AIZKORRI KANALA

   Lagun batek behin komentatu zidan, bere ezagun bat, Chamonixen bizi zena, umea goizean haurtzaindegian utzita, midi orratzeko teleferikoa hartu, Taculeko hirukian bide bat egin, eta eguerdirako umea berriro jasotzen ari zela. - Oi bai suertea, esan nion nik.

   Goierri ez da Chamonix, hemen ez dago teleferikorik, eta batik bat gure inguruko mendiek ez dute zer ikusirik granitozko dorre zorroz horiekin. Zer egin behar dugu, gu hemen bizi gara. Ni nire aldetik saiatzen nahiz nere alpinismo egarria pixka bat asetzen. Era apalean noski.

   Lehengo asteazkenean Aizkorriko kanaletatik buelta bat eman nuen. Chamonixeko gure heroiaren modura, umea ikastolan utzi eta Zegamarantz bideratu nintzen. Motxila arin batekin nioan nondik igo behar nuen garbi jakin gabe. Furgoneta aparkatu orduko eta Aizkorriri bistazo azkar bat joz berehala ikusi nuen aukera. Kuriosoak izaten dira egoera hauek. Magina aldiz begiratu dezakezu pareta bat, eta beti zer berri deskubrituko dugu. Egun dezente pasatuak zeuden azkeneko elurtetik. Hotz handiak egina zen baita ere. Baldintza ederrak topatu nituen. Paretaren azken tramuan sartua nengoela sorpresatxo bat izan nuen. Non agertzen da soka fijo bat hiru espitekin trabesia bat babesten zuela. Informazioa bilatzen jardun nahiz interneten eta ez dut ezerekin topatu. Norbaitek nahiko balu zeozer partekatu, idatzi. Nik krokis kaxkar bat egin dut. Argazkia telefono mugikorrarekin ateratako da, kalidade gutxikoa da. Seguru baten bati baliogarri izango zaiola. Putaren izena ere ez dut garbi. Ikuskatu ditudan lekuetan Aitzabal eta punta onen artean dagoen muñoari   Aketegiko kolladua deitzen diote. Juxtu kanal handi iristen den puntua. Nik Aketegi hego punta bezala bereiztu dut.

   Jakin ezazue umearen bila garaiz iritsi nintzela, ori bai, arnas estu.

   Aprobetxatzen dut duela hiru bat urte Aitzabalen zabaldutako beste aukera baten krokisa sartzeko. Agian norbait animatzen da, nork daki.

 

Peña Montañesan euria ere egiten du

Peña Montañesa igande goizean

   Oncins tabernako etxeko andreak harriduraz begiratu gintuen larunbata goizean kafesne eske agertu ginenean.  – Mal dia hoy para escalar – esan zigun gure aurretik bertan zeuden basurde ehiztarien kopa, karajillo eta abar jasotzen zituen bitartean.  Gau osoa euritan igaro zuen, eta goiza gris apal kolorekoa zetorren. Horrelako egun bat salbatzea ez zen erronka erreza izango. Krokisak begiztatzen ari ginela, aukera batekin topo egin genuen. Ordesa en montañesa bidea izan zezakeen gure salbazioa.  Canal Mayor deritzon ezkerreko horma batetan dago,tetsu eta desplomez beteriko zona batetan, itsura guztien arabera egokia lehorra egoteko. Manu Cordoba, Eduardo Gonzalez eta Javi Buenok zabaldua 2011 urtean. Asmatu genuen, naiz eta euria egin sekoa mantentzen zara. Hori bai, azken luzean  … or konpon mari-anton. Oso bide ederra. Benetan gozatu egin genuen.

   Hurrengo egunean antzeko. Ehiztariak kopa, karajillo eta abarrekin jarraitzen zuten, eta guk kafesnea hartzen krokisak ikuskatzen genituen bitartean. Gauean Montañesako goialdeak elurrak zuritu zituen. Eguraldiak hobetzeko trazak zituela zirudien, nahiz eta paretak bustiak egongo ziran. Petit Bombon aukeratu genuen egun horretarako. Espluga de las golondrinas paretean zabaldu zuten 2010-eko udan Eduardo Gonzalez eta Albert Salvadok. Eguzkiaren berotasun goxoarekin hasi ginen eskalatzen. Bustiak zeuden leku batzuk, baina pixkanaka ari ziren lehortzen. Gauza ondo zihoan ekaitza sartu zen arte. Hirugarren tiradan harria botatzen hasi zen eta horrela bukatu behar izan nuen luzea. Azken tirada hasterako eguzkia berriro zen gurekin. Kazkabarraren azpian nengoela haitz bustitik igotzen, burura etorri zitzaidan behin ezagutu nuen pertsonai bat. Blues gitarrista bat zen. Ordiziako Sugaar tabernan jotzen ari zen. Gau artan edarien izozgailuarekin arazoak izan zituzten eta zerbezak epelak zeuden. Gitarrista tabernako barran ukalondoz jarria zegoen, zerbeza bat eskuetan hartu zuen. Trago luze bakan batetan botellina hustu eta muturra garbitu ondoren:  - Cerveza fria bebe cualquiera - esan zuen. Makarrada honek niri animoak eman zizkidan aurrera  tiratzeko: - Roca seca escala cualquiera. Zorionak Eduardo eta Albert, oso lan txukuna egin duzue.

   Astelehenean azkenean zeruak urdinak ageri ziran. Egun horretarako bide luze bat aukeratu genuen. Eskalatu eta etxera bueltatu behar ginen, beraz egun horretan ez zegoen kafesnerik. Diedro de Oncins bidea egitea adostu genuen. Analisa eta Julian Marmol eskalatzaile katalanak 1996-ean zabaldu zuten. Urte artan eta egun berdinean Papildo, Natxo, Iñakito eta ni han ginen. Natxoren lagun minak ziran Analisa eta Julian. Natxok eta biok picazoren bidea eskalatu genuen. Orokorrean Diedro de Oncins bidea ez zait gustatu. Nahiko zikina topatu dugu. Norbaiti bururatzen ba zaio errepikatzea, eraman dezala zerra txiki bat, mesede galanta egingo dio bideari. Guztiz librean atera genuen. Zazpigarren tiradako Ae-a, 7b proposatze dugu.

   Berriro ere Peña Montañesak ez nau defraudatu. 

Canal mayorreko ezkerreko pareta

Kepa Ordesa en... bidearen lehen luzean txof-txof egiten.

Mikel bigarren luzean, tetsuaren babesean.

Kepa hirugarrenetik ateratzen.

kepa bosgarrena bukatzen.

Mikel seigarren tiradan txof-txof egiten.

Espluga de las golondrinas pareta.

Mikel Petit bombon bidaren lehen luzean.

Kepa bigarren luzean.

Hirugarrenean txaparroiari eutsiz.

Billeran gauzak ez zeuden obeto.

Kepa laugarren eta azken tiradan.

Kepa Diedro de Oncins bidearen laugarren luzean.

VIGNEMALE - Via Ilusiones



   Azkenean igo dugu. Bi urte generamatzan bueltaka bidearekin. Iazko Irailean hasi  ginen zabaltzen, eta aurten urrian bukatu dugu. Efektibo bost eguneko bi txanda izan dira, baina teknikoki bi tenporada.

   Marra ikuskatu, eta eskalatzea ikusgarria izango zela pentsatu nuenean, bi arazo suertatu zitzaizkidan. Bata, eskalada bera, eta bestea soka laguna. Vignemale ez da txantxetako gauza, goi mendiko eskalada da, alpinoa. Chemari-ri erakutsi nizkion argazki batzuk, eta - Zergatik ez probatu – erantzun zidan. Beraz momentu horretatik aurrera biok arazo bakarra genuen, marra posiblea den a la ez den begiratzea zen. XXI. mendean gaude, eta oraindik amets egitea Vignamaleko haitzetan kalidadezko bide bat posible dela gehiegizkoa gerta daiteke. Azken pareta zatia zen klabea. Bertatik pasatzen saiatu beharra genuen. Zergatik hasi behetik zabaltzen, agian goran ezin pasa gerta dagokigu, edo kalidade txarrekoa izan. Beraz iazko Irailean material guztiarekin Despiu-Luquet bidetik ekin genion goiko partearen misterioa haskatzeko. Oso goran dago eta lan itzela da bertaraino iristea, baina pena merezi izan zigun alegiñak. Ikusgarria zen gure aurrean agertzen zena. Hankak dardarizo batean genituen. Esan beharra dago, Despiu utzi gure eskumara, eta hiru luzeetan oraindik materiale arrastoak agertzen zirela, alegia, pareta misteriotxu azpi-arte. Hortik atera dugun konklusioa da; jendea alegiñetan ibilitakoa dela. Gu ez giñan atzera bueltatu, bi egun segidan lanean arituz, bi luze eskalatzea lortu genuen. Nekaturik eta pozik etxera bueltatu giñan hurrengo urtean pentsatzen.

   Aurtengoa nahi eta ezin bat suertatzen ari zen. Irailean jarria genuen hitzordua. Iraila aldrebes xamarra suertatu zen. Bitan atzeratu behar izan genuen gure zita eguraldi txarra zela eta.

    Urrian berriz, San Migueletan, antizikloia sartu zen. Hori zen gurea, aprobetxatu beharra genuen. Zuri zegoen mendia, hotz handia egiten zuen. Aste bat lehenago elurretan aritu zen. Guk, ideia fixo bat genuen buruan, goikoa egun bateko eskaladan bukatua beharra zegoen. Goizeko lehen orduan paretan geunden, hotzak akabatzen. Lumazko txaketa, esku larruak eta kapela gurekin genituen. Iazko bidetik gora ekin genion. Arratseko hirurak izango ziran guk zabaldutako puntu gorenera iritsi giñenerako. Hurrengo luzeak denbora asko eraman zigun, benetan delikatua bihurtu zen eskalada. Gaua egiten zaigu bukatzerako. Frontalak atera beharrean gara. Hurrena ia lasaiago, tonika berdinean igotzen dugu, frontalaren argiaz. Azken luzea eskalatzen dugunean, eta Goubeko aristako ertzera igotzen garenean, haize hotz indartsu batek agurtzen gaitu. Gaueko hamabiak izango dira. Jaitsieran arazotxo batzuk izan eta gero, goizeko lauetan aterpera ailegatzen gera. Goiko pareta zabaldua dago.

   Hurrengo eguna deskantsuan eta eztabaidan eman genuen. Duda zen, ea horrela utzi bidea, alegia, Depiu-Luquet bidetik lehen zatia egin gero gure bidean sartzeko, edo beheko parte berri bat zabaldu. Erabaki haurretik beheko zatia ikuskatu behar genuela adostu genuen.

   Hurrengo eguneko arratseko ordu-bietan elkartuak geratu ziran bi zatiak, eta  Despiu bidetik rapel egin genuen. Arro geunden gure bideaz eta eginiko lanaz. Orain izena falta zitzaion bakarrik, baina hori beste istorio bat da.    

Hirugarren tiradan 6b

Bost-garren luzean 6c

Hamargarren luzean 7a+

      

Hamaikagarren luzean A2/6c

Hamabigarren tirada 7a exp.

Patio handia dago. Hamabigarren tirada.

Konten eta gustora bizi izan dugun esperientziarekin.

PLAZAOLA - BIAHIZPA

Otietan, hasi aurretik

   ¡¡¡ Errediooo !!! Euskaldunago sentitzen naiz. RH- kiskaltzen daukat. Hau genetikoa behar du izan. Bestela nola esplikatu hainbeste trebezi. Bat, Azpeititik butano botila bizkarrean hartuta Ernio mendi punta igotzen da. Besteak  24 orduetan txindoki hamaika aldiz igo eta jaitsi egiten du. Bada ere, ehun mila proba motz geratzen zaionik. Nik ere parte hartu nahi dut euskal trebezi rankinean. Modu apalean, noski. Ezin nahiz konpara atleta hauekin. Nerea beste gauza bat da, baina hori bai, buru gogorretan buru gogorrena.

   Andoaingo Otieta parketik txirrinduan abiatu nintzen goizeko  bederatzietan, Plazaolatik  Lekunberrirainoko bidea egin nahian. Nafarroako herri eder honetan, errepide normala hartu nuen ( tren zarraren bidea berreskuratzen ari dira oraindik ) Irurtzuna iristeko. Eguerdiko ordu-batak ziren. Mokadu bat egin nuen, eta eskalatzeari ekin nion. Karnaza + Caballe eskalatu nituen ahizpa handian. Hiruretan txirrinduan bueltan nintzan berriro. Itzuleran, zehaztu gabeko ordu batean, Lekunberriko tren geltokian dagoen tabernan, bi kaña eta txistorra pintxoa jan nituen. Arratseko sei erdietan Otietan nintzen berriro.    

      Aitortu beharra daukat. Ezin dut Euskaldun nortasuna hain arro eraman. ¡¡¡ nekatua iritsi nintzan !!!

Biahizpetara iristen

Ahizpa handiaren hego pareta

Karnaza bidearen hasiera

Karnaza bigarren largoa

Caballe bidearen bostgarrena

Caballe bidearen zazpigarrena

Ahizpa handiaren gailurrean. Bidaiaren erdia egina zegoen.