AIZKORRI- AKETEGI Hego punta Kanal zuzena

 

   

   Orain lau urte igo nuen lehen aldiz izotz bide hau. Jarduera horri buruz egin nuen sarreran, ikusi blogga honetan http://non-stopeskaladabloga.blogspot.com/2012/12/aizkorri-kanala.html sarrera, berau ongi azaltzeko materialik gabe egokitu nintzen. Ez nuen argazki kamararik eraman, soilik telefonoak duen kamara erabiliz atera nuen argazki bat, pareta orokorrean agertzen zena, krokisa egiteko erabili nuen. Gaur ere argazki hau erabiltzeko beharretan izan naiz berriro, lainoak hartua zuten pareta eta, ez didate utzi argazki orokor berri bat ateratzen.

   Ongi elurtuta dago Aizkorri, kanalak elegante ikusten dira. Eguraldi aldaketa handiak izan dira azken egunetan. Elurra mara mara egin zuen aurreko larunbatean. Ondoren tenperaturak gora egin zuten eta euria hasi zen. Orain Euskal Herrian izugarrizko hotz frente baten eraginpean gaude. Nire kalkuluen arabera eskaladarako baldintza onak behar ziren egon Aizkorriko kanaletan, momentu ona zen Aketegiko hego puntako kanala igotzeko.

   Harritu naiz Buenabistan zenbat kotxe aparkatuak zeuden ikustean, sei edo zazpi izango ginan. Ni goizeko hamarretan iritsi naiz. Dena laino jelatu batek estaltzen zuen, izoztutako zuhaitzak zeuden zuri zuri non nahi, azkar tiratu dut gorantz.

Ez zen ezer ikusten kanal handi azpian.

   Elurra hasten den tokira iritsi naizenean, nire kalkuloak okerrak ez zirela egieztatu dut, mantu zuri jelatua ez zen nire pisuarekin hausten. Kanal handiko kanal azpitik zeharkatu dut, eta oraindik eskumago tiratu dut  nire bidearen sarrera hartzeko intentzioarekin. 

Bidearen hasierako erresaltea

   Hasiera erresalte bat da kanal estu batetatik. Elur mobimentua egona zegoenez, abalantxak, baldintza oso onak utziak zituen pioletekin ibiltzeko. Mugimentuetan oso kontzentratua eta kontu handiz, sokarik gabe, igo dut lehen zati hau. 

Lehen paretaren irteeran. Bigarren paretaren azpian.

   Bi paretaren arteko elur maldetan nengoen jadanik. Elur zona hau delikatua da, edo sentsazio hori ematen dit niri. Azkar igo dut, ipurdia estutuz, flotatzen. Azken paretaren azpian, kanaltxo baten hasieran, neguko bide honen giltza dago. Hemen puntu batetan trabesa bat egin beharra dago “bira” batetatik. Trabesa hau ekipatua dago hiru espitekin.

Bigarren paretan kanalaren hasiera.

Bira trabesa

    Hau gainditu eta erresalte izoztu bat igo beharra dago. Azken partean gaude jartzen digu honek, gailurraren azpian. Zuzen doa bidea, pareta izoztutik gora. Hau ere sokarik gabe egin dut, pioleten eta kranpoien zahaztasunean fidatuz.

Azken parteko hormak

   Eguzki goxo batek ongi etorria eman dit gailurrean. Nire azpian Goierri osoa lainopean dago, neguko lozorrotik esnatu gabe. Sentipen atsegina eta indartsua da, aldare batean bezala sentitzen naiz Denbora galdu gabe beherantz tiratu dut kanal handi hartzera. Beti bezala egin beharrak zain nituen, korrika ibili beharrean nintzen.   

Goierri eskualdea lainopean.

Aizkorri Aketegi hego puntatik.

PICO MULHACEN - Guejar Sierratik

 

   Elurretan oinatz arrasto batzuk aurkitzea, negu gordinean lau orduz ibili ondoren, mendiaren handitasunaren barruan aurkitzen zaren posizio ez oso argiarekin, haraino eraman zaituen arrazoia zalantzan jartzen hasita zaudenean, zorte bat baino gehiago da, mendiaren gailurrera iristeko behar den energia ekarpena izan daiteke.

   Oinatz hauek arrasto sinple batzuk baino gehiago dira, bide bat markatzen dute, handik norbait pasatu da. Momentu horretan ia ez zaude hain bakarrik, oinatz batzuk aurkitu dituzu elurretan, honek itxaropena ematen dizu.

Nik segitutako planoa.

   Neguan eta egunean Mulhacen mendia ipar haranetik igotzea ez da lan makala. Zazpi ordu behar izan nituen Iberiar penintsulako gailurrik altuena zapaltzeko, eta beste lau ordu luze furgonetara itzultzeko.

  Bi mila laurehun metro desnibel positibo gainditu behar izan nituen bide amaiera gabeko batetan, hemezortzi kilometroko distantzia dago joanean, eta beste horrenbeste itzulean. Gainera, honi neguko baldintzetan zela gehitzen badiogu, eta eskiak bizkarrean eraman nituela aspertuta bide bazterrean utzi nituen arte; gero, aurrerago, elur sakona aurkitu nuen, eta damutu ere egin nintzen haiek utzi izanaz, basakeria izan daiteke.

  Bi piolet ere neramatzan nirekin; hasierako ideia Mulhaceneko ipar korridorea igotzea zen. Eskiatzeko botei jartzeko kranpoi pare bat nituen ere, janaria eta arropa. Gauza horien guztien pisua zenbatzean, bizkar-zorroaren pisua hamar kilotik gorakoa zen.

Pico Juego de Bolos.

   Guejar Sierra herrian dagoen Barranco de San Juan parajean hasiera eman nion erronka honi. Goizeko bederatziak ziren. Vereda de la estrella bidea hartu nuen. Bidea ona da, gozatzekoa beste egoera batetan; adibidez, eskiatzeko boten ordez zapatila pare bat janziten adibidez, oso desnibel gutxi gainditzen du kilometro luzeetan. Bide eder honek Genil erreka jarraitzen du arroila estu batzuetatik. 

Pico Juego de Bolos arista.

   Elurra ukitu nuenerako hiru orduko martxa neraman egina, eta komentatu dudan moduan, jadanik eskiak utziak nituen bide bazterrean. Elurra biguna zegoen hasiera honetan, tarteka ia belauneraino sartzen nintzen, honek izugarrizko nekea eta frustazioa sortu zuen nire asmoetan, damutu nintzen ordu erdi lehenago eskiak utzi izanaz. Kostata lortu nuen zati horiek gainditzea eta ipar hormako maldak igotzeari ekitea.  

   Alcazaba mendia nire ezkerrera azaltzen zen airoso. Gainean pareta izugarri bat nuen, Mulhacen mendiarekin erratu nuena. Orain, etxean, interneten laguntzarekin, Pico Juego de Bolos 3018m dela dakit. Elur malda tenteak hasi zirenean eskuinerantz jo nuen kanal nabarmen bat hartzera. Han topatu nituen idatzi honen hasieran aipatu ditudan arrastoak, Pico Juego de Bolos ipar arista zorrotzean. Une horretan konturatu nintzen hanka sartu nuela, baina arrasto salbatzaile horiek aurkitu izanak poztu egin ninduen eta bertako edertasunak hunkitu. Oinatzei jarraitu nien, irteera batetara eramango nindutelakoan.

Arista goitik.

   Ez zen xamurra izan aristatik igotzea, haitz bloke erresalteak gainditu beharra zeuden kohesio gutxi zuen elurretan. Arista hau 1962ko Olmedo-Guardia bidea omen da. Juego de Bolos gailurrera iritsi nintzenean ikusi nuen nire aurrean Mulhacen ipar korridorea, ni tentatu nahian zegoen. Berandu zen jadanik eta oso nekatua nengoen, Mulhacén iparraldeko korridorerantz joateak haranean beherako zeharbide luzea ekarriko lidake. Iman indartsu baten indarrak erakarrita bezala, arrasto salbatzaileei Collado del Ciervoraino jarraitu nien. 

   Arratseko hirurak ziren lepo zabal honetara iritsi nintzenerako. Nire ezkerretara, elur malda luze baten bukaeran, Mulhacengo gailurra zegoen.

Mulhacen gailurra Collado del Ciervo-tik

   Collado del ciervo lepoan sobran ziren gauzak utzi nituen; pioletak, termoa, arropa batzuk, arinago behar nuen ibili. Gogorra egin zitzaidan gailurrerako azken zatia, maiz deskantsuak hartu beharrean izan nintzen. Objektiboak jartzen nituen, -harri artaraino iritsi eta deskantsua hartuko dut- . Himalaiako igoera baten zentzua hartzen hari zen erronka. Arratseko lauetan gailur preziatuan nintzen. Kataluniako bikote bat zegoen Mulhacengo puntan, eskiekin egina zuten igoera, hego aldetik, Poquieira haranetik. Piku lehor eta gozo batzuk eskaini zizkidaten, nik gustura hartu nituen. Hizketa saio labur bat egin ondoren jaitsierari ekin nion. Buelta gogorra izan behar zela jakitun nintzen.

Ibereriar peninsulako gailur altuenean.

   Azkar iritsi nintzen berriro collado del Ciervo lepora eta utzitako gauzak bildu nituen motxilan. Ez nuen igoerako bide berdina erabili jaisterakoan, zuzen bota nintzen maldan behera Valdeinfierno harana hartzeko asmotan. Une batzuetan elur sakona zegoen, or hasi ziren benetako arazoak, kalanbreak bi izterretan. Izterretako giharrak gortu egiten zitzaizkidan eta minez nindoan. Beldur nintzen, ez zen lekua eta momentua ligamendu haustura bat izateko. Elur zati sakon horiek pasatzean, elur sendora iristen nintzenean, lortzen nuen pausoa egokia mantentzea.  Asko sufrituta Valdeinfierno errekatxo bazterrera iritsi nintzen, hemen elurra ez zen hain sakona, hobeto mugitzen nintzen. Eskiak zeuden lekura ailegatu nintzenerako iluntzen ari zuen. Azkar, eskiak motxilan kokatu eta frontala atera nuen. Eroso nindoan bidexkatik behera, erritmo onean, oinak erantzuten ari zitzaizkidan. Bide zidorra zabaldu zenerako, Vereda de las Estrellas bidea, gaua egina zegoen jadanik, frontala pizteko alegiña egin nuen, ez zebilen. -Erabili nuen azken aldian ongi zihoan eta!!! Ez zegoen errukitzeko astirik, furgonetara ailegatzeko geratzen ziren hamar kilometroak ilunpetan egin beharko nituen. Iluntzeko zortzietan furgonetaren babesean nintzan berriro.

    Nahi izan ezkero xamurrago egin ahal izago nuen Mulhacen mendia eta bere ipar kanala igotzeko ahalegin hau. Penintsulako puntarik altuena igotzeko erarik komodoena Poqueirako haranetik da, Alpujarratik igota, Sierra Nevadako hego aldetik. Urrutitik ikusitako irudi hark erakarri ninduen ni, Mulhacen tontorreko ipar horma ilunak, tente-tente, amets bertikalez betetzen nauten zain zuriz markaturik, horrek erakusten zidan zer bide jarraitu behar nuen. Nolabait, pioneroen garaietan bezala, esplorazioa eta alpinismoa bat zenean.

   Granadan egin dudan egonaldi honetan, haitzean eskalatzeko aukera izan dut ere. Oso leku onak ditu Andaluziako probintzia honek kirol eskalada egin ahal izateko; Cahorros, Moclim, Vados, Cogollos… Bakarka edo lagunekin eskalatu ditut kalitatezko bide asko. Adierazi behar dut bakarka aritzen nintzenean bertako jendea segituan prestatzen zen ni aseguratzen laguntzeko. Baita nire lagun Chemari eta Olatz animatu ziran eskola hauetan zehar beraien oporrak disfrutatzeko ere, pare bat alditan kointziditu dugu, eta honek gustura estutzeko aukera eman dit.

   Leku aparta da Granada, ez dut uste ez dakizuenik.