Faro Budiño-Montefierro-Monte do Galiñeiro

   Esaidazu norantz duzun itzala eta, esango dizut non zauden.

   Euskal Herriko ondartzetan eguzkiak bizkarra majo berotzen dizu, hori lainotua ez dagoenean. Mediterraneo itsasoan aldiz bular aldean eman beharko duzu eguzkitako krema. Galizia eta Portugal kostalde atlantikoan eguzkiak alboz jotzen du, deskuidatzen bazara beso bat bestea baino gehiago belzteko arriskua duzu, kamioizaleen antzera. Ni badaezpada itzalean egoten saiatzen naiz edonon.

   Paisajistikoki izugarri polita da Galiziako Riax Baixas kosta, bistako plazer bat da. Hondar zuri fineko hondartza hauetan ilunabar perfektuak kontenplatu ditzakezu. Hondartza eta itsas ondoko pasealekuetatik kanpo, gure egonaldia oraindik erakargarriagoa egiteko, eskalada aurkitu dezakegu.

   Baionako kanpina izan dut kanpo base, bertatik atera naiz eskaladatxoak egitera.

Montefierro eskalada gunea.

   Baiona ondoan dagoen Axón herrian eskalada eskola txiki bat topatuko duzu itsasoaren ondoan. Monteferrerro deitzen diote eta faro aldamenean dago. Inguru izugarri polit batean dago kokatua eskola hau, Patos hondartza, Estellas eta Cíes irlak begi bistan dituzu, plaka eder errez batzuk kenduta ez du interes handiagorik.

https://trepadas.wordpress.com/lugares-proximos/monteferro/

   Faro Budiño beste kontu bat da, Galiziako eskalada eskola garrantzitsuenetakoa da. Ez dago kosta ondoan, arazo bat niretzako, 30km barrurago kokatzen da Porriño kontzejuan. Inguruko herriak eta jarduera ekonomikoak, autobia eta izugarrizko industrialdea daude azpian, irentsi egin dute paisaia honen edertasuna, ziur naiz garai batean bertakoek mirestu eta gehiago errespetatu izango zituztela haitz hauek.

  

   Granitozko horma hauetan ehundaka bide aurkituko ditugu, eskalada garbia eta ekipatua partekatzen dira. Ehun metroko garaiera hartzen du gehienez. Bide klasiko bat bilatzerakoan, Krokisak ez dira errez interpretatzen, alde guztietatik sartu eta ateratzen bai dira bideak eta barianteak, Pino bidea, bariante batekin, aukeratu eta eskalatu nuen, asko gustatu zitzaidan.

   Nirea ez zen izan oiko eskalada bat, txirrinduaz egin bai nuen joan etorria, era honetara, nire iritziz, paretari beste dimentsio bat ematea lortu nuen, eta aldi berean duintasun gehiago. Baionan dagoen kanpinetikan 34 km daude faro Budiño hormara. Zalantza asko izan nituen hasieratik, zein bide hartu izan zen lehena. Galiziako errepideak ezagutzen dituen edonork ohartuko zen zertaz ari naizen, trafiko handia dago, eta dena da gora eta bera jarrai bat. Teknologiari esker bilatu nuen aukerarik hoberena, Google Mapsek gidatu ninduen mendiko errepideetatik, autobideetako auto eromena aldenduz. Zamarena ere zalantza zen, zer material hartu eskaladarako, eta horrez gain zein bide eskalatu. Bide klasiko ekipatua aukeratu nuen, vía Pinos, horrela, friend eta fisureroen beharrik izango ez nuelarik.

Morgadans gaina.

Faro Budiño horma Morgadans gainatik.

   Goizeko zazpiretan martxan nintzan, soka simplea neraman bizikletaren parrillan erantsia, bakarkako eskalada ekipoa eta mosketoi batzuk, motxila txiki arin bat bizkarrean zintzilik neramala.

   Gustora hasi nintzan pedalkadaka goizeko freskuran, Miñor errekaren bailaran nijoan Gondomar herrirantz. Lehen maldekin batera nabaritzen hasi nintzan gurpilak errepidera erantsi egiten zirela, Gailiñeiro mendi zerra igotzen ari nintzan, astuna izan zen igoera. Indarrez juxtu iritsi nintzan Morgadansko gaina, izen hori eman diot gainari erreferentziarik ezbait dut topatu, mendi portua kokatua dagoen kontzejuarena da izena, eta, eskerrak bertatik laino tartean urrunean faro Budiño ikuskatu nuen, honek aurrera jarraitzeko animoz berriz bete ninduen.

   Ez zitzaidan erreza suertatu orientazioa, askotan geratu behar izan nuen errepide bazterrean Maps kontsultatzeko, erratu ere behin baino gehiagotan egin nuen, momentu horietan instintuari esker lortu nuen nire helburura iristea.

   Ia pareta azpiraino ailegatu zaitezke bizikletaz lur pista batetik. Ez zitzaidan iruditu jende asko ibiltzen denik eskalatzen, bideen hasiera zoruak sastrakaz nahiko zikinak aurkitu nituen.

Faro Budiño azpian.

Via Lactea lehen luzea.

Pino bidea hirugarrena

Pino bidea laugarrena.

   Lehenengo bi luzeak Via Lactearenak eskala nituen, eta oso ederrak dira, batibat Feldespato harritxoz betetako plaka eskalada. Hirugarren luzean bideari izena ematen dion pinu erraldoia dago arrakalatik ateratzen, ingurua erretxinaz beteta du. Laugarrena ere asko gustatu zitzaidan, tximinia horizontal kurioso batetik doa. Gailurrera iritsi, pare bat argazki egin eta errapelatzen bueltako bideari ekin nion.

   Itzultzeko bidea ere erronka bat zen, Morgadansko gaina igotzea, oraingoan Porriño aldetik, kezkatzen ninduen, portu hau pasatzen banuen errepidea beheruntz izango zen Baionaraño.

   Dena eman nuen igoera amaiera gabe horretan. Gauza bakarra nuen alde, banekien gaina hartzen nuen momentutik erronka hau burutua izango nuela. Laino eze batek estali zuen desioko gaina iritsi nintzenean, niri begira, harriturik, larrean etzanak zeuden behiak izan ziren nire zorionaren testigu bakarrak, plato handia sartuta, oraindik urrun zegoen itsasorantz jaisteari ekin nion. Arratseko lauretan kanpinean nintzan berriro, nire alaba galdezka nuen, - Aita non egon zara? - Mendian maitea, paseo bat ematen.

https://trepadas.wordpress.com/lugares-proximos/faro-de-budino-o-porrino/

   Nire hirugarren eskalada eskola sorpresa atsegin bat izan da, ez nuen hainbeste espero Monte du Gailiñeiro eskaladaz. Altuera txikiko bideak dira eta gehienak oso etzanak eta zailtasun gutxikoak, baina badira horma sakabanatu batzuk bertikalak direnak, eta hemen ondo estutu beharra dago. Kalitate ezin hobeko gneis harria da, arrakala eta erregleta romoz beteta, eskumuturrak ondo berotzen dizkizu horietakoa, hormen altuera eskasia orekatuz.

   Eskola honetara iristeko, aurrekoan moduan, bizikleta erabili nuen, soilik 14km dira. Oraingoan ere Baionatik Gondomar herrirantz hartu nuen, Vincios herrira jarraian, azken honen gainean kokatzen da eskola eder hau, bertatik ditugun bistak liluragarriak dira, Vigo eta Baionako itsas bazterrak kontenplatzen direlarik. Mendi ingurua ere oso ederra da, naiz eta Galizia osoa kaltetu izan dituen baso suteen aztarnak aurkituko ditugu, ingurugiroa pixkanaka errekuperatzen doa.

https://trepadas.wordpress.com/lugares-proximos/monte-galineiro-gondomar/

Monte do Galiñeiro ipar gailurra.

Haitzaren kalitatea ezin hobea da.

Vigo Monte do Galiñeirotik.

ORDESA-Azken guda dantzan-El señor de las audibras-Lejos de los gilipollas

   Lasaitu ederra hartu zuten Zaldibiako hogarrean goizero kafea hartzen duten adiskideak, eskalatzeko laguna topatu nuela komentatu nuenean.  Haurretik esana nien ez nuela lagunik topatzen horma luzeetako eskalada irteera bat egiteko, eta bakarrik joateko asmoz nebilela. Nik normaltasunaren barruan hartzen dudan ekintza da bakarrik joatea, ez da orokorrean ala hartzen. Zortez, Valderrobres herriko nire lagun Santi Gracia animatu zen, bere datak eta asmoak nire datak eta asmoekin bat egiten zuten.

   Santi oso pertsona ezaguna da eskalada giroan, azken urte hauetan buru-belarri dabil sorkuntza berriak egiten Matarrañako bere eskualdean edo Piriniotako hormetan. Erraza da Santi harremanetan, beti du irribarrea aurpegian, elkarbanatu da bere lema eta beti kunplitzen du. Primeran konpondu gara elkar.

   Goizeko seietako Torla-Ordesa autobusa bitxia izaten da. Egunaren lehen zerbitzua da hau. Uztailetik Irailera horma kaotiko hauetan eskalatu nahi duenak hartu behar izaten du autobusa. Eguna argitu gabe egoten da oraindik ordu txiki horretan. Mendizaleak, gau motzaren ondorioz laginak begietatik kendu ezinik, gerturatzen dira autobus geltokira. Azkenak agertzen beti eskalatzaileak gara, traste gehiegi hartu behar izaten dugu Ordesan eskala al izateko. Bidaiariak eserlekuetan zain daudela sartzen gera erdi ilunpetan dagoen kabinara, kostatzen da argi eskasiara ohitzea, eta normalean ezagun bat topatzen duzu bertan. Iñaki Arakistain eta Josu Alberdi Azpeitiarrak zeuden autobusa noiz abiatuko zain. Perdido egiteko asmoarekin ziren. Iñakik jarri zigun hurrengo egunean izango genuen eskalada erronka.

   Bide oso ona da Azken guda dantzan, kalitate handikoa, Ordesan daudenen artean onenen barruan sartzen dela ausartzen naiz esatera. Material fijo gutxi dago marra guztian, oso ongi babesten da friend eta fisureroz, ez du konpromiso handirik. Maiz egiten da, beste bikote bat ere izan genuen gure atzetik egun horretan. Javi Bueno eta Dani Moreno ziren.

Korkuerak egindako krokisa

Divina comedia obratan dago, aupa Juan Tomas!!!

Bidearen hasier erakusten duen izkiak

Horma azpian

Lehen luzean

Bigaren luzea

Hirugarrena

Laugarren luzea

Bosgarrena

Seigarren luzea

   Hurrengo egunean ere korrika eta presaka hartu genuen seietako autobusa Santi eta biok. El señor de las Audibras, Iñaki Arakistainek gomendatutako bidea egiteko asmotan. Oraingoan autobuseko iluntasunean eserita, arraro egin zitzaidan hauek gu baino lehenago autobusera iristeak, Arizio, Adi eta Bilbo aldeko hirugarren eskalatzaile bat zeuden. Batera egin genuen, hizketaldi alaian, Cotatueroko bidea. El señor de las Audibras bidea bitxia da, konpromezukoa, zaila, gupidagabea, ederra. Bustia topatu genuen, honek ziur piper gehiago bota ziola igoerari, bainan, lehorra egonda ere errespetuz hartzeko bide bat da. Krokisa ez zetorren bat bidearekin, guk egin genuen igoera zintzilikatzen dut Ordesako eskalada gidan dagoen krokisa aldatuz, ea lortzen dugun guztion artean krokis zehatz bat egitea.

Christian eta Remi krokisa guk egin genuen igoera azalduz

Lehen luzea bustia topatu genuen, hasiera eskubitik jo zuen Santik

Bigarrenaren hasiera

Santi flipatzen luzearekin

Hirugarren luzea

Laugarren luzea

Bosgarren luzea

   Hirugarren saioan ere larri hartu nuen seietako autobusa, Iker eta Alexekin pote batzuk hartuz eta afaltzen nengoen Ainsan aurreko gauean. Hauek piraguistak izanik goizetan ez dute presarik izaten. Ainsan lo eginda abiatu nintzen Ordesara eskalatzera. Ez nuen eskalatzailerik topatu autobusean, normala, zegoen eguraldi iragarpenarekin zentzuzkoena zirudien. Hunkitu egin ninduen Cotatueroko bideak. Bakardadea sentitu nuen baso magiko horretan, eta gustatu zitzaidan. Izen itsusia duen bide bat aukeratu nuen bakarkako erronka horretarako, Lejos de los Gilipollas. Zoragarria iruditu zitzaidan, haitz oso onekoa, giro aparta hartzen duen bidea, gozatzekoa.

Erdiko Tridentea

Lehena

Bigarrena

Hirugarrena

Bosgarrena

Seigarrena eta azkena

   Eskuak eta besoak zauriz josita ditut, gorputza makilaz astindu ninduten moduan daukat, oinak haziak eta minduak ere, hauek dira Ordesako eskaladak eman dizkidan sari fisikoak, sari emozionalak berriz ezin ditut aipatu, ez bai daukat idatziz hauek azaltzeko ahalmen nahikorik.