ANSABERE - Borrokan aske

   Munduan dauden gatazka armatuen berri ematen duten periodistak guda korrespontsalak dira. Hauek diote Heredoto Greziarra izan zela lehen guda kronista. Heredoto, orain bi mila eta bostehun urte jaio zen Grezian. Historialari eta bidaiari amorratua izan zen, ikusten zuen guztiaz idazten zuen. Berak utzitako bederatzi liburuetatik, historia izenekoak, dakizkigu garai korapilatsu haietan gertaturikoak. Bi milurteko pasatu diren arren gizarteak berdin jarraitzen du, jendeak arazo berberak ditu, gatazka armatuak eta gosea ez dira arrotzak gure garaian. Gaur egun, periodista ausartei esker, gatazka hauen berri dugu berehala, bere krudeltasun osoz kontatzen dizkigute.

Linzako parajeak

   Ofizio noble horren omenez, betidanik egin zait erakargarria kazetaritza, saiatuko naiz Ansabereko orratzetan gertatu zen borrokaldia deskribatzen. Kontuan hartu behar duzue, ni, sasi idazle bat naizela, atzaparrak haitzezko heldu lekuetatik eusteko eginak ditudala, ordenagailuaren teklatuan hizkiak idazteko ez baino. Spigolon ikusitakoak pena merezi zuenez, aiba borrokan aske bidearen kronika, ostiral honetan gertaturikoa.

Goiz jarri ginen martxan

   Goizeko zazpi terdietan geratuak ginen Linza aterpetxeko parkinean Arkaitz Iurrita eta biok. Egun argitsua zetorren, beroa. Erritmo bizian hasi ginen maldan gora, egunari denbora irabazi nahian. Ordu eta erdi exkaxetan petretxemako lepoan ginen. Eskaladako materiala soinean jantzi genuen denbora galdu gabe, muga imajinari bat dagoen puntu horretan izan zen.

Petretxemako lepora iristen

   Soka sinple bat geraman eskaladarako eta beste soka fin bat petatetxoa igotzeko. Hamalau zinta espres, joku bat mikrofriend, eta frienak soilik 0,5 eta 0,75, Ekaitz eta Asierren krokisak adierazten duen bezala.

Paretera gerturatzen

   Motxilak Petretxemako lepoan utzi genituen, jaisterakoan erosoago izango zelako. Pareta itzalean zegoen, borrokan aske bidea doan zatian itzala eguerdiko ordu batak arte izaten da. 

   Lehen luzeak 7a gradua du, guretzako ere horrela da, oso tirada delikatua, haitz oso hautsia dauka, seguru fixotik seguru fixora izugarrizko tiradak dauzka. Frienaz zeozer babestu daiteke baina ez dira kokapen onak. Nora gindoazen abisu garbia zen hau. 

Arkaitz lehen luzean

   Bigarren luzeak 7c gradua du, guretzako 7b edo 7b+. Zoragarria, mundiala, ederra, ez ditut kalifikazio gehiagorik. Plaka eskalada da haitz oso onean. Eskalatzailea kapaz bada bere emozioak menderatzeko, beldurra, goza egin dezake. Hirurogei metro luze ditu. Seguroak oso urruti daude. Mikro pare bat sartzeko aukera dago tarte batetan. 

Bigarren luzea

   Hirugarren luzeak 8a gradua du, guk ez genuen usaindu ere egin. Bloke paso gogorra dauka hirugarren eta laugarren txaparen artean. Pasatzeko asko estutu beharra dago.

Hirugarren luzea kamara eguzkitik babesten

Hirugarrena goitik

   Laugarren luzeak 7a+ gradua du, guretzako 7b. Oso ona. Espigolo eta Zutopistes bideekin partekatzen du bilera. Azken bide honekin, Zutopistes, lehen hamabost metroak komunak ditu. Ekipamendutik ongi dago, zutopistes bidearen nortasun propiotik aparte, ez du esposizio nabarmenik. 

Laugarrena. Zutopistes bidearekin komunean

   Bostgarren luzeak 7a+ gradua du, guretzako tirada honek ere zailtasun gehiago dauka 7b+. Oso luze polita eta gogorra da.

Bosgarren luzea

   Naiz eta bidearen estiloa deportiboa izan, abentura bide baten sentsazioa lortu dute tarte askotan sortzaileek. Oso bide ona dela deritzogu Arkaitzek eta biok. Trazatu ausarta eta espektakular bat lortu dute Ekaitz eta Asierrek.

Pirineoak bere osotasunean agertzen zaizkigu  gure aurrean.

   Borroka hau librea da, norbanakoa. Bata bestea ez du gainditzen, zapuzten. Ez dago galtzailerik, ez dago irabazlerik. Pertsonala da, norberaren borroka bere gaitasunen kontra. Era horretara lortzen dugu mendizaletasuna kirol bat baino gehiago izatea. 

!!! Aupaaa ¡¡¡  !!! Gora Mendia ¡¡¡

ORDESA - Heroina

   Ez da berdina zinemara bakarrik edo konpañian joatea. Bainan aretoaren argia itzaltzen denean eta filma proiektatzen hasi, inor gabe zauden sentsazioa desagertzen da, pelikularen istorioak arrapatzen zaitu. Ez da berdina sexua bakarrik edo bikotean izatea. Bainan larruaren egarriak estutzen duenean bakarrik egoteak ez du garrantzirik, plazerrera iritsi dezakezu, sexu egarria asetu.  Ez da berdina bakarka eskalatzea edo sokadan aritzea. Bainan buruan erronka bat sartu ezkero eta hori lortzeko sokakidearen falta gahinditzeko kapaza bazara, satisfazioaren tamaña izugarria da, askatasun pertsonala lortu duzu. 

Ur jauzia bere osotasunean dago

   Bakardadea bilatu daiteke, ez da nire kasua. Etxetik atera aurretik telefono dei pilo bat egiten ditut sokakide bila. Guztioi bezala pazientzia agortzen zait, eta orduan B planera pasatzen naiz. Azken irtera honetan bi plan nituen, B eta A.

Luichy-ren croquisa

   Ordesan beti dago zer eskalatu. Berdin dio estutzeko bideren bat aukeratu duzun edo inguruaz gozatzeko linea lasaiago bat, emaitza bera da, gozatu egiten duzula. 

Pareta azpian, bidearen hasieran

   Heroina bidea hautatu nuen nik. Urte asko pasatu dira lehen aldiz bide hau eskalatu nuenetik, Txata Lazkaotarrarekin egin nuen, laurogeita hamarreko hamarkada hasiera zen. Bidearen azken pausoan, eskuak jardineko belarretan zituela, erorketa txiki bat izan zuen, txorkatila bihurrituz. Bizkarrean jaitsi behar izan nuen Gallinerotik parkeko parkingeraino.

Orokorrean harria ona du bideak

   Bide on bat da Heroina, erraza zailtasun aldetik, ederra orokorrean. Oso ongi zabaldua dago, garbia bai dago material fixo aldetik, ez dagoz paraboltik. Pentsa behar dugu Galvez eta De Pablosek zabaldu zutenean frienak eta katu oinak asmatu berriak zirela.

Zazpigarren luzeko tetxuaren azpian

   Sei ordu behar izan nituen eskalada burutzeko. Ordesan bide bat bakarkako eskalada teknikan egitea ez da lan erraza, horman zehar gora eta behera ibiltzeko beste lekuetan baino neurri gehiago hartu behar dituzu, ezinbestekoa da harri bloke kaosean soka ongi babestea. Oso pozik geratu nintzen erronka pertsonal hau betetzeaz, nire buruarekin bakean.

Hormak bizirik daude

   A planari paso emateko momentua iritsi zen ere. Arkaitzek ostiralean jai zuen eta eskalatzeko prest zegoen. Kondizio bakar bat zuen, Ansaberera joatea, Borrokan aske bidea saiatzera. Baietz esan nion.

   Behe laino fina zegoen, haize hotzak alde batera eta bestera mugitzen zuen. Naiz eta Ansabereko orratzak ikusten genituen zeru urdinaren kontrastean, tarteka lainoak lortzen zuen gure bistatik ezkutatzea. Hormaren azpira iristen garenerako lainoez inguratuak geunden, ez zen metro batera ikusten. Hezetasun handia zegoen eta tarteka xirimiri modukoa sumatzen zen. Eskalatzen hasi ginen, nahiz eta jakin ez zela bide hau egiteko eguna. Bustitzen ari giñela ohartu giñenean, gauzak bildu genitun eta jaitsi egin giñen. Enbidoa botata utzi zigun Ansabere Spigolok, guk hartu dugu, oraindik partida ez da bukatu.

PEÑA MONTAÑESA - Txingorra

   Kazkabar, harriabar, babazuza, hitz horiek guztiak dira txingorraren sinonimoak. Denak batera, ekaitz moduan, erori zitzaizkigun gure gainera libro abiertoko paretan bide berria zabaldutzat jo genuen momentuan. 
   Peña Montañesako azken pareta birjina zen. Ezkutuan zegoen altxorra. Ikustearekin soilik  zirrara sartzen duen horma tentea.
   Chemari izan zen lehena libro abierto paretarekin ausartzen. Bi proiektu desberdin ditu hormaren ezker eta eskuin aldean, bi bideetan berarekin parte hartzen hari naiz. Gora-bera askoren artean, tartean istripu bat, bi bideak ezin bukatu gabiltza. Hirugarren marra bat ere, paretaren erdi erditik, sartzen zenaren aukeraz zalantzarik ez genuen Chemak eta biok. Dudak paretaren goiko horman kokatzen ziran; nolako zailtasunak izango zituen? eta, bide on bat zabaltzeko gai izango ginen? ziren gure galderak. Chemak, proiektua bere gainetik egongo zela pentsatzen zuen, ez zuen nahi kapritxo baten gaitik pareta parabolez josi. Ezezkoa esan zion eskaladari. 
   Niri libro abierto paretan marra zuzen honek asko motibatzen ninduen, brutala iruditzen zitzaidan proiektu hortatik atera zezakeen bideak, ederra. Eneko eta Arkaitzi komentatu nien, eta interesatu ziran. Piztiaren esperientzi ona ikusirik eta, goiko hormaren zailtasunak kontuan hartuta, hirurak batera zeozer txukuna egiteko aukerak genitun.

   Maiatzaren azken astean ginen berriro Oncins herrixkan. Hiru egun genituen bide berrian aritzeko. Agian, suertez, nahikoak izango ziren bukatzeko.

   Paretaren azpira iristea kostatu egiten da. Bi ordu luze martxa da, igotzen oso deseroso diren harrikariak gahinditu behar dira, eta espel baso itxiak zeharkatu. 
  Lehen luzearekin hasi aurretik, beti bezala, zozketa egin genuen tiradak banatzeko. Eneko hasi zen, Arkaitzek segi zion bigarrrenarekin, eta hirugarrena nirea izan zen. Lehen bi luzeak mundialak atera ziren, hirugarrena motz xamarra atera zenez, laugarrenarekin ere segitu nuen. Guzti hau lehen egunean ez zegoen gaizki. Sokak fijatuak utzi genitun hurrengo egunean gauzak errazteko, eta Oncinsera jaitsi giñan lotara.
   Naiz eta motxilak zamaz arin egon, egun horretan ere kostatu zitzaigun horma azpira iristea. Aurreko egunean egindako ahalegina; paretara igo, eskalatu eta berandu jaitsi bere kostua dauka.

   Aurreko egunean utzitako soketatik igo ondoren Arkaitz hasi zen bosgarren luzea zabaltzen. Zona hau hainbeste zalantza sortzen zigun goiko hormaren hasiera genuen. Enekok segitu zuen seigarren luzearekin, eta gure harridurarako, tirada hau, heldu lekuetan oso eskuzabal suertatu zen. Niri tokatu zitzaidan pareta gainera iristeko luzea. Hemen kokatzen dira bidearen zailtasun handienak, hiru edo lau pauso gogor dira horma tente batetan, ondoren ezkerretara pasatzen da diedro etzan batera.

   Pozik eman nituen azken pausoak. Gailurraren lehen begiradak asko erakarri ninduen. Zelai alpino bat da, loraz, piñuz eta haritzaz osatua. Mende bat baino gehiago zutik eta adoretsu pasa ondoren, haritz erraldoi bat eroria dago amildegiaren ondoan. Ekaitzaren bortizkeriak azkenean zuhaitzari burrukan irabazi dio. Zainak lurretik aterata ditu, eta ihartzen dijoa pixkanaka. Bat-batean ohartu nintzen ekaitza nire gainean sortzen ari zela. Peña montañesako azken pareta igo izanak, ama lurra haserretu zuela zirudi, ez zitzaiola batere gustatu gu honantz iristea.
Ez nuen denbora galtzekorik, hormaren amildegira gerturatu nintzen berriro eta parabolt batez bilera bat muntatu nuen. Eneko eta Arkaitzek jaisteko esan zidaten, ez zegoela denborarik beraiek luze hori eskalatzeko. Beheko bilerara errapelatu nuen.
Bi ordu pasatu genitun azken aurreko bileran zintzilik. Ekaitzaren erdian geunden, txingorrak gogoz kolpatzen gintuen, zuritu egin zituen bazterrak. Gu ere era bat bustirik gaunden. Naturaren haserrea pittin bat baretu zenean errapelatzen hasi giñen.

   Eskalada aldetik, Txingora bidea, oso ona dela esango nuke. Estilo aparta duela ere ausartzen naiz esaten. Berrehun metrotan, progresiorako hamabi parabolt  soilik sartzea, eskalada nolakoa den adierazten du. Sutsu alpinoa du, naiz eta plaka ezin hobe batzuetatik joan. Zailtasun aldetik ez dituzu gradu handiak bilatuko. Hori bai, Txingorra bidea eskalatzeko, auto aseguratzeko materialarekin prestu ibili beharko duzu.

Eneko lehen luzean

Arkaitz bigarrenean

Hirugarrena

Laugarena

Arkaitz bosgarrenean

Eneko seigarrenean

Arkaitz luze berdinean

Azken tirada

Txingorraren azpian  " Calor Humano "