AKETEGI Hego ertza Argi bidea

   Eguna argia zen, ederra, eguzkiak lehen ordutik argitzen zituen Aizkorriko puntak, Zegama herritik argi ikusten genituen kanalak eguzkiaren argitan. Gure helburua ez zegoen hain argi, Aketegiko harrizko horma mimetizatua geratzen zen goizeko argiaren efektuz, saiatu nintzan Xabierri gure eskalada argitzen, argibideak ematen, ez zitzaion oso argi geratu.

   Lortu genuen gure eskalada, argitasuna eman genion aspalditik erronka nuen helburu bati, haitz eskalada berrargitzea Aizkorriko hormetan. Zaila egiten ari zait, haitz hauek oso egoskorrak dira, xuhurrak heldulekuak eskaintzen.

   Mendi eskalada da “Argi” bidea, argi eta tentuz ibili behar da harri hauetatik igotzean, hau argi eta garbi esan beharra daukat, era horretara argitaratzen dut bloggean.

   Gustura geratu ginen eskaladaz, gailurrean ateratako argazkiak argi erakusten du, irribarretsu agertzen gara Aketegi muñoan, larra argitsuan.

   Bideari Argi izena jarri diogu, Xabierren zakur Argiren omenez, zakur argia da Argi.

   San Adrian tunela pasaz, eta Aizkorri bide arrunta hartuz egin genuen Aketegi horma hurbiltzea. Aizkorri puntatik,gure frente eta azpian, ikusi al izan genuen Aketegiko hego ertza. Zabalaitz zeharkatu, eta azken punta honek Aketegi mendiarekin partekatzen duen muñotik Kanalaundi kanalera jaitsi giñan. Bi kanal hauek elkartzen diren puntuan, Kanalaundiko zuhaitz bakartiaren altueran, ahuntz bide bat pasatzen da Aketegiko horma aldera doana, bidexka hau segituz ertzaren hasiera eraman gintuen, kordino bat utzia dago zuhaixka batean.

   Lehen hiru luzeak trepada dira, eskalada erreza dute, tentuz ibili beharra dago une batzuetan harri solteak daude eta. Hirugarren luzea arteka zabal batetara iristen da, eskuinera segi beharra dago arteka honetatik bilera muntatzera. Laugarren tirada interesgarriena iruditu zitzaigun, bertikaltasun pittin bat hartzen du bideak. Bosgarren eta azken luzea arista da berriro, guk ensablean egin genuen azken zati hau.

VERCORS Oleos bidea

Elur hautsa zen dena

   Saiatu gara, ez da posible izan, Eiger ipar hormak gure tokian jarri gaitu, umiltasunez atzera egin beharrean izan gara, harrokeria garesti atera zitzaigukeen. Gehienetan, mendiaren gailurra zapaltzea nahi izatea ez da aski izaten, zeruaren eta infernuaren arteko muga oso estua da pareta ilun hauetan, denok entzunak ditugu gertaera beltz asko Eiger ipar horman.

   Arratsean hartu genuen Kleine Scheidegg-ko trena, aurreko egunean elurrak bazterrak ongi zuritu zituen, apurka eguraldia hobetzen ari zen, Meteo iragarpenak hurrengo egunetarako giro aparta azaltzen zuen. Ez zen ori ordea Eiger ipar hormaren partea, Grindelwald sport dendako mendi gidariak Eiger ipar paretaren egoeraz galdetu genionean harriduraz begiratu gintuen,- Nor ausartzen da Eiger hormaz galdetzea? - Eroak ala ziurrak dira eskalatzaile hauek? Horma ez zegoela baldintza onean erantzun zigun, eskalada ezinezkoa izango genuela, guk aldiz gure begiez ikusi nahi genuen horma, bertara joatea erabaki genuen.

   Hotza izugarria zen, elur hautsetan gindoazen arrasto sakona  zabaltzen, egunaren azken argiak ziren. Eiger ipar paretari sarrera ematen dion elur malda igotzeari ekin genion orduan, asmoa, edozein momentuan eta edozein tokian bibaka antolatzea, estrategia sinplea zen gurea.

   Elur malda konikoak jarri zigun gure tokian, gerriraino sartzen ginen elur bigunean, ezin genuen pauso seguru bat eman, elur maldak bere sakonera eraman behar gintuen sentsazioa nuen.

   Ez zen erabaki erraza izan, sekula ez da erraza izaten, frakasoaren zama astuna da, faktore asko genituen kontra, hauek irakurtzen jakin beharrean geunden, gaua gure gainean genuela ekin genion atzerako bideari.

   Hiru lagunen arteko irteera bat zen gurea, Chemari, Xabier Artola, eta idazten duen honen artekoa. Xabik, gu Eigerren geunden bitartean, elur hauts hotzetan eskiatzen gozatu ederra hartua zen, oso baldintza onak zeuden horretarako. Guk ordea haitz eskalada nahiago genuen, arroka seko eta epelean hobeto, Frantziara bueltatzea izan zen gure erabakia.

Udaberria iritsia zen Vercorsera

   Vercors mendi ingurua ezagutzeko interesa aspaldikoa dut, gauza onak soilik entzunak nituen, Alpeen itzalean, bigarren lerroan izan da beti, bere garaia iritsi zitzaionaren determinazioa nuen.

   Dakienari galdetu behar zaio beti, Unai Mendiak bidai batzuk eginak ditu Okzitaniako pareta hauetara, Iruñarrak telefonoz gauza asko argitu zizkigun. Unai, Philip Moussato eskalatzaile Frantziarraren jarraitzaile amorratua dugu, azken honek horma hauetan bide oso on batzuk zabalduak ditu, Unairen gustuko bideak izanik hortzak estu hartu beharreko marrak beharko dira izan, Frantziarrak bere ibilerak eskalada gida batean idatziak ditu, bide propioen selekzio bat da eskalada gida hau.

   Bi horma gomendatu zizkigun Unaiek, Archiena eta Glandasse, lehenengo paretatik hastea erabaki genuen.

   Sorpresa atsegina izan zen Archiane zirkoa, ingurua benetan ederra da, horma oso erakargarria du, eta aterpean egiñiko egonaldiaz ere oroitzapen onak ditugu. Jean Luc, Archiane aterpeko zaintzaileak, doanik utzi zizkigun sukaldeko erabilpena eta dutxa, erreforma batzuk egiten ari zen eta itxia zuen aterpea, lerro hauetatik eskerrak eman nahi dizkiot.

   Bi bide eskala genitun Archianen, lehena Quarantaine rougissante eta Equation bideen arteko konbinazio bat, bigarrena Oleos bidea, biak a la biak oso onak, nik azken honetaz hitz egin nahi dut, benetan txunditu bai ninduen.

Quarantaine lehen luzeak

Equation luze klabean, zoragarria!!!

   Philip Moussatok sortu zuen Oleos bidea, bakarka, 2009 urtean, mendi istripuan hildako Luc Avogrado lagunaren oroimenez. Horma handiko kirol eskalada bide bat dugu Oleos, ekipatutako bide bat, hau horrela izan harren guk friend gutxi batzuk eraman genituen, baita erabili ere.

   Hitzez zaila egiten zait Oleos deskribatzea, betiko kalitate kalifikazioetatik kanpo deskribatu nahiko nuke, Oleos bideak ba dauka beste esentzia bat, eskalatzen ari zaren bitartean jasotzen duzun emozio bat, arrokak, mugimenduaren bitartez blaitzen zaituen ilusioa ukigarria.

   Kostatu zitzaigun Oleos eskalatzea, bukatu ere ez genuen egin, lau luzetara utzi behar izan genuen gauak harrapa gintuelako. Gauza on gehienak ez dira errez lortzen, ahalegintzea eskatzen dute, emaitzaren zaporea gozoagoa da beti, eskalada honetan ere horrela izan da.

    Naiz eta bidea begi aurrean izan ez genuen ikusten, Mussatoren eskalada gidak leku batean kokatzen du, eta Vercors eskalada gidak beste desberdin batean, azken honek du arrazoi. Egun bat galdu genuen bidearen bila. Martxoa ez da garairik onena bide hau eskalatzeko, itzalean pasatzen ditu egunaren ordu gehienak, goizeko lehen orduetan eguzkiak jotzen du soilik. Kanal handiaren ondoan doa, honek haize korronte bat sortzen du, hotza urte sasoi honetarako. Uda garaiko aproposa dela deritzot, guk hotz handia pasa genuen, arropa asko soinean genuela eskalatu beharrean izan ginan. Martxoan egunak udan baino motzagoak dira, guk pare bat ordu gehiago behar izango genituen eskalada bukatzeko.

Oleos bigarren luzea

Beste luze bat gehiago egin genuen, hamabigarrena

   Bideak du garrantzia, helmuga bukaera izan daiteke, gailurra, eta nik ez dut mendi tontorrera iristeko presarik.

Pico Olibon - Ipar kanala

   Nork ez du bizimoduaz aldatzeko gogoa izan, eguneroko ohiturekin bukatu eta beste zeregin berri batzuekin hasteko beharra sumatu. Dena utzi, lana, konpromisoak, lagunak…, eta Pirinioetako herri txiki ahaztu batean bizi berri bat hasteko ametsa eduki. Zuetako batzuk seguruena bai.

   Rebe, Rosa eta Diegok beraien gogoa bete dute. Proiektu serio batekin Pirinioetako herri txiki ahaztu batetara joan dira bizitzea. Herri honek garai batean izan zuen bizi itxaropena berreskura al dezan lan egiteko asmoarekin joan dira dena utzita, Senderos del Teja du izena proiektu honek.

Aragoiko Artieda herrian ezarri dute beraien egoitza, udal ostatua kudeatzen dute, laster kanpina martxan izango da ere.

   Gu izugarri ondo tratatu izan gaituzte beti, etxean bezala sentitu gara beraiekin. Asteburu honetan ere han ginen, hau izan dut nire oinarrizko eremua burutu dudan azken eskalan.

   Aritz Azkuek bidali zizkidan argazki batzuetan bere anaia Alain ageri zen izotz kanal bat eskalatzen, harrigarria egin zitzaidan, oso egoera onean agertzen zen kanala. Aritzi galdetu nion zein leku zen hura, Pico Olibon ipar kanala zela esan zidan. Interesa piztu zitzaidan.

   Goizeko bostetan jaiki nintzan igande goizean, Lizara aterpera ordu bete beranduago iritsi nintzen. Berehala motxila bizkarrean nuen, eskalada materialaz hornitua zegoen. Barranco de los Castillones zeharkatuz, eta bi ordu pasa ibilia egin ondoren, Pico Olibon ipar horma azpian nintzen, aho zabalik, izen berdineko zirkuaren edertasunaz txundituta, lehen aldia zen bertan nengoela.

   Pico Olibon ipar kanala oso ederra da, orokorrean inklinazio gutxi dauka, azken erresalteak ematen dio zutitasun apur bat. Erresalte honek ez du luzera gehiegirik, motza da, gainditzeko estutu beharra dago, iltze bat dago kokatuta.

   Kanalak ez dizu Pico Olibon gailurrera eramaten, Ruabe de Bernera gailurrera baizik, bi mendi hauek lepo eder batek banatzen ditu. 

   Jaitsiera buruhauste txiki bat izan zen, nik zuzen jaitsi nahi nuen Bernerako lepotik Barranko de los Castillones aldera, ez nuen posible izan, errapel bat egitera eskatzen zidan, nahiago izan nuen buelta hartu eta collado del Bozotik Lizarako aterpera iritsi.

   Arratseko hiruretan Artiedako hostatuan nintzan, erabat gose, bazkari ederra zerbitzatu ziguten Ostatuko lagunak.