Palomares, Balaitous eta Peña Montañesa, aste bikaina

   Azken aste hau oso intentsua izan da, bizia, aita naizenik ahaztua nuen aste aktiboa. Estres puntu bat sortzen duen ohietakoa, eskalada batetik etorri, motxila hustu, eta segidan beste eskalada bat burutzeko, berriro, motxila prestatzen duzun horietakoa. Non, buruhauste handienak, hartu duzun eskalada materiala, edo, hormara hurbiltzeko bidea egokia den sortarazten dizutenak dira, aste luze burugabea.

   Aste trinko hau ez zen posible izango etxekoen laguntzarik gabe, muxu handi bat bidali nahi diet denei, bereziki, nire emazteari, bere adinekotasunarik gabe ez ziren posible izango eskalada zirraragarri hauek, eta are gutxiago, bloggean idazteko nire ilusio ulergaitza.

   Lau istorio desberdin burutu ditut aste bikain honetan, lau horma eta mendi desberdin, lagun desberdinekin.
   Hau ez da nire gusturako sailkapen egokia, ordena beste bat litzateke, garrantziaren araberako banaketa. Lehenik lagunen deiak izan nituen kanpora ateratzeko proposamenekin. Ondoren, horma, mendi edo eskalada bideak etorri ziren, kidearekin adostu nituen igoerak. Azkenik istorioa sortzen da, eskaladaren narrazioa, hitzetan plasmatuz eskalada irteera horretan azaleratu diren emozioak.   

   Nire aste higitu honetan, lehenik, Xabi, Aritz eta Tarirekin aritu nintzan eskalatzen, Etxaurin, espigolo bidearekin ausartu nintzan ni. Ikusgarri bezain desplomatua den bidea da espigolo, erresistentzia fisiko guda bat da.

   Alberto Fernández izan nuen soka kide bigarren irteeran. Asko poztu ninduen telefono deia izan zen Albertorena, Euskal alpinista gazte indartsuen artean dago Elgoibarra, eskalada ederrak burutzen ari den eskalatzailea dugu. Ez nuen dudarik, irteera hau, Palomares hormetan eskalatzeko aukera ona izango nuela, eta gutxiago, saiatu beharreko bidea “Ipa barik ez dago festarik” izango zela.

   Itzela da Íñigo eta Mikelek zabaldu duten bidea, Ipa barik ez dago festarik bidearekin lortu dute hormetako eskalada garbia kontzeptua bere osotasunean azaltzea da. Ipa… bidearen lehen luzea, zailtasunez handia ez izan arren, eskalada perfektuaren bilakaeran pauso bat da, haitza eraso gabe, pazientziaz, eskalada garbiak eskaintzen duen aukera guztiak aprobetxatuz, luze izugarri bat zabaldu dute, hiru joku mikrofrien eskatzen duen 55 metrotako plaka buka ezin bat. Bilera ere muntatu beharra dago.            

   Hurrengo luzeak ere ez dira makalak. Aipagarria hirugarren luzea da, 60 metrotako plaka eder bat maisuki zabaldua. Azken luzea ezin izan genuen askatu, zeharkaldi oso gogor bat du, bloke pauso bat, arrakala gogor baten ondoren.

   Asko gustatu zitzaigun bidea, zoriondu genuen Íñigo, orain Ipa zerbezaren zain gaude.

   Marronekin nuen hirugarren irteera hitzordua. Katu oinen ordez kranpoiak jantziko genituen, eta hurbilketa eskiaz egingo genuen.

   Balaitus, Neus glaziarretikan, izan zen aste amestu honen hirugarren norakoa. Balaitus igoerak ez du azalpen handirik behar, igoera klasiko bat da, mendizale askok ezagutzen dute, ez horregatik galtzen du edertasuna, nire iritziz ikusgarria da.

  Berandu atera giñan etxetik, Alberto Bergaran agurtu eta, etxetik pasatu ondoren, gaueko bederatzietan, Marronekin elkartu nintzan etxeko atarian.

  Solasaldi atseginean egin genuen bidaia, gauza asko genituen elkar kontatzeko, goizeko ordubatean furgoneta Maison du Parc parkingean gelditu genuen.

   Lehen argiarekin altxatu giñan, ez giñen bakarrak, kotxe bat etorri berria zen, gidaria eskiatzeko botak janzten ari zen, lehenago arrantzale bat joana zen mendian gora kanabera eskuetan zuela.

   Arin gindoazen bide harritsu zabaletik gora, polita zetorren eguna, txundituta geunden hainbeste edertasunaren artean, gailur zuriek gure arreta hartzen zuten. Motxila astunak generamatzan, eski eta boten pisua nabaria zen.  Ledormeur aterpearen altueran jantzi genituen eskiak, lasaigarria izan zen gure bizkar eta oinentzat.

   Gogorra zegoen elurra, izoztua, negu kutsua hartu zuen paisaiak Neus glaziarrean sartu ginen momentutik, inguratzen gintuzten horma erraldoiak zizelkatu zuen negu betikoa zen, garai hoben malenkoniaz nekez irauten duen hotza .

   Astuna egiten da Neus glaziarraren azken zatia, luze, malda handia ez izan arren, distantziaz bai ordea.

   Gure aurretik doan eskiatzaile bakartia eguzkipean dagoen azken kanala igotzeari ekin dio, eskiak utzi ditu, eta elur exkaxean arrastoa zabaltzen hasia da, lan gutxiago guretzako, norberekeri ulerkorra.

   Kanalean, elurraren baldintzak ez ziran onak, erresalteetan izotza ez zegoen bere hobenean, zortez, generaman eskalada material gutxiarekin seguru igotzea lortu genuen. Frantses eskiatzaile bakartia beherako bidean zen une horretan, elkar gurutzatzen garenean agurtzen gara, ez da gaztea, urte batzuk ditu, aitona izan daiteke. Hitz batzuk elkarbanatzen ditugu, kexati agertzen da elurraren baldintzaz, soka eskaintzen diot errapelatzeko, uko egiten dio. Gu, aldi berean eskalatzen teknikaz gailurra zapaltzen dugu, alai, gustura, igoera ederra izan da.

   Furgonetatik furgonetara txangoa zortzi ordu kostatu zaigu, beherantz, eskiak oinetan jantzita ditugula, azkar eta eroso egin dugu.

   Oinak Pirinioetako erreka ur hotzetan sartzea, zerbeza bat edaten ari zaren bitartean, gailurra zapaltzearen pareko emozio bat da.

   

   Aste amestu honetako laugarren eta azken irteera Iker Artolarekin egin nuen, oraingo honetan egun bat deskantsu hartu al izan nuen Peña Montañesa zoragarrira joan aurretik.

   Aspaldikoa genuen Iker eta biok elkarrekin irteera bat egiteko gogoa, egoera pertsonal, eta eguneroko zereginak atzeratzen zuten nahia. Lizarrustin, eskalada garbia egitera Ikerrek egiñiko bisita izan genuen hitzetatik ekintzetara pasatzeko aukera, ezin genuen gehiago luzatu egoera.

   Ez genuen inongo presarik Oncinsera iristeko, Jacan lagun zaharrak agurtu genituen lehenik,  bertan afaldu genuen. Umore ezin hobean joan zitzaizkigun orduak, gau erdia pasa zela atera giñan Jacatik, Oncinsera ordu txikietan iritxi giñan.

   Logureak era bat hartuak gintuen, gaua oso motza izan zen, parranda txikiaren zapore lehorra ahoan genuela altxa giñan, suertez, eskaladaren ilusioak ajearen alferkeria gainditzea lortzen du.

   Ugatza bidea izango genuen helburu egun eder horretan, zerua ez zegoen erabat urdin, lainoak ipar haizearen eraginez azkar pasatzen ziran gure gainetik. Horma zati askoetan bustia ageri zen, ea zortez Ugatza lehor topatzen genuen.

   Horma azpira iristeak, bideak hasten diren lekuetara ailegatzea, bere zailtasuna dauka, Peña Montañesak ez du hau ere erraza jartzen. 

   Ugatza bidea Eneko Cesar eta Mikel Zabalzak zabaldua da, 2013an bi Naparrak beste erakustaldi bat eman ziguten, seguru fixo oso gutxiekin lortu zuten Peña Montañesako pareta zentrala igotzea. Zortzi luze ditu Ugatzak, horietatik hirugarrena eta zazpigarrena oso onak dira, beste luzeak trantsizio dira, hori bai, material fixorik gabeak. Hirugarrena diedro tente ori batetik dijoa, oso fin igo beharra dago diedro hau, hankak bi aldeetara mugituz teknika onarekin, seguruen kokapena ona da.

   Zazpigarren luzea kalitate aparta duen plaka bat da, oso teknikoa, aiurri handia dauka. Hatzentzat helduleku txikiak ditu, hankak kokatzeko lekuak bilatzea lan zaila da, pausoak nondik hartu asmatzea giltzarri da luzea kateatzeko.

  

   Ziztu batean pasatu zait aste hunkigarri hau, bizipenak kontu luzeagoa izan den irudipena dut. Oso atsegina egin zait astea, mendi eta eskalada aldetik aparta, umoretsu eta zintzoa lagunarte aldetik.

   

AKETEGI Hego ertza Argi bidea

   Eguna argia zen, ederra, eguzkiak lehen ordutik argitzen zituen Aizkorriko puntak, Zegama herritik argi ikusten genituen kanalak eguzkiaren argitan. Gure helburua ez zegoen hain argi, Aketegiko harrizko horma mimetizatua geratzen zen goizeko argiaren efektuz, saiatu nintzan Xabierri gure eskalada argitzen, argibideak ematen, ez zitzaion oso argi geratu.

   Lortu genuen gure eskalada, argitasuna eman genion aspalditik erronka nuen helburu bati, haitz eskalada berrargitzea Aizkorriko hormetan. Zaila egiten ari zait, haitz hauek oso egoskorrak dira, xuhurrak heldulekuak eskaintzen.

   Mendi eskalada da “Argi” bidea, argi eta tentuz ibili behar da harri hauetatik igotzean, hau argi eta garbi esan beharra daukat, era horretara argitaratzen dut bloggean.

   Gustura geratu ginen eskaladaz, gailurrean ateratako argazkiak argi erakusten du, irribarretsu agertzen gara Aketegi muñoan, larra argitsuan.

   Bideari Argi izena jarri diogu, Xabierren zakur Argiren omenez, zakur argia da Argi.

   San Adrian tunela pasaz, eta Aizkorri bide arrunta hartuz egin genuen Aketegi horma hurbiltzea. Aizkorri puntatik,gure frente eta azpian, ikusi al izan genuen Aketegiko hego ertza. Zabalaitz zeharkatu, eta azken punta honek Aketegi mendiarekin partekatzen duen muñotik Kanalaundi kanalera jaitsi giñan. Bi kanal hauek elkartzen diren puntuan, Kanalaundiko zuhaitz bakartiaren altueran, ahuntz bide bat pasatzen da Aketegiko horma aldera doana, bidexka hau segituz ertzaren hasiera eraman gintuen, kordino bat utzia dago zuhaixka batean.

   Lehen hiru luzeak trepada dira, eskalada erreza dute, tentuz ibili beharra dago une batzuetan harri solteak daude eta. Hirugarren luzea arteka zabal batetara iristen da, eskuinera segi beharra dago arteka honetatik bilera muntatzera. Laugarren tirada interesgarriena iruditu zitzaigun, bertikaltasun pittin bat hartzen du bideak. Bosgarren eta azken luzea arista da berriro, guk ensablean egin genuen azken zati hau.