Pico Bisaurin Punta Fetas Minoria Absoluta

   Minoria hitz handia da, potoloa, ausardiaz betea. Gutxiengo talde bateko partaide izatea deserosoa gertatzen da, frustantea. Errazago da bizitza gehiengo baten barruan egonez gero. Minoriak beti baztertuak izan dira, zapalduak, ezikusiak.

   Ba dira pertsonak gutxiengoan egoteko aukera jarrera moduan hartzen dutenak, zirraragarriagoa delako, galtzeko apenas dagoelako, irabazteko asko dutelako.

   Absoluto hitzak berriz beldurra ematen du, estremoa da, dena hartzen du barruan, inposaketa ere, egiaren jabego guztia. Beraien arrazoia ezarri nahi duen orok hitz hau erabiliko du, absolutoa, osoa.

   Bakarka zabaldu nuen Minoria Absoluta bidea, osoaren tirania guztian. Punta Fetaseko pareta hau ikuskatu nuen egunetik txunditu ninduen, harrapatua sortatu nintzen. Hau 2009an izan zen, eskalada artifizial teknika erabili nuen horma eder horretatik igo al izateko.

   Asko bete ninduen igoera horrek, baina hobetzea zegoen, eta egin beharra zegoen.

Ez zen oharkabean pasatu eskalada hau, eskalatzaile askok galdetu zidaten bide honetaz, ea posible zen librean igotzea zuten zalantza. Hauetako bat Arkaitz Yurrita izan zen.

lehen luzea

bigarren luzea

hirugarren luzea

   Gustura eskalatzen dut Arkaitzekin, gehiago esango dut, bere beharrean naiz. Ormaiztegiarrak eskaladarekiko agertzen duen zaletasuna eta ilusioa kutsagarriak dira, eta nik, jadanik, hori behar dut.
  Ez zen hau Arkaitzek eta biok pareta eder honetara egindako lehen bidai, eguraldi eskasagatik buelta hartuak ere ba giñan. Beste behin ere ala nola igo genuen hirugarren luzea, eta soka goitik jarriaz askean kateatzea lortu izan genuen.

   Aurrekoan eguraldia alde zen, lehen luzean hotzak ez zigun gehiegi egurtu, bigarren luzerako eguzkiak goxatzen gintuen. Arkaitzek igo zuen hirugarrena katxarroak sartzez eta heldulekuak magnesioz pittin bat markatzen. Zailtasuna bukatzen den puntutik, arrakala zabaldu egiten da eta paretak ez du hainbeste atzeraka tiratzen, bilera bat muntatu eta errapelatu zuen, nire txanda zen.  
   Konbentzimendu gutxirekin atera nintzen bileraren segurtasunetik, baina berehala arin sentitu nintzen, gainean materialik ez eramateak, eta seguroak jadanik kokatuak egon izanak asko aldatzen du pelikula, kateatzea lortu nuen. Pozez zoratzen nengoen, amets bat bete zitzaidan.

   Urrena Arkaitzen txanda izan zen, eta honek ere eguna borobiltzea lortu zuen, kateatu zuen.

     

      

   Blogga kaxkar honek ematen didan aukera aprobetxatuz nire iritzi apala adierazi nahi dut Minoria Absoluta bideari buruz, altueran txikia den arren altuera gehiago duten eskaladen inbidia ez duen bideaz . Naturak magina bat haitz pareta sortu ditu non nahi eskalatuak izateko, hauetariko gutxi batzuk, argi, bidea marraztua agertzen dute, igo besterik ez dugu egin behar, era garbian noski. Hormaren edertasuna ikaragarria denean, Punta Fetas kasuan, olatu bat moduan jausi nahian dabilen horma bat da Lizarako aran behera, emaitza maisulana da.

   

Arrantzales-Larrasa-Txindoki

   Iparrik gabe ez legoke hegorik, bata eta bestea elkarturik daude, marra luze batean lotuak. Bi puntu imajinagarri horien artean, beti, erdian, gu egongo gara, libre, gora edo behera joateko aukeraz.

   Iparra eta hegoa desberdin behar dute izan,bereziak, interesgarriak egiteko, ezagutze grina sortzeko. Dena berdina balitz aspergarria gertatuko zitzaigun, monotonoa, interes eskasekoa.

  Ez da urrutira joan beharrik iparra eta hegoaren arteko berezitasunaz ohartarazteko, hemen Euskal Herrian ikuskatu ditzazkegu aldaketa horiek. Paisaia,jendea, klima…desberdinak topa ditzakegu distantzia motz batetan.

  Nire etxea zentroa ba da, eta iparrera marra bat marrazten ba dut itsasoarekin egingo dut topo, hareharrizko itsas labarrekin.

  Ulia mendiaren magalean, itsasoak astintzen duen lekuan, Arrantzales eskalada gunea dago. Ez da handia, soilik hamar bide daude, gehienez berrogei metro altura dute. Hareharrizko horma eder honetan eskalada bide bat nabarmentzen da besteekiko, arrakala agerikoa delako, erakartzen duelako, eskalada kalitatearen gaitik, Arrantzales bidea da hau. Plaka pauso batzuetatik hasten da, arrakala bat hartzeko ondoren, pauso ederrak eskainiko dizkigu arrakala oparotsu honek. Seguru kimikoekin babestua dago guztia. Pareta azpira iristeko errapelatu beharra dago. Gailurrean errapelatzeko seguruek erakusten duten itsura beldurgarria da, kimikoen masa haitzetik kanpo dago, erosioak sortua. Haitzaren behe partea bustia topatzea ohikoa da, itsaso hezetasunaren eraginez blai egoten da plaka hau maiz. Gogoz estutu beharra dago zati honetan pasa al izateko. Asko gustatu zait bide hau, egin beharreko modukoa sailkatzen ausartzen naiz.

  Berriro zentroan egonik, hau da nire etxean, hegoaldera tiratzen ba dut, Errioxa lautadarekin topatuko naiz, eta eskalatzaileen atentzioa deitzen duen Kantauri mendi zerra oinetan izango dut. Haitz punta zuriz osatutako mendi zerra honetatik, Larrasako gailurra nabarmentzen da, garbi, Biasteri herritik begiratu ezkero. Eskalada bide asko daude haitz hauetan, hauetatik dezente eskalatu al izan ditut nire gozamenerako. Migrazio honetarako Operacion Truño bidea aukeratu nuen. Gipuzkoan zirimiria ari zuen, txoriek bezala hegoaldera hanka egin beharra zegoen . Normalean pareta honetara Lagran herritik iristea dut gustuko, oinez gehiago egin beharra dago, Biasteriko hurbiltzearekin konparatuz gero, baina kotxez gutxiago ibiltzea eskatzen dit, gustuetarako eginak daude koloreak.

   Ez zitzan asko gustatu bidea, harritzen nau interneten errepikapen aipamen ugari topatzeak. Haitzaren kalitatea ikusiz, lehen partean bati bat, ez da oikoa izaten sokadak animatzea. Abentura egun eder bat ziurtatua dago pareta eguzkitsu honetan.

   Etxeko leihotik ikusten dut Txindoki mendia, munduaren zentroa kokatu dut emen. Harrigarria dirudien arren, eskalatu gabe nuen bide batekin ausartu nintzan lehengokoan, Ikusi eta Ikasi bidea.    

  Nabarmena da, egileek, irekiera honetan, eskalada askea eta zailtasuna bilatzea zutela helburu, laurogei hamarkadan zabaldua izan zen. Saiakera horretan, pasarte askotan, gehiegi bortxatu zuten bidea plaka lisoetatik gora, arrakalak ondoan zituztela helduleku oparoak eskainiz, ez naturala bihurtzen da maiz. Bigarren luzean, hiru buril eskas daude plaka batetan pasarte bat babesten. Artifiziala dirudi, nik aurreko paraboltetik eskuinera tiratu nuen buril hauen azpitik ur tanta on batzuk hartzera, hurrengo parabolta ezkerrean hartuz. Azken luzea benetan ederra da. Frienak beharrezko dira azken hamar metrotarako. Nik ez nituen eraman, eta azken paraboltetik behera jaitsi nintzen ondoko bidetik igotzeko. Soka goitik nuela eskalatu nuen osorik. Erdi neurriko friend pare batez, 0,75, 1, eta mikro ertain bat nahikoa izan litezke igotzeko.