Hemen, puntu honetan, azaldu nahi dudan errore bat egin nuen, aitorpen honekin nire kontzientzia zauritua arinki garbitu ahal izateko:
Penduluaren hasieran zintzilik geunden Iñigo eta biok. Mugimendu pendularra bi puntuz kontrolatuta egin behar genuela adostu genuen. Horretarako, mikrotraction blokeagailua goiko bileratik eta diagonalean zetorren sokan jarri genuen, eta soka soberakina, arnesari lotuta geneukan muturra, nik muntatu nuen zubi arrokatsu bateko kordino baten mosketoitik pasatu nuen. Teknika honekin, eskalatzaile berak bere burua jaisten du saskiarekin rapelatuz eta, aldi berean, mikrotractionak blokeatutako sokak penduluan gidatzen duela. Horraino dena ondo. Gauza da, maniobrarekin hasi ginenean, Iñigo izan zen egiten lehena, bat-batean, nire ondotik urrundu zela kontrolik gabeko pendulu batean.
Zer gertatu da? Ezin nuen sinetsi, korapiloa askatu zen. Nire errua izan zen, ez dakit zergatik, ez baitut horretarako erabiltzen, eraztuna as de guia korapiloarekin itxi nuen. Eta akatsa gehiago puzteko, ez nituen bi muturrak lotu, beti egin behar den bezala.
Esan dudan bezala, ez da hau eraztunak egiteko erabiltzen dudan korapiloa, ez bai da egokia, baina ez dakit zer eraman ninduen egin eta gainera gaizki egitera. Nik normalean eraztunak egiteko zintako korapiloa erabiltzen dut. Hau kontatzen dut gaizki egindakotik ikasitakoak ongi egindakoak baino hobeak direla uste dudalako.

Kanal zabalako elurra baldintza onean egon izan balitz azkar eta seguru igoko genuen. Ez zen horrela izan. Elur sakona eta askea zegoen, irristadan jauzteko arriskuaz betea. Gau beltzak harrapatu gintuen, eta horrekin batera sentitu nuen larritasuna desagertu egin zela. Esperientziak erakutsi dit ilunabarrean denboraren kontra borrokan hasten garela. Gauak harrapatzen zaituenean, erlaxatu eta egoera berrira egokitu besterik ez duzu egin behar, erritmoa jaitsi egiten da.
Gaueko hamaiketan iritsi ginen Pic Ne gailurrera, harri dorre handi batek esan zigun hau horrela zela. Eta orain bai kronika honi hasiera eman dion zatiaren momentua iritsi dela: Hiru ertz luzetan adarkatzen da Pic Ne-ren gailur estua, gu iritsi gineneko ertza, ipar-ekialderantz galtzen dena, eta hego ukitu batez urruntzen dena, azken horrengatik zela esan zigun gure senak. Ensanble teknikan, bata bestearen atzetik, bizkarrezur dei geniezaiokeen leku horretatik mugitzen hasi ginen. Izan ere, gure gorputzean bezala, ertz luze honetatik saihetsak alde banatara ateratzen dira.

Guk aurrera jarraitu genuen. Bat batean, eta nik esango nuke ez genuela bizkarrezurrean aurrera asko egin, rapel batekin egin genuen topo. Hemen da, aurretiko esklatzaileen aztarnak aurkitu genuen puntu honetan, Totem jokua jokatzeko kapaz izango nintzen lekua. Konbentzitua nengoen rapelaren norantzkoa egokia zela, zuzen zuzen gure bailara eramango gintuela. Behera egin genuen. Ez genuen aurkitu bigarren rapelarik, ezta hirugarrena ere, guk muntatu behar izan genituen. Laugarren rapelaren ondoren ohinarriko elur maldak destrepatzeari ekin genion.
Ibarraren sakonean eski-aztarna batzuk bilatzeak ondo bideratuta gindoazelako itxaropena areagotu zuen; hurbiltzearen aztarnak zirela pentsatu nuen; gogorra izan zen oker nengoela jakitea, eta batez ere ez nekielako non geunden.

Aitortzen hasita, esan beharra daukat blokeo mentalean nengoela, eta eskerrak Josebak bere telefonoaren GPSa erabili zuela non geunden eta putzu horretatik nola atera jakiteko. Lehen aldia da mendian horrelako aplikazio bat behar dudala.
Orain esango dizuet haran enigmatikoan behera jarraituz gero Cauterets aldera jaitsiko ginela. Oraindik ezin dut sinetsi nola iritsi ginen Cloze lepoaren beste aldera. Hortik irteteko berrehun metroko muino bat igo behar izan genuen eta horrela gure haranera iritsi.
Hortik aurrera, dena behar bezala doa. Eski-aztarnak detektatzea eta utzi genituen lekura iristea bat da. Berriz ere haranean gora, orain eski-oholen gainean, Cloze lepora iritsiko gara. Behin pistan geundela, mantu zuri orraztu berriaren maldetatik irristatzen utzi besterik ez genuen egin, abentura honi amaiera gozagarria emateko. Astelehen bateko goizeko laurak ziren, nire lan-asteari hasiera ematen ziona, furgonetara iritsi ginenerako, merezitako atsedenak itxaron egin beharko zuen, gure betebeharrek hala eskatzen ziguten.