Nahi eta ezinean bizi gara; urdai azpikoaren zapore koipetsua gustuko dugu, baina barazki egosiak jaten ditugu, gantzak saihestuz.
Askatasuna dugu maite, baina amesten dugun askatasun prefabrikatuan ustez beharrezkoak ditugun gailuak pagatzeko gure burua gatibu daukagu.
Eskalada dugu gustuko, baina ez dugu onartzen bere arriskua, kapaz gara horma baten nortasuna aldatzeko, segurtasunaren izenean, gure gabeziak onartu aurretik, eta dena Instagramen argazki bat jartzeko; baina nere buruari galdetzen diot... salbuespenak egon ahal daitezke?
Jamoncito vegetal bidea eskalatu berri dut Ordesako horma kaotikoan, Nacho Merinorekin batera, eta ziurtatzen dut ez dela suzedaneo bat, urdaiazpikoaren gantz koipetsua dariola eskalada mokadu bakoitzeko, kalitate ziurtagiria duela, ezkur hobenekin elikatutako urdangetatik ateratako pata negra dela.
Bide hau eskalatzeko bi motibazio desberdinak mugitzen ninduten: alde batetik bere estiloa, Ordesan dagoen bide zailenetako bati egin beharko genion aurre, eta bestetik, bidearen sortzaile bezala sinatzen duten hiru handiak oso laguntzat ditut, beraien bidearen errepikapenak haiengana hurbiltze ninduen neurri handi batean, eta nire kidetasuna adierazteak ilusioz bete.
Udan eskalatzeko itzala beharrezkoa bihurtu da, ez dago pertsona zentzudunik atzoko beroarekin eguzkitan jardungo zenik, salbuespenak kenduta; gure aurrean sokada ausart bat zegoen "cascadako" horman eskalatzen, errukitu genituen Fraucatako itzal suspergarritik.
Esan dudan bezala, jamoncito Vegetal Fraucata horman dago, eta eguraldi iragarpenak adierazten zuen bero olatuari kasu egin nahian berandu genbiltzan, goizeko hamarrak ziran lehen luzearekin hasi ginenerako.
Kuriosoa da lehen tirada hori, eskalada pauso bitxiak egin behar dira gainditzeko; diedro, arrakala, artesi eta sabai nahasketa berezia. Gogora ekartzen dut "Diedro de las Audibras" bidea, Santi Graciarekin eskalatu nuena, sentsazio berdina izan nuen, - hau 6b bada zer izango da aurrerago aurkituko duguna?
Komunikazio akats baten erruz, lehen hiru luzeak bietan egin genituen, nahiko deseroso soka marruskadura gaitik, ezker eskuin trabeska egiten du nabarmen bigarren luzeak. Hirugarrenaren irteera, bilera iristea, oso delikatua da bloke kaosa dela eta.
Laugarrena bideari zailtasuna jartzen dion luzea da, ezohiko tirada. Horma tenteak lehen bistan ez du ematen egin daitekeenik, eta barruan zaudela, poliki aurrera egitean, zortez babes eta helduleku aukerak azaltzen doaz, eta metroak irabazten dizkiozu arroka ilunari hankak dardarka dituzula.
"Luzearen irteeran, diedro irekian, atzera egiten duen sekzioa da hau, babesa beharrezkoa nuen zati zail hori gainditzeko; soka gorria friend more batetik pasatzea lortu nuen, ez zegoen gaizki, juxtu kabitzen zen zulo errektangular batean kokatua zegoen, nire kalkulu mentalen arabera erorikoa eutsi zezaken. Azpiko segurua ordea, fisurero ertain bat, harri bloke zatitu bateko arrakalan sartua zegoen, ez zidan konfiantza ematen, zalantzazko hotsa ateratzen zuen harri zahar horrek ukabilez jotzen nuenean, zetorren eskalada pauso gogorra hobeto babestu beharra nuen.
Diedro irekiak kanaltxo estu bat dauka erdian, pauso gogorrarekin hasi eta berehala, bertan fisurero bat kokatzeko aukera ikuskatzen zen; besoei ahalegin handia eskatuz fisurero on bat sartzea lortu nuen, baina ez nuen arnas pittin baten bila atzera egiteko aukerarik ikusten, segidan jo behar izan nion pausoari.
Gogotsu nindoan, luzea kateatzeko itxaropenez. Ezker eskua kanaltxoan sartu nuen eta blokeo luze bat egiten saiatu nintzen urrutian ikusten nuen laxa on batetara. Luze geratu zitzaidan mugimendua. Ezin egonean, erortzeko zorian nekez dardarka, erregleta batekin egin nuen topo eta nituen indar apur guztiak ateraz eutsi nuen. Erregleta txiki horrek eskaintzen zidan posizio berria aprobetxatuz, eta azken aukera moduan, laxa salbatzailearen bila salto egitea izan nuen erabakia. Behatz puntekin ukitu nuen laxa, nire eskuin eskuko azal gogorrak sentitu zuen guratsu nuen heldulekuaren zimurtasuna, baina ez zen nahikoa izan nirea egiteko, eskutik alde egin zitzaidan.
Ez nuen ezer sentitu airean nengoenean, egun osoan gure aldamenean izan genituen enarak bezala, Cotatueroko espazio irekian txori bihurtu nintzen une izugarrian, umil onartu nuen nire porrota".
Orain luze horretan pentsatzen dudanean, eta nola saiatu nintzen bera gainditzen, pozik naiz. Ordesako hormetan erorikoa arte borroka egiteak, niretzat, eskalatzaile bezala, oso positiboa da. Are gehiago,
zeren Nachok zoriondu egin baininduen batzarraren babesean nengoenean, luzea egin ondoren, bazter seguru horretara iritsi zenean.
Bosgarrena ere ez da luze makala, Nachori tokatu zitzaion, eta ongi saiatu behar izan zuen gainditzeko. Krokisak bi iltze markatzen ditu trazatu aldrebes horretan, guk bakarra txapatu genuen, paperean bigarren agertzen dena, bestearen arrastorik ez genuen aurkitu, eta horrek, konpromisozko terrenoetan asko esan nahi du. Orokorrean luze oso ona iruditu zitzaigun.
Seigarren luzeak bilera Diedro de las Audibrasekin partekatzen du, bide ezaguna niretzat, eta alternatiba tentagarria aurrean ikusten nuen sufrikarioarekin bukatzeko. Baina ez, gu jamoncitoren zapore koipetsu bila etorriak ginen, pata negra urdai betekada egitea, egongo zen denbora dietetarako.
Luze honetaz ere, aurrekoan egin dudan moduan,
xehetasunez azaldu ahalko nituzke eskalada mugimendu eta sentsazio guztiak, oso
biziak ditut oraindik, tope saiatu nintzen kateatzeko. Baina ez zaituztet nekatu nahi aitona gaztetako kontuekin hasten denean bezala, joan eta dastatu
besterik ez duzue egin behar.
Ezin dut esan Jamoncito Vegetal bidea oso ona denik,
Fraucatako bide gehienekin gertatzen da, gure hoberena eta txarrena azaleratzen
du, baina bere helburua lortu du, salbuespena izatea.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina