AIZKORRI- AKETEGI Hego punta

 

   

   Orain lau urte igo nuen lehen aldiz izotz bide hau. Jarduera horri buruz egin nuen sarreran, ikusi blogga honetan Aizkorri kanala sarrera, berau ongi azaltzeko materialik gabe egokitu nintzen. Ez nuen argazki kamararik eraman, soilik telefonoak duen kamara erabiliz atera nuen argazki bat, pareta orokorrean agertzen zena, krokisa egiteko erabili nuen. Gaur ere argazki hau erabiltzeko beharretan izan naiz berriro, lainoak hartua zuten pareta eta ez didate utzi argazki orokor berri bat ateratzen.

   Ongi elurtuta dago Aizkorri, kanalak elegante ikusten dira. Eguraldi aldaketa handiak izan dira azken egunetan. Elurra mara mara egin zuen aurreko larunbatean. Ondoren tenperaturak gora egin zuten eta euria hasi zen. Orain Euskal Herrian izugarrizko hotz frente baten eraginpean gaude. Nire kalkuluen arabera eskaladarako baldintza onak behar ziren egon Aizkorriko kanaletan, momentu ona zen Aketegiko hego puntako kanala igotzeko.

   Harritu naiz Buenabistan zenbat kotxe aparkatuak zeuden ikustean, sei edo zazpi izango ginan. Ni goizeko hamarretan iritsi naiz. Dena lainotua zegoen, izoztutako zuhaitzak zeuden zuri zuri, azkar tiratu dut gorantz.

Ez zen ezer ikusten kanal handi azpian.

   Elurretara iritsi naizenean gogorra zegoen, ez zen apurtzen nire pisuarekin. Kanal handiko kanala zeharkatu dut, eta oraindik eskumago tiratu dut  nire bidearen sarrera hartzeko intentzioarekin. 

Bidearen hasierako erresaltea

   Hasiera erresalte bat da kanal estu batetatik. Elur mobimentua egona zegoen, abalantxak, eta honek baldintzak oso onak utzi ditu pioletekin ibiltzeko. Oso zentratua eta kontu handiarekin, sokarik gabe, igo dut lehen zati hau. 

Lehen paretaren irteeran. Bigarren paretaren azpian.

   Bi paretaren arteko elur maldetan nengoen jadanik. Elur zona hau delikatua da, edo sentsazio hori ematen dit niri. Azkar eta ipurdia asko estutzen igo dut. Azken paretaren azpian nengoen, kanaltxo baten hasieran. Hemen puntu batetan trabesa bat egin beharra dago “bira” batetatik. Trabesa hau ekipatua dago hiru espitekin.

Bigarren paretan kanalaren hasiera.

Bira trabesa

    Hau gainditu eta erresalte izoztu bat igo beharra dago. Azken partean gaude, gailurraren azpian. Zuzen dijoa bidea, pareta izoztutik gora. Hau ere sokarik gabe egin dut.

Azken parteko hormak

   Eguzkiak ongi etorria eman dit gailurrean. Nire azpian Goierri osoa lainopean zegoen. Denbora galdu gabe beherantz tiratu dut kanal handi hartzera. Beti bezala egin beharrak nituen, korrika ibili beharrean nintzen.   

Goierri eskualdea lainopean.

Aizkorri Aketegi hego puntatik.

MULHACEN - Guejar Sierra

 

   Elurretan arrastoak aurkitzea, negu gordinean, lau ordu pasa martxa oinetan daramazula, mendiaren handitasunaren barruan, zure kokalekua garbi ez duzula, zorte bat da. Aztarna hauek arrasto sinple batzuk baino gehiago dira, bide bat markatzen dute, handik norbait pasa da. Momentu horretan ia ez zaude hain bakarrik, aztarna batzuk aurkitu dituzu elurretan, honek itxaropena ematen dizu.

Nik segitutako planoa.

   Mulhacen mendia neguan eta egunean bere iparretik igotzea ez da lan makala. Zazpi ordu behar izan nituen nik Iberiar peninsulako gailurrik altuena den punta zapaltzeko, eta beste lau ordu luze furgonetara berriro bueltatzeko. Bi mila laurehun metro desnibel positibo gainditu behar izan nituen bide amaiera gabe batetan, hemezortzi kilometroko distantzia joanean bakarrik. Gainera, honi gehitzen badiozu neguko baldintzetan zela, eskiak bizkarrean eraman nituen tramo luze eta naketsuan bide bazterrean utzi nituen arte, gero, aurrerago, elur sakona topatu nuen une batzuetan damutu ere egin nintzen eskiak utzi izanaz. Bi piolet eramaten nituen ere, hasierako asmoa Mulahacen ipar korridorea igotzekoa zen, granpoiak eskizko botei jartzeko, jana eta arropa. Gauza guzti hauen pisua zenbatuz motxilaren zama hamar kiloak errez gainditzen zituen.

Pico Juego de Bolos.

   Guejar Sierra herrian dagoen Barranco de San Juan parajean hasiera eman nion erronka honi. Goizeko bederatziak ziren. Vereda de la estrella bidea hartu nuen. Bidea ona da, gozatzekoa beste egoera batetan izango bazen, oso desnibel gutxi gainditzen du kilometro luzeetan. Genil erreka jarraitzen du bideak arroila estu batzuetatik. 

Pico Juego de Bolos arista.

   Elurra ukitu nuenerako hiru orduko martxa neraman egina, ordurako eskiak utziak nituen bide bazterrean. Elurra biguna zegoen hasiera honetan, tarteka ia belauneraino sartzen nintzan, honek izugarrizko nekea eta frustazioa sortu zuen nire asmoetan, damutua nengoen ordu erdi lehenago eskiak utzi izanaz. Kostata lortu nuen zati horiek gainditzea, eta, ipar hormako maldak igotzeari ekin nion.  

Alcazaba mendia nire ezkerrera azaltzen zen airoso. Gainean pareta izugarri bat nuen, Mulhacen mendiarekin erratu nuena. Orain, etxean, internet laguntzarekin, Pico Juego de Bolos 3018m dela dakit.   Elur malda tenteak hasi zirenean eskuinerantz jo nuen kanal nabarmen bat hartzera. Han topatu nituen idatzi honen hasieran aipatu ditudan arrastoak, Pico Juego de Bolos ipar arista zorrotzean. Hanka sartu nuela jakitun izan nintzan momentu horretan, baina, haserretu partez, lekuaren edertasunak hunkitu ninduen, eta, aztarna haiek jarraitzeak, bihotza alaitu. 

Arista goitik.

   Ez zen xamurra izan aristatik igotzea, haitz bloke erresalteak gainditu beharra zeuden koherentzia gutxi zuen elurretan. Arista hau 1962ko Olmedo-Guardia bidea omen da.  Juego de Bolos gailurrera iritsi nintzenean ikusi nuen Mulhacen ipar korridorea, nire aurrean zegoen ni tentatu nahian. Berandu zen, eta, oso nekatua nengoen, Mulhacengo ipar korridorera aldera jotzeak bailara behera trabeska luzea egitea suposatuko zuen.  Imanak bezala erakartzen zizkidaten arrastoak segiz Collado del Ciervo deritzon lepora heldu nintzan, arratseko hirurak ziren. Nire ezkerretara, elur malda luze baten bukaeran, Mulhacengo gailurra zegoen.

Mulhacen gailurra Collado del Ciervo-tik

   Collado del ciervo lepoan sobran ziren gauzak utzi nituen; pioletak, termoa, arropa batzuk, arinago behar nuen ibili. Gogorra egin zitzaidan gailurrerako azken zatia, maiz deskantsuak hartu beharrean izan nintzen. Objektiboak jartzen nituen, -harri artaraino iritsi eta deskantsua hartuko dut- . Himalaiako igoera baten zentzua hartzen hari zen erronka. Arratseko lauretan gailurrean nintzan. Kataluniako bikote bat zegoen Mulhacengo puntan, eskiekin egina zuten igoera, hego aldetik, Poquieira aranetik. Piku lehor batzuk eskaini zizkidaten, nik gustura hartu nituen. Hizketa saio labur bat egin ondoren jaitsierari ekin nion. 

Ibereriar peninsulako gailur altuenean.

   Azkar iritsi nintzan collado del Ciervo lepora berriro eta, gauzak bildu nituen motxilan. Ez nuen igoerako bide berdina erabili jaisterakoan, zuzen bota nintzan maldan behera Valdeinfierno arana hartzeko asmotan. Une batzuetan elur sakona zegoen, or hasi ziren benetako arazoak, kalanbreak bi izterretan. Ingeetako giharrak gortu egiten zitzaizkidan, eta, beldur nintzen, ez zen lekua eta momentua ligamendu haustura bat izateko. Zati sakon horiek pasatzean, elur sendora iristen nintzenean, lortzen nuen pausoa egokia mantentzea.  Asko sufrituta Valdeinfierno errekatxo bazterrera iritsi nintzan, hemen elurra ez zen hain sakona, hobeto mugitzen nintzen. Eskiak zeuden lekura ailegatu nintzenerako iluntzen ari zuen. Azkar, botak aldatu nituen, eta, eskiak motxilan kokatu, frontala ere atera nuen. Eroso nijoan bidexkatik behera, oinak erantzuten ari zitzaizkidan. Bide zidorra zabaldu zenerako gaua egina zegoen jadanik, frontala pizteko alegiña egin nuen, ez zebilen. -Erabili nuen azken aldian ongi zihoan eta!!! Ez zegoen errukitzeko astirik, furgonetara ailegatzeko geratzen ziren hamar kilometroak ilunpetan egin beharko nituen. Iluntzeko zortzietan furgonetaren babesean nintzan berriro.

    Nahi izan ezkero xamurrago egin ahal izago nuen. Mulhacen ipar kanala igotzeko erarik komodoena Poqueirako aranetik da, Alpujarratik igota, Sierra Nevadako hego aldetik. Poqueirako aterpea hartuz, collado del Ciervora iritsiz, soilik jatsiera errez bat geratuko litzaiguke ipar kanalaren hasiera bitarte.

   Urrunetik ikusitako imajenak erakarri zidaten niri, Mulhacen mendiaren ipar horma itzalean, tente, elur zuri marra fiña haitzean markatua, segi behar nuen bidea adierazten zidan. Atrakzio horrek zuzen tiratzen zidan, pioneroen garaietan bezala, esplorazioa eta alpinismoa bat zen egunetan bezala.

   Granadan egin dudan egonaldi honetan, haitzean eskalatzeko aukera izan dut ere. Oso leku onak ditu Andaluziako probintzia honek kirol eskalada egin ahal izateko; Cahorros, Moclim, Vados, Cogollos… Bakarka edo lagunekin eskalatu ditut kalitatezko bide asko, gainera, bertako jendea segituan prestatzen zen ni aseguratzen laguntzeko. Chemari eta Olatz animatu ziran eskola hauetan zehar beraien oporrak disfrutatzeko ere, pare bat alditan kointziditu dugu.