IPIZTE - Mutiko Guatorrak - Txikizioa Gelditu

 

Kosta egin zaio Ipizteri orrialde hauetan bere lekua hartzea. Duela aste pare “Txikizioa Gelditu” bidea egin nuenean, sarrera osoa izatearen meritu guztiak bazituen ere, ez zitzaidan iruditu nahikoa eduki zuenik horretarako, eta informazioa galdu ez zedin, Andastoko horman eginak nituen beste bide batzuekin batera sartu nuen. Ez nintzan gustura gelditu. Informazioa horrela partekatzean, gero ezinezkoa zitzaidan web sarean bilatzea. Adibidez, "Ipizte eskalada" bilatzailean idazten banuen, ez zidan espero nuen emaitza ematen. Orain, “Mutiko Guatorrak” bidea, Hiruaitzeta bekoa orratzean, Aritz eta Aparekin batera eskalatu ondoren, eskalada honen berri ematera bultzatzen nauten material grafiko eta narratibo batekin egin dut topo, eta zuekin modu sakonagoan partekatzea pentsatu dut. Era horretara orri propioa izango du Ipiztek eta errazagoa izango da informazio horretara iristea.

Atzetik aurrera hasiko naiz narrazio honekin, azkena izan den eskaladarekin, Apa eta Aritzekin batera igo dudan “Mutiko Guatorrak” bidearekin.

Gutxi dira kontatu nahi dizuedan hau bezalako egunak, hain arraroak egiten zaizkigunak, non Apa, Aritz eta hirurok goiz lainotu horretan Beasaingo Bernedoko aparkalekuan geratu ginenean, nora joan behar genuen erabakitzerakoan, hutsune mentaleko une batean sartzera eraman gintuen. Hego haizeak tragediaz bustitako hodei beltzak ekartzen zituen gureraino, suntsipenaren eta zaurgarritasunaren oihartzun hezeaz beteak zetozen lainoak ziran, eta iparraldera begiratzera behartu gintuen, mantu ilun eta trinko horretatik ihes egiteko.

Esan dizuedan guztia okerra irudituko zaizue Arabara joan ginela esaten badizuet. Baina Arabako lurraldeak eremu atlantikoa du, iparraldera begira dagoena, Aramaio. Beraz, Gipuzkoako bihotzean barrena, Arrasate industrializatua zeharkatuz, Aramaio izena duen ibaia jarraitu genuen Ibarra auzoraino. Arro estutik doan errepide nagusia utzi eta herri eder honetan sartu ginen, Ibarra auzoan hain juxtu ere. Hemen daude, euskal autonomia erkidegoko herririk handiena denaren udala, dendak eta tabernak, baina guk udalerri hau osatzen duten auzo ugarietako baterantz jarraitu nahi genuen, Etxaguen auzorantz.

Etxe ondoan leku miresgarriak aurkitzeak, mitifikatuta ditugun lekuetara urrutira bidaiatzen dugunean bezala, bizi sentsazio berberak sentiarazi ditzakigukete, eta horrek harritu egiten gaitu, aurrean izan ditugulako eta ordura arte ikusten jakin ez ditugulako.

Errepide estuaren bihurgune itxi batetik irtetean nire begi antsiatsuen aurrean agertzen den panoramikak liluratu egiten nau; atzean, mendi harritsuak berde biziz blai, eta irudiaren erdian, argazkiari sakontasun handiagoa ematen, Etxaguengo eliza txiki eta sendoa, inguru zoragarri honetan bizi diren jendearen baserriaz inguraturik.

Errekatso saltarinaren gainean dagoen iturri emankorraren alboan utzi genuen furgoneta, eta motxilak prestatu ondoren Orixol mendira doan bidea hartu genuen. Seinale eta marka zuri-horiz pintatua dago ibilbide hau.

Hizketaldi alaiean galtzada zabalean gora gindoazela, beste ikuskizun baten lekuko izan ginen, milaka usok zerua hartu zuten gure buruen gainean espektakulu akrobatikoak eginez. Urte asko atzera egin behar dut hainbeste uso elkarrekin ikusi nituen azken aldia gogoratzeko, nire txikitako garaietara. Baina hori ez zen izan gehien harritu gintuena, ez genuen tiro bakar bat ere entzun, usoak libre ari ziran pasatzen Ipizte gainetik, eta lasai jarraitzen zuten migrazio luzean.

Leziagako lepoa edertasun handiko gunea izateaz gain, gure eskaladan erabaki estrategiko bat hartzeko lekua ere izan zen, nondik hurbilduko gara Hiruaitzetako orratzetara?

Egun batzuk lehenago mendi-lepo paregabe honetan egona nintzenez ideia orokor bat nuen inguruan orientatzeko. Oraingoan iparraldetik doan bidezidorra hartu behar genuela egokiagoa iruditu zitzaidan, pagadian barrena, hegoaldeko isurialdeko zelai malkartsuak sahisteko, aurrekoan hortik “Txikizioa Gelditu” bidearen oinarrira iritsi nintzen. Bide ezezagun bat hartzeko erabaki horrek konpromezuan jartzen ninduen nire lagunen aurrean, nire orientazio-gaitasunaren mende baitzegoen alderdi horretatik orratz lirainera iristea. Arazorik gabe iritsi ginen, baina, beti gertatzen den bezala, bide egokiagoa jeisterakoan aurkitu genuen, eta hau da azalduko dizuedana.

Iparraldetik doan bideak Ipizte mendiaren tontor zabala zeharkatzen du. Bide honek beheranzko joera du eta, gainera, noizean behin bide berrietan banatzen da. Beraz, guk, goiko bidezidorrari jarraitu genion. Mendi magal ireki bat zeharkatu ondoren, pagadi-basoan sartzen da berriro bidea. Harrizko dorre handi bat dagoen lautada batean, jarraitzen ari garen bidexka hau utzi behar dugu hegoaldeko norantzkoan igotzen hasteko. Hartu behar dugun bide berri hau gezi gorriekin markatuta dago. Mendi-hegaletik gora egin ondoren, ertzetik hurbil, arrasto gorriak utzi eta mendi-lepo nabarmen batera joango gara. Mendi-lepo hori irabazita, mendi-mazelaren beste aldean, edertasun ikaragarriko paisaia batean, igo nahi dugun orratzaren bizkarra agertuko zaigu. Basoko lautada bateraino jaitsiko gara, eta hemen, orratzaren eskuinaldean dagoen belar-kanal nabarmen batetik kontu handiz jaitsiko gara bidearen hasieraraino, ez dago galerarik.

Hegoaldeko isurialdetik ere irits daiteke orratz hauetara, eta ez da zaila ikusten, bakoitzak erabaki dezala nondik jo. Nik, guk egindako hurbiltzea deskribatu dut.

Aritzek arnesean kokatu zituen bi sorta on friend eta bidea eskalatzeari ekin zion. Lehen luzea polita ikusten da, eskalatzera animatzen zaituzten horietakoa, diedro pitzatu nabarmena da. 

Gure etxe inguruko eskaladek berezitasun bat dute, eta horrek desberdin egiten ditu, askok giro basotsuan gertatzen dira. Hiruaitzetako pago basoan aurkituko dugun hezetasunaz gain, argitasun gutxiago dagoenez, giro itxiagoa sortzen du, ia klaustrofobikoa, eta horrek gehiago areagotzen du gure antsietate puntua.

Aritz ez zen zuhaitz erraldoien eraginetik atera ia diedroaren gaineko erlaitzaren bileran egon zen arte, eta una lasaiago horretan Aritzen ahotsa entzun zen, etengabeko hego haizeak astindutako udazkeneko azken hostoen xuxurlak baino ozenago, < < joder con los 6a.

Itxuran bigarren luzeak ez du zerikusirik lehenarekin, antagonikoak dira, beste horma batetara mugitu garela ematen du. Marroi argia duen murro tentea da, forma kapritxosoek helduleku eroriak ematen dituena. Harresia gainditzeko erronka are handiagoa izan dadin, erliebe gisa harria markatzen duten koralak liken fin batez estalita daude, irrist egingo duzunaren sentzazioa areagotuz. Ez da erraza bigarren luze hau, kateatzeko fin ibiltzeaz gain kemena erakutsi beharko dugu.

Hirugarrenean, abiapuntura itzuliko bagina bezala, harkaitz grisa aurkituko dugu berriro. Tirada hau ere ederra da, zoragarria, ezin hobea orratz puntara iristeko, behatoki pribilegiatura: Orixol eta Ipizte mendiek atzean daukadana ezkutatzen didaten arren, begien aurrean dudan bistak konpentsatzen duela ziurta diezazueket, paisaiaren edertasunak hunkitu egiten nau. Gipuzkoa aurrez aurre daukat, Udailaitzetik Aiako Harrietara. Perspektiba honetatik Txindoki mendia Orkatzategi mendia baino txikiagoa ikusten da. Aizkorriko katea bi mendi hauen artean dago. Elgea mendilerroaren puntak azken horren luzapenak dira, eta Arabako lautada ezkutatzen dit gailur eztanda horrek. Ez ditut ikusten ere ibai-arroen sakonean iltzatutako herriak, baina sumatzen ditut, haien taupada sentitzen dut, jendearen joan-etorria, haien eguneroko zeregina.

Apa da punta zorrotzera iristen lehena, bosteko zintzoa ematen dit harri bloke batean eseritzen delarik. Aritz dator gero, irribarretsu, zoriontsu, zer gehiago behar dut zoriontasunera iristeko?

Rapel motz batean orratzaren atzeko urkilaraino jaisten gara eta ibilitakoa desegitea besterik ez zaigu geratzen.

 

2024/10/14 Txikizioa Gelditu

Laburra da Ipizteko horman eskalatzeko aukera, erregulatua dago haitz eder hauetan jarduera, soilik urtean hiru hilabetez gozatu dezakegu gure kirolaz harri zuri horren taktoaz, irailak 15tik abendua 31arte.

Aurten ez nuen Txikizioa gelditu bide eskalatu gabe utzi nahi, aurreko urteetan konturatzerako debekua gainera etortzen zitzaidan eta ezinean geratzen nintzen.

Planik gabeko egun arraro horietako batean, nire inguruan inork ez zuen eskalatu behar, aprobetxatu dut Ipiztera joateko.

Iñigok pasatu zidan krokisa eta oso ona zela adierazi. Azkoitiarraren iritzian konfiantza osoa dudanez egin beharrekoen zerrendan sartua nuen bide hau.

Aramaio herrira joan beharko gara horma honetara modu erosoenean iristeko, eta, Etxaguen auzora igo. Bertan kotxea utziz, PR moduan balizatua dagoen bide erosoa segituko dugu Leziago leporaino. Hemendik, txundigarria den paisai batean, ekialde norabidean, hormaren azpira segituko dugu ahuntzen joan etorriek markatua duten bidexka bat. 

Nahiz eta Ipizte horma puska bat den, 200 metro altuera dauzka eta beste hainbeste zabaleran, ez da kontinuitatea erakusten duen pareta, haitz zati onak bilatu beharra daude. Txikizioa gelditu bideak maisuki egiten du hau, era bikainean kalitate handiko haitz plakak elkartzen ditu eskalada bide ona sortuz. Eta ez hori bakarrik, eskalada garbiaren bilakaeran txapela kentzeko ahalegina bistakoa da, honetan ere eskalatzaile handiak direla erakusten dute. Konklusioa, bide honek ez duela eskalatzera doan inori axolagabe utziko.

Bakarka igo dut Txikizioa gelditu, eta krokisean bistakoa denez normalean baino lan gehiago izan dut burutzeko. Aipatu dudan haitz plaka sendoen bilatze horretan zeharkaldiak egiten ditu bideak, hirugarren luzean nabarmenduz. Honek, soka askatzera jaitsi behar duzunean; maniobra hau derrigorrezkoa da bakarkako eskaladan, puntu zehatz batzuetan soka frakzionatzea eskatzen du.

Ez daukat ezer gehiago nabarmentzeko, hor uzten dut krokisa eskugarri; eskalatzaile bakoitzak aurkitu dezala bere izana bide honetan.

PALOMARES - Mania persecutoria

 

Mugimendu bakoitzarekin madarikazio sorta bat etortzen zen. Hau ez da berria hemen, ezpel adar gogorrez jositako oihanarte zeharkaezin honetan, behin baino gehiagotan sentitu dut oihaneko esploratzailearen klaustrofobia adar trinkoz txirikordutako sare honetan. Oraingoan, babesgabetasun-egoera areagotzeko, mugimendu txikienera ur-tanta desatseginak erortzen ziren hosto berdez osatutako sabai marruskatutik. Iparraldeko haize hezeak laino-kapela lodi batez estaltzen zuen Palomares ertza, eta ezpel-zuhaitzen hostoek belaki baten gisa adsorbatzen zuten saturazio hori. Oineko behatz lodiaren puntatik buruko azken ileraino blai egina iritsi nintzen hormaren oinarrira. Atzetik Iñaki zetorren bere irribarre freskoa ezpainetan zuela, << ni ez nago hain bustia, bota zidan inozentzia guztiarekin << guda batean, lehen tiroa indio esploratzaileak jasotzen du, ahoskatzen saiatu nintzen hortzak dardarka nituela.

Deseroso nengoen, gorputz txarrarekin, arropa busti guztiak kendu behar nituen. Zapatilak eta galtzerdiak erantzi nituenean, oinak suspertu zitzaizkidan. Galtzak kendu nituenean, gozamena izan zen. Kamiseta eta jertsea primaloftagatik aldatu nituenean, erosotasuna sentitu nuen. Erdi biluzirik nengoela arazo batekin suertatu nintzen, ez nuen beste arroparik aldatzeko.

Ezin ditut arropa bustiak jasan, mela-mela egindako galtza horiek berriro janzteko ideia hutsak atzera egiten zidan. Nire obtimismo gordinean berunezko zerutik eguzkia ateratzea eta arropa guztia hau lehortzea espero nuen. Jantzi guztiak petatetik zintzilikatu nituen, horman gora igo ahala sikatu zitezen, eta galtzontzilotan eskalatzen hasi nintzen. Xelebrekerien kurrikulumari gehitu beharreko beste istorio bat.

Agian azkarregi noa. Haitzean gora hasi aurretik goazen pittin bat atzera, historia honen iturburura.

Guardiako gasolindegi ondoko tabernara sartu ginenean Palomareseko haitzak laino gris lodi batek estaltzen zituen. Errealitate horrek Arabako Errioxara ekarri gintuen eskalada plana aldatzera eraman gintuen, eta horixe izan zen Alberto Fernández, Fede San Sebastián, Iñaki Mendizabal eta laurok hitz egin genuena lokal jendetsuko mahai batean eserita geundela kafesnea eta tortilla pintxoa dastatzen ari ginela. Harrigarria da eskalatzaileok zein eroso egon gaitezkeen eskaladaz hitz egiten denbora pasatzen ari dela konturatu gabe, eta denbora hori gero funtsezkoa izan zitekeela kontuan hartu gabe. Zer litzateke eskalada une horiek gabe?

Azkenean mahaia utzi eta egun itzaltsu hartako argi apalera irten ginenean, Palomaresko haitzaren irudi ikusgarri batek agurtu gintuen, eta hori nahikoa izan genuen mahaiaren inguruan hitz egindako guztia baztertu eta hasierako planera itzultzeko.

Ez ninduen harritu basozainak bere ibilgailuan buelta hartu eta gure atzetik jartzea, ulertzekoa da lurrezko pista hartatik gora hiru furgoneta, bata bestearen atzetik, ikusteak susmagarri irudituko zitzaiola. Jakin mina horretan aparkatu genuen lekura segitu gintuen eta nora gindoazen galdetu. Eskalatzera gindoazela esan genionean lasaitu zen gizona, hori bai, aholku batzuk eman ondoren.

Eskaladarako materiala egitean bi sokadatan banatu ginen. Alberto eta Fede ezinbestekoa den “ Haitzaren Mintzora” biderako prestatu ziren, eta Iñaki eta ni “Mania persecutoria” zirraragarrirako.

Hurrengo gertakari lotsagarriak ezagutzen dituzuenez eskalada zehaztera pasatzen naiz.

Lehen luzea ezin definitu dezakegu tramite hutsa bezala, ez du ezer oparitzen. Gainera zertxobait belartsua da, honek sortzen duen eragozpenekin, eta hau gutxi balitz belar eta zuhaixka hauek hezetasunez blai zeuden, nire madarikazioak lehen bilera deserosotik zintzilikatu arte iraun zuten. Erdi biluzik igo izanak bentaja izan zen, berehala lehortu nintzen korritzen zuen aire finari esker. Ez ordea petatetik zintzilika nituen arropak, eguzkia ez bazen ateratzen gisa honetara haitzean gora igo beharko nintzen .

Bigarren luzearekin hasi ziren Iñakiren bidearekiko mirespen ohiuak, gustuko du Oñatiarrak eskalatzen ari den bitartean hitz egitea. Oraingoan baina are ozenago ari zen, Albertok, metro asko gure ezkerretara zegoena, entzun zedin; bide bikain honen sortzaileetako bat da Elgoibartarra.

Nire txanda iritsi zenean Iñakiren bakarkako hitzak baieztatu nituen, aparta da luzea, eta gainera oso ondo irekia dago.

Hirugarren luzea gogotxu hasi nuen, eta hobea nuen horrela izatea erronka horretatik onik ateratzeko, estutasunez sartzen bazara gaizki pasatu dezakezu. Bistaz egiteko zaila iruditu zitzaidan hirugarren hau, erorketa batekin igotzea lortu nuen. Asko gustatu zitzaidan luzea, ahazten ez den horietakoa da.

Laugarrena da bide honen izarra, eta tituloa ondo merezia dauka, top 10 artean sartzeko merezimeduak ditu. Zuloz betetako horma tente batetik hasten da, mugimendu arinak eta zehatzak eskatzen duena, eta guzti hau gure burua babesteko premia larria dugula, eskarmentu handia eskatzen du luze honek.

Bosgarren luzera iristeko hormaz aldatu beharra daukagu. Igoa dugun horma orratza da, eta begetazioaz betetako zulo batek banandutzen gaitu gailurrera eramango gaituen paretatik. Gaztelu bateko fosoa bezalako zulo zeharkaezina da oztopo hau. Hemen ere adar gogor eta estuekin burrukatu behar izan nuen pasatzeko. Gauza on bakarra, praka erdi bustiak janzteko aprobetxatu nuela leku basati hura. Asko kostatu zitzaidan eskalatzen hasteko dena prest edukitzea, sokak adarretan trabatzen ziren eta zuzen jartzea lana eman zidan. Eskuak txikitu zizkidan arrakala da bosgarren luze hau, eskuak pitzaduran sartuaz igo beharra dago. Motza da baina trinkoa.

Ez zen hain zaila izan hainbeste kostatu zitzaiguna desegitea. Hiru rapeletan behean geunden. Gehiago kostatu zitzaigun esekitako zelaiaren ertzetik gora eta behera jarraitzea. Eta pilatutako nekearen ondorioz, luze egin zitzaidan txilarrez betetako soroan behera pistaraino jaistea, non ehunka gurbitzek eskuzabaltasunez garangorri helduak eskaintzen zizkiguten.

Behin ibilgailuetan geundela, eta igotzean jarraitu genuen ilara posizioari jarraituz, pistan behera jaitsi ginen.

Guardian aparkatzea ez zen arazo izan, aste barruan mugitzeak abantailak ditu. Baina ez mokadu bat hartzeko orduan, ez genuen taberna bat lortu bokata batzuk jateko. Gure gozamenerako, taberna barra guztiak pintxo desiragarriz beteta zeuden. Eta horrela amaitu genuen eskalada egun handi hau, hasi genuen bezala, mahai batean eserita, jaten eta edaten.

ORDESA - La Via del Sexto

 

Oihu ozenak lozorrotik esnatu ninduen. Gertakari desatsegin horrek nire lo egiteko orduak urritu zituen. Hainbat ziren gauaren lasaitasuna hartu zuten ahots euforikoak, ulu etilikoak, Torlako zaindariaren jaien ospakizunak bultzatutako oldarte kolektiboa.

<< Hemen ere, esan nion nire buruari, hurrengo egunean zerbait interesgarria egiteko dugunok ez dugu atsedenik. Lozakuaren barruan buelta batzuk emanez jarraitu nuen nire hausnarketarekin; << eta zer dugu ospatzeko? Dena dago hain kakaztua, munduak kiratsa penagarria dario.

Goizeko bostetan iratzargailu desegokiaren txirrin zitalak jo zuenean, atsedenaldi laburraren arrastoak nabariak ziren, eta bi automata baino elokuentzia gutxiagorekin hasi ginen prestatzen Xabier Artola eta biok Ordesako belardira eramango gintuen goizeko seiretako autobuserako.

Gidari berritsuak autobuseko ateak itxi eta patxadatsu martxan jarri zuenean, bi pertsona besterik ez ginen kabina ilunean. Niri, ain bidaiari gutxi izateak, neuronak martxan jartzeko oso goiz zenez, bi arrazoi baino ez zitzaizkidan bururatu; udako zurrunbiloa pasatua zen, edo, bart, jendeak Torlako jaiak ospatu zituen. Aitortu behar dut harritu egin ninduela Xabierri hau komentatzeak, zeren, funtsean, poztu egiten baininduen.

Iluntasun osoan dardarka aurrera mugitzen ziren bi argiak hain ziran txikiak non uzkurrarazten zintuen. Baso sinestezin hau hain itxia denez, argi izpiak gogor borrokatu behar dira hosto eta adarren sare trinkoan barrena sartzeko. Leku liluragarria, beti hezea dagoena, are urtsuagoa iruditu zitzaidan udazkeneko gau horretan, ur putzu ugarietatik igarotzean oinek sortzen zuten zaratek kontzientzia harrarazi zidaten. Nik bakarrik ostiralerako iragarpen meteorologikoa begiratu nuen eta ez nintzen ohartu aurreko egunetan egin zenuen denborarekin. Dudarik gabe euri asko egina zen.

Bidetik oso gora, izei erraldoien itzalpetik irten ginenean, Gallineroko horma beldurgarria gainera eroriko zitzaigula sentitu genuen; << urtetik urtera gehiago kikiltzen naute horma kaotiko hauek. Egunaren argi berrian, pitzadurak eta sabaiak, itxuraz igo ezinak, tonu ilun eta itzalian zeuden; argi zegoen dena blai zegoela.

Malkarretik zehar jarraitu genuen bidea. Xabier isilik zetorren nire atzetik, bistan zen txundituta zegoela ikusten ari zenarekin. Hau zen Tolosarraren bataioa parekorik ez duten horma hauetan. Cotatuero pilarearen azpian geratu nintzen Xabierri, Alberto Rabada eta Ernesto Navarro ausartak nondik igo ziren adierazteko. Gure ondoan erortzen ziren ur tanta lodiek are izugarriagoa egiten zuten horma. Zaratrustra bidearen sabai erraldoiak aho zabalik utzi zuen Xabier.

Aurrera jarraitu genuen bakoitza bere pentsamenduetan. Nireak, pareten baldintzekin zuen zerikusia, pena handia ematen zidan gailurraren poza Xabierrekin ezin ospatzeak.

Libro abierto hormaren azpira iritsi ginenean, trigrea kaiola batean bezala, alde batetik bestera mugitzen ibili nintzen, hormaren baldintzak hain ziren eskasak gailurraren festa ospatzeko edozein bide izan zezakeela balizko.

Erabaki bat hartu behar genuen. Momentu horretan jokoan zegoena ez zen soilik goiz galdu izana, aspaldian burutzeko genuen asmo bat baizik. Aukera berria noiz izango genuen zalantzak bultzatu ninduen sokak lotu eta ezetasunez zipriztinduriko harri ilunean gora abiatzea.

Ez zen bakarrik eskalada mugimenduetarako gorputza hotza nuela, inkontzientziaren muga zeharkatzen ari ginela jakitun izateak ez zidan aurrera egiten uzten konfiantza osoz. Lehen luzearen bileraren erlaitz erosora iristean, eta bi iltzeak osatzen duten instalazioa rrapelatzeko prestatua dagoela ikusteak, zihurgarritasun handiagoa eman zidan.

<< Bigarren bileratik agian errapelatu dezakegu ere.

Bigarren tirada honek azalpenak merezi ditu. Offwich zati bat markatzen du krokisak, eta lauko zenbakiko frienda gure burua babesteko. Guk, Chemariren aholkuak segiz, bi garraiatu genituen, eta erabili ere. Baina nire iritziz, egokiagoa litzateke, bi friend handi eraman ezkero, laukoa eta bostekoa eramatea, pitzadura zabal horren azken zatian egokiagoa izango dugu handikotea.

Axolagabe utziko ez digun zati hau igaro ondoren, bigarren bilera markatzen du krokisak eskuinera dagoen erlaitz batean, iltzea eta haitz-zubia omen daude. Ez nituen bilatu. Bai, ordea, krokisean ageri ez den iltzea ikuskatu nuen, gainean zabaltzen den diedro eder batean jarria eta bertatik jarraitu nuen. Honek erlaitz luze batera eramaten du, bilera erosoa muntatu nuen tokira. Arrakala bat garbitzean ondo kokatu nituen bi friend eta fisuarekin egin nuen instalazioa. Ondoren, horma zati handia zeharkatzen duen erlaitz luzea aztertzean, metro batzuk nire ezkerretara Sistritrato bidearen bilera bat dago, eta eskuinera, erreskate batean erabilitako aingura handiak.

Pausoz pauso gerturatzen ari ginen harresi gaindiezina bezala ikuskatzen genuen zati bustira.

Erritmoa hartzea bezalakorik ez dago eskalada mugimenduak arin egiteko, horrekin segurtasun sentsazioa handitzen da.

Xabier hirugarren bilerara iritsi zenean ea euria hasia zegoen galdetu zuen. Ez zen horrela; gainean genituen sabai handietatik erortzen ziren ur tanta lodiek eguraldiak okerrera egin zuela ematen zuen. 

Bostgarren luzean hasi ginen serio haitz bustiarekin borrokatzen, arroka gris iluneko zati bereizgarria beltz distiratsu zegoen. Tirada honen bileran hartu genuen erabakia; erlaitza ur-putzu bat zen eta gainean zabaltzen zen sabai-hesia ur-jauzi bat. Aurrera egiteko kemena sabaiaren hasieran dagoen paraboltak eman zidan, hori eta erorketa batean airean geratuko nintzen ziurtasuna. Une batez neguko eskalada egiten ari nintzela sentitu nuen, arimaraino bustitzen zaituen izotzezko ur-jauzi batetik igo nahian.

Horma handiko eskaladetan beti dago puntu bat non garbi ikusten duzun igoera egina duzula, edo gure kasuan, egin genezakeela. Via del Sexto bidean seigarren luzearen bilerara iritsi nintzenean izan zen, kalitate ezin hobeko arroka marroi baten gainean muntatua dago errelebo hau. Hormaren behe partetik argi ikusten zen zati hau lehor zegoela.

Adierazi nahi dut, nire iritziz, zazpigarren eta zortzigarren luzeak oso ondo irekiak daudela. Parabolt bana dute, eta leku egokian jarriak biak, eskalada pauso zailak ondo babestuz, eta hortik aurrera, hor konpon.

Gustura iritsi ginen bidearen bukaera, horma azpian geundela ez nuen zentimorik ematen eskaladaren bideragarritasunagaitik. Eskalada-bide oso ona eta gomendagarria iruditu zitzaigun. Lortu genuen eta ospatzeko arrazoiak genituen, gure jaia antolatu ahalko genuen.

Furgonetaren babesean, gazta eta txorizoa dastatzean ari ginela, bigarren zerbeza zabaltzearekin bat, begiak ixten zitzaizkidan. Gaur ere nekatuegia festarako, agian beste batean ospatuko dugu.