Lehen luzean, azken paraboltik eskuinera jo nuen nik. Bilera haitz zubi batean egin nuen. |
Bigarren luzean, eskuinetik hasi eta ezkerrean hartu nuen berriro bidea, bigarren txapan hain zuzen. |
Hirugarren luzeak, eskuinera egiten du diedro bat hartzea. |
Txintxarri bidea etiketatzen badugu, bide klasiko bat dela esan genezake. Agerikoa den arrakala garbi batetik doa, lasai eskalatuz eta tentuz egin behar dena, abenturatxo bat bizi izan duzun zaporea uzten duen horietarikoa.
Laudorio hitzekin hasi behar dut gaurko bidearen kronika, oso ona da, harri bitxia, eskalatu ondoren zure buruaz harro uzten zaituen horietakoa. Haitz atseginean gora nindoala, pentsamendua lehen igoeraren unerantz zihoan, eta, zantzu guztien arabera denboran atzera asko egin behar nuen,.
Nire gogoeta ez zen bakarrik mendizale anonimo horiek egindako balentriak txunditzen ninduelako, baizik eta badakidalako, hau ez da berria niretzat, urte luze hauetan eskalatzaile gutxi batzuk igaro direla hemendik; esku bateko behatzak soberan ditut kontatzeko, gure kirolaren adsurdo bat iruditzen zait harribitxi hau gehiagotan eskalatu ez izana, xendra nagusitik desbideratzea.
Definituko banu, klasiko estiloa duela esango nuke; arrakala dauka, diedroa ere, eta material fijo gutxi, iltze bakan batzuk. Harriaren kalitatea aparta da bi luzeetan zehar, baina, bigarren zatian bereziki, txunditzeraino iristen da, forma kapritxosoak azaltzen zaizkigu aurrera egiten dugun heinean. Kareharria izan arren, itxura ez oso arrunta du, gris ilun itzalikoa.
Esan dudan bezala, ez dut bide honi buruzko informaziorik aurkitu, beraz, eta beti identifikatzeko asmoz, Hego Urkila izenarekin bataiatu dut, harkaitzezko bi punta zorrotzen arteko lepo estuan inspiratua.
Norbaitek informazioa partekatu nahi badu, hemen idatziko dut atsegin handiz; zer, zergatik eta noiz inspiratu ziren bide honen sortzaileak, eta, jakina, hau errepikatzaileentzat ere badoa.