Azken
aste hau oso intentsua izan da, bizia, aita naizenetik ahaztua nuen aste aktiboa. Esan daiteke estres puntu bat sortzen duen bidai kateamendu horietakoa izan dela, eskalada batetik etorri, motxila hustu eta segidan beste eskalada bat burutzeko berriro motxila prestatzen duzun
horietakoa. Non, buruhauste handienak, hartu duzun eskalada materiala, edo,
hormara hurbiltzeko bidea, egokiak ote diren zalantzak sor diezazkizukeenak dira, aste luze
burugabea.
Aste
trinko hau ez zen posible izango etxekoen laguntzarik gabe, muxu handi bat
bidali nahi diet denei, bereziki, nire emazteari, bere adinekotasunarik gabe ez
ziren posible izango eskalada zirraragarri hauek, eta are gutxiago, bloggean
idazteko nire ilusio ulergaitza.
Lau
istorio desberdin burutu ditut aste bikain honetan, lau horma eta mendi
diferentetan, lagun desberdinekin denak.
Nire
aste higitu honetan, lehenik, atarikoa bezala, Xabi, Aritz eta Tarirekin aritu nintzan eskalatzen, Etxaurin, espigolo bidearekin ausartu nintzan ni. Ikusgarri bezain
desplomatua den bidea da espigolo, erresistentzia fisiko guda bat da.
Alberto
Fernández izan nuen soka kide bigarren irteeran. Asko poztu ninduen telefono
deia izan zen Albertorena, Euskal alpinista gazte indartsuen artean dago Elgoibarra,
eskalada ederrak burutzen ari den eskalatzailea dugu. Ez nuen dudarik, irteera hau aukera ona zela Palomareseko hormetan igotzear neuzkan bide batzuk eskalatzeko. Eta noski, saiatu beharreko bideen zerrendan lehenetarikoa “Ipa barik ez dago festarik” zegoen.
Itzela da Íñigo eta Mikelek
zabaldu duten bidea, "Ipa barik ez dago festarik" bidearekin lortu dute hormetako
eskalada garbia kontzeptua bere osotasunean azaltzea. Ipa… bidearen lehen luzea,
zailtasunez handia ez izan arren, eskalada perfektuaren bilakaeran pauso bat
da. Haitza eraso gabe, pazientziaz, eskalada garbiak eskaintzen duen aukera
guztiak aprobetxatuz, luze izugarri bat zabaldu dute, hiru joku mikrofrien
eskatzen duen 55 metrotako plaka buka ezina. Bilera ere muntatu beharra
dago.
Hurrengo luzeak ere ez dira makalak.
Aipagarria hirugarren luzea da, 60 metrotako plaka eder bat maisuki zabaldua.
Azken luzea ezin izan genuen askatu, zeharkaldi oso gogor bat du, bloke pauso
bat, arrakala gogor baten ondoren.
Asko
gustatu zitzaigun bidea, zoriondu genuen Íñigo, orain Ipa zerbezaren zain gaude.
Nire hirugarren irteera hitzordua Marronekin zen eta eszenatokia erabat desberdina; katu oinen ordez kranpoiak jantziko genituen, eta hurbilketa eskiaz egingo genuen.
Balaitus, Neus glaziarretikan,
izan zen aste amestu honen hirugarren norakoa. Balaitus igoerak ez du azalpen
handirik behar, igoera klasiko bat da, mendizale askok ezagutzen dute, ez
horregatik galtzen du edertasuna, nire iritziz ikusgarria da.
Berandu atera ginen Pirineoetara, Alberto
Bergaran agurtu eta, trasto bila etxetik pasatu ondoren, gaueko bederatzietan Marronekin
elkartu nintzan Zaldibian.
Solasaldi atseginean egin genuen bidaia,
gauza asko genituen elkar kontatzeko. Errepideak autoz
hustuta zeuden ordu txiki horietan, gure bidean gurutzatzen genituen herriak erabat abandonatuak
ziruditen. Goizeko ordubatean furgoneta Maison du
Parc parkingean gelditu genuen eta azkenean etzan ahal izan ginen gure gorputz nekatuek atseden har zezaten.
Egunsentiko argi meheak iratzarri gintuen. Ez
ginen igarritzen zan egun zoragarriaz gozatu nahi genuen bakarrak; kotxe bat etorri berria zen, eta autoan zetorren gidaria beteranoa denbora galdu gabe eskiatzeko botak janzten
ari zen. Lehenago arrantzale bat joana zen mendian gora kanabera eskuetan zuela.
Arin gindoazen bide harritsu
zabaletik gora, polita zetorren eguna, gailur
handietsien ingurua kolore biziz margotzen ari zen, txundituta geunden hainbeste
edertasunaren artean. Motxila astunak
generamatzan, eski eta boten pisua nabaria zen. Ledormeur aterpearen
altueran jantzi genituen eskiak, eta hau lasaigarria izan zen gure bizkar eta
oinentzat, gozagarria da
eskiak elur leunean irristatzen oinez ibiltzea.
Gogorra
zegoen elurra hasiera honetan, izoztua, udaberriak eta
bere tenperatura-aldaketa sarriek eragiten dituzte fusio hauek elurtutako mantuan. Poliki-poliki
gorantz gindoazela, eta, batez ere, haran goibelean nagusitzen den hotzagatik,
atzera egin genuen denboran. Negu kutsua hartu zuen paisaiak Neus glaziarrean sartu
ginen momentuan. Inguratzen gintuzten horma erraldoiak zizelkatu zituen hotza betikoa da hemen, garai hoben malenkoniaz nekez irauten duen negua. Elurra solte zegoen, hautsa zen. Gure traza elur barearen
gainean margotzen ari ginen, artistak bere sinadura marrazkiaren oihalean trazatze duenean duen asmo berarekin, paisaia gurea egitea.
Luze egin zitzaigun Neus glaziarraren
azken zatia, astuna, malda handia ez izan arren, ibilbidea bai da bukaezina.
Gure aurretik aterata zen eskiatzaile beterano bakartia eguzkipean zegoen azken kanala igotzen, ikusi genuen eskiak utzita zituen inprobisatutako elur erlaitzera iritsi ginenean. Bere oin arrasto sakonak elur exkaxean gora galtzen ziran. Balaitus
mendiaren gailurra bertikal bihurtzen da azken zati honetan, eta negu sasoian
izotzezko ur-jauzi eder batek ixten du bidea. Egoera onean aurkitzeko zortea
baduzu, bere eskalada atsegina da.
Kanalean, elurraren baldintzak ez
ziran onak eta, aipatu dugun izotz jauzia ez zegoen bere hobenean, zortez, generaman
eskalada material gutxiarekin seguru igotzea lortu genuen. Frantses eskiatzaile
bakartia beherako bidean zen une horretan, eta elkar gurutzatu ginenean agurtu ginen. Ez da gaztea, aurpegian igartzen zaio urteen pisua, aitona izan daiteke. Hitz batzuk
elkarbanatu genituen, elurraren baldintzez kexatzen zen. Soka eskeini nion errapelatuz izotz jauzia seguru igaro zedin, uko egiten zuen. Gu gurean segitu genuen gure burua babestuz gailur handitsua zapaltzeko irrika. Bosteko beroa eman genuen elkar punta harritsura iritsi ginenean, denbora zen Marronekin gailurrik ez nuela gozatzen.
Furgonetatik furgonetarako txangoa zortzi ordu kostatu zitzaigun. Beherakoa, eskiak oinetan jantzita Neus glaziarrean zehar irrist egitea, plazerraren hurrengoa da, estasia.
Ahaleginaren ondoren dator saria; Pirinioetako erreka batetan oin zigortuak ur hotzetan
sartzea, zerbeza bat edaten ari zaren bitartean, gailurra zapaltzearen pareko gozamena da.
Aste amestu honen laugarren eta
azken irteera Iker Artolarekin egin nuen. Oraingo honetan Peña Montañesa zoragarrira joan aurretik egun bat deskantsu
hartu al izan nuen.
Aspaldikoa genuen Iker eta biok
elkarrekin irteera bat egiteko gogoa, baina, eguneroko zereginak
atzeratzen zuten nahia. Lizarrustin, Ikerrek eskalada garbia egiteko aitzakiarekin egin zuen bisita batean, izan genuen hitzetatik ekintzetara pasatzeko aukera:
Ez
genuen inongo presarik Oncinsera iristeko, Jacan lagun zaharrak agurtzera geratu ginen lehenik, eta bertan afaldu genuen. Umore
ezin hobean joan zitzaizkigun orduak, gau erdia pasa zela atera ginen Jacatik, eta Oncinsera, bakardadean errepide ilun eta estuak zeharkatu ondoren, ordu txikietan iritxi ginen.
Parranda txikiaren zapore lehorra ahoan genuela altxa
ginen, gaua oso motza izan zen, suertez, eskaladaren ilusioak ajearen alferkeria gainditzea lortu zuen eta, gosari txiki baten ondoren, eskalada egun bati aurre egiteko prest geunden.
Ugatza
bidea izango genuela helburua adostu genuen kafea hartzen genuen bitartean. Eguna ederra zetorren, nahiz eta zerua ez zegoen erabat urdin,
lainoak ipar haizearen eraginez azkar pasatzen ziran gure gainetik. Horma zati
asko bustiak ageri ziren ere; ea zorte apur batekin Ugatza lehor topatzen genuen.
Horma azpira iristeak, eskalada bideak
hasten diren lekuetara ailegatzea, bere zailtasunak dauzka, Peña Montañesak ez
du hau ere erraza jartzen.
Ugatza
bidea Eneko Cesar eta Mikel Zabalzak zabaldua da, 2013an bi Naparrak beste
erakustaldi bat eman ziguten, seguru fixo oso gutxiekin lortu zuten Peña
Montañesako pareta zentrala igotzea. Zortzi luze ditu Ugatzak, horietatik
hirugarrena eta zazpigarrena oso onak dira, apartak. Hau horrela, beste luzeak trantsizio direla esango nuke, haitz-ohial on horietara iristeko modua, hori bai,
material fixorik gabeak.
Hirugarren luze dotorea diedro tente ori batetik doa, oso fin
igo beharra dago diedro hau, teknika onaz hankak bi aldeetara mugituz,
seguruen kokapena ona da.
Zazpigarren luzea kalitate aparta
duen haitz plaka bat da, oso teknikoa, aiurri handia dauka. Hatzentzat helduleku txikiak
ditu tirada gogor honek, hankak kokatzeko lekuak bilatzea lan zaila da ere, pausoak nondik hartu asmatzea giltzarria da luzea kateatzeko.
Ziztu batean pasatu zitzaidan aste hunkigarri hau, bizipen kopurua gaitik luzeagoa izan zen irudipena daukat. Oso atsegina egin zitzaidan ardura gabeko astea, mendi eta eskalada aldetik aparta, umorez eta zintzo lagunartean.
