
Kazkabar,
harriabar, babazuza, hitz horiek guztiak dira txingorraren sinonimoak. Denak
batera, ekaitz moduan, erori zitzaizkigun gure gainera libro abiertoko paretan
bide berria zabaldutzat jo genuen momentuan. Peña Montañesako azken pareta birjina
zen. Ezkutuan zegoen altxorra. Ikustearekin soilik zirrara sartzen duen
orma tentea. Chemari izan zen lehena paretarekin ausartu zena. Bi proiektu
desberdin ditu ormaren ezker eta eskuin aldean. Bietan parte hartzen hari naiz.
Gora-bera askoren artean, tartean istripu bat, bi bideak ezin bukatu gabiltza.
Hirugarren marra bat paretaren erdi erditik sartzen zenaren zalantzarik ez
genuen Chemak eta biok. Dudak paretaren goiko orman kokatzen ziran, nolako
zailtasuna izango zuen, eta, bide on bat zabaltzeko gai izango ginen zen gure
galdera. Chemak, proiektua, bere gainetik egongo zela pentsatzen zuen, ez zuen
nahi, kapritxo baten gaitik, pareta parabolez josi. Ezezkoa esan zion
eskaladari. Tartean Eneko eta Arkaitz paretan interesatuak zenbiltzan.
Piztiaren esperientzi ona ikusirik, eta, goiko ormaren zailtasunak kontuan
hartuta, hirurak batera, beste proiektu batetan parte hartu nahi zuten
proposatu nien. Dudarik gabe baietz erantzun zidaten.
Maiatzaren azken astean ginen berriro Oncins herrixkan. Hiru egun genituen bide berrian aritzeko.
Agian, suertez, nahikoak izango ziren bukatzeko.
Paretaren azpira iristea kostatu egiten da.
Bi orduko martxa da. Lehen luzearekin hasi aurretik, zozketa egiten dugu
tiradak banatzeko. Eneko hasiko da. Gero Arkaitzek segiko dio bigarrrenarekin.
Niretzako hirugarrena izango da. Tirada hau motz xamarra iruditzen zait, eta,
laugarrenarekin ere segitzen dut. Hau guztia lehen egunerako ez dago gaizki.
Sokak fijatuak uzten ditugu hurrengo egunerako eta Oncinsera jaisten gera
lotara.
Hurrengo egunean Arkaitz hasten da bosgarren luzea zabaltzen. Enekok segitzen dio seigarrenari.
Niri suertatzen zait paretaren gainera iristeko luzea.
Pozik ematen ditut azken pausoak. Gailurraren lehen begiradak erakartzen nau. Zelai alpino
bat da, loraz, piñuz eta haritzaz osatua. Mende bat zutik eta adoretsu pasa ondoren, haritz erraldoi bat eroria dago amildegiaren ondoan. Ekaitzaren bortizkeriak azkenean zuhaitzari burrukan
irabazi dio. Zainak lurretik aterata ditu, eta ihartu egin da. Bat-batean ohartzen naiz,
ekaitza, nire gainean sortu dela. Peña montañesako azken pareta igo izanak, ama
lurra haserretu duela dirudi, ez zaiola batere gustatu gu honantz iristea. Bi
ordu pasatzen ditugu azken aurreko bileran, zintzilik, ekaitzaren erdian.
Txingorrak, zuritu egin ditu bazterrak. Gu ere, era bat bustirik gaude.
Eskalada aldetik, Txingora bidea, oso ona dela esango nuke. Estilo aparta duela ere ausartzen
naiz esatea. Berrehun metrotan, progresiorako hamabi parabolt soilik sartzea, eskalada nolakoa den adierazten digu. Sutsu alpinoa du, naiz eta plaka ezin hobe batzuetatik joan. Zailtasun aldetik, ez du handia. Ori bai, Txingorra bidea eskalatzeko, auto aseguratzeko materialarekin prestu ibili beharko dugu.
 |
Eneko lehen luzean |
|
|
|
 |
Arkaitz bigarrenean |
 |
Hirugarrena |
 |
Laugarena |
 |
Arkaitz bosgarrenean |
 |
Eneko seigarrenean |
 |
Arkaitz luze berdinean |
 |
Azken tirada |
 |
Txingorraren azpian " Calor Humano " |