Elur
asko dago oraindik Piriniotan. Zuri daude gailur urrunak. Inguruabar hori, zenbat elur egon zitekeen, eta, eskalatzeko aukeratu genuen bidea bustita ote zegoen,
Ordesara joateko edo ez joateko zalantza zen. Zeren eta, Peña Montañesa ere beste aukera bat zen, harkaitz lehorra
egongo zelako ziurtasunarekin, eta ondo estutzeko bidez beteta.
Furgonetaren bolanteak erabaki zuen; Sabiñanigora iristen
ari ginen, Biescaserako bidegurutzearen ondoan, -orduan zer? -bota zuen Eneko Cesarrek.
Bolanteak bat-batean eskuinera biratu zuen, furgoneta Arazazko haranerantz
zuzenduz. Erabakia egina zegoen, ez zegoen bueltarik, Ordesako pareta kaotikoetan eskalatuko genuen.
Bidearen krokisa, Christian eta Remi liburutikan hartua, guk eginiko bariantea gorriz markatua dago
Urduri nengoen. Gauean apenas egin nuen lo. Egoera hau, normalean, kanpoan nagoenean gertatzen zait, eskalada bidai batetan, konpromezua duen horma edo mendi batetan. Ordesako bide bategatik horrela jartzeak harritzen ninduen.
Nerbioak ez dira sekula lagungarri izan, oker jokatzea ekartzen dute. Guk bi akats txiki egin genituen eskalada hasi aurretik,denbora galtze minimo bat eragin zizkigutenak, baina dena kontrolpean ez geneukala sentsazioa areagotu
zutenak; motxila bat ez genuen behar zen tokian utzi. Bi motxiletako bat gurekin eramaten genuen soka laguntzailez igotzeko, bestearekin egin genuen akatsa, konturatu ginenerako ia hormaren azpian ginen, bertan utzi genuen. Jaisterakoan bere bila berriro gora joan beharko genuke. Bigarren akatsa; ur botila garaiz ez betetzea izan zen. Berriro egin behar izan genuen behera ura hartzera. Txorradak dirudite, baina ez dira,akats txiki hauek urduritasunaren ondorioz dira.
Lehen luzean
Hormaren azpian sentsazio bitxi bat izan nuen, eskalatzea
ahaztu balitzait bezala, horma kaotiko horretan gora igotzeko gai izango ote
nintzen? Neure buruari galdetzen nion.
Harkaitza ukitzean, eta hain naturalak zaizkidan
mugimenduak egiten hastean, nerbioak alde batera utzi eta konfiantza
berreskuratu nuen.
Bigarren luzea
Bidea oso ona da, Ordesan eskalatzen gozatzen baduzu, eta
hori da nire kasua. Enekori ez zaio hainbeste gustatu, ia ez da eskalatzen
ibili horma kaotiko hauetan. Baina oso pozik geratu da egindako eskaladarekin. Divina comedia librean igotzea, 7c luzean plakaren azken
burilean zintzilikatu behar izan nuen neure burua, ez nuen pasabidea ondo
ikuskatu, pixka bat goitik nihoan eta debekatuta zegoen hegan egitea. Oso pozik
nago jarduerarekin.
Hirugarrena
Beheko zatian, 7b-ko sabaian, galduak ibili ginen. Gaizki
irakurri genuen gure krokisa, eta tarte hori eskuinetik zeharkatu genuen, batean
bi luze eginez, 7a delikatua. Unai ere ibilia omen zen inguru hauetatik
bueltaka.
Ohore handia izan zen guretzat, lagun zaharrekin batera,
azkenaurreko bileratik zintzilik dagoen kutxa metalikoaren liburuxkan sinatzea;
Xabi Ansa, Josetxo Rodrigo, Rikar Otegi, Josune Bereziartua, Unai Mendia eta
beste. Amets baztertuen kutxa horretan dagoen zirrara guztia lehergarria da.
Seigarren luzea
Eneko eta biok ados geunden bide honi buruzko gauza
batekin. Gaur egun, buril zaharkitu horiek ez dute zentzurik kalitate horretako
eskalada-bide batean. Eta batez ere bilerek, duela 36 urte sartutako errematxe
ziztrin horiek eman behar zutena eman dute. Etorkizuneko eskalatzaileek Ordesako
bide on hau, istripu larriren bat barne, galtzea nahi ez badugu, buril zahar
hauek berritzeko aukerari buruzko eztabaida hasi beharko dugu.
Gustuetarako
daude eginak koloreak, eta, nahigabean bada ere, koloreztatzen dugu gure bizitza; alaitasunez,
tristuraz, itxaropenez.
Koloreak ez dira gizakiaren asmakizun bat, era
naturalean jaso ditugu. Izadia kolorez beteta dago, animaliek eta
landareek erabiltzen dituzte. Beraien bizitzak, azken finean, kolore premia
du; ehizatzeko, ezkutatzeko, erakartzeko.
Guk, gizakiok, beste erabilera bat eman diegu koloreei,
emozionala eta komertziala: gure arropa koloreak egun horren gogo-aldartea
adieraz dezake. Enpresa munduan, produktu guztiek koloreak erabiltzen dituzte
erosleak erakartzeko, gehiago saltzeko. Koloreen mezua sakona da, baita
politikan ere, eta horiek garrantzi handia hartu dute. Alderdi politikoek
kolore batekin identifikatzen dituzte beren taldeak, balizko hautesleei mezua
helarazteko edo hobeto engainatzeko.
- Urdinak; estabilitatea adierazten du, konfiantza.
- Gorriak; indarra, determinazioa.
- Laranjak; gorriaren determinazioa eta horiaren fideltasuna.
- Moratuak; urdinaren estabilitatea eta gorriaren indarra hartzen ditu.
- Orlegiak; armonia eta aurrera egiteko nahia.
- Kolore anitzak; guztiekin prest dago ituntzeko bere interesak lehenetsiz.
Edonork ikusi dezake zein talde politikori buruz hitz egiten duten koloreek eta zein trukatzen dituzten beren mezuak.
Baina dena ez da arrosa-kolorea mosaiko bariatu honetan;
gizarteak koloreei buruz egin duen erabilerarik krudelena hitz zital batekin
ezagutzen da: arrazakeria. Pertsonen larruazalaren tonuan dagoen aldearen
arrazoi hutsagatik, talde batek beste bat zapaldu du eta nahi eta behar erabili
du. Horrek gizakiaren historiako unerik lotsagarrienak ekarri ditu, eta tamalez
gaur egun oraindik gertatzen dira.
Luze hitz egin nezake gai honi buruz, baina ez da orri
sinple honen helburua, eskalada da blogga hau betetzen duena.
Txindokin zabaldu berri dudan bideari "Purple Rain" izena jartzea bitxia gerta dakieke batzuei. Duela gutxi utzi gaituen Prince artistari omenaldi txiki
bat egiteko izan da. Ez dut asko entzun Minneapolisko abeslaria, sekula ez dut
bere diska bat izan, irratian eta tabernetan aditu dudan. Nire musika-gustuak ez dira Punkaren kolore zikinetatik
eta Psikodeliaren argitasunetik haratago joan. Baina, bihotzarekin kantatzen denean, eta emozioa entzulearen arimara iristen bada, hori eta gehiago merezi du artista batek.
Txindokiko frontoia, nire ustez, mendi honek dituen horma
guztien artean ikusgarriena da eskaladarako. Betidanik erakarri izan ditu
eskalatzaile saiatuenak; "Frontón" bidea eta "fisura-diedro" 60ko hamarkadakoak
dira. Ondoren, 80ko hamarkadan, "Directa a Ganímedes" ireki zuten. Hurrengo
hamarkadan "Hoddkins" eta "Escarlata O´Lara" hedatu ziren, artifizialean azken hau. Escarlata nire lana denez, eskaladarako bidea libre jartzeko edo dagoen bezala
uzteko barne eztabaida daukat.
Ireki den azken bidea "Purple Rain" da.
Bidearen hasieran, lehenengo bi txapak "Directa Ganimedes"-ekin
partekatzen ditu, eta, ondoren, "Purple Rain"-k zuzen jarraitzen du,
pitzadura nabarmen batetik. Hirugarren luzea, bide hau irekitzeko zentzua eman
diona, frontoiaren hormaren eskuinaldetik doa.
. Hirugarren bileratik irten ondoren, eskuinera eta pixka
bat jaitsita, kanal zabalera iritsiko gara. Gorantz egingo dugu, ezkerreko
paretako harkaitz sendoa hartuta. Kanalean metro batzuk egin ondoren hau utzi eta lehenengo
paraboltean zailtasunak hasiko dira, plaka teknikoa erregleten gainean.
Orokorrean plaka eskalada da hirugarren luze hau. Hasierako kanala uzten dugunean pareta tentera sartzen gara, helduleku txiki eta eskalada pauso teknikoei egin beharko diegu aurre zati honetan. Ondoren, azken paraboletik gora, beste zati batez, arrakala fin bat segitzen du bideak. Sabaia bat gaindituz iritsiko gara bilerara.
Bilera hau, laugarrena, ez da oso erosoa.
Diedrotxo batetan egiten da, parabolt baten laguntzaz. Ia zintzilik da, oinak airean ditugula. Laugarren tirada ere oso ederra da. Arrakala segitzen du ezkerrerantz.
Azkenengo metroak plaka zoragarri batetik doaz, Txindoki zigiluko eskalada
berezi horrekin.
Bilera hau, bosgarrena, Fronton bidearekin batera egiten da. Azkenengo luzea oso motza da, hamar metro ditu bakarrik. Plaka eder batetik hasten da, eta arista zorrotzean bukatu. Hemen ez dago bilerarik.
Jaisteko; azken bilera honetan rapelik ez dagoenez, Txindokiko ertzaren azken bilera arte jarraituko dugu, eta hemendik, buelta txiki bat
emanez, Frontoi bideko azken bilerara iritsi ahal izango gara.
Bosgarren bilera honetatik aurrera, Frontoiko bileretara rapelatuko dugu. Edo,
bidea Txindokiren ertzean amaitzen denez, bide ikusgarri honek dituen jaisteko
aukera guztiak erabil ditzakegu.
Idazki hau ilustratzen duten argazkiak Javier Mirallesek
ateratakoak dira. Ordiziarrak, behe laino itxia zen egun batean, bide honetara
egin nuen eskalada bakartiari argazkiak ateratzeko adeitasuna izan zuen. Asko
eskertzen diot.
Txuma Murugarren abeslariaren Borisena kanta, "Purpura" kolorezkoa sumatzen dut nik. Abesti hau aukeratu dut "Purple Rain" bidea apaintzeko, !!! gozatu ¡¡¡
