2019(e)ko urtarrilaren 17(a), osteguna

KODES - Aguja de los Cencerros / Suge Gorri - Txintxarria - Hego Urkila



-       Eskalatu beharra daukak, oso ona duk, kriston Ilusioa egingo ziek Beñat eta Mikeli!!!.

   Behin baino gehiagotan bota zidan Íñigo Andolak Suge gorri bidea eskalatzeko gomendioa. Egin beharreko bideen artean nuen nik, momentu egokiaren zain zegoen. Errege egun bezperan iritsi zitzaion txanda suge gorria bideari.



Suge Gorri krokisa nik eskalatu dudan moduan. 



   Beti erakarri naute haitz-orratzek, atrakzio magiko bat sortzen dute nigan: Paineko erdi dorrea aurrrez aurre izan nuen lehen aldian bere edertasunaz txundituta mutu geratu nintzan, egoa puztu egin zitzaidan, nirea egitea izan zen desio bakarra. Asko borrokatu behar izan nuen lortzeko.
   Parmakkaya orratza ikusi nuenean ere antzeko zerbait gertatu zitzaidan, desio zoro bat sortu zidan, orratz zuria nirea egiteko behar izugarria sentitu nuen. Lortzeko asko estutu behar izan nuen.
   Aguja de Perramo nire aurrean agertu zitzaidanean, Batisielles bailara sakonean zutik, loti ederra zirudien, isilik, bakarti, ahoa zabalik geratu nintzan begiak ezin kendu. Bakarka egin nuen lehenetariko eskalada izan zen hau.



Lehen luzean, azken paraboltik eskuinera jo nuen nik. Bilera haitz zubi batean egin nuen.



Bigarren luzean, eskuinetik hasi eta ezkerrean hartu nuen berriro bidea, bigarren txapan hain zuzen.
  

Hirugarren luzeak, eskuinera egiten du diedro bat hartzea.

   Aurreko egunean, Ioar mendi magalean nengoela, gailurrera doan bidetik gora, artea zuhaitzak bukatzen diren puntuan, Peña de los cencerros agertu zitzaidan aurrrez aurre, aspaldian sentitzen ez nituen emozioak azaleratu zizkidan orratz eder honek; desioa, egoa, nirea egiteko beharra.







   Asko gustatu zait suge gorri bidea, gehiago esango dut, harribitxi bat iruditu zait. Haitzaren kalitatea aparta da, plaka eskalada zati batzuk izugarri onak ditu, orokorrean kriston bidea dela iritzi diot.

2023/12/23: 
Gaur Suge Gorria bidea eskalatu dut berriro. Esan beharra daukat orain lau urte baino gehiago kostatu zaidala gailur zorrotzera iristea. Alde hori zuritzeko esan dezaket egun batzuk zeramatzala euritan eta harkaitza ez zegoela egoera onenean. Eguna ere oso lainotuta egon da, Ioar mendiko malda pikoak laino estu batek estali ditu, eguzkiak ez du kapa hori zulatzeko aukerarik izan, fresko egiten zuen. Eguna mendian eskalatzen pasatzeaz gain, beste erronka bat nuen Suge Gorria bidean, lehen luzearen bilerara iristea. Ez dut lortu; gaur ere eskuinetara egin behar izan dut bilera, aurreko aldiko harri-zubi berean. Gero bigarren txapara iritsi naiz eskuinetik ezkerrera eskalatuz, horrela, nire ustez, krokisean agertzen diren zailtasun-mailek zentzua hartzen dute. Bilerara iristea oso gogorra eta arriskutsua da. Berriro azaldu behar izan ditudan xehetasun hauen ondoren, berriz ere bide izugarri on baten aurrean gaudela baloratzen dut.





Txintxarri:   
Astebete ondoren Kodes monasterioko parkingean nengoen berriro, haitz lehorraren bila nentorren Tierra Estella aldera, etxean euria ari zuen. Hemen eguraldia hobea zegoen, laino itxi hotz hezeak horma ezkutatzen zuen baina. Peña de los Cenceros agerian ez egoteari garrantzirik ez nion eman, jadanik elkar ezagutzen ginen eta. Bide berri bat zabaltzeko aukera ikuskatu nuen suge gorri eskalatu nuenean. Harrigarria dirudien arren, Peña de los Cencerros moduko horma batean, oraindik, eskalatu gabea dagoen arrakala bat aurkitu daiteke. Aukera aprobetxatu beharra neukan, ezin nuen hutsik egin, dena eman beharra zegoen.
   Motxila friendez bete nuen, tamaina guztikoak hartu nituen, lau zenbaki Camalota nirekin neraman. Mailua eta iltzeak ez nituen ahaztu, baina bai zulagailua, bide garbia behar zuen izan, horma eder honek eskaintzen zidan aukera ezin nuen alperrik galdu.



   Giro desatsegina zegoen pareta azpian, laino itxiak dena estaltzen zuen, hezetasun puntu bat nabaritzen zitzaion haitzari, haize hotzak elur maluta txikiak mugitzen zituen alde batetik bestera. Presarik gabe, denborak eguraldia hobetuko zuenaren itxaropenez, eskaladarako prestatzen hasi nintzen.
   Oinak hotzak nituen, eskuak izoztuak, mantso, pausoz pauso, metroak irabazten joan nintzen hormari. Hogeita bost metro eskalatuak nituenean, zortez, sendoa zirudien haitz zubi bat topatu nuen, bertatik jaitsi nintzan, nahikoa zen egun horretarako.
Harro nengoen bideari forma ematen hasia nintzalako, garaipen bat moduan hartu beharra nuen, eguna ez zen alferrekoa izan.






   Egun gutxiren bueltan Kodes monasterioko parkingean nengoen berriro, oraingoan Aritz Azkuerekin batera. Pozik nintzan Aritzekin bidea zabaltzen saiatu behar nintzelako.
   Eguraldia ez zen ospatzeko modukoa, lainoak estaltzen zituen bazterrak, zortez Peña de los Cencerros lainoez libre zegoen. Nire aurreko bakarkako saiakera baino hobea zen eguraldia.


Lehen luzean.



   Ongi pasatu genuen eskalatzen, egun eskax horretan ongi pasatzea zer den ulertu behar dugun moduan; hanka eta eskuak igoera guztian hotz izatea, eskalada zati batzuetan harriarekin tentuz ibili behar izatea;” txintxarriaren” proba egitea derrigorrezkoa zen zati hauetan, esku muturrak bete beteak genituela friendak postura txarrean sartzea.

Bigarren luzean.

Hirugarren luzean.






Hirugarren bilera orratzaren beste aldean egin genuen, Peña de los Cencerros gailurra ez da oso erosoa.

   Lehen luzea arrakala zabal batean hasten da. Arrakala honen ezker aldeko plaka hartzen dugu hau gainditu eta berehala, diedro tente batean sartzeko ondoren. Sabai bat gainditzen dugu eta laxa handi baten gainean zutik jartzen gara, eskuinera jo beharra dago hemen, plaka fin batetik igarotzeko. Ondoren beste arrakala bat hartuko dugu, zati honen gainean egiten da lehen bilera, erlaitz batetan, iltze bat dago bileran kokatua.
   Bigarren luzeak plaka batetik jotzen du zuzen arrakala bat hartzera, eskumuturrak ongi berotzen ditu pasarte honek. Tentea da orokorrean luze hau, dezente nekatzen du. Erlaitz batean egiten da bigarren bilera ere, ez dago materiala kokatua.
Hirugarren luzea hasi eta berehala laxa handi bat dago bileraren gainean, hobe ez hortik jotzea, eskuineko plaka trinkotik igoko gara harri onean, hirugarren bileran ez dago material fixorik kokatua.


Jaisteko Suge gorriaren rappelak erabili genituen.



Txintxarri bidea etiketatzen badugu, bide klasiko bat dela esan genezake. Agerikoa den arrakala garbi batetik doa, lasai eskalatuz eta tentuz egin behar dena, abenturatxo bat bizi izan duzun zaporea uzten duen horietarikoa.

2024/02/28 Hego Urkila bidea.

Laudorio hitzekin hasi behar dut gaurko bidearen kronika, oso ona da, harri bitxia, eskalatu ondoren zure buruaz harro uzten zaituen horietakoa. Haitz atseginean gora nindoala, pentsamendua lehen igoeraren unerantz zihoan, eta, zantzu guztien arabera denboran atzera asko egin behar nuen,.

Nire gogoeta ez zen bakarrik mendizale anonimo horiek egindako balentriak txunditzen ninduelako, baizik eta badakidalako, hau ez da berria niretzat, urte luze hauetan eskalatzaile gutxi batzuk  igaro direla hemendik; esku bateko behatzak soberan ditut kontatzeko, gure kirolaren adsurdo bat iruditzen zait harribitxi hau gehiagotan eskalatu ez izana, xendra nagusitik desbideratzea. 



 
 

Definituko banu, klasiko estiloa duela esango nuke; arrakala dauka, diedroa ere, eta material fijo gutxi, iltze bakan batzuk. Harriaren kalitatea aparta da bi luzeetan zehar, baina, bigarren zatian bereziki, txunditzeraino iristen da, forma kapritxosoak azaltzen zaizkigu aurrera egiten dugun heinean. Kareharria izan arren, itxura ez oso arrunta du, gris ilun itzalikoa.







Elurtuak zeuden Joar mendiaren magalak. Azken egunetako euri jasaren ondorioak, mendi gainetan elur malutak izan dira. Hau ez da arazoa izan, eguzki goxoak lagundu dit egun osoan. Haize hotz indartsua bazebilen ere, baina hortaz, bi punten arteko lepo estura iritsi naizen arte ez naiz konturatu, arropa eta buruko kapela jantzi behar izan dut itzalen muga zeharkatzeko. Bidearen bigarren zatiak orratzari buelta ematen dio, eta harrokaren aldaketa nabarmena ekartzen du, lekuz aldatu bazina bezala. Zalantzak izan ditut nondik tiratzeko garaian, ez zen inungo arrastorik ikusten, eta, alde batetik bestera ibili behar da horma gris itzalian gora segurtasunez gailurrera iristeko. Haitz zubi bat kordino batez ekipatua utzi dut atzetik datozenei lagungarri egiteko. Bilera bi Iltze dira zinta zahar batekin elkartuak. Kordino batengatik aldatu dut eta bertatik rapelatu.




Goizean, hormaren azpira iritsi naizenean, eskaladarekin hasteko intentzioan, kordino gorria ikusi dut bidearen hasiera markatzen. Parabolta badago ere metro batzuk gorago. Hortik tiratu dut jakitun jatorrizko bidea ez dela bertatik, eskubitara dagoen plaka grisa batetik da, baina bustia zegoen eta, printzipioz, bariante bat den lekutik igo naiz, ez bai dut inondik material fijo berririk ikusi. Parabolt honek eskalada pauso gogor bat babesten du, 6C+ ingurukoa, estutu behar da onik irteteko.


Esan dudan bezala, ez dut bide honi buruzko informaziorik aurkitu, beraz, eta beti identifikatzeko asmoz, Hego Urkila izenarekin bataiatu dut, harkaitzezko bi punta zorrotzen arteko lepo estuan inspiratua.

Norbaitek informazioa partekatu nahi badu, hemen idatziko dut atsegin handiz; zer, zergatik eta noiz inspiratu ziren bide honen sortzaileak, eta, jakina, hau errepikatzaileentzat ere badoa.






























Kronika liluragarri hau idazten jarraitzen dut informazio berria iritsi zaidalako: Javier Antoñanzas eskalatzaile errioxar handiak esan dit Hego Urkila bideko aztarnak Petete ezizenez ezaguna den eskalatzaile nafar batenak direla. Duela hogeita hamar urte ausart saiatu zen diedro nabarmena gainditu nahian, baina ez zuen lortu. Beraz, eta inork arazorik ez badu, eskalada-bide eder hau nik jarri diodan izenarekin geratzen da, Hego Urkila izenarekin, gailurreraino eraman izanak ohore hori ematen didala uste baitut.
Bestalde, hormaren azpian dagoen parabolta, nik aldaera deitzen dudana, ezkerrera doan beste bide batekoa da, Iñigok eta Mikelek, beti bezala, ausardiaz ireki dutena. Krokisa eskuetan daukat, baina ez dut bidea eskalatu arte sarrera honetan eskegiko. Une hori noiz iritsiko irrikan nago.

4 iruzkin:

  1. Coincido contigo, Mikel, Suge gorri es una joya, no tiene un metro malo. Hemos apretado más de lo que pensábamos viendo el croquis. Gracias por divulgarla en el blog. Otro día iré a probar tu vía.
    Saludos,
    Javi Antoñanzas

    ErantzunEzabatu
  2. Google ha escrito un poco lo que le ha dado la gana, el comentario queda algo raro jeje.
    Javi

    ErantzunEzabatu