PICO ALMANZOR - Canal Norte

 

Bidai batean aurkitu dezakegun zailtasunik handiena oraindik etxetik atera ez garenean da, ilusioa besterik ez denean.

Gogoan dut, orain urte asko, Ser irratitik deitu zidatela, Ser aventura saiotik, K2 mendira egin behar genuen espedizioari buruz jakin nahi zuten. Idatzi honi hasiera eman diodan gogoeta azaldu nuen bidaietan oinarritutako programa horretan, espedizioan izan behar genituen zailtasun handienak prestakuntzan izan behar zirela; finantzaketa bilatzea, etxekoak uztea. Ondoren, bidaian murgilduta, K2 piramide perfektuaren azpian geundela, gauzak beste zentzua hartuko zutela, arriskutsuagoak seguru, baina, ez zailagoak.

Tradizioz ilun eta serioak diren opor egun hauek disfrutatzen ari naizela; Salamancan hitz hauek idazten ari naiz, Aste Santutako prozesio jendetsuez inguraturik, burura etorri zait Ser irratiko kazetariari harridura sortu zizkion hitzak. Agian gehiegizkoa da familian burutu behar ditugun oporraldi hauek Karakorumeko erraldoiarekin konparatzea, bainan bere neurrian zailtasunak berak dira; etxeetara kateatzen gaituzten korapiloak arindu, eta kasuan, guraso izatearen ituna zalantzan jarri. 

Opor hauetaz gozatu ahal izateko erabaki lakarra hartu behar izan dugu: Gu zahartzen goazen eran ondoko txikiak azi egin dira. Onartu behar dugu gure gustuetara ezi ditugun umeak denbora gutxian aldatu direla eta, gure ametsetako oporrak diren hauek, agian, beraientzat ez dutela garai batean zuten lilura. Gu, ongiaren eta gaizkiaren arteko eztabaida sakonean, atseden egun batzuez disfrutatzeko, banandu behar izan gara, seme helduenak ez gaitu lagundu horma sendoz inguratuta dagoen Gaztela serio eta zaharrean zehar egin dugun bidaian.

Aitortzen dut, eta erruduna naiz, El Almanzor, Gredos mendietan dagoen punta altuena eskalatzea zela nire irteeraren arrazoi garrantzitsuena. Pioletak ipar korridorearen izotz ustelean iltzatu ditudan arte ez nengoela lasai. Mendiaren handitasunarekin komulgatu ditut nire pekatu guztiak.

Goizeko zazpiretan jaso nau Conchik, Taxi Gredoseko gidariak, Hoyos del Espino herriko Camping Gredos izeneko kanpalekuan nengoen bere zain, Plataformara eraman dit. Lagunas de Gredos eta Pico Almanzorrera joateko parkinari Plataforma deitzen diote, hamar kilometrotara dago Hoyos del Espino herritik. Gradu bateko tenperatura markatzen zuen taxiak zeraman termometroak, juxtu elurra gogortzeko. 

Bide luzea da Plataformatik Almanzor gailurrera eramaten gaituena, 15 km. Desnibela berriz ez da handia, 800m. Gora eta berak gehituta gehiago ateratzen da.

Erritmo bizian hasi naiz ibiltzen, gogotsu, motxila pisutxoa neraman bizkarrean. Ipar kanalak ez du zailtasun handirik, erresalte motz bat da teknikoena, bidea baldintza onetan dagoenean izotzean eskalatzen dena, ez da oraingo kasua izan. Imajinatzen nuen aukera hau eta eskalada babesteko materiala neraman; soka mutur bat, mosketoi batzuk, friend parea eta fisu jokua.

Behatokira iritsi naizenean ikuskizunak txunditu egin nau, aparta iruditu zait lekua. Aipatu beharra daukat ordu horretan bakarrik nengoela inguruan, bueltakoan berriz gauzak beste era batetara Ikusi ditut, masifikazioa berriro ere. Behatokitik Laguna Grandera jaitsi beharra dago, bueltakoa gogorra izan behar zela ez dut zalantzan jarri.

Pico el Almanzorreko malda astunak igotzen hasi naizenean, aterpea pasatu orduko, eguzkiak harrapatu nau, eta testigu izan naiz elurraren egoera fisikoa nola aldatu daiteken segundo eskas batean. Nire pisua eustetik belaunetaraino ondoratzera pasatu da itzala eta argiaren muga zorrotzean. Eskerrak arrastoa zegoenik.

Ekialdeko igoera, edo bide arrunta utzi dudanean, trabeska Almanzor mendiaren iparra hartzeko, izerdiz blai nengoen, hor jantzi dituk kranpoiak. Zeharkaldi honetan elurraren kalitatea hobetu da, eta, ipar kanaletik gora hasi naizenean izotza topatu dut ere.

Azkar iritsi naiz bidearen oztopo nagusira, lehenago aipatu dudan erresaltera. Egin dudan lehen gauza paretaren hasieran dagoen iltzera ziurtatzea izan da. Ondoren, pioletak haitzean erantsita igo dut tarte tente hau, segurtasuna eman dit honek, kranpoiak aldiz pasarte batzuetan izotz narriatuan jarri behar izan ditut. Friend parea eta fisu batekin aski izan dut oztopoa gainditzeko.

Irteeran, paretak zutitasuna galtzen duenean, eskuinera jo dut, harri bloke arrakalatu batetara, bertan bilera muntatzeko asmotan. Materialez juxtu nenbilen. Nire zortez, norbaitek friend bat utzita zuen arrakala nabarmenaren barrenean, oso sakonean zegoenez jabeak ezin izan zuen atera. Friend galdu honi fisurero bat gehituz, triangelatu eta, bilera muntatu dut. Iltzeraino jaitsi naiz bueltan utzitako materiala berreskuratzea. 

Elurretan zizelkatuta zeuden oin arrastoak segituz jarraitu dut gainean sumatzen nuen gailurrerantz. Kanalaren itzalean, eguzki izpi indartsuen babesean, elurraren kalitatea ona zen, izotza ageri zen ere harriari erantsita. Motz egin zait igoera, konturatzerako gailurrean nengoen.

Lau haizetara argazkiak atera ditut, Gaztelako lautada amaigabea nire oinen azpian nuen. Ur tragoa egin, barrita jan, eta, berriro prest nengoen jaitsiera luzeari ekiteko, Castillako harresi menderaezinek ezkutatzen dituzten kale ilunen artean paseatzeko, apaingarri zaharkituz betetako ostatu batean oparo jateko.

Eguerdiko ordu bietan Conchik berriro Plataforman hartu nau kanpinera bueltan eramateko, etxekoak bazkaltzeko zain nituen.

 

 

  

TXINDOKI - Kaixo Printzesa, Eskola Pioletorum

 

Nire oinatzak elur orbangabea lohitu duten unean izan da, zentzua hartu du egiten ari nintzen ahalegina. Kutsatu gabeko mantu zuria zabaltzen zen nire aurrean. Ni izango nintzan lehena, amestutako gailurrera bidean, elur fresko hori zapaltzen.

Ongi pentsatuta normala da ere; nork demontre igoko du Txindoki mendiko aristara doan bidea eguraldi petral honekin?

Eguraldi iragarpenak asmatu du, elurra eta hotza aurreikusten zuten eta ez du hutsik egin, gogoz bota du. Ipar haize indartsu batekin sartu da ustekabe etorri den fronte hotz hau, alde batetik bestera mugitu ditu elur malutak berdintasun gabeko pilaketak sortuz. Fronte indartsu honek iraun duen denbora laburrean elurra kalitate handikoa izan da.

   Nik ezin dut aukera hau besterik gabe pasatzen utzi, arrazoi gehiagoz, igaro dugun neguaren ondoren, hain ezohizkoa izaki, gaur arte ez dut aukerarik izan Txindokin neguko eskalada egiteko.

Ekaitzak gogoz astintzen zuen Amitziko hormaren azpian, eskaladarako materiala prestatzen nuen bitartean. Zailak dira une hauek, naiz eta arropaz ongi babestua egon, elur malutak perdigoiak bezala kolpatu eta barruraino sartzen dira zirriztuetatik. Baina hauek dira baldintza onak Txindokin neguko eskalada egiteko, Kaixo Printzesa bidea bere gordintasun osoan aurkitzeko.

Orain urte dezente zabaldu nuen bide hau. Negu hotz hartan, gaur eskalatu dudan era berdinean burutu nuen igoera, bakarka. Nire alaba Liberen omenez darama izen eder hau, Kaixo Printzesa.

Maiz izan da eskalatua bidea. Iaz, nik dakidanez, lau igoera izan zituen. Bere estiloan, Euskal eskalada mistoa, aparta da, kalitate handia dauka.

Gaur ez dut argazkirik atera eskalatzen ari nintzen bitartean, eguraldia ez zegoen txantxetarako, beraz, idatzi hau irudiztatzen duten argazkiak sinbolikoak dira, beste urte eta bideetakoak.

   Ez da erraza izan Kaixo Printzesaren igoera, elur dezente egin du eskalada osoan, izoztutako elur malutak ziran, askotan begiak ixtera behartzen ninduten. Eskalatzen ari nintzan bitartean gertatu zaidan ezustekoa kontatu behar dizuet: Gaurkoan lehen aldia da, eskalatzen daramadan hogeita hamar urte baino gehiago hauetan, harri batek bere erorketan soka mozten didala. Azken luzean izan da, hirugarrengoan, hankarekin bota dut harri blokea eta amiltzean soka harrapatu du. Momentu horretan sokak tentsio dezente zuen, ni goraka ari nintzan, eta Grigriak sokari tira egiten zion, frikzioa dago. Labana balitz bezala harriak soka moztu du, garbi. Bileran lotua nuen soka muturra behera erori da, ni Grigritik ateratzen zen zatiarekin geratu naiz soilik. Lasaiki, aurrean nuen pareta zatian bilera muntatu dut, bi friend on izan dira, eta bertara lotu dut soka, beheko bilera errapelatu dut. Bi soka muturrak korapiloz lotu ditut, eta berriro goreneko puntura igota, eskaladarekin jarraitu dut.

Amitziko hormaren tontorrera iritsi naizenean eta, idatziaren hasieran aipatu dudan zergatia bultzatua, mantu zuri kutsatu gabea berriro ikustean, eskalada materiala bildu eta nire bidaldiarekin segitu dut.

Ikaragarri ederra zegoen dena; arista marra zuri fin batek nabarmentzen zuen, jelatutako zuhaitzak soineko zuriz jantzitako Lamiak ziruditen, nire oinatzak elur birjinan markatzen ziren. Ekaitzaren erdian nengoen oraindik.

Eskola Pioletorum bidearen azpian geratu naiz, ongi formatua zegoen, marra zuri bat zen haitz ilunetik gora.

Bi bide hauek, Kaixo Printzesa eta Eskola Pioletorum, desberdinak dira. Azken honek izotz gehiago hartzen du, bidean zehar segitzen duen belar kanala jelatu egiten da, eskalada mugimenduak erraztuz.

Hiru luze ditu bide honek ere. Aukera dago azken luzetik trabeska bat eginez Diaspora sektorera iristeko, eta hortik paretaren azpira. Nik aristara segitu dut eta, nekatzen ez nauen handitasun horrek liluraturik, aurrera jarraitu dut Arrastrakulos kanala hartzera.

Kontuz egin beharreko jaitsiera da Arrastrakulos. Udan, kanala lehorra dagoenean, erraz ikusten da nondik den seguruen. Neguan, zeharkaldia elurrez estalia dagoenean, nahiko delikatua da.

Beherako bidea hartu dudanean nabaria zen tenperatura igoa zela, denbora gutxi lehenago haitzean erantsia zegoen elurra urtzen ari zen. Amitziko horma tenteak soinean izan zuen elur zuri garbia dagoeneko joana zen. Nik, igoeran, elurretan utzitako arrastoak desagertuta zeuden ere, haizeak eta denborak ezabatuak zituen; ezer ez da betiko.