Deigarria da Balerdiko eki tximinia; zauri sakon eta
zartzakatu bat da, mallozarraren horma handian dago, sakonik gabeko aho zabala balitz bezala zabaltzen da.
Noiz izan zen lehen aldiz eskalatua ez dut garbi, hirurogei
eta hamar garren hamarkadan izango zela ustea dut. Jaso dudan informazio
bakarra, eta hau Jesús Marí Rodríguezen Escaladas en Guipúzcoa liburuan
agertzeari esker da, krokis kaskar batean; Bi gazte AUSART, eta ausart hitza
letra handiz jartzen dut, izan ziren pribilegiatuak, naturaren kapritxo basati
hori eskalatzeko. Txalogarria iruditzen zait balentria, txapela kentzekoa,
Ignacio Núñez, eta Jesús Ayestaranek egin zutena.

Eztabaida sakon bat izan dut nire buruarekin; eki
tximinia bidearen krokisa eguneratzea posible da? Orain berrogei eta hamar urte
igo zuten tximinia parekaezin hori, eta eskalada graduetan laugarrena zena,
gaur egun, bi gradu gehiago proposatzea egokia da? Egin beharra dagoela
pentsatzen dut, eki tximiniara joan daitezken egungo eskalatzaileak, aurkitu
behar duten zailtasunaz ideia garbiago bat izan dezaten. Orain berrogei eta hamar
urte, tximinia eskaladan, laugarren gradua zen hau, gaur egun, sei garren
gradua dela ausartzen naiz esaten.
-Teknika egokia erabiltzea besterik ez da behar !!!,
esango du norbaitek, eta noski, ados nago; teknikak desberdinak dira plakan edo
desplomean, arrakaletan, eta nola ez, aderentzia hutsean, denak dute beraien
berezitasuna. Nire zalantza bakarra da, eta horren jakin-minean naiz, ea garai
haietan, tximinia guztiak, tximinia izana gaitik, horrela graduatzen ziran,
alegia, zuzenean laugarren gradua ematen zitzaizkien.
Guzti hau hausnartzeko gai izan nintzan, infernuko
pitzadura horretan, lukainka ogi tartean bezala nengoela, azken segurua metro dezente
hanka azpitik nuela, haitzetik arrastaka milimetro bat gora egitean, zalantzak
bost gaitik biderkatu zitzaizkidanean. Eskaladaren zailtasuna ez da soilik
fisikoa, mentaletik gehiago du, zergatik arroka arrotz hori igo nahi dugun
jakiteak asko laguntzen du.
Bigarren eta hirugarren luzeak, Jesús Marí Rodríguez
berezko krokisa begiratuz, tirada batez egin genituen guk. Tximiniatik
jarraitzea da bigarren luze honen hasiera, eta ildo bereko ahalegina da, tximinia
arrotza. Ondoren, trabatuak eduki gintuzten bi pareta liso horiek uzten
ditugunean, zirku txiki ikusgarri batetara iristen gera; tximinia zabaldu
egiten da, gure buru gainean sabaia bihurtuz, ezkerretara trabesean joateko
beste aukerarik ez dugu, desioz oroitzen dugun plaka eskalada da,
eta gustuz ekiten diogu.
Baina gauzak ez dira hain errazak, benetan asko saiatu
behar izan nuen zati hori eskalada askean pasatu al izateko; hezea eta pittin
bat hautsia zegoen, babeslekuak bilatzea ez zen lan erraza izan, arroka
saneatzea neketsua gertatu zitzaidan, guztia noski, sokatik zintzilikatu gabe.
Zailtasun hau gainditu ondoren, berezko bideak zuzen
tiratzen du, ez zitzaidan batere erakargarria egin, eta eskuinean ikusten zen
arteka handi batetan egin nuen bilera.
Gure kalkuluen arabera, Namaste bidearen hagin handia
gertu behar zuen egon. Arrokaren kapritxo ikusgarri bat aprobetxatuz, eskuinera
egin genuen trabeska batean, eta hogei eta hamar metro luzea ondoren,
zuhaitz ederraren magaletan geunden. Namaste bidetik egin genuen errapel.