KODES Peña de los Cencerros - Suge Gorri - Txintxarria

-       Eskalatu beharra daukak, oso ona duk, kriston Ilusioa egingo ziek Beñat eta Mikeli!!!.

   Behin baino gehiagotan bota zidan Íñigo Andolak Suge gorri bidea eskalatzeko gomendioa. Egin beharreko bideen artean nuen nik, momentu egokiaren zain zegoen. Errege egun bezperan iritsi zitzaion txanda suge gorria bideari.

   Haitz orratzak beti erakarri izan naute, atrakzio magiko bat sortu dute nigan.

   Paineko erdi dorrea aurrrez aurre izan nuen lehen aldian bere edertasunaz txundituta mutu geratu nintzan, egoa puztu egin zitzaidan, nirea egitea izan zen desio bakarra. Asko borrokatu behar izan nuen lortzeko.

   Parmakkaya orratza ikusi nuenean ere antzeko zerbait gertatu zitzaidan, desio zoro bat sortu zidan, orratz zuria nirea egiteko behar izugarria sentitu nuen. Lortzeko asko estutu behar izan nuen.

   Aguja de Perramo nire aurrean agertu zitzaidanean, Batisielles bailara sakonean zutik, loti ederra zirudien, isilik, bakarti, ahoa zabalik geratu nintzan begiak ezin kendu. Bakarka egin nuen lehenetariko eskalada izan zen hau.

Lehen luzean, azken paraboltik eskuinera jo nuen nik. Bilera haitz zubi batean egin nuen.

Bigarren luzean, eskuinetik hasi eta ezkerrean hartu nuen berriro bidea.

  

Hirugarren luzeak, eskuinera egiten du diedro bat hartzea.

   Aurreko egunean, Ioar mendi magalean nengoela, gailurrera doan bidetik gora, Artea zuhaitzak bukatzen diren puntuan, Peña de los cencerros agertu zitzaidan aurrrez aurre, aspaldian sentitzen ez nituen emozioak azaleratu zizkidan orratz eder honek; desioa, egoa, nirea egiteko beharra.

   Asko gustatu zait suge gorri bidea, gehiago esango dut, harribitxi bat iruditu zait. Haitzaren kalitatea aparta da, plaka eskalada zati batzuk izugarri onak ditu, orokorrean kriston bidea dela iritzi diot.

   Astebete ondoren Kodes monasterioko parkingean nengoen berriro, haitz lehorraren bila nentorren Tierra Estella aldera, etxean euria ari zuen. Hemen eguraldia hobea zegoen, laino itxi hotz hezeak horma ezkutatzen zuten baina. Peña de los Cenceros agerian ez egoteari garrantzirik ez nion eman, jadanik elkar ezagutzen ginen eta. Bide berri bat zabaltzeko aukera ikuskatu nuen suge gorri eskalatu nuenean. Harrigarria dirudien arren, Peña de los Cencerros moduko horma batean, oraindik, eskalatu gabea dagoen arrakala bat aurkitu daiteke. Aukera aprobetxatu beharra neukan, ezin nuen hutsik egin, dena eman beharra zegoen.

   Motxila friendez bete nuen, tamaina guztikoak hartu nituen, lau zenbaki Camalota nirekin neraman. Mailua eta iltzeak ez nituen ahaztu, baina, taladroa ez ordea, bide garbia behar zuen izan, horma eder honek eskaintzen zidan aukera ezin nuen alperrik galdu.

   Giro desatsegina zegoen pareta azpian, laino itxiak dena estaltzen zuen, hezetasun puntu bat nabaritzen zitzaion haitzari, haize hotzak elur maluta txikiak mugitzen zituen alde batetik bestera. Presarik gabe, denborak eguraldia hobetuko zuenaren itxaropenez, eskaladarako prestatzen hasi nintzen.

   Oinak hotzak nituen, eskuak izoztuak, mantso, pausoz pauso, metroak irabazten joan nintzen hormari. Hogeita bost metro eskalatuak nituenean, zortez, sendoa zirudien haitz zubi bat topatu nuen, bertatik jaitsi nintzan, nahikoa zen egun horretarako.

Harro nengoen bideari forma ematen hasia nintzalako, garaipen bat moduan hartu beharra nuen, eguna ez zen alferrekoa izan.

   Egun gutxiren bueltan Kodes monasterioko parkingean nengoen berriro, oraingoan Aritz Azkuerekin batera, pozik nintzan Aritzekin bidea zabaltzen saiatu behar nintzelako.

   Eguraldia ez zen ospatzeko modukoa, lainoak estaltzen zituen bazterrak, zortez Peña de los Cencerros lainoez libre zegoen. Nire aurreko bakarkako saiakera baino hobea zen eguraldia.

Lehen luzean.

   Ongi pasatu genuen eskalatzen, egun eskax horretan ongi pasatzea zer den ulertu behar dugun moduan; hanka eta eskuak igoera guztian hotz izatea, eskalada zati batzuetan harriarekin tentuz ibili behar izatea,” txintxarriaren” proba egitea derrigorrezkoa zen zati hauetan, esku muturrak bete beteak genituela friendak postura txarrean sartzea.

Bigarren luzean.

Hirugarren luzean.

Hirugarren bilera orratzaren beste aldean egin genuen, Peña de los Cencerros gailurra ez da oso erosoa.

   Lehen luzea arrakala zabal batean hasten da, arrakala honen ezker aldeko plaka hartzen dugu berehala, eta, diedro tente batean sartzen da ondoren. Sabai bat gainditzen du eta, laxa handi baten gainean zutik jartzen gara, eskuinera jo beharra dago hemen, plaka fin batetik igarotzeko, ondoren beste arrakala bat hartzen da, zati honen gainean egiten da lehen bilera, erlaitz batetan, iltze bat dago bileran kokatua.

   Bigarren luzeak plaka batetik jotzen du zuzen arrakala bat hartzera, eskumuturrak ongi berotzen ditu pasarte honek. Tentea da orokorrean luze hau, dezente nekatzen du. Erlaitz batean egiten da bigarren bilera ere, ez dago materiala kokatua.

Hirugarren luzea hasi eta berehala laxa handi bat dago, bileraren gainean, hobe ez hortik jotzea, eskuineko plaka trinkotik igoko gara harri onean, hirugarren bileran ez dago material fixorik kokatua.

Jaisteko Suge gorriaren rappelak erabili genituen.

Txintxarri bidea etiketatzen badugu, bide klasiko bat dela esan genezake. Agerikoa den arrakala garbi batetik doa, lasai eskalatuz eta tentuz egin behar dena, abenturatxo bat bizi izan duzun zaporea uzten duen horietarikoa.   

Pico Ruzquia - Ipar Kanala

   Pirinioak aurten ez dute neguko soineko zuria janzteko asmorik, udazken kolore apal eta serioak nahiago ditu. Oso elur gutxi dago, baina dagoen apurra gogorra, kranpoiez ibiltzeko mundiala.

   Telebista iragarki batzuek zabaltzen duten mezuaren kontra, libre sentitzea ez da erraza. Saldu nahi diguten produktu askatzailearen aurka, aske sentitzea, ez da erosi genezaken gai bat, libre sumatzeko pertzepzioa doakoa da, gure buruaz gustura egotearekin aski dugu, ni lehengokoan aske sentitu nintzan.

   Gurean eguraldia kaskarra sartzearekin bat etorri zitzaizkidan Pirinioetara buelta bat egiteko asmoak, “txipa” pittin bat aldatu beharra nuen horretarako, haitz eskalada, izan ditugun giro lehor eta epelaz lagun, izan da nire mendi jarduera esklusiboa azken boladan.

   Ez nuen asmo zehatz bat, ez nekien zein baldintzetan aurkituko nituen Pirinioak;  joan, ikusi, eta erabaki, ohikoa eta gustuko dudan moduan. Zuriza aukeratu nuen txango horretarako leku.

  

     Alano mailoetako hormak oso lehor daude negu hasiera honetan, Achar de Alano ipar kanalak ez du ia elur izpirik.

   Alano kordelean gehien nabarmentzen den punta, elur kopuruagatik ari naiz,  Pico Ruzquiarena da.

   Ez zitzaidan kostatu ipar kanalean bide posible bat ikuskatzea. Kanal zabal batetik du hasiera marra imajinari honek, erresalte tente batzuetara iristen da gero. Azkenik, irteerak, zalantza gehien sortu zizkidan puntuak, haitz pareta zuzen batek ixten du. Igotzea posible nuen ala ez bertara joanez argitu nezakeen bakarrik.

   Pico Ruzquiako ipar kanala garbi ikusten da Llano de Tacheras parkinga iristen ari garela, zuzen hartu genezake kanala bertatik. Nik Ralla de Alano azpitik egin nuen, Pico Ruzquiako ipar kanaka zeharkaldi batez hartuz.

   Elurraren kalitatea ezin hobea zen, baldintza onaren adierazle, kranpoien hortzak elurretan sartzean kirrizka lehor bat egiten zuten, seguru nindoan.

   Pico Ruzquiako kanal hasiera eskalatu ondoren erresaltetara iritsi nintzan, soka eta materiala atera nituen orduan, eskalada mistoko zailtasun gutxiko pauso batzuk egin behar izan nituen zati hau gainditzeko.
Bira zabal batetan nengoen, eskuinera jo nuen orduan bloke batzuetatik gora, azken hormaren azpira eraman ninduen honek.

  Nire aurrean hogei metroko pareta tente bat zegoen. Horma honen iskin batetan kanal tente bat ageri zen, hortik gora egitea aukera posible bat nuen. Haitz bloke handi bat dauka kanal honek bere hasieran, eta sabai txiki bat egiten du une batean, ez da zaila gainditzea, ongi babesten da gainera. Oztopo hau pasa eta kanal batetik metro batzuk gehiago eskalada mistoan eginez pareta igoa nuen.

   Ipar haizearen babesean, harri tarte batetan eserita, eguzki izpi goxoak jasoz, inguruko edertasunaz liluraturik, mokadutxo bat egitea izan zen hurrengo gozamena. Eta aparteko leku horretan nire teoriaz hausnartzeko astia izan nuen; garrantzitsuena ez da daukazuna, balio duzuna baizik.