EIGER - Heckmair bidea

 

2025/04/02 Zaldibia 

Libek, nire alaba gazteenak, hamabi urte dauzka, ondo sentitzeko abesten duela dio, kantuan dagoenean dituen arazoez ahazten dela. Near malkoak ixuritzeaino hunkitzen nauen ume koru batean abesten du. 

Nik ulertzen dut, niri ere eskaladarekin berdin gertatzen zait, askatasunean nagoela sentiarazten dit. Gauza da, asmotan naizen eskalada bidai azkar honek sabelean korapiloa eragiten didala. Pentsatzen dut abeslariek berdin sentituko dutela lepo betea dagoen auditorium famatu batean aktuazio egin aurretik, kezka. urduritasuna, beldurra. Hori bai, eta hau badakit horrela dela, abestu ondoren, edo, eskalatu ondoren, nire kasuan den moduan, ikuskizuna arrakastatsua bada, kotoizko zeru batean flotatzen ibiliko zarela egun batzuetan. Bihar Eiger ipar pareta eskalatzera irtetzen naiz, Iñaki Mendizabalekin batera.

2025/04/03 Eigergletscher

Orain hartu dut idazteko denbora, teleferikoaren goiko estazioko komunean eserita nago, Eigergletscher 2.300 metro.

Bidia luzea izan da, Frantzia osoa zeharkatu dugu trastoz betea generaman Seat Ibiza batean. Xabik, Iñakiren anaiak, utzi digu autoa, era horretara gasolinan diru dexente aurreztuko dugulako.

Ez zait pisutsua egin bidaia. Atzo eguerdiko ordu batetan atera ginen Euskal Herritik eta eguerdiko hamaiketan iritsi gara Grindelwaldera. Bidean lo egin dugu, Grenoble inguruan, autopistatik kanpo, industria gune batean. Ni izan naiz tematia horretan, ez naiz batere fio Frantziako autopistetako deskantsu tokietan lo egiteaz, asko lapurtzen dute.

Grindelwalden aldaketak egon dira Xabi Artola eta Chemarirekin egon nintzenetik, orain sei urte izan zen. Trenean igo ginen orduan Kleined Scheideggera. Gaur, berria den teleferikoa hartu dugu, berrehun metro gorago eramaten zaituena, Eigergletscherrera. Turismoaren negoziorako izugarrizko instalakuntza eraiki dute; Suitzarrek, hainbeste izerdia eta negarra eragin duen Eiger iparraldeko hormaren irudia erabiltzen dute negoziorako, beste produktu lokal bat balitz bezala, adibidez, txokolatea edo behi pintoak. Beraien mundu perfektuan edozerk prezio bat du. 

Autoa teleferikoatik urrun utzi dugu, bi kilometro pasa dagoen taberna bateko aparkalekuan. 

Mendiko ibilbide batzuk egiteko hasiera da hau, hemen ez da ordaindu behar. Grindelwald osoan kotxea uzteagatik asko pagatu behar da. Espero bueltatzean kotxea isundua ez egotea, Suizo hauek kapaz.

Zalantza da eskalada bidai hauen hasiera definitzen duten hitza, buruan bueltaka daramagun proiektu bat besterik ez denetik hormara sartzen garen momentu arte. Teleferikotik, Eigergletscherrera igotzean, elurretan eskalatzaileen arrastoak ikusi ditugunean asko lasaitu gara; Inok komentatu zidan irakurri zuela martxoa hasieran Eiger eskalatu zela. Orduan hasi nintzen oni buruz zeozer zehatzagoa jakin zezakeen norbaiten bila, Unairi deitu nion. Honek, asko eskertzen diodan jestu batean, Suizako eskalatzaile indartsu batzuei paretaren egoeraz galdetu zien. Hauetako batek erantzun zion lau egun lehenago bezero batekin sartu zela baina jeitsi zirela elurraren baldintzen gaitik, behe zatian asko zegoela, neketsua eta arriskutsua zela arrastoa zabaltzea. 

Teleferiko estazioan geundela topatu dugu bihar Eiger eskalatzeko asmoa duen lehen sokada, Frantsesak dira. Itxura gaitik, mendi gidaria eta bezeroa. Oso motxila arinak daramate, egunean egiteko asmoz doaz. Egongelako aulkian idazten nagoela beste bikote bat azaldu da biharko gure asmo berdinak dituztenak, mutila eta neska dira. Hauek ere arin doaz.

Telekabina etorri berritik, eguneko azkena da hau, arratseko laurak eta laurdenetakoa, turista Japoniar andanada atera da, atzetik lau eskalatzaile Katalan datoz, berehala hasi gara beraiekin berbetan. Konbersazio alaiean geundela, teleferikoan lana egiten duen mendi-gidari suitzarra gerturatu zaigu. Gure asmoez galdetu digu. Eigerra goazela esan diogunean lehorra dagoela esan digu, tenperaturak altuak direla, honek harriak jauzteko arriskua sortzen duela. Gure kezkak handitzea bazuen helburu lortu du. Barruan ezin dugula egon komentatu digu ere, instalazioak isten dituztela, kanpoan lo egin genezakela esanez alde egin du. Eta hori egin dugu, beheko ate ondoko terrazan lo zakuak atera eta zoru hotzean zabaldu. Gurekin lau katalanak daude.

2025/04/04 Reise der Gotter

Ez dut esnatzeko iratzargailuaren beharrik izan. Goizeko ordu biak baino hamar minutu lehenago hasi naiz ura berotzen, orduan jarri baigenuen zoru izoztutik altxatzeko ordua. Momentu horretan nire ondoan dauden fardel koloretxuak mugimendua hartu dute, eta krisalidak bezala zabaldu eta mendizale logale batzuk atera dira. Jendeak ez du bart zuen hizt egiteko gogoa.

Iñaki eta biok gara gaueko zulo beltzean sartzen lehenak. Ez zaigu kostatzen aurreko egunean telekabinatikan ikusi genituen arrastoak bilatzea, eta trenak errailei milimetro bat ere desbideratu gabe jarraitzen dien bezala, guk arrastoei jarraitzen diegu Eiger gailurrera eramango gaituen itxaropenarekin.

Luzea da Eiger ipar hormaren hasierako arrapala. Zeharkaldi bukaezinetan gora eta gora egiten du jarraitzen ari garen elur arrastoak. Arrakala zahila deitzen duten sekzioan bat egiten dugu gure aurretik doazen bi sokadekin, gidari Frantsesaren sokada eta bikotearena. Katalanak ere batzen dira buxadura honetara. Tapoi hauek, horrelako eskalada konprometituan, arazo larria izan daitezke. Eta desatxegina ere bada, sokada bat bestearen gainean joatea. Zorionez, lehen erresalte horretatik aurrera, non sokak lotu ohi diren, ez zen beste trabarik gertatu. Gure kasuan, eta egin berri genituen katalan lagunak sartzen ditut, Eiger eskalatzeko planteamendua desberdina generaman. Lau eskalatzaile hauek bitan banatu ziren. Aurrean zihoan bikotea soka sinplean zihoazten, eta atzekoak, gu bezala, bi sokaz. Dakigunez, segurtasun gehigarri honek maniobrak moteltzen ditu, batit bat ensanbleak egiten direnean, eta asko egin behar dira hemen.  Gainera, aurrekoak altueran ondo egokituak zetozten, hiru bat gau hirumila metro gainetik loak eginda. Atseginez aurrera pasatzen utzi genien. Bigarren sokadako kideak gu bezala zetozten, estilo klasiago batean, eta, zuzenean etxetik etorriak. 

Eigergletscher estazioan gerturatu zitzaigun mendi gidari Suizarrak zioen moduan Eigerreko horma lehorra zegoen, ez zegoen korrika aritzeko. Hori zati zailenetan, erresalte bertikaletan, soka sinplean zihoazen sokadak eta klasikoan gindoazenak eskaladan gehiago saiatu behar izatea berdin nabaritu genuen. Azkar eta seguru igotzeko izotza behar zen lekuan harri biluzia zegoen. Helduleku hotzak esku hutsez hartuz, eta, kranpoi puntekin haitza atzamarkatuz, gindoazen pixkanaka goruntz.

Nekatuak iristen gara jainkoen zeharkaldia deitzen dioten zatira, 3.500 metro, edo, zehatzago, luze bat beheragora. Hemen, elurretan zinzelkatutako erlaitz parea daude eginak. Egun argi dexente geratzen da oraindik, baina, puntu hau jarri genuenez eguneko helburu bezala, gaua pasatu eta atsedena hartzeko egokia dela adosten dugu Iñaki eta biok.

Atzetik dugun bikote Katalana guregana iristen denean aurrera egiten dute gorago gaua pasatzeko beste leku bat bilatzeko itsaropenez.

Gaua amildegian igarotzeko egin beharreko lanetan ez naiz sartuko, baina bai elur urtuarekin hidratatzen ari ginen unean, elur-erlaitz estuan eserita, eta ahoa zabalik eta ileak puntan utzi ziguna: oihal baten hegadaren hotsa batekin batera zetorren oihu batek gure atentzioa deitzen du. Aurrean dugun panorama alpetar basatian, gure buruak baino metro batzuk gorago, hegazti arraro bat agertzen da. Oihu horri erantzuten diogu eta gure begien aurrean jartzen da piztia, txundituta uzten gaituen maniobra bat eginez. Parapente batean zintzilik dagoen gizon gazte bat da. Arnes azpian motxila eskegita darama. Eiger gailurrera iritsi eta hainbeste desiratzen dugun tontorretik hegan egin duela imajinatzen dugu. Sakontasunean galtzen da gure inbidia eramanez.

2025/04/05 Grindelwald

Gau deserosoa eta lauzea da, horrelakoak izaten dira horma batean zintzilik zaudenean. Puntu honetan, berriz ere, zuei kontatzeko beste gertakari bat egokitu zitzaigun: Aurrean genuen egun gogor eta luzeari hastear ginela, goizeko bostak inguru izango ziran, frontal argi dirdira batek ikaratu gintuen. Presaka zebilen eskalatzaile bat zen. Hitz batzuk gurekin gurutzatu ondoren amets gaiztoa bezala gauen galdu zen. Beldurtzekoa izan zen haitzezko horma tentea eskalatu zuen era, eskuekin heldu eta kranpoiak non jarri zalantza izpinik gabe burutzen zituen, zeraman soka fina paretean kokatuak zeuden iltze bakanetan pasatzen zuen bitartean. Tipoaren atzetik beste bat zetorren aurreneko eskalatzailearen karentzia mantenduz. Bikote galaktiko honen helburua; momentu honetan oraindik ez dakit lortu duten, Eiger iparra eta Jungfrau iparra egunean egitea zen.

Mendian ikasi ditudan gauza askoren artean eskalada maniobrak lasai egin ezkero emaitza hobea  izaten dutela da. Gure denbora hartu dugu gosaldu, eskaladarako prestatu eta abiatzeko.

Hotza dago haitza, baina, esku hutsean helduleku izoztuak heltzeko beste aukerarik ez dugu. aurpegian emandako zaplazteko bat bezala da, dida batean jartzen zaitu lekuan.

Katalanak gaua non pasatu duten aztarnak bilatu ditugu Jainkoen zeharkaldira iritsi garenean, bi erlaitz estu daude zinzelkatuak elurretan. Orizontalean egiten den zeharkaldi luzea da izen bitxi hori eramaten duen zatia, berrehun metro izango ditu. Hau igarotzean armiarma deritzon elur kanpara iristen zara, eta honen bukaeran irteerako kanal luzea dago. Hemen, zati honetan, harroil bateko txirristara baten antza daukana, aurkitu ditugu igoera osoko baldintzarik kaskarrenak. Ez dauka izotza, erabat seku dago. Berehala antzematen da baldintza onetan hemen izotz kanala egongo dela, orain haitz biluzia besterik ez dago. Eskalatzen dugu jakinda egokia ez dela, gurutzatu nahi ez ditugun segurtasun mugak zeharkatuko ditugula, beste aukerarik ez dugu.

Gustura ateratzen gara segada horretatik, eta gailur preziatura eramango gaituen elur malda tenteak eskalatzen hasten gara. Gertu dugu Eigerreko punta baina ez dugu gure poza bada ez bada azaldu nahi.

Gurekin garraiatu ditugun izotz torloju sorta erabiltzen ditugun izotz pala txundigarri batean; beheko zeharkaldietan bat edo beste sartu ditugu, eta honek elur ertz estu batean jartzen gaitu. Orain bai irribarrea marrazten zaigula aurpegietan.

Ze eszena ederra ,mendizale bikotearena bi isurialde bereizten duen erpin elurtu batetik mugitzearena. Horrela da, epikoa, Iñakik eta biok inoiz ahaztuko ez dugun monentua. Arratseko hirurak dira.

Ez dugu hainbeste neke iristea kostatu zaigun gailurrean denbora asko pasatzen. Hori bai, argazki piloa ateratzen dizkiot ametsezko paisaiari, nirekin eraman nahi dut. 

Jaisteko bi aukera daude, neguan egiten dena eta udakoa. Guk lehenatik jaisteko asmoez gindozen baina azkenean, nahi gabe, udako jatsieratik egiten dugu behera, hau da, hego ertza hego leporaino segiz. Aukera honetan rapelak egin behar dira, sei bat, lepo zabalera daraman elur palan jarri arte.

Kronika luze honetan aipatu dut tenperaturarenak garrantzi handia duela honelako eskaladetan, eta ez bakarrik igotzerakoan, jaistean ere, zeren eskalada bat ez da bukatzen goran, beheran baizik.

Eguzkiak malda zuriak gogoz astintzen du, eta ondorioz elurra mela-mela eginda dago, kranpoien zolan eransten dela. Sekula, eta hitz handiekin idazten dut, ez zaizkit horrelako zuekoak egin kranpoietan. Oso neketsua den, eta ez hainbeste arriskutsua, Eigergletschera eramanten gaitu zuzen jetsiera luzeak. Arratsaldeko zazpirak dira.

Honezkero azken kabina joana da, estazioa itxia dago, beraz, eta esan beharra daukat aurretik horrela pentsatua genuela, han utziak ditugun trastok bildu eta makinek egin berria duten eski estazioko pistetatik behera, gure ohinaz nekatuen arrastoak utziz, hamar kilometroko jatsierari ekiten diogu. Gaueko hamarrak pasa direla iristen gara Grindelwadera.

2025/04/06 Zaldibia

Banekien gertatuko zela. Adrelanila gehiegi sortzeak hori dakar, poz handia, gustura sentitzea, ziur artista baten jarduera arrakastatsu baten ondoren bezala dela. Pena horrek ez duela asko irauten.

Emanaldi honen eszenatokia, Eigerren iparraldeko horma, ez zegoen bere osotasunean, lehor aurkitu dugu. Horrek gure jarduna apur bat desitxuratu du. Eta ez da hori pena handiena ematen didana, baizik eta Eigerrak ez nauela bere edertasun guztiarekin hartu, hotz, dena izotz zuriz jantzita. Azken aldian ez dakit zer gertatzen zaidan, mendi guztiak umore txarrez hartzen naute, kontrako, lehor. Eskerrak konpainia onean joaten naizela.

Pic Ne - Basurde Hegalaria / Pic de Campane - El Castellet

 

Lo zakuaren barrenean kroketa bat bezala bilduta ez dut gorputza berotasunean sartzea lortzen. Izotz blokeak diren oinetan galtzerdi leorrak jantzita ditut. Prakak ere soinean dauzkat. Hala ere ezin ditut kontrolatu barrenetik datozkidan hotzikara dardarak. Txikituta nago, ez dut muskulu bat bera ere mindu gabea. Soilik burua dut argi, bainan ezin naiz lokartu, bizitu berri dugun abentura itzelaren pasarteak datozkit burura. Mila instanteko mosaiko horretatik imajen bat da nire deskantsu beharra oztopatzera datorkidana, gau jelatuan Pic Ne gailurra zapaldu eta zulo beltz horretatik nola jeitsi gure kezka bihurtu zenekoa. Askotan desorientatu naiz mendian, galdua egon naiz ere, baina, halako uste sendoa izatea, ia Totemen jokoa jokatzeraino, leku jakin batean nengoela esatearren, inoiz ez.

Egun batzuk igaro dira eskalada ikaragarri honetatik, gorputza biziberritzen ari zait, utzidazue abentura hau hasieratik kontatzen.

Iñigo eta Iker elur zuriko lerro fin hau eskalatzen saiatu ziren urte honen hasieran. Saiakera horren errelatoa Iñigoren ahotik entzuteak ez dut parekorik. Azkoitiarrak, mila mendi-borrokalditan ondua, gorputza beldurrez dardarka jar diezazuke eta zeure buruari zin egin diezaiokezu ez zarela horma horretara joango bizitza osoan, edo, aitzitik, dimentsio hori ezagutzeko gogo kontrolaezina sor diezazuke. Beraz, Iñigoren deia jaso nuenean, Josebarekin Pirinioetara joateko geratua zela esateko, baietz esan nion, terrore etxean sartzen diren horietakoa naiz, nahiz eta izua hartuko dudala jakin.

Negua zela itxura ez zuen ostiral arratsalde batean atera ginen Euskal Herritik, eta iluntzerako Bareges eski estazioko aparkalekuan ginen gaua bertan pasatzeko prest. Aurten bigarrenez nintzen orube zabal horretan. Baina oraingoan baldintzak ez ziren aurrekoan bezain bortitzak, behealdean pilatutako elur guztia joana zen. Oraingoan laino gris heze batek agurtu gintuen, eskaladarako lagun txar batek.

Presa handirik gabe jaiki ginen biharamun goibel artan, eta lasai gosaldu genuen, momentu hauek atseginak egiten zaizkit, eskalada irteera bateko parte garrantzitsuak dira. Argi genuen horrelako baldintzetan zaila edo ezinezkoa izango genuela zerbait eskalatzea, hala ere trasteak hartu eta eskiak oinetan atera ginen Bageres eski pistetatik mendian gora, eguraldia hobetu eta eskalatzeko aukera izateko itxaropenez.

Tourmalet gaineko bidean huts egin genuela konturatu ginenerako gure helburua urrunduz joan zen; larunbat goiz hartan ez genekien, baina galduta ibiltzea ohikoa egingo zitzaigun asteburu honetan. Pistan behera egin eta Tourmaleteko bidera berriro iritsi ginenean zalantza askorekin goraka hasi ginen. Pic de Campane ipar-ekialde pareta zen gure helburua, El Castellet bidea. Horma tente horretara iristeko Frantziako Tourrak ain famatua egin duen lepoko bidean gora egin ondoren bailara zabal bat hartu beharra dago. Ez du hurbiltze zaila, baina, tutik ez genuenez ikusten ezinezkoa egiten zitzaigun orientatzea. Aurrera jarraitu genuen asfalto iluna, orain elurrezko mantu lodi batez estalia, malda astunean, sufrimenduaren ikono den lepo famaturaino. Une batez, bizikletaz ez nindoan arren, Tourmaleteko parte sentitu nintzen; pauso bakoitzean eskiak elurrari itsatsita sumatzen nituen, esku zuri handi batek hartuko balitu bezala. Astuna, oso astuna sentitzen nintzen, eskalada-materialez betetako motxilaren pisua hirukoiztu egin zen. Ahalegina, kadentzia, arnasketa eta nekea, errealitate bakarra. Eta irmotasun horrek saria izan zuen; lepo haizetsuan denbora batez zain egon ondoren, laino apetatsua poliki-poliki biltzen joan zen, eta leiho txiki batetik gure bidearen hasiera ikusi ahal izan genuen haranean behera.

Asko pentsatu gabe elurraren gainean irristatzen utzi ginen aukera hau galtzen utzi gabe. Ikusmenarena konponduta zegoen, konponbiderik ez zuena denborarena zen, eguerdiko ordu bata pasata zen horma tentearen azpira iritsi ginenerako.

Eskalatzen hastea erabaki genuen, eta gauak harrapatzen gintuenean, geunden tokian geundela, rapelatu egingo genuen.

Ez zegoen El Castellet bidea egoera onean. Aurreko eguneko elurrak ez zion on egin kanal estuan zegoen izotz apurrari; elurra izotzaren gainera erortzen denean, bere egoera aldatzen da, berotzen duela esan dezakegu, zarakar bihurtuz.

Hau batit bat bigarren luzean atzeman genuen, bidearen zailena den tiradan, diedro tentea igotzeko asko saiatu behar izan ginen. Ez zigun gehiagorako eman egun argiak, mendia lotarako prestatzen ari zen, bigarren luzeko bilera aprobetxatuz rapelatu genuen. 

Pic Ne-ra joatearena ez genuen adostu furgonetaren babesean mokadu bat jan arte, eta Luz Ardideneko parkinean aparkatu genuenean oraindik ez genuen argi hori posible izango zenik. El Castellet bidean ikusitako baldintzek ez ziren ilusionatzen zaituzten horietakoak, eta iragarpen meteorologikoek argudio sinple bat erabiltzera behartzen zintuzten, goizean ikusten dugu, beraz, ohean sartu ginen etorkizuna jakin gabe.

Igande goizak aurreko egunekoarekin zerikusirik ez zuen arren, ez ginen presaka ibili, asteburuak kadentzia bat hartu zuen eta argi genuen erritmo horri jarraitu behar geniola.

Eskiatzaile andana Luz-Ardideneko pistetan barrena frenesiarekin hasi baino lehen, gure eski-arrastoak markatu genituen mendi-hegal zurian zehar. Pic Ne ez da ikusten Auliango hormigoitik; haran paralelo batean dago, Bernazaun, eta neguan erosoagoa da horma tente horretara iristea eski-pisten instalazioak erabiliz. Colle de Cloze da bi bailara hauek elkartzen diren puntua eta bertara iritsi beharko dugu Caperette haitz agina erreferentzi hartuta, horma kurioso honen atzean geratzen da aipatu dudan erpina.

Eskiei larruak kenduta plazer handiz egin genituen biraketa batzuk elur sakonean. Cloze lepotik ez da desnibel asko jaitxi behar, baina egin genuen apurra behintzat gozagarria izan zen. Kuaderno batetan edozer gauza idatz daiteken bezala egun argitan dena ikusten da posible, puntu bat hautatu genuen gure jaitsiera juxtu hortik izango zela konbentzituta. Eskiak harrizko bloke handi baten ondoan utzi, eta eskalada-materiala hartu genuen gainean, elurretan urrats sakonak eginez, haranean behera jarraitu genuen, ertz luze batzuk saihestuz, Pic Ne, gure helburua, begien aurrean agertu zitzaigun arte. Horma zuria ikusi genuenetik maiz gelditzen gara hura aztertzera, ez genuen xehetasun bat ere galdu nahi, labirinto horren hondoan sartzerakoan itsu geratuko ginen. Hormari argazkia egin genion, zalantzak genituenean lagun diezagun.

Elur freskoa zegoen horman, horrela zioen  Iñigok lehen luzearekin hasi zenean, aurreko saiakeran baino zuriagoa omen zegoen pareta. Eskuinetik ezkerrera doan elurrak margotutako marra zuria ederra da, eskuzabala babes-puntuetan ere, arraroa arrailduratan ziztrina den horma honentzat. 

Bigarren luzea, idatzi ditudan azken hitz hauei sinesgarritasuna ematen dien lekuko mutua da, eskalatzeko erakargarria bezain zaila da babesteko tokiak bilatzea. Gu babestearren, irudimena halako muturretara iritsi zen, non nire pioletetako bat Iñigori bidali nion, segurutzat har zezan. Atzetik gindoazenok igotzen hasi ginenean, Joseba aurretik joan zen, nire tresna preziatua nire sokara kontu handiz lotu zuen, eta horrela berreskuratu ahal izan nuen. Piolet honetatik aparte Iñigok bi izotz kako erabili zituen eskalada babesteko.

Hirugarren luzea izan zen Iker eta Iñigok saiatu ziren azkena, eta bideari izenburua jartzea eraman duena. Iñigok honetan ere soka-buru bezala jarraitu zuen, azkoitiarrak luze honen trikimailuak jakinda azkarrago joango ginen. Hirugarren luzeko bilera kanal estuaren eskuinaldean jarri zuen, Ikerrek lehen saiakeran egin nahi izan zuenaren azpitik. Izugarria da luze hau, fina bezain gogorra, eskalada mistoaren adibide garbiena.

Nire txanda iritsi zen, eta sabelean estutasun korapiloa nuela lotu nituen soka buru izateko soken puntak. Ni nengoen puntu honetatik aurrera egiteko bi aukera neuzkan, diedro estua, Iñigok klimaxaren unea hain elokuentzia handiz kontatu ziguna, edo, gainean neukan sabaitik erasoa joz, oraindik saiatu gabea zegoena. Azken honen alde egin nuen. Krokisean ikusi dezakezuenez aukeratutako alternatiba ez zen doainekoa atera, gogor estutu behar izan nuen kateatzeko. Dakizuenez hau neguko eskalada da eta baldintzak egun batetik bestera alda daitezke. Ziur naiz luze hau baldintza onetan errezagoa izango dela, baina txarragoetan zailagoa ere, beraz, aztertu eta erabaki zein den zuen lehentasuna. Jakin, kanal estuaren aukerak edo sabaiarenak biak leku berdinera eramaten dutela.

Horma ikusgarri honen goiko aldean dagoen kanal handira daraman diagonal zurian geunden. Josebak bere gain hartu zuen soka-burua gidatzeko ardura, eta azkar bota zuen aurrera errealitate horri denbora irabazteko asmoz. Gabiriarra aldats honen ertz kamutsean trabatua geratu zen, frontalaren argitan lehun ikusten ziren haitz plakak bidea ixten zioten. Urgentziak berriro martxan jarri zigun gure irudipena. Josebak pendulu bat eginez gainditu zituen kanal handitik bereizten zuten hamar metroak, eta ondoren metro batzuk gorago igo zen gure aurrerapena babesteko.

Iñigok eta biok maldan aurrera egiteko, edo hobeto esanda, hau egitean babesteko, teknika ezohikoak erabili genituen, soken marruskadura hain zen handia, Josebak ezin zituela berreskuratu.

Hemen, puntu honetan, azaldu nahi dudan errore bat egin nuen, aitorpen honekin nire kontzientzia zauritua arinki garbitu ahal izateko:

Penduluaren hasieran zintzilik geunden Iñigo eta biok. Mugimendu pendularra bi puntuz kontrolatuta egin behar genuela adostu genuen. Horretarako, mikrotraction blokeagailua goiko bileratik eta diagonalean zetorren sokan jarri genuen, eta soka soberakina, arnesari lotuta geneukan muturra, nik muntatu nuen zubi arrokatsu bateko kordino baten mosketoitik pasatu nuen. Teknika honekin, eskalatzaile berak bere burua jaisten du saskiarekin rapelatuz eta, aldi berean, mikrotractionak blokeatutako sokak penduluan gidatzen duela. Horraino dena ondo. Gauza da, maniobrarekin hasi ginenean, Iñigo izan zen egiten lehena, bat-batean, nire ondotik urrundu zela kontrolik gabeko pendulu batean.

Zer gertatu da? Ezin nuen sinetsi, korapiloa askatu zen. Nire errua izan zen, ez dakit zergatik, ez baitut horretarako erabiltzen, eraztuna as de guia korapiloarekin itxi nuen. Eta akatsa gehiago puzteko, ez nituen bi muturrak lotu, beti egin behar den bezala.

 Esan dudan bezala, ez da hau eraztunak egiteko erabiltzen dudan korapiloa, ez bai da egokia, baina ez dakit zer eraman ninduen egin eta gainera gaizki egitera. Nik normalean eraztunak egiteko zintako korapiloa erabiltzen dut. Hau kontatzen dut gaizki egindakotik ikasitakoak ongi egindakoak baino hobeak direla uste dudalako.

Kanal zabalako elurra baldintza onean egon izan balitz azkar eta seguru igoko genuen. Ez zen horrela izan. Elur sakona eta askea zegoen, irristadan jauzteko arriskuaz betea. Gau beltzak harrapatu gintuen, eta horrekin batera sentitu nuen larritasuna desagertu egin zela. Esperientziak erakutsi dit ilunabarrean denboraren kontra borrokan hasten garela. Gauak harrapatzen zaituenean, erlaxatu eta egoera berrira egokitu besterik ez duzu egin behar, erritmoa jaitsi egiten da. 

Gaueko hamaiketan iritsi ginen Pic Ne gailurrera, harri dorre handi batek esan zigun hau horrela zela. Eta orain bai kronika honi hasiera eman dion zatiaren momentua iritsi dela: Hiru ertz luzetan adarkatzen da Pic Ne-ren gailur estua, gu iritsi gineneko ertza, ipar-ekialderantz galtzen dena, eta hego ukitu batez urruntzen dena, azken horrengatik zela esan zigun gure senak. Ensanble teknikan, bata bestearen atzetik, bizkarrezur dei geniezaiokeen leku horretatik mugitzen hasi ginen. Izan ere, gure gorputzean bezala, ertz luze honetatik saihetsak alde banatara ateratzen dira.

Guk aurrera jarraitu genuen. Bat batean, eta nik esango nuke ez genuela bizkarrezurrean  aurrera asko egin, rapel batekin egin genuen topo. Hemen da, aurretiko esklatzaileen aztarnak aurkitu genuen puntu honetan, Totem jokua jokatzeko kapaz izango nintzen lekua. Konbentzitua nengoen rapelaren norantzkoa egokia zela, zuzen zuzen gure bailara eramango gintuela. Behera egin genuen. Ez genuen aurkitu bigarren rapelarik, ezta hirugarrena ere, guk muntatu behar izan genituen. Laugarren rapelaren ondoren ohinarriko elur maldak destrepatzeari ekin genion.

Ibarraren sakonean eski-aztarna batzuk bilatzeak ondo bideratuta gindoazelako itxaropena areagotu zuen; hurbiltzearen aztarnak zirela pentsatu nuen; gogorra izan zen oker nengoela jakitea, eta batez ere ez nekielako non geunden.

Aitortzen hasita, esan beharra daukat blokeo mentalean nengoela, eta eskerrak Josebak bere telefonoaren GPSa erabili zuela non geunden eta putzu horretatik nola atera jakiteko. Lehen aldia da mendian horrelako aplikazio bat behar dudala.

Orain esango dizuet haran enigmatikoan behera jarraituz gero Cauterets aldera jaitsiko ginela. Oraindik ezin dut sinetsi nola iritsi ginen Cloze lepoaren beste aldera. Hortik irteteko berrehun metroko muino bat igo behar izan genuen eta horrela gure haranera iritsi.

Hortik aurrera, dena behar bezala doa. Eski-aztarnak detektatzea eta utzi genituen lekura iristea bat da. Berriz ere haranean gora, orain eski-oholen gainean, Cloze lepora iritsiko gara. Behin pistan geundela, mantu zuri orraztu berriaren maldetatik irristatzen utzi besterik ez genuen egin, abentura honi amaiera gozagarria emateko. Astelehen bateko goizeko laurak ziren, nire lan-asteari hasiera ematen ziona, furgonetara iritsi ginenerako, merezitako atsedenak itxaron egin beharko zuen, gure betebeharrek hala eskatzen ziguten.