ORDESA - Bizcochito

 

Momentu honen zain nengoen. Furgonetan hitz egin genuenetik, azken ordu luze hauetan, urduritasunak erretzen ninduen, hemen jokatzen zen dena.
   Zortearen esku nintzan, harri koskorra zein eskuetan gordea zuen Iñakik asmatu beharra nuen, kargadorean itxaroten dagoen balaren hautaketa makabroa. Bizcochito bidearen luze gogorra nork buru egingo zuen zegoen jokoan.

Ukabilei adi begiratzen egon nintzan tarte luzez; zein irekiagoa zuen aztertu nuen erne, eskuak harriaren kontra estutzean egiten ari ziren indarra neurtu, dardarizo salatzaileen bat bilatzen saiatu nintzan ere. 

- Ezker, bota nuen konbentzimendu handirik gabe. Eta, bai, ezkerra zen, baina beste ezkerra.

Gora begiratu nuen, nire gainean zutitzen zen horma erraldoiari. Lepoak ez zidan gehiago ematen, bihurritze zorian zen paretak atzera egiten zuenaren ondorio. Eztarrian nuen korapiloa leuntze alde; - Mikel, zaharra hago joko hauetako, esan nion nire buruari.

 Iñakik ekin zion lehen luzea igotzeari, tirada hau komuna da Divina Comedia bidearekin.

 Aldatua topatu nuen luzea, ibiliagoa, Joan Tomasek eginiko berrekipamendua ongi etorri zaio bide handi honi, prekarietate hutsean zegoen Eneko eta biok eskalatu genuenean.

Harritxoaren legeak agindu bezala, niri tokatu zitzaidan bigarrena, berez, Bizcochitoren lehena dena.

Materialaz hutsik iritsi nintzen bigarren bilera desiragarrira, babeserako nituen tramankulu guztiak jarri nituen bukaerarik gabeko luze honetan, 60 metroko 6c zorrotza.

-Ene-bada, non sartu gara. Dagoeneko bakarrik hitz egiten hasia nintzen.

Sargori egiten zuen, Fraukataren itzalak ez zuen lehuntzen airearen berotasuna. Nire aldamenean, urrunean, Cotatueroko ur jauzia isilik zegoen, ahul, haitzean marraztutako hezetasun marra fin bat besterik ez zen.

-Aldaketa klimatikoak gorriak ikustea ekarriko digu. Hausnartze sakon honetan ari nintzela, Iñakiren aurpegi alaia agertu zen azken sabaiaren azpitik. - Gustura hartuko nuke gaztetasun hori.

Azkar jaso nuen erreleboa, juxtu krokisa begiratzeko tartetxoa egin zuen Iñakik, generaman material guztia gainean zekarren jadanik.

Ongi zihoan hirugarren tirada hau, Iñakiren arnas estua entzuten hasi nintzen arte, nahasi egin zen zati batean, eta, tarte berri bat zabaldu zuen nahigabe; - gogoz ordaintzen dira hanka sartzeak hemen.

Laugarrenak ildo beretik jarraitzen zuen, eskalada oso fisikoa, atzera asko botatzen duena. Bitxikeri bezala: bigarren diedroan, bileratik hogeita hamar metrotara, krokisak bi iltze markatzen dituen puntuan, bilera bat zegoen muntatua, bi iltzeak triangelatuak zeuden mosketoi batekin. Nik hor egin nuen bilera. Akatsa izan zen, baina, modu honetara, hurrengo tirada, sabai beldurgarriraino eramaten zaituena, hobe geratzen da, hogeita hamar metrotako beste luze bat.

- Pobreak aberatsari bazkaria ordaindu beharra, hau duk marka. Niretzako pentsatu nuen luze beldurgarriarekin hasi behar nintzenean, " Al otro lado de la cuerda" filma ikusgarrian magistralki grabatu zuten luzeetariko bat da hau.

 - Era kontserbadorean igo behar dut. Esan nion Iñakiri hankak dardarizo batean nituela. Hau da, ahal nuen bezala.

Lehen zatian dagoen haitz exkaxeko sabaia pasatu ondoren, arrakala sistema bat hasten da, haitz oso onekoa. Tamalez, asko botatzen du atzerantz, eta, friendak ongi kokatzea kostatu egiten da. Zintzilik dagoen txorizo baten itxura nuen inorena ez den lur batean.
   Azken zatian nengoen, bidearen bi erenak eskalatuak, baina nire aurrean agertzen zen panorama suntsigarria zen; ezkerretara egin behar nuen trabeska oso behartuan. Zeharkaldia egin ondoren, harri laxa fin batean bi eskuekin heldua nengoela, gora egin behar nuen berriro oso gogorra zirudien pauso batetan. Zartakoa ederra nuen, ongi kokatuak nituen azken bi friendak “kasakoñon” zeuden. Biziraupen senari kasu eginez, bularrean eskegita nituenetatik zinta baga fin bat atera eta, laxa exkax horretatik zintzilikatu nintzen;- Gaztearen indarra beharrezko izango dugu hemendik ateratzeko. Iñakiri bilera jaisteko eskatu nion. 
   Amets gaizto egoera batean sartua nintzen; amaierarik gabeko amildegian zintzilik, horizontalean, hamar metrotako luzerak banatzen ninduen Iñaki zegoen bileratik, laxa puta batetik “kolgata”.
Iñakiren txanda zen, ez zuen protestarik egin, eta, hori eskertzekoa da. Luzearen puntu gorenera iritsi bezain azkar ikusi zuen pauso madarikatua, denera, gehiago kostatu zitzaion pausoa egin ondoren bere burua babesteko frienda sartzea. Oihu ozena egin zuen bilera iritsi zenean. Nik ere, ia biak batera kabitzen ez ginen bilera deserosora ailegatu nintzenean, magnesio hautsez lohitutako bosteko beroa eman nion.

- Irabazia duk Iñaki, hurrengo luzea, azkena, nik egingo dut.

Luze horretan, lehen igoeran, Tricam fisureroak erabili zituztela jartzen du krokisean, ni gabe pasa nintzan, eta, ez zen gehiegizkoa izan, ongi babestu nuen pasartea totem beltza eta laranja erabiliaz.

Goran geunden; irribarreak, besarkadak. Euskaldun pareak azaleratu dezaketen emozio maximoan geunden. Momentua betikotzeko selfia atera genuen eta, lagunekin gure zoriona partekatzea baino besterik ez zitzaigun geratzen.

Bidearen izenak, eta, mailak, bustitzea eskatzen dit, eta, buruz botatzen naiz cotatueroko ur hotzetara: Lehenik zoriondu, Albert, Manu eta Unai, egindako balentriagatik, bide hau, horrela zabaltzea ez da batere erraza.

Arrazoi zenuten, Bizcochito etorkizunari lapurtutako bide bat dela esatean. Zeren luze sinestezina, seguruak jarriaz bistaz kateatzeko aukera, eskalatzaile galaktiko talde txiki bati mugatua dago.

Bidearen beste sei luzeak ongi egiten dira. Nire iritziz, soilik tirada horiek, luze olinpikoa kenduta, Fraucatako bide gogor baten maila izango lukete.

Ez diot bidea inori gomendatuko, konpromiso handia hartuko nuke nire bizkarrean, baina, esango dut; haitz eskaladaren sukarra barruraino duen edonork, antidoto ederra duela bide honetan, aldi luze baterako gaitzaren sintomak baretzeko.

 

 

CAVALLERS - Aresta Pico Tumeneia-Pa de Sucre-Punta d´Harle + Aguille de Comalestorres Via El Pistacho Asesino

 

Urrunean ikusten nituen mendi-gain zorrotzak ukitzeko irrikan nengoen, bailara eder hauek nireak egiteko balio balidate bezala. Eta harrizko tenplu horietatik, zutik, nire oinen azpian utzia izango nuen bizitza eroari, oihu egin nahiko nioke: !!! Viva la vida tranquila !!!.

 Parc Nacional d'Aigüestortes i Estany de Sant Maurici, Pirineotako txoko kuttunenetakoa dela esaten ausartzen naiz, eta ez dut uste mendizalerik izango denik kontran egiteko, aparta da Lleidako bazter miresgarria. Paisai aldetik perfekziora iritsi zezakeen, gizonaren eskuak, inongo miramendurik gabe, lekuz kanpo dauden hormigoizko harresi itsusi horiek eraiki ez balitu.

Baina eraikuntza erraldoi horietatik urrunago, goi-mendietako larreak ikuskatzean, airea, ura eta lurra sinbiosiaren lekuko izatean, genesia etorri zitzaidan burura, bizitzaren hasiera inozoa.

Ni hain egoera bukolikoan egoteko arrazoia, pico Tumeneia-Pa de Sucre-Punta d'Hears zeharkaldi linbotikoa burutzea izan zen. Bakarka, aresta labirinto horretan; haize endredatzaileak kolpatzen ninduela, laino nahastailearen zentzugabekeriaz galzorian, beste dimentsio batera bidaiatzea izan zen, zentzumenak ezinbesteko garrantzia hartzen duen alderdira.

Ez ditut eskaladari buruz zehetasunik eman behar, ezagutzen didazue, lana errepikatzea izango zen gainera, nik irakurri eta baliogarri egin zitzaidanenaren helbidea atxikitzen dizuet, ezinezkoa izango nuen Pakok bere bloggean eginiko lana inolaz hobetu.

https://pakocrestas.wordpress.com/2020/08/29/punta-dharle-crestas-tumeneja-pa-de-sucre/

Esan beharra daukat, Oriol Baro, Vall de Boiko alpinista handiak, animatu ninduela aresta hau eskalatzea, nik beste ideia bat neraman buruan.

Cavallersen topatu nuen Oriol, eskalada ikastaro bat ematen ari zen. Ni berriz, motxila astuna bizkarrean nuela, Comalestorres hormara nindoan "El Pistacho Asesino" igotzeko asmoz. Harritu zen Oriol nire asmoez; arratseko hiruretatik gertu zen ordularia. Furgoneta, Caldes de Boin utzi behar izan nuen,cavallerseko langa itxia bai zegoen.  Bideari buruzko aholku batzuk eman zizkidan Oriolek, eta, jertse bat utzi; zioenez goran hotza egingo zuen, ni kamiseta hutsean nindoan. Agurtu ginenerako, hurrengo egunean eskalatzeko geratuak geunden jadanik .

"El pistacho asesino" bide klasikoa da, berrekipatu zutenetik asko eskalatzen dena, eta ez da gutxiagorako, bikaina iruditu zitzaidan, ehuneko-ehun gomendagarria.

Azkar eta eroso igo nuen bidea, inongo arazorik gabe; azken luzean nire txanda itxaron beharra eragozpena kontsideratzen ez badugu. Madrilgo bikote bat zen, meritu handiko emakume edadetua eta bere semea izan zezaken mutil koskorra ziren sokada, goizeko bederatzietan hasia zuten eskalada.

Luichiren krokisa

Hurrengo eguneko plana; Cavallers inguruan kirol eskalada egitea izan zen, primeran pasatu nuen, Oriol, Alberto, eta, Manexekin batera, ikaragarri disfruta nuen, baina hori beste istorio bat da.