Noizbait gertatu zaizue Pirineoetatik bueltan kotxea gidatzen burua erabat erlaxatua sentitzea? Bolantea eskuetan duzula, bakean sentitzen zarela zurekin eta munduarekin? Mila aldiz eginiko bidaia atsegina egiten zaizula? Niri bai, lehengokoan gertatu zitzaidan, Midi d'ossautik bueltan.
Hiru osagai behar dira erlaxazio osora iristeko: lagunarte ona. Kasu honetan konplizitatea primerakoa zen, Kepa Escribano eta Ivan Urzelai nerekin ziran furgonetan. Bigarren osagaia klimaxa iristeko musika ona entzuten joatea da. Luis Caminoren Indiosincrasia CDa nuen jarria, eta, doinu ameslari horiek emozioz beteriko oroitzapenetan murgildu ninduten. Hirugarren eta azken elementua nahasketa magikoa osatzeko, mendiko jipoi baten ondoren gorputzarekin egotea. Hamabost orduko eskalada generaman bizkarrean, Midi d’ossoe-ko ipar paretan hartua.
Guzti honek sortzen duen efektua oso zaila da deskribatzen, baina, ausartuko nintzen esatera bakea dela, bake pertsonala.
Zaila da eskalada plan bat egitea, eta, are zailagoa zer eskalatu behar dugun pentsatzea. Normalean, irteerako partaide bakoitzak asmo bat dauka, eta, ados jartzea benetan zaila suertatzen da batzuetan. Beste alde batetik, eta hau izan zen gure kasua, Pirineoak ez zeuden bere baldintza honenetan edozer gauza egiteko; goizean goiz elurra gogorra zegoen, baina, tenperaturak pixka-bat gora egitearekin azukrea bihurtzen zan elementu zuria. Haitz paretak garbiak zeuden behintzat. Azkenean, eztabaidatu ondoren, Midi ipar paretan dagoen Ravier bidera joatea adostu genuen.
Goizeko seietan atera ginen furgotik Pombiruntz. Aterpea ia ikuitu gabe pasatu genuen eta Peygeret lepora jo genuen. Muino hau pasatu eta Petit Pic zeharkatu genuen, mendebal aldetik lehen, ipar aldetik ondoren, Embarrader zirkora iritsi arte. Ravier edo Ipar-iparmendebalde bidea, zirkoaren ezker partetik hasten da. Udaberrian zirko ikusgarri honen azpian elurra egoten da, beraz basera iristeko granpoiak eta pioletak beharrezkoak dira.
Bederatzietarako bidearen hasieran giñan. Eskalada nahiz eta zaila ez izan, motxilaren zamak astunagoak egiten ditu mugimenduak. Behe parte honetan bide originala jarraitzea ia ezinezkoa da. Aukera mordoak daude gora egiteko. Guk segitu genuena pixka bat ezkerrera eraman gintuen ipar-iparmendebalde ertzaren ingurura. Embarradereko arteka beherago eskuinean utzi genuen. Bellefon bidearen bigarren partea ez zitzaigun eroso geratzen ere, bati bat botak eta granpoiak berriro jantzi beharko genituelako. Hori Ivanei eta niri, zeren Kepa, alpinista on bezala, botekin zihoan eskalatzen. Beraz, ertz erakargarri horretatik tiratu genuen gailurreraino. Arratseko bostetan gailurrean giñan, nekatuak eta pozik.
Jaitsiera oso delikatua zegoen. Hitz egokiagoa erabiliz, kaka egiña zegoela esango nuke. Ez zen elurra gelatutako elementu hori, azukrea baizik. Kontu handiz beheruntz eskalatzen errapeletara iritsi ginen. Gaueko bederatzietan furgoan ginen berriro, egundokoa hartuta.
