- Eskalatu beharra daukak, oso ona duk,
kriston Ilusioa egingo ziek Beñat eta Mikeli!!!.
Behin
baino gehiagotan bota zidan Íñigo Andolak Suge gorri bidea eskalatzeko
gomendioa. Egin beharreko bideen artean nuen nik, momentu egokiaren zain zegoen. Errege egun bezperan iritsi zitzaion txanda
suge gorria bideari.
Haitz
orratzak beti erakarri izan naute, atrakzio magiko bat sortu dute nigan.
Paineko
erdi dorrea aurrrez aurre izan nuen lehen aldian bere edertasunaz txundituta
mutu geratu nintzan, egoa puztu egin zitzaidan, nirea egitea izan zen desio
bakarra. Asko borrokatu behar izan nuen lortzeko.
Parmakkaya
orratza ikusi nuenean ere antzeko zerbait gertatu zitzaidan, desio zoro bat
sortu zidan, orratz zuria nirea egiteko behar izugarria sentitu nuen. Lortzeko
asko estutu behar izan nuen.
Aguja
de Perramo nire aurrean agertu zitzaidanean, Batisielles bailara sakonean zutik,
loti ederra zirudien, isilik, bakarti, ahoa zabalik geratu nintzan begiak ezin
kendu. Bakarka egin nuen lehenetariko eskalada izan zen hau.
Lehen luzean, azken paraboltik eskuinera jo nuen nik. Bilera haitz zubi batean egin nuen. |
Bigarren luzean, eskuinetik hasi eta ezkerrean hartu nuen berriro bidea. |
Hirugarren luzeak, eskuinera egiten du diedro bat hartzea. |
Aurreko egunean, Ioar mendi magalean nengoela, gailurrera doan bidetik gora, Artea zuhaitzak bukatzen diren puntuan, Peña de los cencerros agertu zitzaidan aurrrez aurre, aspaldian sentitzen ez nituen emozioak azaleratu zizkidan orratz eder honek; desioa, egoa, nirea egiteko beharra.
Asko
gustatu zait suge gorri bidea, gehiago esango dut, harribitxi bat iruditu
zait. Haitzaren kalitatea aparta da, plaka eskalada zati batzuk izugarri onak
ditu, orokorrean kriston bidea dela iritzi diot.
Astebete ondoren Kodes monasterioko parkingean
nengoen berriro, haitz lehorraren bila nentorren Tierra Estella aldera, etxean
euria ari zuen. Hemen eguraldia hobea zegoen, laino itxi hotz hezeak horma
ezkutatzen zuten baina. Peña de los Cenceros agerian ez egoteari garrantzirik ez
nion eman, jadanik elkar ezagutzen ginen eta. Bide berri bat zabaltzeko aukera
ikuskatu nuen suge gorri eskalatu nuenean. Harrigarria dirudien arren, Peña de
los Cencerros moduko horma batean, oraindik, eskalatu gabea dagoen
arrakala bat aurkitu daiteke. Aukera aprobetxatu beharra neukan, ezin nuen
hutsik egin, dena eman beharra zegoen.
Motxila friendez bete nuen, tamaina guztikoak hartu nituen, lau zenbaki Camalota nirekin neraman. Mailua eta iltzeak ez nituen ahaztu, baina, taladroa ez ordea, bide garbia behar zuen izan, horma eder honek eskaintzen zidan aukera ezin nuen alperrik galdu.
Giro
desatsegina zegoen pareta azpian, laino itxiak dena estaltzen zuen, hezetasun
puntu bat nabaritzen zitzaion haitzari, haize hotzak elur maluta txikiak
mugitzen zituen alde batetik bestera. Presarik gabe, denborak eguraldia
hobetuko zuenaren itxaropenez, eskaladarako prestatzen hasi nintzen.
Oinak hotzak nituen, eskuak izoztuak, mantso, pausoz pauso, metroak irabazten joan nintzen hormari. Hogeita bost metro eskalatuak nituenean, zortez, sendoa zirudien haitz zubi bat topatu nuen, bertatik jaitsi nintzan, nahikoa zen egun horretarako.
Harro nengoen bideari forma ematen hasia nintzalako, garaipen bat moduan hartu beharra nuen, eguna ez zen alferrekoa izan.
Egun
gutxiren bueltan Kodes monasterioko parkingean nengoen berriro, oraingoan Aritz Azkuerekin batera, pozik
nintzan Aritzekin bidea zabaltzen saiatu behar nintzelako.
Eguraldia ez zen ospatzeko modukoa, lainoak estaltzen zituen bazterrak, zortez Peña de los Cencerros lainoez libre zegoen. Nire aurreko bakarkako saiakera baino hobea zen eguraldia.
Lehen luzean.
Ongi pasatu genuen eskalatzen, egun eskax horretan
ongi pasatzea zer den ulertu behar dugun moduan; hanka eta eskuak igoera guztian hotz izatea, eskalada zati batzuetan harriarekin tentuz ibili behar izatea,”
txintxarriaren” proba egitea derrigorrezkoa zen zati hauetan, esku muturrak bete beteak genituela friendak postura txarrean sartzea.
Bigarren luzean.
Hirugarren luzean.
Hirugarren bilera orratzaren beste aldean egin genuen, Peña de los Cencerros gailurra ez da oso erosoa.
Lehen luzea arrakala zabal batean hasten da,
arrakala honen ezker aldeko plaka hartzen dugu berehala, eta, diedro tente batean
sartzen da ondoren. Sabai bat gainditzen du eta, laxa handi baten gainean
zutik jartzen gara, eskuinera jo beharra dago hemen, plaka fin batetik igarotzeko, ondoren beste
arrakala bat hartzen da, zati honen gainean egiten da lehen bilera, erlaitz batetan, iltze bat dago bileran kokatua.
Bigarren luzeak plaka batetik jotzen du zuzen arrakala bat hartzera, eskumuturrak ongi berotzen ditu pasarte honek. Tentea da orokorrean luze hau, dezente nekatzen du. Erlaitz batean egiten da bigarren bilera ere, ez dago materiala kokatua.
Hirugarren luzea hasi eta berehala laxa handi bat dago, bileraren gainean, hobe ez hortik jotzea, eskuineko plaka trinkotik igoko gara harri onean, hirugarren bileran ez dago material fixorik kokatua.
Jaisteko Suge gorriaren rappelak erabili genituen.
Txintxarri bidea etiketatzen badugu, bide klasiko bat dela esan genezake. Agerikoa den arrakala garbi batetik doa, lasai eskalatuz eta tentuz egin behar dena, abenturatxo bat bizi izan duzun zaporea uzten duen horietarikoa.