Monolito de Leire - Leire de Rien

   Eskaladan, literaturan bezala, autore klasikoak daude, miresten ditugu beraien lanak, baina gutxi batzuk irakurtzeko gai dira, edo gure kasuan eskalatzeko gai gara. Literaturan, normalki, obra klasiko hauek eguneratu egiten dira, moldatzen dituzte idatzitakoa errazago ulertzeko. Eskaladan berdin gertatzen da, berrekipazioari esker bide hauek moldatzen dira, jatorrizko izaera galduaz.

   Denborak eskalatzaile klasikoa bihurtu du Christian Ravier. Bide berrien sortzaile amorratua,  eskalatzaile nekaezina, hormetako Cervantes bat. Christian oso ezaguna da, mirestua, baina gutxi batzuk eskalatzen dituzte bere bideak. Bere sorrerak egoera gordinean aurkituko ditugu, gutxi ukituak, berak aurkitu zituen moduan uztea gustuko du, errepikatzaileak sortzailearen sentsazio antzekoak izan ditzan. Eta lortzen du helburua.

   Leire de Rien horrelakoa da, gordina, tentuz eskalatzekoa, serioa. Material fixorik apenas dauka, eta haitza tramu askotan oso delikatua da. Hiltzeak sartu gabe pasa nuen, naiz eta krokisean lau hiltze markatu, mikrofienak gogoz erabili nituen. 

   Leire du Rien bideak hiru luze ditu, eta azken zatian, monolito punta zorrotzera igotzeko, Anglada-Gillamon bidearekin egiten du topo. Tramu honetan material fixo gehiago aurkituko dugu, baina eskalada delikatua izaten segitzen du. 

   Ez ditugu Christianen bide asko Euskal Herrian, nik dakidanez hau eta beste bat daude soilik, sierra Cantabrian bigarrena. Liburutegiko apalean dauden bi liburu arraro dira, eskalatzaile edonork apaletik hartu, hautsak kendu, eta irakurtzeko zain daudenak.

   Bide hau Bunnyrekin batera zabaldua zuen Christianek 2002-an. Nola ez, krokisaren diseinua bide honetan ere paregabea da.

Riglos-Mallo Fire-...democracia...

  

 Behin baino gehiagotan, bloga honetan, idatzi izan ditut Rigloseko “boloetatik” burutu ditudan eskaladen sarrerak. Beti, jarduera hauek, hasierako planetik kanpo zeudela kontatu izan dut, B planak zirela, eguraldi txarrari irteera ematen zieten eskaladak. Oraingo honetan ere ala zirudien, Auñamendietan sartua zegoen haize hotz eta laino itxiari aldizkatzea zela. Arkaitz Yurritarekin batera nintzen, eta sorpresa bat genuen zain Riglosen.

 

    Dani Ascaso, Miguel Madoz eta Fabian Leboruk 2016-an zabaldutako, Megustas democracia por que estas como ausente…bidea, aparta da, oso ondo irekia dago. Haitz hauskor eta zail honetan azpitik bidea zabaltzea, eta gainera material finko minimoetan lortzea, maisu lana da. Gure igoera, pentsatzen dugu bigarren errepikapena izan litekeela, ez zitzaigun batere erraza suertatu. Apenas agertzen ziren magnesioz markatutako heldulekuak, eta zalantzak izan ziren igoera osoan bidearen sentsazio batzuk. Zalantzak zein norabide hartu behar genuen “patata” soro artean, zalantzak haitzaren kalitatearen gaitik. Arroka zubiak eta parabolt bakan batzuk segituz, tentuz, egin behar izan genuen gora bertikaltasuna gainditzen duen pareta horretatik. Zortzi ordu behar izan genituen bidea burutzeko, ia ahaztua nuen ordutegi bat Rigloseko eskalada saio batetarako.

  

 Bidearen izenak demokraziari aipu egiten dio. Ez dut aukera hau pasatzen utzi nahi demokraziaren izenean izan diren, eta izango diren gertaera tamalgarriez nire hausnarketa jasotzeko. Demokrazia hitza, nire ustez, hitz gastatua da, degradatua. Erraz erabiltzen dena asmo ilunak estaltzeko. Benetako esanahia, norberaren iritzia libreki eta sano emateko aukeran datza, eta galderaren emaitza guztion artean errespetatuz hartu izatean. 

   Aurreko Urria 1-ean Bartzelonan gertatu zena, demokraziaren demostraziorik zabalena eta garbiena dela iritzi diot. Jendetza guzti hori ikusi nuenean beraien iritzia emateko eskubidea aldarrikatzen, emozionatzeraino eraman ninduen, oztopo guztien gainetik eta basakeri gordinaren kontra, demokrazia hitza baino zeozer handiagoa den zerbait gertatu zela diot, duintasunaren aldarri garbia.