsi giñenean, eta krampoiak jantzi, - Ez dago hain gaizki -, esanez kontsolatu giñan. Erabakia hartua genuen, gora gindoazen.

   Ralla de Alanos ipar kanala mendiren ipar pareta erdi erdian dagoen pitzadura nabarmena da, oso bistakoa. Lehen neguko igoera Alberto Urtasun Iruñako eskalatzailearen eskutik etorri zen, Suspiro de invierno izenez ezagutzera eman zuen, eta IV/4+ zailtasunak gainditu behar izan zituen. Baldintza lehorragoetan egiña homen dago bidea, M5 zailtasunak eman zizkioten errepikatzaileek. Guk ere oso lehor topatu dugu pareta, baina ez ditugu zailtasun horiek gainditu behar izan eskalada burutzeko. Aukera eta bariante dexente ditu bide eder honek.

   Bidearen lehen zatiko; erresalte lehor, zeharkaldi trakets eta kanal zabal batzuk gainditu ondoren paretaren azpian geunden, horma bitan banatzen duen kanal handiaren hondoan. Senak eskuinetik tiratzeko agindu zidan, lehor zegoen harriz eta lurrezko malkar batetik, goran, zeharkaldi motz bat eginez, kanal handia hartzeko aukera begiztatzen zen.

   Kanal handiak eman zion burutzen ari giñan igoerari zergatia, elurra bi hormen artean estutzen zen, giro alpinoa handituz, sentipenak sortu zigun baikortasunak azkartu zuen gure igoera erritmoa.

   - Hemendik Picazo pasatu da -, esan nion Ivani estugune batetik ateratzen ari zenean. Bere gainean nengoen ni, harri handi baten aldamenean, bat batean azaldu zitzaidan paraboltean muntatutako bileran.

   Bitan banatzen zen kanala puntu honetan, eskuinera jotzen bagenuen, elur malda luze bat segituz, gainean ikusten zen mendi puntara errez iritsiko giñan. Ezkerretik tiratzen bagenuen berriz, arroila eder batetik, zailagoa, mendi puntara iristea ez zen ain nabarmena. Bigarren aukera hautatu genuen, lirainagoa zelako, erakargarriagoa.

   Tirada luzea izan zen, soka oso bat, lepo batera iritsi arte, parabolta zegoen kokatua. Hemendik aurrera tontorrera zuzen tiratu genuen, haitz erresalte bat gainditu ondoren kanal batzuk hartzera. Arazorik gabe bi luzetan mendi puntan giñan.

   Soka, eskularruak bustiak zeuden, hezetasun itzela izan genuen kanalean, eguzki goxotan jarri genituen gauza guztiak lehortzen.

   Gustora geunden burututako igoeraz, nahiz eta baldintza honetan ez bilatu kanala atsegingarria izan zen eskalada, baldintza hobeagoetan oso gomendagarria da neguko eskalada hau.

  Denbora dezente zen Ivan eta biok elkar ez genuela eskalada egiten, asteburu bikaina pasatu dugu batera.  

ASPE-Edil / PALA DE IP-Ursi

   

   Mendiak asko ematen digu, baina kentzen ere badaki. Mendiaren bueltan hasi nintzen Nanorekin harremanetan, eta mendiak bera pertsonalki ezagutzeko aukera ezabatu dit.

   Ez nuen Nano aurrez agurtzeko paradarik izan, gure harremana telefono eta Whatsapp bitartez izan zen soilik, gaur egun ziber laguna deituko genioke.

   Eskalada gida baten bueltan idatzi zidan lehengoz Nanok, euskaraz idatzia zegoen Whatsappa bidali zidan, bitxia egin zitzaidan. Nano Bisaurin bailarako eskalada gida bat prestatzen ari zen, Zuriza inguruan zabalduak ditudan bide batzuk sartu nahi zituen gida horretan, libururako textu bat idazteko ere eskatu zidan. 

Nano Zaragozan jaioa zen, eta Aragues Del Puerton zuen bizilekua, mendi gidari bezala irabazten zuen ogia. Nanok euskaraz egiten zuen, euskalduna zen alegia.

   Nanorekin izan nuen azken harremana, Whatsappez hau ere, Bisaurin inguruan bide berri bat zabaltzea gonbidatu nuen unean izan zen, ez zen posible izan, Nepalera zihoala erantzun zidan, Himlung mendira.

   Berri txarrak buelta ziran gailur zurien erreinutik, Nanok ezbehar baten ondorioz bizia galdu zuen, Himlung puntatik jaisten ari zela suertatu zen zorigaitza, kolpe handia izan zen askorentzat.

Doluak behartzen duen samin denbora ondoren, iristen joan zaizkit Nanoren bizitza gorabeheratsuaren pasarte batzuk, ezagutzen ez nituen ibilera konprometitu eta irekiaren adibideak.

   Nanok ez zuen bizitza arruntaren aldeko apustua egin, askatasuna eta gutxiengo taldeen eskubidegatik borrokak mugitu zituen bere oinak.

   Nano Kurdistan herrian ibili zen brigadista moduan, Hevale Cita zen bere borrokalari izena, Rojavan egon omen zen, Siriako Kurdistan probintzian, eta Raqqa askatzeko borroka gogorretan parte hartu zuen Kurduei laguntzen. Anai mendia omen da Hevale Cita Kurdo hitzaren esanahia.

   Mendiak Joseba Iztueta ezagutzeko aukera eman dit, Gabiria herriko semea, Goierritarra, nik asko estimatzen dudan gertutasuna, herritar batekin alpinismo ona egiteko aukera ez dut aspaldian izan.

   Josebarekin egin ditudan lehen eskaladak Candanchu aldera eraman digu, bi bide kateatu nahi genituen egunean, Intermission eta Edil. 

   Elkarrekiko izan genezakeen kezka eta zalantza baztertua geratu zen lehen pioleta kolpearekin batera, baldintza ezin hobeak ziran izotz eskaladarako eta, gehien gustuko genuena egiten ari giñan, eskalatzen. Intermission bidetik hasi genuen gure kateatzea, Tortiellas paretan dagoen bide bat dugu hau, klasiko bihurtu da azken urteetan, oso gerturatze motza eta erosoa dauka, zailtasun baxua du ere.

  

   Ziztu batean igo genuen intermission, izotz eskaladaz gozatzen. Gailurreko ertzera iritsi ginenean, gure aurrean, airoso, Aspe mendi ederraren ipar aurpegia azaldu zitzaigun, helburua genuen. Ondo elurtuta zegoen Edil bidea, marra zuria nabarmen ikusten zen. Rabada eta Navarro eskalatzaile mitiko Aragonesak zabaldu zuten bide hau. Sokada mañoak udan igo zuten Aspeko ipar aurpegia, gaur egun neguan egiten da gehien bat, urtaro hotzak ematen dio bideari kalitatea, Pirinioetako negu bideen onenen zerrendan sartzerainokoa.

   Edil bideak bere hasieran luze zail bat du, tetxoaren tirada. Mixto eskalada da, M6 zailtasuna dauka, besoak ondo berotzen dizkizun horietakoa. Sabai honen ondoren izotz marra paregabe bat hasten da, zailtasun handirik gabe eskalada zoragarri bat oparitzen duena, kutsu alpinoz betea dago mendi kuttun hau.

   Ez zen lehen aldia Aspe mendiko bide on honetara etortzen nintzela, orain urte dezente bakarka saiatu nintzen Edil igotzen, tetxoko luzea eskalatu ondoren jaitsi egin nintzan, baldintzak orduan ez ziran oraingoan aurkitu ditugunak bezalakoak.

   Josebarekin egin dudan bigarren irteerak Pala de Ip mendira eraman gaitu, Ursi bidera, aurten, negu hasieran, Pirinio mendietan dauden alpinismo baldintza ezin hobeak aprobetxatu nahian.

   Ez zen lehen aldia ere bide honetara nentorrela, bakarka sartua nintzen negu gorrian. Gogoratzen dut lehorragoa aurkitu nuela pareta, lehen zatiko luzeekin latz borrokatu nuela, eta ondoren, lehen elur zelaira iritsi nintzenean, egoeraz gehiegi pentsatzearen ondorioz jaitsi egin nintzela.

   Beste itxura bat azaltzen zuen oraingoan Ursi bideak, elurra eta izotzak marra garbi markatzen zuen, leku askotan, lehen era askean igoeran eginiko krokisak ez zetorren bat egungo baldintzekin, krokisak marrazten zituen mixto pasarte ia guztiak izotz garbiaz pasatu genituen. Ursi bidea lehena era askean eskalatzen nire lagun miña nuen Alfonso Vizan izan zen.

   Lehen zatiko azken luzean ordea gauzak aldatu ziran, pareta tente lehor bat azaldu zitzaigun bidea mozten. Klaru zegoen egun hauetako errepikapenek pasarte hau ezkerrean zegoen izotz jauzi batetik gainditu zutela, baina eskalatzaile hauen ibiliaz izotza gutxituz joan zela eta, guk ez genuen garbi ikusten hortik era askean ateratzeko aukerarik genuenik, beraz zuzen tiratu genuen diedro tente batetik, era askean, dena ematen, gogorra iruditu zitzaigun.

   Izotz asko zegoen bidean, baina ez torloju onak sartzeko haina, bi edo hiru bilera muntaian asko saiatu behar izan genuen zerbait itxuroso egiteko; torloju erdi sartuak, iltze falkatuak, brikolajea.

   Bide hau ez da marra zuzen bat oikoak diren izotz lineak bezala, ez da nabaria ere, zeharkaldi ikusgarri asko ditu paretaren puntu ahulenak bilatzeko.

   Oso dinamikoa egin zitzaidan igoera, luzeak azkar, denbora asko galdu gabe igo genituen, arratseko lauretarako Pala de Ip gailurrean giñan, baina oraindik jaistea geratzen zen.

   

   Ipar kanaletik egin genuen behera, lehenik, Pala de Ip ipar mendebal ertza segituz bizkarrera iritsi giñen, horrela ipar kanalaren azken zatia saihestu egin genuen, hemendik ipar aldera pala bat jaitsi ondoren,eta elur zelai bat gurutzatzen ekialde norabideaz, ipar kanalera iritsi giñen.

   Ilargi argia lagun genuela, leher eginda, baina oso pozik, arratseko zortzietan furgonetan giñan berriro, Formigal eski estazioko Sarrios parkingean genuen utzia ibilgailua.

   Alpinismoaren kutsu hoberena aurkitu dugu bide ikaragarri honetan, pioleta kolpe bakoitzarekin, paretari irabazi diogun metro bakoitzeko, mendizaletasunaren handitasuna dastatzea lortu dugu.

MONTREBEI - Ksurulaina bidea

   Gaurko egunean, oraindik, denboran bidaiatzeko dugun era bakarra oroitzapenen bidez da, atzera egitea alegia, gure memorian gertaera eta leku bereizietara bueltatzea da aukera.

   Burutapen hau pasatu zitzaidan kaskezurretik, lo zakuaren goxotasunean lurrean etzana, l'estall herri utzian, Santiago Domingo zenaren etxeko sabai higatua begira nengoela, gau hotza bertan pasatzeko prest geunden Gorka Lertxundi eta biok.

   L'estall, Santiago Domingo, Montrebei; esanahi handiz betetako izen hauek, lehen aldiz, ezagutzeko aukera aurreko mendearen bukaeran izan nuen, Dani, Ra eta Karmel-ekin egindako bidai eder batean suertatu zitzaidan abagunea. Santiago orain etzana nagoen etxe honetan bizi zen, bakarrik, ez zituen mendi hauek uzteko inongo asmorik, bera herri isolatu honetan jaioa zen, eta bizitza gorabeheratsu baten ondoren bertan hil nahi zuen. 

  Eskalada bidai honetan Cade bidea igo genuen, abentura itzela izan zen nire lagun Donostiarrekin batera burutu nuena.

   Hona bueltatzeko bigarren aukera urte dezente geroago izan nuen, bakarrik etorri nintzen orduan milaka Lore eta zuhaixken usain gozoz asetua dagoen lur honetara, Santiagok bere  bizitzaren azken arnasak dastatzeko aukeratu zuen egoera berdinean azaldu nintzen ni, soilik, baina garai horretarako Santiago iadanik ez zegoen L'estallen. Eskalada esperientzi izugarri bat izan nuen Existencialismo bidea bakarka egitean, asko markatu ninduen eskalada honek ondorengo urteetan.

   Hirugarren bisitaldiaren bidai garaian aldaketa handiak sumatu nituen mendi paregabe hauetan, pista hobetua zegoen eta mendi aterpea martxan, congosteko bi bazter banakatuak zubi batez lotuak aurkitu nituen. Chemarirekin nengoen orduan, eta Totxaires bide mitikoa eskalatu genuen.

   Laugarren aldi honetan Gorka Lertxundirekin nago, eta erronka ausart batekin goaz horma erraldoi horretara, Ksurulaina bidea era askean, eta hiltzeak erabili gabe igo nahi dugu bi egunetan. Behin bakarrik egiña dago balentria, eta ez da izango lan makala erepikatzea. Josep María Alsinak eta Endika eskalatzaile kataluinarrak zabaldu zuten bide ausart hau 90ko hamarkadan, garai buelta ezin haietan ospe handia izan zuen igoera honek. Urteetan zehar errepikapen bakan batzuk izan ditu, baina guztietan puntakoena Nill-ek eta bere lagun katalanek orain gutxi burutu dutena da, artifizial ziren luze guztiak era askean eta iltzerik sartu gabe igotzea lortu dute, guk Kataluniar hauen testigua hartuz erronka berdina dugu helburu.

   Atxikita dagoen Link honetan, Josep Maria Alsinak 90eko hamarkadan idatzitako hausnarketa bat dago, La edad del hierro izenburuaz idatzi zuena, nire iritziz, ein handi batean, denborak arrazoi eman dio Alsinari.

https---escaladatradicional.com-es-la-edad-del-hierro-

   Etxeko goxotasunean orain, Gorkarekin batera bizitutakoak oroitzapenak dira jadanik, ahaztu ez nahi ditudan gogorapenak ditut.

   Goizean goiz esnatu giñan lo gutxi egin ondoren, beti gertatzen zaigu, bidai luze bat egin beharra dago Euskal Herritik Montrebeira iristeko, ordu txikietan hartzen dugu deskantsu. Gosari arin bat egin ondoren eskalada materialea prestatzen hasi giñen, naiz eta bi egunetako eskalada baten aurrean egon ez zigun denbora asko hartu dena prestatzeko eginkizun honek, sobran esperientzia dugu iadanik eta erraz iristen gara adostasun batetara.

  Gorkak petate handi bat eta nik eskalada materialez betetako motxila generaman bizkarrean, Congosteko errekazulora daraman malda astunetik behera gindoazen bideari arreta asko jarriaz, galtzeko ariskua handia da hemen. Urrutian behe laino desatsegin batek estaltzen zuen gure helburua zen horma, hilobiaz haraindiko zulo batetara gindoazela zirudien, ezagutzen genuen egoera batetara. Laino itxi ezak arrapatu gintuen momentuan haize zakar batek hasi zitzaigun joka, zaila egiten zen bide zidor estua segitzea.

  

  Horma azpian ere, Ksurulaina bidearen hasieran, naiz eta hormaren babesean egon gauzak ez ziren hobetu, gure aldamenean zegoen Congosteko arroilak haize bortitzaren ondorioz urru egiten zuen.

   Legezko zozketa batek erabaki zuen gure zortea, nork hasi behar zuen eskalada genuen jokoan, makilatxoen legeak aintzen ditu gure penak eta aintzak.

   Gorkari tokatu zitzaion lehenik katu oin izoztuak janztea, ziurtatzen dizuet ez zela lan makala izan baldintza kaxkar ohietan metroak irabaztea hormari, zaila dena ahare eta zailago egiten du honek.

   Eta bat-batean ia konturaturik gabe eguzki goxo izpiek besarkatu gintuzten, beltza zena zuria bihurtu zen, eguerdiko hamabiak ziran iadanik, eta soilik hasi berriak giñan.

   Petatea hormatik mugitzea eskaladaren zailtasun bat zen, bigarren luzearen bukaeran dagoen jardinean zaku astuna uztea lortu genuenean helburuetako bat egina zegoela sentitu genuen.

   Gure bibaka leku izan behar zuen terraza horretatik gora al genuen guztia eskalatu nahi genuen eguna bukatzerako, eta soka fixoz ornitua utzi, hurrengo egunerako eskaladari zati garrantzitsu bat kentzearren.

   Makiltxoen legeak agindu zuen bezala hirugarren luzea Gorkari tokatzen zitzaion, benetan nire zorte ona eskertu nuen, asko eskalatu beharra dago luze horretatik airoso ateratzeko, denbora dezente eraman zigun igotzea.

   Laugarren tirada graduz bide osoaren zailena den arren eskalatzeko garaian ez da horrela gertatzen, material fixo gehien duen luzea da hau, aldiz arroka txarrena duena ere bai.

   Egunaren azken argiak arrapatu gintuen laugarren luze hau bukatzerako, sokak bertan fixatu genituen eta bibakaren erosotasunera jaitsi giñan, deskantsua behar genuen.

   Egiazale izanik, esan beharra daukat, Gorkak eskalada hau proposatu zidanean eta nire baiezkoaren arrazoietariko bat, ein handi batean, bibaka proposatzen zuelako izan zen, eskalada erritmoak erakarri ninduen.

   Ez zidan huts egin bibakak, gau eze, haizetsu, hotz eta deseroso horrek.

   Eskaladaren bigarren eguneko goiz ilunean haizeak gogoz astintzen zuen oraindik, ahalegin handia egin beharra zegoen lo zakutik ateratzeko, proiektuaz amore eman edo aurrera segi arteko aria oso fiña zen goiz itsusi horretan, eskerrak gosari koxkor batek gauzak beste kolore batez ikusten uzten dizula.

   Aurreko egunean jarritako soketatik gora hasi giñan igotzen geneuzkan arropa guztiak soinean genituela, mugimenduak berotasunean sartzeko esperantzan gindoazen metroak irabazten eskalada soka fiñetatik gora.

   Ia eguerdiko hamabiak izango ziren Gorkak katu oinak jantzi zituenerako, momentu horretan ere makiltxoen legeaz gogoratu nintzan, pagatuak ere ez genituen lan horiek egingo, eguzki printze batzuk lortzen zuten be laino itxia gurutzatzea, itxaropen epel bat sortuz gure animo hoztuetan.

   Bostgarren luze honetatik haurrera haitzaren kalitateak asko hobetu zen, eskalada mugimendu arriskutsu askoei plazera ateratzeraino, bidearekin bat egiñak geunde jadanik, Ksurulainaren nortasunaz irentsiak.

   Luzeen kalitatea eta edertasuna handitzen dijoaz gora egiten dugun bitartean, seigarren sokada asko gustatu zitzaidan, ezin hobeto zabaldua dagoela diot, kalitate aparta dauka.

   Zazpigarren tirada plazer arriskutsu bat da, maila handiko eskalatzailea izan behar duzu bera kateatzeko, gure krokisak 6C+ markatzen zuen, lasai asko nire iritziz 7a+ on bat izango da, Gorkak txalotzeko moduan igo zuen.

   Zortzigarren sokada urteetan Montrebeiko luzerik desiratuena izan da, iltzeen trabesiaz ari naiz, izugarri ona da tirada hau, jokaleku pare gabe batean zaude sartua, eta irteera arrakala fin bat da trabeska hartzen dena, serio eskalatu beharra dago.

   Bi luze falta zitzaizkigun bakarrik bidea bukatzeko, azkenengo bi 6b+ak, dagoeneko gaua gainean genuen, Ksurulaina bideak orduak irentsi egiten ditu, paretako hamaka beharrezko izango genuen bilera horretan gaua pasa eta hurrengo egunean bi luze hauek igotzeko, ez genituen material horiek. Ksurulaina bidea errepikatua duten sokada gehienak guk egin genuen maniobra berdiña egin beharrean izan ziran, sokada denak ez badira izan ere, errapel txiki batez Totxaires bidea hartu, honen 6C luze motz bat egin eta Cade bidearekin bat eginez hazken hau gauaren deserotasunean eskalatu. Penaz, egindako esfortzu guztiak alperrekoak izan diren zapore gaziaz, errapel txikia egin behar izan genuen.

   Ondorengoak kontatu ditudan bezala suertatu ziren, gauak mugimendu guztiak mantsotzen ditu, eta kotxearen segurtasunera iristerako ordu txikiak ziran, Santiagoren etxe zakartua aukeratu genuen gure gorputz txikituak etzan eta deskantsu desiratua hartzeko.