TORRECERREDO - Mala Tierra / PICU URRIELLU - Almirante

 

Harrizko galtzada estuaren ezkerreko ertz ilunak nire frontalaren argi herabea irensten zuen. Horma bat falta zitzaion tunel ilun batetik nindoan. Espazio huts hartatik ur jario hots zaratatsu eta fresko bat iristen zitzaidan, eta harekin batera irudi garden bat proiektatzen zen nire buruan, handitasun eta leku bakar batean nengoen errepresentazioa. Nire ikusmenak behera egin zuen, baina ez entzumenarenak. Eta horrela, niretzat normala ez den modu batean, bide ikusgarri honetaz gozatzen ari nintzen. Hori, eta bakarrik geundela Cares harroilko galtzada beti jendetsuan.

Goizeko laurak ez dira ezertarako orduak, eta are gutxiago bisita turistikoa egiteko, zure selfie-aren hondoa ilun aterako da beti. Pentsa dezakezuen bezala, parekorik ez duen leku horretan gure presentzia zirkunstantziala zen, asmo handiagoko proiektu baten parte. 

Intentzio horien berri eman zidan Iñaki Mendizabalek Ordiziako Garagartza plazako taberna bateko terrazan trago bat hartzen ari ginela, eta asmo hauek nire etxeko zereginetara ondo egokitzen zirenez, asko pentsatu gabe horrelako erronka bat egiteko gai izango nintzatekeen, nirekin kontatzeko esan nion oñatiarrari.

Iurretako aparkalekura iritsi nintzenean, autobidearen ondoan, Alberto Fernandez eta Iñaki ez ziren konturatu ere egin. Biak eztabaidan ari ziren, burua makurtuta, telefonoetako pantailetan agertzen ziren mapei begira. Han ikusi nuen onena ateratzen zidatena jatea zela.

Klaustrofobiaren sentsazioa moteldu egin zen Cain herrira iristear ginela; azken kilometroetan asko estutu zen arroila, eta orain haran zabal eta malkartsu bat zabaltzen zen gure aurrean, urrunean, egun berriaren argitan, tontor beldurgarri eta latzezko siluetak kontrargian agertzen ziren.

Canal Dobresegros du izena, eta gure atzean utzia genuen Cares arroila bere edertasunagatik ezaguna bada, ibar tente hau bere luzera eta zailtasunagatik da famatua.

Malda astuna sigi-sagan igotzen duen bidexka, gogorra eta neketsua da. Arrazoi garrantzitsu bat izan behar da amaigabeko igoera horri ekiteko. Gurea, Torrecerredo da, Picos de Europako gailurra, eta bere mendebal aurpegi ikusgarrian eskalada bide intimidatzaile bat saiatzea.

Arintasuna zen giltza burutu nahi genuen erronka hau egin ahal izateko, garraiatu behar genuen materialeari garrantzia handia eman behar zitzaion. Nik, hasteko, ganbarako armairuan gordea nuen motxila bat berreskuratu nuen. Urteak dira Kanuk eskuz egin zuen motxila arina erabiltzen ez nuela, hogeitamar urtetik gora dituen motxila batetaz ari gara, eta beste petate eta poltsa artetik atera nuenean konturatu nintzen oraindik egoera oso onean zegoela.

Hiruko sokada izateak ere zertxobait arintzen du bizkarrean eraman behar den zama, eskaladan behar den materiala hiruen artean banatzen da.

Erronkaren erdian aterpea egotea luxu bat da, ez duzu gaua pasatzeko, eta otorduak egiteko, gauzak garraiatu beharrik. Urrielluko aterpean erreserba egina genuen.

Escalada en roca en los Picos de Europa liburu xarmagarritik ateratako krokisa.

Minutuetan ez baina bai esfortzuan kalkulatu dezakedan denboran, bat batean paisaia aldatu zen, ate bat gurutzatu bagenuen bezala. Malda astunak, igo-ezin mendi puntaz betetako ibar luze batean utzi gintuen, eta honen zaindari, Torrecerredo mendebal aurpegi ikusgarria.

Azkar bilatu genuen horma gris konpaktuan “Mala Tierra” bidea. Gehiago kostatu zitzaigun pareta handiaren oinarrira iristea. Gose sumatzen zen elur pala luze bat gainditu behar izan genuen. Albertok eta Iñakik zapatila hutsean igo zuten. Nik, kranpoiak haraino eramateko ahalegina alferrian ez uzteagatik, eta, azkenetan dauden elurzulo hauek duintasunez agurtzeagatik, altzairuzko punta zorrotzak erantsi nizkien zapatilei.

Sei orduko ibilaldi bat egin ondoren eskalatzeko gogoa izatea zaila da, niri kostatu egin zitzaidan katuoinak janztea, nekeak eskaladarako behar duzun txispa kentzen dizu. Ez geunden lo geratzeko moduan, arratseko zortziretako Urrielluko aterpean egon behar genuen, ordu horretan afaltzen da, egon edo ez egon, oso zorrotzak dira. Beraz, gure tripa hustuen laguntza deiari kasu eginez, Iñaki azkar hasi zen harkaitzean gora igotzen.

Eskalatzaile batek "Mala Tierra" bidearen krokisa ikusiko balu, zailtasun fisikorik ez duela esango luke, eta hori horrela da. Eskalada bide honek duena, modu eredugarrian ireki zena, zailtasun psiskologiko handia da. Arroka gris trinkoan zehar aurrerapena babesteko, espit pare bat besterik ez zuten behar izan, eta hau, gure mendi eskalada ulertzeko moduan, laudagarria da.

Mendiko eskalada modernoan, eskalatzaileek zuzen joateko ohitura dute beren sorkuntzak egiterakoan. Konfiantza handia jartzen dute beren indar fisikoan eta zulagailuan edozein estualditik ateratzeko. Aurreko eskalatzaileek ez zuten horrelako indar fisikorik eta teknologiarik. Gabezia hori horma ongi irakurriz konpentsatzen zuten, eta nola ez, trebetasunez eta adorez. Horretan, "Mala Tierra" sortu zuten Kantabriako eskalatzaile bikotea, Picos de Europa mendilerroan zehar beste hainbat bide ezin hobetan erakutsi duten bezala, maisuak ziren. Bilera-irteera horiek, zeharkaldian, non beti geratzen zaizun zalantza zer den hobea, sokan lehenengo joatea edo bigarren, pazientziaz, ahalik eta pausorik errazenaren bila, babes zaitezkeela aurreikusi duzun eremu horretara iritsi eta, arnesetik zintzilik daramatzagun tresna horiek, gure bizitza alderraia zor dieguna, kokatzeko. Ez dut inoiz ahaztuko eskalatzaile gisa geratzen zaidan denbora honetan.

Erritmo onean gindoazela eta afaritarako garaiz iritsiko ginela jakiteak asko lasaitu gintuen.

Arratseko bostetan tontor harritsuaren gainean ginen. Eskalada osoan zehar hezurretaraino sartzen zitzaigun haize hotza zertxo bat baretu zen amildegitk atera ginenean. Honek bidea eman zigun harri biluziaren gainean esertzeko eta momentuaz lasaiago gozatzeko. Ikuskizun aparta zen, Picos de Europako tontor guztiak gure oinetan genituen. Gehien liluratu ninduena Cain haranaren beste aldean hainbeste estimatzen dudan Peña Santaren gailurra ikustea izan zen.

Ezin dut baloratu gailur enblematikotik Urrielluko aterpetxearen sarreran dagoen egurrezko bankuan eserita egotera eraman gintuen bidea luzea edo laburra den, neketsua izan zela bai. 

Aulkian jesarrita, laino bidaiarien artetik tarteka ateratzen zen eguzki lotsatiaz gozatzen ari ginela, topaldi polita izan genuen. Aterpeko terrazan sakabanatutako gure ondasun apurrak zapaltzea saihestuz, Javier Sáenz igaro zen, eskalatu berri genuen bidearen egilea. Lehen pasaldian ez genion ezer esan, ausardi gehiago erakusten dugu friend-a oinen azpitik dugunean. Bigarrenean izan zen, edo agian hirugarrenean, agurtu genuela. Eta ez dakit nori egin zion ilusio gehiago, berari ala guri. Oso polita izan zen, konplizitate hizketaldi bat, ohore bat eskalatzaile puska horrekin hitz egitea, eta Picu Urrielluren azpian, itzel.

Logela huts batean oheratu nintzen leiho estu batetik argia sartzen ari zela. ordubete ondoren ez zen horrela izango, aterpeko ohatze guztiak beteta zeuden. Goizeko lau t'erdietan geratu ginen gosaltzeko. Nik ez nuen garbi altxatuto nintzenik, gau zelan pasatzen nuen erabakiko zuen eskalatzea joan edo ez.

Ongi lo egin nuen, deskantsatua altxatu nintzen, gau motzean norbait zurrungan ibili bazen nik ez nuen entzun, nire marruak ere ez.

Victor Sanchezen krokisa. Katuoinekin blogetik hartua.

Pareta azpira iristear ginela zerua tonu grisaxka hartzen hasi zen, hala ere, Almirante bideak Rabada-Navarro bidearekin partekatzen duen lehen luzea argi frontalen laguntzaz igo genuen. Eta lehen bilera honetan, aipatu ditudan bi bideak banandutzen diren puntuan, hartu genuen zirkular hau letra handiz idazteko azken erabakia, eta honen testigu dira Maialen eta Tatxen, Rabada igotzeko asmotan gure atzetik zetozenak. Zergaitik ez gara Bulnes herritik kotxeraino jaisten? Bota zuen Albertok Iñaki bigarren luzean aurrera segi zezan soka ematen zion bitartean. Niri, eta benetan diot, ilusio handia egin zidan horrek, eta indarberrituta sentitu nintzen hasi berri genuen eskaladarekin jarraitzeko. Ez nuen ezagutzen, eta ezagutu nahi nuen, eskalatu dudan haitzezko horma politenetako bati behin izena jartzeko ohorea izan zuen herria.

Dena ondo zihoan hasiera horretan, ezer aipagarririk ez, eskaladaren kalitatea goraipatzea ez bada, edo hego-mendebaldeko haize zakarrak, gure gorputz nekatuak hozteaz gain, lainoekin jolasten zuela tarteka dena estaltzera.

Tiros de Torca izeneko erlaitz zabalaren ondoren, azaltzea merezi duen gertaera bat gertatu zitzaigun, eta hanka sartze hori gainditu ondoren, gure artean brometan hasi ginen, Almirante bidea eskalatu genuela espansiborik txapatu gabe: zazpigarren tirada krokis zehazgabeari begiratu gabe hasi nuen, atera berria nintzen bilera gure bidekoa ote zen zalantzan, eta nire bi kordadakideen arteko eztabaida pean, gure buruen gainean ikusten genuen material finkoa, buril zahar bat edo beste, gure bidekoak ote ziren ala ez. Nire senari jarraitu nion eta berrogei metro gorago bilera oihukatu nuen. Hori izan zen errazena. Iñaki bilerara iritsi orduko, oker nengoela erritan hasi zitzaidan. Gero Aberto etorri zen, eta ez zuen hitzik egin, baina begiradak dena esaten zuen. Nik, berriz, “Cuélebre” bideko bilera hartatik irteteko plana nuen. Hona ekarri ninduen haitzezko plaka zalantzagarriari jarraitu, eta, ondoren, ezkerretara, gure bidearen bilerara iristeko. Nire lagunek zalantza handiak zituzten, baina, nik egin behar nuenez, marmar artean utzi zidaten. Esandakoa, burilik gabeko aldaera, nahi gabean.

Hurrengo luzea, generaman krokisean zortzigarrena, 7a markatzen duen hori, azalpenak behar ditu ere. Sabai handi bat da eskalatzen igotzeko bi aukera dituena. Ezkerretik 7a omen da, begibistara ez zitzaidan erakargarria egin. Eskubitik, aldiz, naiz eta agian atzeraka gehiago bota, eta ziur era askean gogorragoa den, bi haitz zubietan kokatuak dauden kordinoak gehio bultzatu ninduten hortik saiatzea. Gustatu zitzaidan, gozatu nuen, era artifizialean igo nuen, ez dut uste sekula galduko dudanik kokatu dudan eta zalantzazkoa egiten zaidan katxarro batetik zintzilikatzerako zirrara.

Azkar, baina luze egin zitzaigun denboran, “Almirante” bideko azken lau luzeak igo genituen. Jakak jantzita, hotzak uzkurtuta, bileratik zintzilik, horrexek moteldu zuen denboraren erritmoa.

Gailurrean, leku aparta horretaz disfrutatzeko gure denbora hartu genuen. Horma eta bide kateatze bat egiten ari ginen, baina ez ordulariari begira, kronometratzen, desafio hau kontrakoa zen, ahalik eta denbora gehien pasatu mendian.

Hego aurpegiko rapeletatik jaitsi ginen, aterpean utzitako gauzak jaso genituen, eta bide ezezaguna hartu genuen gure jakin-mina asetzeko, ikuitzen zuen guztia bustitzen zuen laino trinko batean murgilduta. Ez dut bide malkartsu hau deskribatuko, ez dut ahalmen hori, soilik aipatuko dut Urriellora iristeko bi bideak, Pandebanos eta Bulnes, azukrea eta gatza bezalakoak direla, ez dutela inolako antzik. Bai, esango dizuet, bi orduko jaitsiera gogorraren ondoren, Bulnesko teilatu gorri eta harrizko horma sendoen artean ibiltzeak, urrutiko lurretara eraman ninduela, mendilerro garrantzitsuagoetan izaten ditudan sentsazioak izan zirela. Nire ametsak ez zuen luze iraun, trenean igo ziren eta terraza erosoetan eserita zeuden turistekin topo egin nuenean errealitatera itzuli nintzen.

Eta honekin, medizaleen istorioa honetako amaiera iritsi gea, mendi erronka guztiak amaitu behar duten moduan, Arenas de Cabraleseko taberna bateko mahaiaren inguruan mokadua egiten, hemen behintzat ohitura hori dugu, sabel hustuak berriro ondo betetzekoa, bizi izandako bizipenak barre-bolumenetan neurtzen ditugun bitartean.

EIGER - Heckmair bidea

 

2025/04/02 Zaldibia 

Libek, nire alaba gazteenak, hamabi urte dauzka, ondo sentitzeko abesten duela dio, kantuan dagoenean dituen arazoez ahazten dela. Near malkoak ixuritzeaino hunkitzen nauen ume koru batean abesten du. 

Nik ulertzen dut, niri ere eskaladarekin berdin gertatzen zait, askatasunean nagoela sentiarazten dit. Gauza da, asmotan naizen eskalada bidai azkar honek sabelean korapiloa eragiten didala. Pentsatzen dut abeslariek berdin sentituko dutela lepo betea dagoen auditorium famatu batean aktuazio egin aurretik, kezka. urduritasuna, beldurra. Hori bai, eta hau badakit horrela dela, abestu ondoren, edo, eskalatu ondoren, nire kasuan den moduan, ikuskizuna arrakastatsua bada, kotoizko zeru batean flotatzen ibiliko zarela egun batzuetan. Bihar Eiger ipar pareta eskalatzera irtetzen naiz, Iñaki Mendizabalekin batera.

2025/04/03 Eigergletscher

Orain hartu dut idazteko denbora, teleferikoaren goiko estazioko komunean eserita nago, Eigergletscher 2.300 metro.

Bidia luzea izan da, Frantzia osoa zeharkatu dugu trastoz betea generaman Seat Ibiza batean. Xabik, Iñakiren anaiak, utzi digu autoa, era horretara gasolinan diru dexente aurreztuko dugulako.

Ez zait pisutsua egin bidaia. Atzo eguerdiko ordu batetan atera ginen Euskal Herritik eta eguerdiko hamaiketan iritsi gara Grindelwaldera. Bidean lo egin dugu, Grenoble inguruan, autopistatik kanpo, industria gune batean. Ni izan naiz tematia horretan, ez naiz batere fio Frantziako autopistetako deskantsu tokietan lo egiteaz, asko lapurtzen dute.

Grindelwalden aldaketak egon dira Xabi Artola eta Chemarirekin egon nintzenetik, orain sei urte izan zen. Trenean igo ginen orduan Kleined Scheideggera. Gaur, berria den teleferikoa hartu dugu, berrehun metro gorago eramaten zaituena, Eigergletscherrera. Turismoaren negoziorako izugarrizko instalakuntza eraiki dute; Suitzarrek, hainbeste izerdia eta negarra eragin duen Eiger iparraldeko hormaren irudia erabiltzen dute negoziorako, beste produktu lokal bat balitz bezala, adibidez, txokolatea edo behi pintoak. Beraien mundu perfektuan edozerk prezio bat du. 

Autoa teleferikoatik urrun utzi dugu, bi kilometro pasa dagoen taberna bateko aparkalekuan. 

Mendiko ibilbide batzuk egiteko hasiera da hau, hemen ez da ordaindu behar. Grindelwald osoan kotxea uzteagatik asko pagatu behar da. Espero bueltatzean kotxea isundua ez egotea, Suizo hauek kapaz.

Zalantza da eskalada bidai hauen hasiera definitzen duten hitza, buruan bueltaka daramagun proiektu bat besterik ez denetik hormara sartzen garen momentu arte. Teleferikotik, Eigergletscherrera igotzean, elurretan eskalatzaileen arrastoak ikusi ditugunean asko lasaitu gara; Inok komentatu zidan irakurri zuela martxoa hasieran Eiger eskalatu zela. Orduan hasi nintzen oni buruz zeozer zehatzagoa jakin zezakeen norbaiten bila, Unairi deitu nion. Honek, asko eskertzen diodan jestu batean, Suizako eskalatzaile indartsu batzuei paretaren egoeraz galdetu zien. Hauetako batek erantzun zion lau egun lehenago bezero batekin sartu zela baina jeitsi zirela elurraren baldintzen gaitik, behe zatian asko zegoela, neketsua eta arriskutsua zela arrastoa zabaltzea. 

Teleferiko estazioan geundela topatu dugu bihar Eiger eskalatzeko asmoa duen lehen sokada, Frantsesak dira. Itxura gaitik, mendi gidaria eta bezeroa. Oso motxila arinak daramate, egunean egiteko asmoz doaz. Egongelako aulkian idazten nagoela beste bikote bat azaldu da biharko gure asmo berdinak dituztenak, mutila eta neska dira. Hauek ere arin doaz.

Telekabina etorri berritik, eguneko azkena da hau, arratseko laurak eta laurdenetakoa, turista Japoniar andanada atera da, atzetik lau eskalatzaile Katalan datoz, berehala hasi gara beraiekin berbetan. Konbersazio alaiean geundela, teleferikoan lana egiten duen mendi-gidari suitzarra gerturatu zaigu. Gure asmoez galdetu digu. Eigerra goazela esan diogunean lehorra dagoela esan digu, tenperaturak altuak direla, honek harriak jauzteko arriskua sortzen duela. Gure kezkak handitzea bazuen helburu lortu du. Barruan ezin dugula egon komentatu digu ere, instalazioak isten dituztela, kanpoan lo egin genezakela esanez alde egin du. Eta hori egin dugu, beheko ate ondoko terrazan lo zakuak atera eta zoru hotzean zabaldu. Gurekin lau katalanak daude.

2025/04/04 Reise der Gotter

Ez dut esnatzeko iratzargailuaren beharrik izan. Goizeko ordu biak baino hamar minutu lehenago hasi naiz ura berotzen, orduan jarri baigenuen zoru izoztutik altxatzeko ordua. Momentu horretan nire ondoan dauden fardel koloretxuak mugimendua hartu dute, eta krisalidak bezala zabaldu eta mendizale logale batzuk atera dira. Jendeak ez du bart zuen hizt egiteko gogoa.

Iñaki eta biok gara gaueko zulo beltzean sartzen lehenak. Ez zaigu kostatzen aurreko egunean telekabinatikan ikusi genituen arrastoak bilatzea, eta trenak errailei milimetro bat ere desbideratu gabe jarraitzen dien bezala, guk arrastoei jarraitzen diegu Eiger gailurrera eramango gaituen itxaropenarekin.

Luzea da Eiger ipar hormaren hasierako arrapala. Zeharkaldi bukaezinetan gora eta gora egiten du jarraitzen ari garen elur arrastoak. Arrakala zahila deitzen duten sekzioan bat egiten dugu gure aurretik doazen bi sokadekin, gidari Frantsesaren sokada eta bikotearena. Katalanak ere batzen dira buxadura honetara. Tapoi hauek, horrelako eskalada konprometituan, arazo larria izan daitezke. Eta desatxegina ere bada, sokada bat bestearen gainean joatea. Zorionez, lehen erresalte horretatik aurrera, non sokak lotu ohi diren, ez zen beste trabarik gertatu. Gure kasuan, eta egin berri genituen katalan lagunak sartzen ditut, Eiger eskalatzeko planteamendua desberdina generaman. Lau eskalatzaile hauek bitan banatu ziren. Aurrean zihoan bikotea soka sinplean zihoazten, eta atzekoak, gu bezala, bi sokaz. Dakigunez, segurtasun gehigarri honek maniobrak moteltzen ditu, batit bat ensanbleak egiten direnean, eta asko egin behar dira hemen.  Gainera, aurrekoak altueran ondo egokituak zetozten, hiru bat gau hirumila metro gainetik loak eginda. Atseginez aurrera pasatzen utzi genien. Bigarren sokadako kideak gu bezala zetozten, estilo klasiago batean, eta, zuzenean etxetik etorriak. 

Eigergletscher estazioan gerturatu zitzaigun mendi gidari Suizarrak zioen moduan Eigerreko horma lehorra zegoen, ez zegoen korrika aritzeko. Hori zati zailenetan, erresalte bertikaletan, soka sinplean zihoazen sokadak eta klasikoan gindoazenak eskaladan gehiago saiatu behar izatea berdin nabaritu genuen. Azkar eta seguru igotzeko izotza behar zen lekuan harri biluzia zegoen. Helduleku hotzak esku hutsez hartuz, eta, kranpoi puntekin haitza atzamarkatuz, gindoazen pixkanaka goruntz.

Nekatuak iristen gara jainkoen zeharkaldia deitzen dioten zatira, 3.500 metro, edo, zehatzago, luze bat beheragora. Hemen, elurretan zinzelkatutako erlaitz parea daude eginak. Egun argi dexente geratzen da oraindik, baina, puntu hau jarri genuenez eguneko helburu bezala, gaua pasatu eta atsedena hartzeko egokia dela adosten dugu Iñaki eta biok.

Atzetik dugun bikote Katalana guregana iristen denean aurrera egiten dute gorago gaua pasatzeko beste leku bat bilatzeko itsaropenez.

Gaua amildegian igarotzeko egin beharreko lanetan ez naiz sartuko, baina bai elur urtuarekin hidratatzen ari ginen unean, elur-erlaitz estuan eserita, eta ahoa zabalik eta ileak puntan utzi ziguna: oihal baten hegadaren hotsa batekin batera zetorren oihu batek gure atentzioa deitzen du. Aurrean dugun panorama alpetar basatian, gure buruak baino metro batzuk gorago, hegazti arraro bat agertzen da. Oihu horri erantzuten diogu eta gure begien aurrean jartzen da piztia, txundituta uzten gaituen maniobra bat eginez. Parapente batean zintzilik dagoen gizon gazte bat da. Arnes azpian motxila eskegita darama. Eiger gailurrera iritsi eta hainbeste desiratzen dugun tontorretik hegan egin duela imajinatzen dugu. Sakontasunean galtzen da gure inbidia eramanez.

2025/04/05 Grindelwald

Gau deserosoa eta lauzea da, horrelakoak izaten dira horma batean zintzilik zaudenean. Puntu honetan, berriz ere, zuei kontatzeko beste gertakari bat egokitu zitzaigun: Aurrean genuen egun gogor eta luzeari hastear ginela, goizeko bostak inguru izango ziran, frontal argi dirdira batek ikaratu gintuen. Presaka zebilen eskalatzaile bat zen. Hitz batzuk gurekin gurutzatu ondoren amets gaiztoa bezala gauen galdu zen. Beldurtzekoa izan zen haitzezko horma tentea eskalatu zuen era, eskuekin heldu eta kranpoiak non jarri zalantza izpinik gabe burutzen zituen, zeraman soka fina paretean kokatuak zeuden iltze bakanetan pasatzen zuen bitartean. Tipoaren atzetik beste bat zetorren aurreneko eskalatzailearen karentzia mantenduz. Bikote galaktiko honen helburua; momentu honetan oraindik ez dakit lortu duten, Eiger iparra eta Jungfrau iparra egunean egitea zen.

Mendian ikasi ditudan gauza askoren artean eskalada maniobrak lasai egin ezkero emaitza hobea  izaten dutela da. Gure denbora hartu dugu gosaldu, eskaladarako prestatu eta abiatzeko.

Hotza dago haitza, baina, esku hutsean helduleku izoztuak heltzeko beste aukerarik ez dugu. aurpegian emandako zaplazteko bat bezala da, dida batean jartzen zaitu lekuan.

Katalanak gaua non pasatu duten aztarnak bilatu ditugu Jainkoen zeharkaldira iritsi garenean, bi erlaitz estu daude zinzelkatuak elurretan. Orizontalean egiten den zeharkaldi luzea da izen bitxi hori eramaten duen zatia, berrehun metro izango ditu. Hau igarotzean armiarma deritzon elur kanpara iristen zara, eta honen bukaeran irteerako kanal luzea dago. Hemen, zati honetan, harroil bateko txirristara baten antza daukana, aurkitu ditugu igoera osoko baldintzarik kaskarrenak. Ez dauka izotza, erabat seku dago. Berehala antzematen da baldintza onetan hemen izotz kanala egongo dela, orain haitz biluzia besterik ez dago. Eskalatzen dugu jakinda egokia ez dela, gurutzatu nahi ez ditugun segurtasun mugak zeharkatuko ditugula, beste aukerarik ez dugu.

Gustura ateratzen gara segada horretatik, eta gailur preziatura eramango gaituen elur malda tenteak eskalatzen hasten gara. Gertu dugu Eigerreko punta baina ez dugu gure poza bada ez bada azaldu nahi.

Gurekin garraiatu ditugun izotz torloju sorta erabiltzen ditugun izotz pala txundigarri batean; beheko zeharkaldietan bat edo beste sartu ditugu, eta honek elur ertz estu batean jartzen gaitu. Orain bai irribarrea marrazten zaigula aurpegietan.

Ze eszena ederra ,mendizale bikotearena bi isurialde bereizten duen erpin elurtu batetik mugitzearena. Horrela da, epikoa, Iñakik eta biok inoiz ahaztuko ez dugun monentua. Arratseko hirurak dira.

Ez dugu hainbeste neke iristea kostatu zaigun gailurrean denbora asko pasatzen. Hori bai, argazki piloa ateratzen dizkiot ametsezko paisaiari, nirekin eraman nahi dut. 

Jaisteko bi aukera daude, neguan egiten dena eta udakoa. Guk lehenatik jaisteko asmoez gindozen baina azkenean, nahi gabe, udako jatsieratik egiten dugu behera, hau da, hego ertza hego leporaino segiz. Aukera honetan rapelak egin behar dira, sei bat, lepo zabalera daraman elur palan jarri arte.

Kronika luze honetan aipatu dut tenperaturarenak garrantzi handia duela honelako eskaladetan, eta ez bakarrik igotzerakoan, jaistean ere, zeren eskalada bat ez da bukatzen goran, beheran baizik.

Eguzkiak malda zuriak gogoz astintzen du, eta ondorioz elurra mela-mela eginda dago, kranpoien zolan eransten dela. Sekula, eta hitz handiekin idazten dut, ez zaizkit horrelako zuekoak egin kranpoietan. Oso neketsua den, eta ez hainbeste arriskutsua, Eigergletschera eramanten gaitu zuzen jetsiera luzeak. Arratsaldeko zazpirak dira.

Honezkero azken kabina joana da, estazioa itxia dago, beraz, eta esan beharra daukat aurretik horrela pentsatua genuela, han utziak ditugun trastok bildu eta makinek egin berria duten eski estazioko pistetatik behera, gure ohinaz nekatuen arrastoak utziz, hamar kilometroko jatsierari ekiten diogu. Gaueko hamarrak pasa direla iristen gara Grindelwadera.

2025/04/06 Zaldibia

Banekien gertatuko zela. Adrelanila gehiegi sortzeak hori dakar, poz handia, gustura sentitzea, ziur artista baten jarduera arrakastatsu baten ondoren bezala dela. Pena horrek ez duela asko irauten.

Emanaldi honen eszenatokia, Eigerren iparraldeko horma, ez zegoen bere osotasunean, lehor aurkitu dugu. Horrek gure jarduna apur bat desitxuratu du. Eta ez da hori pena handiena ematen didana, baizik eta Eigerrak ez nauela bere edertasun guztiarekin hartu, hotz, dena izotz zuriz jantzita. Azken aldian ez dakit zer gertatzen zaidan, mendi guztiak umore txarrez hartzen naute, kontrako, lehor. Eskerrak konpainia onean joaten naizela.