MONTREBEI - Indignats, RIGLOS - Fisura Gallego-Carrillo

 

Behingoagatik eskerrak eman behar dizkiot Euskal herriko eguraldi petralari, bi eskalada handi burutzeko gakoa izan bai dut eta.

Euri etengabea, ohikoa txoko maitagarri hauetan, Iñaki Mendizabalen telefono deia behartu zuen, zetorkion asteburuan izan behar zuen eskalatzeko gogo itogarria asetzen saiatzen ari zen. Oñatiarraren ahots gozoak konponbidea zekarkion zoritxarrari, Montrebein aurkitua zuen horma handiak eskalatzeko aukera txikia.

Montrebei izena soilik entzunda, eztarrian korapiloa sortzen zait, hatzak izerditan hasi, eta, hankak dardarizoan jartzen zaizkit, nola esan ezezkoa hain proposamen erakargarriari?

Cremades de dia pel sol i per la frescor de la nit que les amara amb la rosada dels estels, acaronades pel pas les aures i sumides en el profund silenci, les parets del congost de Mont-rebei contemplen alegrement el pas de les aigües amb llur fugisser espetec i admiren furtives les lleis de la vida a l´estil del mon que les envolta i el coneixement del qual nosaltres els humans ignorem. Nosaltres continuem essent, des dels nostres mateixos orígens, els fidels companys d’aquest congost, les parets del qual, sortosament, fins fa ben poc han astat oblidades.

                                                                                                                  Antonio G. Picazo

                                                                              ESCALADES AL MONTSEC MONT-REBEI 1989

Radicale Lliure bidearen lehen luzea

Urte asko pasatu dira Antonio G. Picazok hitz hauek idatzi zituenetik. Eskalatzaile Kataluniarra garai horietan harriaren magiaz era bat sorginduta zegoen. Ni, aldiz, eskaladako materialaren txin-txin hots alaiaz dagoeneko jabetzen hasia nintzen.

Radicale bigarrena

Alperrik pasatu ez diren urte luze hauetan, gizarteak aldaketa handiak jasan ditu, eta, ingurugiroan nabariak dira eraldaketa horien ondorioak. Montrebeiko congosta ez da salbuespena izan, are gehiago, nabarmenago azaltzen dira leku paregabe honetan gizarteak hartu duen aisialdirako joera.

Akatsa zuzentzen

Turismoa eta xenda zaletasuna alde batera utzita, deigarria egiten da, eskalada bideak izan duten hazkundea amildegi basati hauetan. Antonio G. picazok idatzi zuen eskalada gida hunkigarritik, 1989, Luichik idatzi berri duenera, 2016, 225 eskalada bideen diferentzia dago. Hau da, lehen gidan, 39 eskalada bide azaltzen dira, eta, azken honetan 264 bide, beraz, bi edizioen artean pasatu diren 27 urteetan 225 eskalada bide zabaldu dira paradisu honetan. Ikaragarria iruditzen zait, gehien bat, ez delako txantxarako lekua.

Indignats laugarren tirada

Aipatu ditudan bide kopuru horien artean, asteburu ahaztu ezin honetan eskalatu dugun bat dago, Indignats. Baina, Llulu eta Willowren bideak, beste guztiekin konparatuta, desberdintasun nabarmena dauka; horma tentean zehar luzatzen den 380 metroetan ez dauka paraboltik.

Hau, nire iritzi apalean, arrazoi askoren gaitik, txalotzekoa da; sortzaileak zailtasunak gainditzeko asko estutu behar izan zuten, eta, jasangarritasun aldetik eredu bat delako, ezin ditugu eskalada bideak sortu, teknologiak ematen digun aukeraz baliatuta soilik. Agian, hainbeste goraipatzen dugun naturaren handitasunarekin berriro bat egiteko unea iritsi zaigu.

Eguna aldrebes xamar hasi genuen Iñaki eta biok, gauza bat ongi egiteko bigarren edo hirugarren aukera behar izaten duen horietakoa zen. Indignats bidearen hasiera ezin zuen beste era batera izan; “ Radical Lluire” bidetik paretari metrok irabazten hasi bai ginen. Larria da, zeren, nik hasiera hori egina nuen. Urte dezente lehenago, Arkaitz Yurrita eta Santi Graciarekin batera sartua nengoen bide estu honetan. Tamalez, Arkaitzek hankarekin nahigabe botatako harri batek Santiri oina ebaki zion, zauri odoltsua sortuz, hormatik jaitsi behar izan ginen.

Gure akatsaz konturatu ginenerako Audobert bidearen bigarren bileran geunden. Tximinia sakonetik luze bat gehiago igotzea erabaki genuen, ondoren, trabeska luze batez, Indignats hirugarren bilera irabazteko. Beraz, laugarren luzetik aurrera hasi ginen bide mitiko hau eskalatzen, tomate guztia hasten den lekuan.

Luze guztien artean, bere konplexutasuna gaitik, bat aipatuko nuke, seigarrena; trabeska luzea egiten duen tirada. Oso bitxia egin zitzaidan luze hau, Ksurulaina bideak duen beste baten antzekoa. Plaka gogor bat gainditu ondoren, aldamenera ateratzen den arrakala bat hartu beharra dago, eskalada pauso finak ditu, burutzea luze egiten da, 30 metrotako trabeska da.

Azkenengo luzea ere ikaragarri gogorra iruditu zitzaidan, nire hatz lodiek ez zuten lekua bilatzen helduleku minimo horietan. Ilunabarreko argi gozotan gailurra zapaltzea lortu genuen.

Ikaragarri gustatu zitzaigun bidea, naiz eta gogorra iruditu, eta hotzak akabatzen egon bileretan, gustura atera ginen erronka honetatik.

Etxerako bide luzea arintzeko asmoz, zeozer eskalatzeko aitzakiarekin, erdi bidean geratzea erabaki genuen. Riglos izan zen gure aukera. Delibero atsegina izan zen gurea, lagun zaharrez beterik bai zegoen Riglos, eta momentu labur batez izan ba zen ere, gehienak agurtzeko aukera izan genuen.

Ez geneukan garbi zein bide hautatu biharamuneko nekea apaltzeko, zeozer lasaia nahi genuen, baina azkenean, beti bezala, gauzak nahasten zaizkigu, dirudi ez dagoela atsedenik guretzako.

Asteburu ekintzailearekin jarraiki, Riglosen burutu genuen eskalada jasangarritasunaren aldetik begiratu genezaken ere, birziklapenetik hain zuzen, berraukera bat eman bai genien orain berrogei ta hamar urte sartu zituzten buril eta iltze zaharkitu eta herdoilduei. Hori bai, guratsu begiratzen genien bi alboetara zihoazen bideen parabolt dirdiratsuei.

 

Fisura Gallego-Carrillo 1976 udaberrian zabaldua izan zen, bideari izena ematen dion Murtziako sokada ezagunaren esku, hamahiru egun behar izan zituzten balentria burutzeko.

Eskalada delikatua da Fisura Gallego-Carrillo. Harri hauskorra dauka zati askoetan, lehen partean bati bat, eta, kokatuak dauden seguru finkoak egoera eskasean daude gainera. Fire orratzaren ekialde horma ikusgarrian dagoen arrakala erraldoira iristea da erronka nagusia, hortik aurrera, fisura honetan sartuak gaudela, egoerak beste kolore bat hartzen du.

Beheko zatiko gakoa, plaka kaotikotik zehar doitasunez mugitzea da. Begi aurrean agertzen den panoramak ez dio baikortasunari laguntzen. Ez dago garbi nondik jo beharra dagoen, zein den bidea, ez bai da ia seguru finkorik ikusten.

Guk material gutxi eraman genuen, eta horretan huts egin ere, soilik fiend eta mikrofiend joko bana hartu genituen, fisurero bakan batzuekin batera. Nire aholkua da, norbaitek eskalada delikatu hau egiteko asmoa balu, eta ez naiz bera eskalatzeko animatzen ari, denetik doblea hartzea. Hau da; bi joko mikrofriend, bi joko friend, bi lau barne, eta, bi joku fisu. Iltzeak guk ez genituen hartu, eta ez ditut beharrezko ikusten.

Aintzinetik dakart bide korapilatsu hau eskalatzeko gogoa, laurogei garren hamarkadan mailo txundigarri hauetara etortzen hasi nintzenetik. Berrogei urte geroago, nire gorputza Fisura Gallego-Carrillo bideko burilak bezain herdoilduta dagoela, eskalatzea lortu dut. Dena Iñakiri zor diot, eskalatzeko duen grinari. ¡¡¡ Mila esker lagun !!!