2015(e)ko maiatzaren 19(a), asteartea

RIGLOS - La Fiesta... beti jaia





   Alpinismo minimalista.

   Izenburu hori jarri diot Donostiako Zulo Zahar elkartean eman behar dudan emanaldiari. Maiatzak 23 larunbata arratseko 6etan izango da hitzaldia, Intxaurrondo kaleko 52-an.

   Zer nahi dut adierazi hitz sinple honekin? Definizioa aztertuko dugu, Minimalismoa; beharrezkora soilik murriztea da. Soberan diren elementurik gabea.
   Nik planteatzen ditudan eskalada bidaiak honelakoak dira; Arinak, azkarrak eta merkeak. Arinak: ekipo gutxikin joaten garelako, hegazkin konpainiek baimentzen duten pisua soilik eramaten dugu. Azkarrak: denborak garrantzi handia duelako eskalada bidai batetan. Espedizio baimenak tramitean denbora asko galtzen da, horregaitik, baimen konplikatuak behar ez diren lekuetara soilik mugatzen gara. Merkeak: lehen aipatu ditudan bi badintzek hirugarren hau baldintzatzen dute, arin eta azkar ibiltzeak gure poltsikoan eragina izango du.
   Azken puntuarekin lotua, bidaiatzeko garraio publikoa erabiltzea da gustoko dudan beste elementu bat. Bertakoekin harremana sortzea lortzen dut, herrialdea autobus bateko leihatilatik beatuz tokiko gizarte-prespektiba ona lortzen da.



    Nahiz eta urbiltasun fisikoa txikia izan, gerta daiteke, oztopo geologikoengaitik, urrun egotea. Riglos eta Murillo de Gallego, nahiz eta bat bestearen aurrean egon, aparte daude, Gallego ibaiak urruntzen ditu.
    Niretzako, eskalatzaile bezala, Riglosera etorri naizen urte hauetan guztietan, mailoetako haitz gorrixkatik kanpo ez da sekula ezer egon. Ibaiaren beste aldeko bazterrak ez zuten garrantzirik. Urte asko daramazkit Riglosen eskalatzen eta, aldiz Murillo, ezezaguna egin izan zait beti. 
   Orain berriz, GR ibilbide bati esker, Gallego ibaia zeharkatzen duen zubi bat eraiki dute, betidanik aldenduak egon diren bi herriak gerturatu dira. 
   Zubi luze honek niri aukerak zabaldu dizkit. Murillon kanpina egonda eta, nire egoera pertsonala kontutan hartua, herri bitxi hau ezagutzera urbildu naiz.
   Jarraian azalduko dizuedan jarduera aipatu ditudan elementu guztiak kontuan hartuta egin dut: kanpina, familia, zubia, eskalada.


    Goizean kanpinetik ateratzen
   
  Goiz jaiki nintzen, egunsentia zen, igandeko lehen ordua. Lasaitasun une hauetan, kanpinean zehar inor ikusten ez denean, denak lotan egoten dira, sentitzen dut egiten dudana ez dela normala. Zarata handirik egin gabe atera nintzen kanpinetik, ez nituen familiakoak esnatu nahi, lasai lo zeuden furgonetaren barruan. Joan-etorria azkarra egiten banuen agian ez ziran konturatuko nire faltaz. Hartu nuen bizikleta eta isilik Gallego ibaiko zubi berria gurutzatzeari ekin nion, denboraren nozioa galdu nuen hemen. Rigloseko mailoetan, viseran, "La fiesta del biceps" bidea eskalatu nahi nuen.
      Riglosera ohikoa ez den bide batetatik iristea arraroa egin zitzaidan, mailoetako beste ikuspegi bat eskaini zidan honek. Beheko kaletik, non ibai zatitzailera jaisten den, behinola umez beteta egon zen eskola ondotik pasatzen dena, Riglosera sartu nintzen.



Gallego ibaia zeharkatzen duen zubia

    
    Herria lo zegoen oraindik iturri emenkorran ur botila bete nuenean. Bizikleta eliza inguruan utzi nuen, betiko kezka buruan bueltako nuela, jaitsieran berriro aurkituko dut?. 
    Beti iruditu zait itzela Riglosen eskalatzea, eta bakarka aritzea are gehiago. Desplome izugarri horietatik gora egin, luzea bukatu eta, berriro soka askatzera errapel egiten duzunean, flipantea da.


Mailoen erreinura iristen

    Igoera erritmo ona neraman beste "festa" hasi zenean, bozgailuetako zarata xurgatzaileak errealitatera erakarri ninduenean. Igande honetan Rigloseko mendi lasterketa ospatzen zuten. Hango musika, zarata eta oihuak, oraindik bakartiago sentierazi ninduten viserako amildegian. 


Herrian ere festa dago.

    Han beran, herriaren berotasunean, korrikalari guztientzako zegoen animo oihuren bat. Helmuga zeharkatu zuen lehen korrikalariak txalo zaparrada izugarria jaso zuen. Ni berriz han nengoen, ohikoak ez diren lekuen bakardadean. Inor ez zegoen niri animoak emateko. Ez ziren konturatu ere egin nire presentziaz. 
   Minimalismoak hori dauka, elementuak asko murrizten badituzu, jendearen begietara ikusezina bihurtzen zarela.


 La fiesta del biceps  krokis klasikoa korkuerari hartua

 Visera azpian. Fiesta marraztua ageri da

Lehen luzean.

 Goruntz goazen eran atzera botatzen hasten da.
Azkenengo luzeetan tetxua da.

    Korrika eta saltoka jatsi nintzen Viserako bidetik behera, gustura nindoan, niretzat erronka zena lortu ahal izan nuen,
    Bizikletaren gainean, eskalada soka eta motxila parrillan lotuak nituela, pasa nintzen jendetzaren artean, Denek ari ziren lasketaren nondik norakoak komentatzen. Nirea oraindik bukatu gabea zegoen, Murillo herrira iritsi beharra nuen, Gallego ibaiaren beste aldera.
    Igerileku ondoko hariztiaren itzalpean, Rigloseko mailoak begiesten nituela, alaba txiak besoetatik tiraka ari zitzaidan, pistinara arrastaka eraman nahian zebilen. Nire festaz gozatu nuen, berak berea aldarrikatzen zuen.  



2015(e)ko maiatzaren 1(a), ostirala

ANSO - Venin de Jardin

Ur dorrea altxatzen da elegante nire aurrean









   ¡¡¡ Joderrrr !!!  Mala letxean nago. Azken bi urte hauetan hiru soka moztu behar izan ditut eskalatzen ari nintzela. Bi, errapeletan erantsita gertatu ziran, eta, hirugarrena, harriak jota akabatu zen. Gaur ere moztu behar izan dut. Venin de jardin bidearen lehen errapelean gertatu zait. 
   Hirurogei metroko rappela da hau, eta oso juxtu iristen zara bilerara, zuhaitz bat. Laurogei metroko soka sinplea eta hogeita hamar metroko soka fina neramatzan nirekin.
   Errapela soka errekuperatzekoan izan da ezbeharra. Bileratik ongi atera da soka, baina erortzen hari zela zuhaitz batean trabatu da, berrogeita hamar metro gorago. Indarrez tiraka ibili naiz baina alperrik izan da. Sokatik ezin nintzan igo, ez bai nekien non eta nola trabatua zegoen. Eskalatzen igotzea ere ezinezkoa nuen, atzera botatzen duen leku bat da, helduleku eta babeslekurik gabea.
   Soka mozteko beste aukerarik ez dut izan. Gauzak oraindik gehiago zailtzeko, labana ez nuen, eta kordino batekin moztu dut soka. Kontu handiz jaitsi behar izan dut geratzen zitzaidan sokaz, berrogehi metrotara ez zen iristen. Zortez, inongo ezbeharrik gabe lortu dut hormatik jaistea.
   Orain ulertzen dut bidearen izena, lorategietan pozoia egon daiteke. Norbaitek bide hau eskalatzen badu, eta errapelatzekoan soka kendu eta jaitsiko balu, pare bat kaña nire kontu.
   Gustatu zait bidea, naiz eta hasieran pittin bat galdua egon naizen bidea non hasten zen bilatzen. Iruditu zait, krokisa une batzuetan ez datorrela bidearekin. Bigarren luzean izan da hau, dudak izan ditut nondik tiratzeko garaian. Bide berri bat ari dira zabaltzen eskuinerago eta horrek pittin bat despistatu nau. Lehen luzean dagoen parabola ere ez dut txapatu, ikusi ez bai dut egin, zuzen joan naiz delikatua den terreno batetik gora.
   Ravierrek eta bere lagunek ez dute oparirik egiten. Mutil hauek egiten dutena ekologismo hutsa da. Errespetu gehiagorekin ezingo litzateke plaka horietatik igo eta, aldi berean, eskalada bide bat sortu. Asko gustatu zait bidea. Azken bi luzeak mundialak dira.

Lehen luzea
 
Laugarren tirada







Verdungo soroak, gariaren



   Ez dut kronika hau bukatu nahi, Nepaleko lurrikarari hitz batzuk eskaini gabe. Paraje paregabe horiek ezagutzeko aukera izan dugunok, lurrikara ikaragarri honek barruak astindu dizkigu. Zerbait galdu dugu denok hondakin guzti horien azpian. Drama sozialetik aparte, Kathmandu paregabea birrinduta geratu da, bidaiari ororentzat esanahi handia zuten bazter asko. Mendi zurietara salto egin aurretik eta bueltatzean, Kathmanduko kale zahar eta jendetsuetan murgiltzea gizatasun bainu bat hartzea da. Bidaiariaren lehen ikasgaiak jasotzeko leku aparta da hau; Ikusi, entzun, eta galdetu, beti errespetuz, beraien ohituretan eta kulturan kalterik egin gabe. 
   Globalizazioak hasi zuena, lurrikara batek bukatu du. Ondare arkitektonikoa, Nepalgo kulturaren sustraia, suntxitu da. Ni zorretan nago Nepalekin. Zor espirituala da. Katmanduko kale eta mendi magal bidexketan jasotako esperientziak, nire bizitzari beste zentzu bat eman zioten. Nepalera joan nintzan lehen aldi horren ondoren gauzak beste era batetara neurtzen hasi nintzen.


¡¡¡ DHANYABAD NEPAL !!!