PEÑA DE SIN - Venganza bidea

   Mendekua indarkeria justifikatzeko aitzaki bat besterik ez da, bortizkeria estali nahian maiz erabiltzen dugun desenkusa. Altsasuko gazteen auzia mendeku bat izan da, sententziaren bortizkeria mendekuaren terminoetan bakarrik ulertu daiteke, eta pertsona batzuek justifikatzen dute.

   Furgoneta gidatzen noa Pirineoruntz, Eneko Cesarrekin geratua nago eskalatzeko, irratia piztua daramat. Albisteetan gertakariri tamalgarri batzuen bueltan berriro Kataluniaren arazoari heltzen diote, oraingoan lazo orien kontuarekin hari dira, Altsasuko gertaerekin konparatzen dituzte, hemen ere jende multzo batek mendekua eskatzen du. Irratia itzaltzen dut.

   Nik ez dakit noren edo zeren kontrako mendekua hartu nahian ibili zen Josema Jarrin 1994-ean, bakarka, Peña de Sin horman venganza bidea zabaldu zuenean. Izugarrizko balentria izan zen, lan itzela, tamalez, mendi erronka askoren moduan kirol meriturik gabe pasatu zena, sikiera, Josemak, bere mendeku pertsonala burutzea lortu izan balu.

   Niri zaia egiten zait pentsatzea horma batetan mendekua bilatu dezakezunik. Agian asmo horrekin sartu zintezke, amorruz beteta, baina ziur naiz intentzio horiek alde batetara geratuko direla amildegien eraginen ondorioz. Gu, Aszeta mistikoen moduan, hormak aukeratzen ditugu bakean egoteko, gizalegeetatik urrun. Nire iritziz gure mendekua pertsonala izan ohi da, gure gatazka propioa gainditu behar izaten dugu, beldurrak eta gabeziak, horrela besteak bakean uztea lortzen dugularik.

Bidearen krokisa behin behinekoa egin arte

Trazadua 

   Orain bi urte hasi giñan Eneko eta biok venganza bidea askatzeko asmotan. Ahalegin hutsean geratu zen lehen saiakera ura, Josemak erabilitako eskalada teknika ez zetorren bat eskalada askearekin. Josemak buril zuloak egin zituen gantxoak kokatzeko, eta era ez natural horretan aurrera egin zuen haitz plaka lisoetatik. Garai batean ohikoak ziran teknika hauek,  horma handietako eskaladan erabiltzen ziran batit bat, nik ere Paineko erdi dorrean, intsumisioa bidean, erabili nuen teknika hau, edo gertuago, Txindokiko fronton horman Eskarlet O’Lara bidean ere aurkitu daitezke zulotxo hauek. 

   Lehen saiakera horretan hirugarren luzetik jaitsi giñan Eneko eta biok, planteamendu berri batekin egin genuen bahera, - zergatik ez Josemari gure asmoak adierazi?, eta aldi berean eskatu ea inporta zitzaion bere bidea era askerako berreraikitzea? - gure pozerako bai erantzun zuen.

   Iaztik ez nuen Enekorekin eskalatzeko aukerarik izan, Peña Santako horma ikusgarrian, Unairekin batera, Oparia bidea zabaldu genuenetik. Enekoren telefono deiak atseginak izaten dira beti, eskalada proposamen ederrez etortzen dira, ojo lince ezizena ez diote alperrik jarri, oraingoan ere fin ibili da.

Putreak nola elikatzen dituzten testigu izan giñan, ikusgarria.

   Igoera luze honetan zein zen erabili beharreko estrategia adostu behar genuen, hori bai zen punturik garrantzitsuena, nik paretan lo egitea proposatzen nuen, horrela uneoro zegokion lekuan egongo bai giñan, soka finkoetatik igotzen eta jaisten ibili ordez, indarrak eta denbora aurreztuz.

   Peña del sin-ek inguratze motza du, eta asko eskertzen da, batit bat, oreka galdu eragiten dizun petate erraldoi batekin bazoaz.
   Venganzaren lehen luzea oso ona da, diedro perfektu batetik doa, cazador de estrellas bideak ere bertatik hartzen du hasiera. Duela bi urteko saiakerarekin konparatua, oraingoan bidea moldatzen gindoan, eta oso atsegina zen. Pareta tentea denez petatea arazorik gabe igo daiteke, guri, hasieran, pare bat alditan trabatu zitzaigun petatea bakarrik. Lasai gindoazen, marraskiloen moduan,  behar genuen material guztia generaman. Eskalada luzeak gogorrak eta oso ederrak ateratzen ari ziran. 
   Ilunabarrak bosgarren bileran arrapatu gintuen, bele zulo zikin batetan, oso desatsegina gertatuko litzaiguke gaua bertan pasatu behar izatea, Enekok buruko argiarekin eskalatu zuen seigarren tirada, zorionez errepisa on batetan bukatu zuen, gaua pasatzeko egokia izanik.

   Ez nuen lo sakon bat egiterik izan, buelta dezente eman nituen postura ezin hartuz, garrantzitsuena deskantsatzea zen eta indarrak berritzea geratzen zitzaigun bide zatia eskalatu ahal izateko.

   Gogor hasi giñan eskalatzen bigarren egunean ere. Zortzigarren luzea arrakala eder batetik doa, oso tirada ona da, asko eskalatu beharrekoa. Aurreko egunaren erritmo berdina generaman, luzeak librean igotzea kostatzen ari zitzaigun. 

    Azken luzeak sabai bat hartzen du, zuhaitz batzuk daude traba egiten sabai honen erdi erdian. Sabaiaren ezkerretara diedro etzan bat ateratzen da, askoz erakarriagoa eta logikoagoa gure iritziz, beraz hortik tiratu genuen.

   Hormaren gainean geunden jadanik, eskaladaren parte bihurtu zen petate zaharra alboan genuen, venganza bidea era askean egin izana eta eskalada bide on bat berreskuratua izan den sentsazioarekin pozaren pozez, esker onez besarkatu giñen Eneko eta biok.

      Jaisteko sin plan bidea erabili genuen, errapelatzeko ongi prestatua dago.

MALLOS DE AGUERO - Pajaro de buen aguero - Dominguitremendi

   

Zelaitxo bat belar finez eta suabe batez estalia, olibondo baten gerizpean etzana nago loaren goxotasunak erdi harrapatuta, ondoan, igerilekuan, umeen jolasen hotsak gozamenaren froga dira, aurrean, ia nire gainean, haitz horma eder eta erakargarri bat dut, ordu batzuk lehenago bertan nengoen ahalegin zentzugabean murgildua: zer eskatu nezake gehiago? Agian bihar ere, gaurko egunaren moduan, eskalada bidea izan dadila kalitatezkoa.

   Ustekabean etorri gara Aguerora, ez zen gure asmoa, aukeren barruan ere ez zegoen, zorioneko kointzidentzia batzuek ekarri gaituzte ona.

   Lehen aldia da Agueron nagoela, ondoan dagoen Riglosek eraman izan du beti nire atentzioa, Agueron eskalatzeko zer zegoen ere ez nekien.

   

   
Herriko kanpinean instalatzen gara, kafetegira joaten naiz eskalada informazio eske, suertez Carlos dago bertan, kanpineko arduraduna da, berak azaldu dizkit eskalada bideen egoerak eta kokapenak.

  

   Dani Ascaso, Dani Santorens, Gorka, Conrado eta Miguel Madozek 2014-ean zabaldutako, Pajaro de buen aguero bidearekin hasten naiz eskalada saioa, oso bide ona da, era bat gomendagarria. Hirugarren luzea asko gustatu zait, oso ongi zabaldua dagoela pentsatzen dut, lasai hartzeko tirada da. 

   

   

   Eskalatu dudan bigarren bide luzeak Dominguitremendi du izena.  Bide honen lehen igoera ere Miguel Madozek eta Conrado Domingok sinatu zuten, Peña Sola igotzen du hiru luze eleganteetan. Egun beroetako oso aproposa da bide hau, itzala eta haizea topatuko ditugu  mailo eder honen atzeko karrikan. Naiz eta behetik zabaldutako bide bat izan, kirol eskalada zentzua du marrak. Bigarren luzea asko gustatu zait, ikaragarri ona da. Hirugarren tirada berriz, nire iritziz, erabat gainditu zituen lehen eskalatzaileak, zulatzailea gehiegi erabili behar izan zuten pasarte batzuetan, Ae-ak sortu zituzten, bidea desitxuratzen. Carlosek komentatu zidanez, hirugarren luze honek 7a+-eko zailtasuna zuen, nire iritziz askoz gehiago da, ez dut librean egin. Pantza pare bat ditu bloke mugimendu oso gogorrekin.

   Hirugarren eskalada saioa kirol eskaladarako sektore batetan egin dut, El Purgatorio.  Goiza lainotua esnatu da, itxaropentsu gerturatu naiz sektore honetara, saioa bukatzerako eguzkitan nago eskalatzen. Asko gustatu zaizkit bideak.

   

Carlos-eri ere jakin mina sortu dio bakarkako eskaladak. Maiz gertatzen zait,  eskalada mota hau ohikoa ez denez, askok, teknikaz galdetzen didate. Karlosek probatua omen dauka teknika hau, baina zalantza asko sortzen zaizkio, saiatu naiz zalantza hauek argitzen. Berak ere, bakarkako eskaladaz berba egin dudan beste askoren moduan, onurak ikusten dizkio eragozpenak baino, eta azken hauek, eragozpenak, gauza guztien moduan, landu egin behar dira desagertzeko.

Faro Budiño-Montefierro-Monte do Galiñeiro

   Esaidazu norantz duzun itzala eta, esango dizut non zauden.

   Euskal Herriko ondartzetan eguzkiak bizkarra majo berotzen dizu, hori lainotua ez dagoenean. Mediterraneo itsasoan aldiz bular aldean eman beharko duzu eguzkitako krema. Galizia eta Portugal kostalde atlantikoan eguzkiak alboz jotzen du, deskuidatzen bazara beso bat bestea baino gehiago belzteko arriskua duzu, kamioizaleen antzera. Ni badaezpada itzalean egoten saiatzen naiz edonon.

   Paisajistikoki izugarri polita da Galiziako Riax Baixas kosta, bistako plazer bat da. Hondar zuri fineko hondartza hauetan ilunabar perfektuak kontenplatu ditzakezu. Hondartza eta itsas ondoko pasealekuetatik kanpo, gure egonaldia oraindik erakargarriagoa egiteko, eskalada aurkitu dezakegu.

   Baionako kanpina izan dut kanpo base, bertatik atera naiz eskaladatxoak egitera.

Montefierro eskalada gunea.

   Baiona ondoan dagoen Axón herrian eskalada eskola txiki bat topatuko duzu itsasoaren ondoan. Monteferrerro deitzen diote eta faro aldamenean dago. Inguru izugarri polit batean dago kokatua eskola hau, Patos hondartza, Estellas eta Cíes irlak begi bistan dituzu, plaka eder errez batzuk kenduta ez du interes handiagorik.

https://trepadas.wordpress.com/lugares-proximos/monteferro/

   Faro Budiño beste kontu bat da, Galiziako eskalada eskola garrantzitsuenetakoa da. Ez dago kosta ondoan, arazo bat niretzako, 30km barrurago kokatzen da Porriño kontzejuan. Inguruko herriak eta jarduera ekonomikoak, autobia eta izugarrizko industrialdea daude azpian, irentsi egin dute paisaia honen edertasuna, ziur naiz garai batean bertakoek mirestu eta gehiago errespetatu izango zituztela haitz hauek.

  

   Granitozko horma hauetan ehundaka bide aurkituko ditugu, eskalada garbia eta ekipatua partekatzen dira. Ehun metroko garaiera hartzen du gehienez. Bide klasiko bat bilatzerakoan, Krokisak ez dira errez interpretatzen, alde guztietatik sartu eta ateratzen bai dira bideak eta barianteak, Pino bidea, bariante batekin, aukeratu eta eskalatu nuen, asko gustatu zitzaidan.

   Nirea ez zen izan oiko eskalada bat, txirrinduaz egin bai nuen joan etorria, era honetara, nire iritziz, paretari beste dimentsio bat ematea lortu nuen, eta aldi berean duintasun gehiago. Baionan dagoen kanpinetikan 34 km daude faro Budiño hormara. Zalantza asko izan nituen hasieratik, zein bide hartu izan zen lehena. Galiziako errepideak ezagutzen dituen edonork ohartuko zen zertaz ari naizen, trafiko handia dago, eta dena da gora eta bera jarrai bat. Teknologiari esker bilatu nuen aukerarik hoberena, Google Mapsek gidatu ninduen mendiko errepideetatik, autobideetako auto eromena aldenduz. Zamarena ere zalantza zen, zer material hartu eskaladarako, eta horrez gain zein bide eskalatu. Bide klasiko ekipatua aukeratu nuen, vía Pinos, horrela, friend eta fisureroen beharrik izango ez nuelarik.

Morgadans gaina.

Faro Budiño horma Morgadans gainatik.

   Goizeko zazpiretan martxan nintzan, soka simplea neraman bizikletaren parrillan erantsia, bakarkako eskalada ekipoa eta mosketoi batzuk, motxila txiki arin bat bizkarrean zintzilik neramala.

   Gustora hasi nintzan pedalkadaka goizeko freskuran, Miñor errekaren bailaran nijoan Gondomar herrirantz. Lehen maldekin batera nabaritzen hasi nintzan gurpilak errepidera erantsi egiten zirela, Gailiñeiro mendi zerra igotzen ari nintzan, astuna izan zen igoera. Indarrez juxtu iritsi nintzan Morgadansko gaina, izen hori eman diot gainari erreferentziarik ezbait dut topatu, mendi portua kokatua dagoen kontzejuarena da izena, eta, eskerrak bertatik laino tartean urrunean faro Budiño ikuskatu nuen, honek aurrera jarraitzeko animoz berriz bete ninduen.

   Ez zitzaidan erreza suertatu orientazioa, askotan geratu behar izan nuen errepide bazterrean Maps kontsultatzeko, erratu ere behin baino gehiagotan egin nuen, momentu horietan instintuari esker lortu nuen nire helburura iristea.

   Ia pareta azpiraino ailegatu zaitezke bizikletaz lur pista batetik. Ez zitzaidan iruditu jende asko ibiltzen denik eskalatzen, bideen hasiera zoruak sastrakaz nahiko zikinak aurkitu nituen.

Faro Budiño azpian.

Via Lactea lehen luzea.

Pino bidea hirugarrena

Pino bidea laugarrena.

   Lehenengo bi luzeak Via Lactearenak eskala nituen, eta oso ederrak dira, batibat Feldespato harritxoz betetako plaka eskalada. Hirugarren luzean bideari izena ematen dion pinu erraldoia dago arrakalatik ateratzen, ingurua erretxinaz beteta du. Laugarrena ere asko gustatu zitzaidan, tximinia horizontal kurioso batetik doa. Gailurrera iritsi, pare bat argazki egin eta errapelatzen bueltako bideari ekin nion.

   Itzultzeko bidea ere erronka bat zen, Morgadansko gaina igotzea, oraingoan Porriño aldetik, kezkatzen ninduen, portu hau pasatzen banuen errepidea beheruntz izango zen Baionaraño.

   Dena eman nuen igoera amaiera gabe horretan. Gauza bakarra nuen alde, banekien gaina hartzen nuen momentutik erronka hau burutua izango nuela. Laino eze batek estali zuen desioko gaina iritsi nintzenean, niri begira, harriturik, larrean etzanak zeuden behiak izan ziren nire zorionaren testigu bakarrak, plato handia sartuta, oraindik urrun zegoen itsasorantz jaisteari ekin nion. Arratseko lauretan kanpinean nintzan berriro, nire alaba galdezka nuen, - Aita non egon zara? - Mendian maitea, paseo bat ematen.

https://trepadas.wordpress.com/lugares-proximos/faro-de-budino-o-porrino/

   Nire hirugarren eskalada eskola sorpresa atsegin bat izan da, ez nuen hainbeste espero Monte du Gailiñeiro eskaladaz. Altuera txikiko bideak dira eta gehienak oso etzanak eta zailtasun gutxikoak, baina badira horma sakabanatu batzuk bertikalak direnak, eta hemen ondo estutu beharra dago. Kalitate ezin hobeko gneis harria da, arrakala eta erregleta romoz beteta, eskumuturrak ondo berotzen dizkizu horietakoa, hormen altuera eskasia orekatuz.

   Eskola honetara iristeko, aurrekoan moduan, bizikleta erabili nuen, soilik 14km dira. Oraingoan ere Baionatik Gondomar herrirantz hartu nuen, Vincios herrira jarraian, azken honen gainean kokatzen da eskola eder hau, bertatik ditugun bistak liluragarriak dira, Vigo eta Baionako itsas bazterrak kontenplatzen direlarik. Mendi ingurua ere oso ederra da, naiz eta Galizia osoa kaltetu izan dituen baso suteen aztarnak aurkituko ditugu, ingurugiroa pixkanaka errekuperatzen doa.

https://trepadas.wordpress.com/lugares-proximos/monte-galineiro-gondomar/

Monte do Galiñeiro ipar gailurra.

Haitzaren kalitatea ezin hobea da.

Vigo Monte do Galiñeirotik.