Gogo handiz hankak lurraren gainean jarri nituen, azken
errapela airean egin ostean izan zen. Kostatu zitzaidan lehen pausoa ematea,
oinez hastea, bide egitea.
Hamar ordu lehenago, gorputza berotasunean sartu ezinik,
utzi genuen oinez egiteko aukera eta, aurrera segitzeko, bidea egiteko, lau hankatan
behar izan zuen, esku eta oinaz lagundurik.
Bidea sortua zegoen, Machadoren poemak dionaren kontra,
guk, segi besterik ez genuen egin behar harkaitzean gora zihoan trazatua. Gure
kaminoa ordea, eta orain bai, bat egiten genuen poeta Andaluz handiarekin,
esfortzuz hobetzea zen, oztopo guztiak gainditu eta, beti, bukaera iritsi.
Ez ziguten gauzak errazak jarri Ignasi Miralpeix eta,
Marc Vilaplanak, sortu zuten bidea trabaz eta esfortzuz betea zegoen, frakasoaren
beldurraz blai.
Momentu askotan zalantzak eraso zigun; nondik tiratu,
zein helduleku hartu, non kokatu txikituta generamatzan oinak. Sarritan, ustezko
mugimendua egiteko gai izango ginen dudatan jartzen genuen, bidearen bukaera
iritsiko ez ginenaren mamuak kolpatzen gintuen. Gure limitean sentitu ginen
pasarte askotan, haitzera helduta segitzea edo, airean, ezinaren kolpe garratza
jasotzea arteko muga fina zen, ia bat.
Caminante no hay camino, se hace camino al andar; eutsi
genion gure bidea egiteari eta, Iñaki eta biok, mendebal paretaren gainean,
Peña Montañesa izugarriaren bazter txiki batetan, bi puntu ziztrin bezala, zoriontsu,
besarkatu genuen elkar.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina