EGINO - TORRE DE LA LEZE- Santa Ninfa, PARED DEL QUESO - Begiak Ireki, LIBEREN ORRATZA - Amazona, EL TRIANGULO, LA PLAZA

 

Haitz eta horma gutxietsi hauetan aitzindari izan ziren horien eskalada bide zirraragarriak igotzen ditudan bakoitzean, amorrua pixka bat sentitzen dut. Igoera nabari eta logiko guzti hauek daude sasiz josita, izkina batean ahaztuak, modaz kanpo geratu diren jostailuak bezala. Baina jakin behar dugu, haitzean erantsita aurkitzen ditugun iltze bihurritu eta herdoildu horien atzean eskalada historia liluragarriak daudela. Gainera, ausartzen naiz esatera, susmoa dut, bide horietako asko eskalada bakartian ireki zirela, eta horrek, nire baloraziorako, are baliotsuago bihurtzen ditu mendizaletasunaren-oroimen zoko txikian. Izenik gabeko bide horietako asko alpinismoaren garai erromantikoetakoak dira, non eskalatzaile anonimoak etxe ondoan zituzten haitzetara hurbiltzen ziren abentura bila. Eta, desioaren egarria ase ondoren balentriak ahazten zituzten; askotan, interesik ez zutelako pentsamenduagatik, gehienetan, eskaladaren gorabeherak nori eta non kontatu ez jakiteagatik.

Egino adibidea da horretan, ameslarien aztarnaz josiak daude monolitoak. Erakargarria egiten zaidan haitz edo horma batera hurbiltzen naizenean eta larrak hartua dagoen hauetako bide batekin topo egiterakoan, txunditurik geratzen naiz. Ez dut jakiten nork zabaldua izan den, anonimoa da balentria egin duena, baina nire zailtasun indizerako, eta badakit zertaz ari naizen, oso maila altuan daude, ez dira txantxetako gauzak.

 Izen bat esango dut, ez berak kontatu zidalako, ikusi nuelako baizik, eta nahigabeko topaketa hori bultza indartsua izan zen nik egin nahi nuen mendizaletasunerako; Antonio Mirandaz ari naiz, eta ziur nago Eginoko bide anonimo hauetariko asko berak zabalduak direla.

Goazen oroitzapenetara: igande arratsa zen, ez dakit ze urtekoa, denbora asko pasatu dela dakit soilik. Nire anaia zaharrena Txema, Idoia bere bikotea eta Isa, jasan egiten nauena, geunden monolitoetan eskalatzen. Horretara agertu zen Antonio, serio, eskalatzaile bakartiok dugun jarreran, egiten dugunagatik berezi sentitzen baikara. Eta Antoniok nire aurrean bakarka eskalatu zuen, maisuki. Begiak bere lekutik atera behar zitzaizkidan, ezin nion bista kendu, ahaztu ez dudan lezioa izan zen niretzako.

Eta orain hemen nago ni, Eginon bakarka eskalatzen, Antonioren bidea den ala ez den eztabaidatzen. Garaiak aldatu egin dira; orain, teknologiari esker, komunikazioa errazagoa da, eta horrek eragin handia izan du eskaladen transmisioan, saturazioraino askotan. Baliabide honen bidez, Eginon egin ditudan eskalada batzuen berri eman nahi dizuet, nahi duenak errepikatu ahal izan ditzan.

 

TORRE DE LA LEZE

Kostaldeko jendeak dio pisuzko arrazoi bat egon behar dela itsasoratzeko, lehorra utzi eta barku batetan sartzeko. Hil a la biziko kontua omen da arrantzale izatea, biziraupen lana. Nirea ez zen hain dramatikoa izan, lehorrean lan-aukerak nituen, hain gogorrak eta zalantzazkoak ez zirenak.

 Marinel izatera bultzatu ninduten arrazoiak erromantikoak izan ziren, mendiari diodan maitasuna, eskalatzeko nuen bizi premia.

Mutrikun utzi nuen lur trinkoa 20 metro luzera eta 8 metro zabalera zuen ontzi txiki batetan. Gatibu sartu nintzen hilabete luzez izen exotikoa zuen barkuan, Santa Ninfa. Asmoa; xoxa batzuk egin eta diru apur horrekin eskalada bidaia egitea. Ez zen lehen aldia formula hori erabiltzen nuela; abuztu oso bat egona nintzen Aristrain siderurgia enpresan laminazioa garbitzen, diru azkarra eta ona lortzeko itxaropenez egin nuen.

Baina Santa Ninfa baxurako ontzian egindako egonaldia ez zitzaidan hain onuragarria gertatu: 90eko hamarkada zen, sare pelagikoen auzia puri-purian zegoela, itsasoa era bat agortua zegoen.

Hamabost lagunek osatzen genuen tripulazioa oso gaztea zen, horietako asko droga gogorren mamupean eroriak, ia ez genuen harrapaketarik egiten, esperientzia falta somatzen zitzaigun. Hegaluzearen kanpaina egin ondoren, Gran Soleko olatu erraldoien artean inurri bat baino ahulago sentitzen; astinaldi bakoitzean azkena izango zela pentsatuz, ur gazizko horma horietako batek itsas ondoko amildegi ilunera bidaliko gintuela, nahikoa zela esan nuen, diruz ontziratu nintzan bezain pobre lurreratu nintzan bueltan.

Ez zait ahaztu, eta ez dut uste sekula ahaztuko dudanik, ontzi urdin txikian pasatu nuen denbora; kamarotearen hezetasun usain mingotsa. Balantza, zorabiatzerainoko barkuaren dantza. Eta lurra hartu nuenean, Mutrikuko kaira itzuli eta oinak lehorrean jarri nituenean, lurraren errotazio betierekoaz jabetzeko gai izan nintzen.

Eskalada-bide honek omenaldia egin diezaiola Mutriku portu bildutik desagertuta dagoen itsasontzi ausart honi, eta, nola ez, eskifaia eskuzabal eta gogorrari, haiekin pasatu nituen atsekabe eta pozengatik, deskribatzen eta ahazten zailak zaizkidanak.

Klasikotzat hartu ahalko genuke Santa Ninfa bidea, diedroak, arrakalak, haitz plakak, era garbian zeharkatzen bai ditu. Harritu nahiz Torre de la Lezen honelako kalitatezko sorkuntza berria egiteko aukera bilatzean; ikuskatu ditut zuhaixka pare batetan utzitako kordinoak, hauek Santa Ninfa bidetik kanpo geratzen dira, azken zuhaitz handia kenduta, baina beti, maiz aipatu dudan bezala, anonimatuaren menpe dauden balentriak dira.

 Santa Ninfa behealdean, bidearen hasieran, ur-iturburuen hondarrak daude; beraz, litekeena da zati hori sarritan hezea egotea. Hori ez zen horrela nik zeharkatu nuenean, lehorte latzak edertasun bitxiko leku bat utzi du agerian.

Ez ditut xehetasun gehiago emango, ez dizuet emozioa hondatu nahi. Bakarrik esan horma elegante hau goizean itzalean egoten dela, arratseko ordu biak arte ez diola eguzkiak astintzen.

EL TRIANGULO

El Triangulo orratzera hurbildu nintzaion bere edertasunagatik, ez kontziente nintzelako bideak bazirela. Aho zabalik utzi ninduen eskalatu nuenean bideak, ez nuen kalitate hori espero. Ez dakit nork edo nortzuk zabaldutakoa den, baina Eginoko eskalada gida zaharrean agertzen da Antimilitarrak izenarekin. Triangeluaren bide honek erakutsi dit Eginon, kirol-eskaladaren ezarpen sistematikoaren aurretik, luze bateko zailtasun eskalada tradizionala egiten zela. Asko gustatu zitzaidan eta asko gozatu nuen bera eskalatzen, galdu nahi ez bagenuen bidea berritu behar zela pentsatuz jaitsi nintzen. Pentsatzea eta egitea, zeuden bi buril zaharrak parabolt banaren truke aldatzea, eta bilera hobetzea, horrekin uste dut nahikoa izan dela bide hau eguneratzeko, oso ona iruditzen baitzait bere estiloan. Jatorrizko graduazioari nik gradu bat gehitu diot, eta agian motz geratu naiz, doanak jakin dezala estutu beharko duela, joan den mendeko eskalatzaileak oso indartsu zeuden.

Bide honen ezkerretara ba dago beste bide bat, Billy Kit. Haitz plaka eder batean du hasiera, baina ondoren zona hauskor batetan sartzen da eta ez dut uste pena merezi duenik eguneratzea.

2024/01/04:

Beste bide bat erantsi diot triangeluaren hormari. Hormaren eskuinaldean libre zegoen haitzezko plaka eder batean zabaldu dut, behetik eskalatuz eta bakarrik. Aurreko krokisean lerro berria gehitu dut, eta 6c-ko eskalada libreko gradua eman diot, hau proposamena da, noski. Ziur nagoen gauza bakarra luze oso ona dela da.

PARED DEL QUESO

Pared de Queso aurkitzea, eskalatzaile baten perspektiban, loteria tokatzen zaionaren antzekoa da, nire kasuan behintzat. Sorkuntzarako eskaini didan jokoa ezin hobea izan da, kalitatez eta tamainaz abentura eskalada egiteko egokia. Lasai, presiorik gabe, harri bitxi honetan murgiltzen joan naiz denborarekin eskalada bideak sortzeko. Bakarrik batzuetan, konpainian bestetan, baina beti saiatuz atzetik etorriko diren eskalatzaile apurrei, neurri handi batean, nik aurkitu dudan bezala uzten. Horrela, naturaltasuna bilatzen duen eskalatzaileak jolasleku ona izango du, eta nik sentitu ditudan sentsazio antzekoak biziko ditu.

Quesoko lehen bidea Iñaki Mendizabalekin batera zabaldu nuen, Maravillas zoragarria izan zen. Hurrena bakarka sartu nintzen haitz plaka konpaktu horietatik gora eta Garrote bidea sortu nuen. Hirugarrena, eta hemen Iñaki Mendizabalen iritzi berekoa naiz, bere estiloan Euskal Herriko bide onenetakoa izan daitekeena etorri zen, Begiak ireki. Laugarren eta bosgarren bidea zein izan zen ez dut garbi, Sabina edo Helmuga, haitz plaka ongi aprobetxatzea zuten helburu, bide oso onak dira.

LA PLAZA

La Plaza bitxia da, makinek sortutako gunea, naturaren pazientzia eraldatzaileari esker zauri odoltsu horretatik sendatzen doana. Oso eskalada bide gutxi daude hemen, eta horrek harritzen nau; harkaitzaren kalitate ona eta lekuaren erosotasuna kontuan hartuta, eskaladarako leku egokia iruditu zait beti. Hau horrela izanda, La Plaza enblematikoan nire sorkuntzetarako lekua bazegoela konturatu nintzenean, eta eskalada mota minoritario hau Goierriko nire erosotasun gunetik ateratzeko adorea izan nuenean, eskalatzen hasi nintzen. Bloggan zintzilika ditudan bideak kirol eskalada tankerakoak dira, baina garbiak, segurtasun naturalak uzten duen bitartean behintzat, behetik sortuak.

Ez da ohikoa horrelako bideak aurkitzea; luze bakarreko eskalada klasiko bideak. Nire gaitasunak ahalbidetu didan mailaraino igo naiz, behetik eskalatu ahal izan ditudan bideak soilik sortuz. Leku atsegin honetan eskalada bideak irekitzeko leku gehiago dago, baina niri sorkuntza hauek beste teknika batzuk erabiltzea eskatuko lidake, soka goitik dudala, eta nik ez dut lan hau hartu nahi. Berezitasunaren lotsa gainditu ondoren, hemen duzue irekitze hauen emaitza, nahi duenaren gozamenerako.

Esan behar dut ere, La Plazako eskuin aldean, mendebalde orientazioan, ekipatutako bi bide gehiago daudela, 6b zailtasun ingurukoak biak.

 7b bidean. Jefferren argazkiak

«Hitz hauek idatzi ondoren, ez nekien informazioa iritsi zait», Josemak bidali dit. La Plaza inguruan berreskalatu nituen hiru bidek bazuten igoera, Risi Buezo Legazpiarrak ireki zituen, bakarrik ere eskalatzaile handi honek. Risi gurekin balego gustura galdetuko nioke libreko eskalada hauetaz duen iritzia; Risi, tamalez, Indiako Meru peaken geratu zen, Miriam Garcia eskalatzaile Nafarrarekin batera. Goian bego, ea denon artean eskalatzaile handi hauen izena berreskuratzen dugun.

Krokisean Risik bidei jarri zizkien izenak idatzi ditut. 

LIBEREN ORRATZA

Eginoko monolito eta hormak izen bitxiak dituzte, eskalatzaileak jarritakoak dudarik gabe. Nik ere gauza bera egin dut igo dudan eta toponimiarik aurkitu ez diodan pareta honi; Liberen monolitoa, horrela izendatu dut ohitura bat segituz, pareta edo orratza bat eskalatzen lehena denak izena jartzeko ohorea dauka, hori bai, beti, bertako toponimiarik ez badago.

  La Plaza gainean dago horma zabal hau, espolon Usabiagaren bi monolito eskuinera. Esan dudan bezala ez dut pareta honen aipamenik bilatu. Aurkitu nuena, eta maiz gertatzen zait, hasi eta bukatu gabeko bidea izan da, nik berriro eskalatu eta bukaera eman diodana; Bakea.

Bide hau hormako lehena izan zen, gero Amazona bidea sortu nuen eta oso pozik geratu nintzen egindako ahaleginarekin. Lehen luzea oso ona iruditzen zait, zirrara gustuko duen eskalatzaileari gomendatzeko modukoa.

Honekin amaitu behar dut sarrera hau, harroen nagoen bidearen faltan, hiru urteko ezbeharren ondoren oraindik amaitu ez dugun Bidelagun. Baina hori beste istorio bat da, adiskidetasunaren indar zintzoaz amaituko dugu, eta espero dut zuei kontatzea.