non-stop eskalada bloga

2015(e)ko abuztuaren 24(a), astelehena

CALANQUES Itsasoa eta harriaren fusioa


Calanques cap canalletik GRAZIARIK GABEKO JOKOAK Gaston eta Bamoko. Bilatu hamar diferentzia.

Lehen diferentzia.

Gaston abuztuko irteera masiboak errepidean harrapatu du, beste milioika autoekin batera.

Bamokok ez daki abuztua dela ere. Gutxiago oporrak existitzen direnik.

Bigarren diferentzia.

Gaston bere paradisura iritsi da. Calanques inguruko kaletara.

Bamokori oraindik ez zaio bere infernua bukatu, Frantziako edozein hiriko auzo marjinatutara iristea falta zaio.

Hirugarren diferentzia.

Gaston gizon legala da lur eder hauetan.

Bamoko berriz klandestinoa.

Laugarren diferentzia.

Gastonek mediterraneo itsasoa hondartza eguzkitsu eta oporretan ikusten du.

Bamokok berriz mediterraneoko itsasoa itxaropenaren bide gisa hautematen du.

Bostgarren diferentzia.

Gaston irriki dago bere belaontzian Calanques inguruko kala espektakularretan nabigatzeko.

Bamokok ez luke berriro itsasoratu nahi.

Seigarren diferentzia.

Gaston ontziratu egiten da lana ahazteko.

Bamoko berriz lana bilatzeko.

Zazpigarren diferentzia.

Gastonek bere familia ondoan du.

Bamoko etxetik milaka kilometrotara dago.

Zortzigarren diferentzia.

Gaston Cassis herriko Quai dex Baux kaiako edozein jatetxean afalduko du.

Bamokok ere ez du mokadurik egingo gaur gauean.

Bederatzigarren diferentzia.

Gastonek hurrengo goizean ardo gozoaren ajea izango du.

Bamokoren erresaka kresalaren ondorioak izango dira.

Hamargarren diferentzia.

Gastonek parrandaren ondorioak bere belaontzian pasatuko ditu, eguzkitan etzanda.
Bamokok ez du atsedenik hartuko, ez bai da lur arrotz hauetara horretara etorri.

Cassisko kaia

Cassisko kanpina.

Guri ere, Gastoni bezala, abuztuko irteerak errepidean harrapatu gintuen kotxe ilara luzeetan. Frantzian, hilabete zoro hau, atsedenaldiaz gozatzeko dute ere. Hondartzak turistez betetzen dira, algaraz eta zarataz.
Gu or ginen ere, pilaketa horretan, sonbrillak konkistatzen duen itzalaren azpian. Hori justifikatu nahian, hondartza urrun hau aukeratu izanaren arrazoia, Cassis herriko hondartzaz ari naiz, ez da soilik gure toallen gainean etzanda egoteko izan, baizik eta inguru natural paregabe honetan txango batzuk egiteko asmoa dugu. Cassis Calanques parke nazionaleko eskalada eskoletarako sarbide bat da.

Calanques oso eskalada gune interesgarria izan da, eta oraindik ere bada, kala ikusgarriekin, itsasoan murgiltzen diren kareharri zurizko horma tenteekin, kalitate handiko milaka eskalada bide daude.

Hemen eskalada berezia da. Ez da teknika edo zailtasun kontua, logistika kontua baizik. Gehienetan, eta batez ere eskalada bide modernoetan, rapela egin beharra da bideetara iristeko. Horrek, eta ingurua oso karstikoa denez, orientazioa zailtzen du, une askotan laberinto batean galduta zaudelako sentsazioa duzu. Eskerrak frantsesek, eskalada-bideak hornitzean, eskalada-gida bikainak idaztean, eta eremua bidezidor sare paregabe batez zuzkitzean, gauzak errazten dizkiguten.

Ostatuaren gaian, guk Cassisen herriko kanpinean hartu genuen partzela bat. Ez ditu instalazio oso onak, oinarrizkoa da, eta abuztuan jendez tope egoten da. Edozein lekutan lo egitea ez da oso gomendagarria, Calanques inguruak oso ospe txarra du lapurreten kontuagatik, Marseillako trapikirrek fama pultsuz irabazi dute.

Calanques oso handia da, 20 km-ko kostaldea du, eta sarrera asko, ibilgailua beharrezkoa da lekuetara iristeko. Nik, familiarekin bidaiatzen dudan guztietan bezala, nire bizikleta ekarri nuen. Eskalada lekuetara hurbiltzeak berarekin egiten nituen.

Abuztuan bero handia egiten du hemen, baina, goiz mugituz eta paretaren orientazioa ongi aukeratuz, eskalatu egin daiteke, beti dabil haizetxoa.
Garai hauetan aurkitu dezakegun arazo handiena mendi suteen arriskua da, eta, orban horretatik babesteko parkeak hartzen dituen normak oso zorrotzak dira. Ekainetik - Irailera bitarte, sute alertan daude, eta egoera klimatikoaren arabera Parke nazionaleko sarrera itxi egin dezakete edozein momentuan. Egunez egun, parkearen erabilpena aldatzen da. Hiru kolore erabiltzen dituzte egoera azaltzeko:

Beltza; egoera zailena da, Parkea erabat itxia dago, ezin da sartu.

Gorria; soilik goizean sartu daiteke, seietatik eguerdiko hamaikak arte egon gintezke parke esparruaren barruan.

Laranja; dena dago zabalik, baina, kontuz ibili beharra dago. Ni egon naizen egunetan ez dut egoera hau ezagutu.

Beraz, uda garaian, zeozer eskalatzeko, azkar ibiltzea premiazkoa da.

Hiru eskalada zona desberdin ezagutu ditut Calanquesen; Gardiole, Candella eta Cap Canalle. Zona hauek sektoreak dituzte ere. Hemen doaz datu batzuk:

Gardiole


En vau

Gardioleko sektoreeta gerturatzeko, hoberena, Col de la Gardiolera iristea da, Cassis eta Marsella lotzen duen errepidetik iristen zara. Gardiolen dagoen sektorerik ezagunena En Vau da. Paregabea da lekua, paradisiakoa esan nezake. Hain famatua da, eskalada bideak oso labainkorrak daudela. Castelvieil, Oule, Eissadon, Devenson... dira Gardioleko beste sektore batzuk. Denak itxaso gainean daude, ezin hobeak guztiak. Ia denetan, goitik rapelatzen iristen zara bideetara. Bide batzuk itsasoaren ondoan hasten dira.

En Vauko pareta. Nik Eperon des Americains eskalatu nuen.

Eperon des Americains laugarren luzea

En Vau. Nik Super Sirene eskala nuen.

Super sirene pareta.

super sirene bigarren tirada.

Castelvieil. Nik Reve de Pierre eskalatu nuen.

Castelvieil horma.

Oinek ia ura ikutzen dute.


Reve de Pierre lehen luzea. Niri sarrera 6C gogorra iruditu zitzaidan.

Eissadon. Nik Clandestino eta Sans non eskalatu nituen.

Clandestino bidearen espoloia.

Clandestino bidearen hirugarren luzea.

Eissadon. Sans non bidearen horma.

Sans non bidearen hirugarren luzea.

Aiguille de l´Eissadon

CANDELLE

Candellara joateko hoberena Marsellatik hartzea da, Lumini unibertsitatetik gora. Nik, Cassisetik autobusaz egiten nuen bidea. Ordutegi oso zabala dute. Zona honetan ere sektore asko daude. Famatuena la Grande Candelle da. Marsellatik gertu dagoenez, eta, batik bat, Morgiu eta Sormiu kalak direla, oso jendetsua da. Parke nazionaleko zona honetan zorrotzagoak dira sute egoerekin. Ni, behin, ezin pasa geratu nintzan beltz egoera zela eta buru makur buelta hartu behar izan nuen. Jakin ezazuen, egun horretan, Cassis inguruan, gorria zela egoera. Beraz, parkearen arrisku egoera aldatu daiteke leku batetik bestera. Zona honetako bide gehienetara oinez iristen zara.

La Grade Candelle, col de Sugintonetik goizeko itzaletan.

La Grande Candelle, Arete de Marseille famatua frente dugula.

La Grande Candelle hego horma. Nik Splendeur et decadence bidea eskalatu nuen.

Esplendeur et decadence bigarren largoa.

Calanque de Morgiou eta calanque de Sugiton, Grande Candelle gailurretik.

CAP CANALLE

Cap Canalle zona oso desberdina da. Hareharrizko akantilatu luze bat da. Hemen ere sektore desberdinak daude. Inguru honetan eskalada berriagoa da. Harriaren kalitatea lehen itxurak ematen duenaren baino hobea da. Goizean itzalean dago horma eguerdi arte. Ekipamendu masiboari esker asko eskalatzen da sektore batzuetan. Eskalada sektore gehienetara rapelatzen iristen zara. Eskalada oso dibertigarriak egin daitezke hemen, desberdinak. Desplomeak dira eta zuloz beteta dago, gruyer gazta bezala. Sabaiak daude, arrakalak, konglomeratu haitza topatu nuen ere, askotarikoa da.

Cap Canalle

Ouvreur de bouse sektorea. Nik Bourreur de Rousse eskalatu nuen.

Bourreur de Rousse lehen luzea.

Belvedere sektorea. Nik Anaconda eskaalatu nuen.

Anaconda bidearen hirugarren luzea.

Calanques eskalada gida. krokisak liburu honetatik hartu ditut.

Bamokorentzat.

2015(e)ko uztailaren 21(a), asteartea

Midi d`ossoe - Embarradere - Ravier bidea

Embarrader pilarra

Behartua nago Pau-ko suhiltzaile eta mendi erreskate taldeko kideen interesik gabeko laguntza eskertzera. Midi d`Ossoe-ko Petit Pic gailurretik helikopteroz jaitsi gintuzten. Ivanek erorketa txiki bat izan zuen, txorkatilan mina hartuz.

Embarradere ertzaren lehen metroetan izan zen, sarrera zuzena hartu genuen, Ivan gai izan zen bidea bukatu eta Petit Pic gailurrera iristeko. Jaitsiera beste kontu bat zen, ez zen ibiltzeko gai, eta lesioa okertu zezaken.

Gertaera honek hausnarketarako aukera eman dit, eta galdera luzatzen dut: - Erreskatea profesionala eta doainokoa izan behar du? Euskal erkidegoan, Jaurlaritzak, suteen prebentzio eta itzalketa eta salbamendu zerbitzuak arautzeko lege-aurreproiektua onartzeko bidean da. Honek, erkidegoko suhiltzaileak mobilizatzera bultzatu gaitu. Lege hau lehenago zegoenaren antzekoa dela diogu Suhiltzaileek, soilik puntu batzuetan ikusten dizkiogu berrikuntza batzuk, eta denak okerrak. Hauen artean bat oso polemikoa da. Aukera zabaltzen bai du zerbitzuaren pribatizazioari. Hau Espainiako erkidego batzuetan martxan dago jadanik, emaitza oso txarrak emanez.
Adibide moduan, seguru zuetariko askok albistea irakurriko zenukete, mendizale aldizkari garrantzitxu batek atera bai zuen notizia, Gredosen erreskate batean gertatu ziren gora-bera kezkagarriak, profesionaltasun falta handia. Gaztela La Manchak pribatizatu egin du mendiko erreskatea eta mendizaleok erabakia pairatze ari gara. Tamalez honelako gertaera gehiago daude.
Beste puntu konfliktiboa, boluntarioei buruzkoa da. Garrantzi gehiago eman nahi dizkiete, profesionaltasuna kolokan jarriz, mendi erreskatearen kalitatea mermatuz.

Ez dut luzatu nahi gai korapilatsu honekin, bakarrik adierazi, mendizaleok mendiko erreskate zerbitzu on bat merezi dugula.


Korkueraren blogetik hartua, seigarren luzeko trazadua beltzez

Denbora asko da Ivanek Embarraderreko horman Ravier bidea eskalatu nahi zuela, nik uste, eskalatzaile kontzientzia izan zuenetik. Aurreko astelehenean bere desioa bete zuen.

Ivan Ravier bidera iristeko bigarren luzean

Goiz esnatu ginen, goizeko laurak aldera, arratsalderako ekaitza emana zegoen, trumoi festa hasi aurretik beran egon nahi genuen.

Arin gindoazen material aldetik, honek azkartasuna ematen du: soka sinple bat eskalatzeko eta Korkueraren krokisak markatzen zituen friend eta mikrofrienak.

Ravie bidearen lehen luzeetan

Goizeko zazpietarako eskalatzen ginen. Ez genuen ohiko bideak hasiera duen erlaitza hartu, behetikan zuzen jo genuen, Embarraderreko azpiko zirkotik gora. Tentuz ibili beharreko bi luzetan Ravier bidearen lehen bileran ginen. Tramu honetan Ivanek mina hartu zuen. Eskaladarekin jarraitzea erabaki genuen.

Ivan estutzen

Bide honetaz ia dena esana dagoela iruditzen zait. Bakarrik gehitu nahiko nuke, krokisetan ez bai da garbi adierazten, seigarren luzeko tiradak zalantzak sortzen dizkidala. Gure krokisak 6b “penoso” adierazten du beste inongo erreferentziarik gabe. Krokis gehiago kontsultatu ditut eta, beste batean 6b “duro a empotrar” adierazten du. Guk luze honetan asko estutu behar izan genuen kateatu ahal izateko. Puntu batean iltzeen linea utzi behar izan genuen, erlaitz estu batetik ezkerretara trabeska bat eginez, ondoren, pixkanaka, ezkerretik eskuinera gorantz igotzen hasteko. Laxa batzuetatik gindoazen, pauso gogor batzuk emanez. Luze hau librean egiteko, krokisetan markatzen dituzten 6b zailtasunetan, hau izango litzateke nire ustez era bakarra. Krokisek ez dute xehetasun hau ongi adierazten. Interesa duenarentzat krokisean trazadu beltz batez markatu dut nire hautematzea.

Bidea oso ona da, asko gustatu zaigu. Midi d'Ossoeko ipar aldeak betidanik erakarri nau. Giro Alpino handia dauka. Bide batzuk eginak ditut, bai udan eta baita ere neguan. Eskalada bereziak dira hauek, Pirineotan ditugun aukeren artean hobenetakoak. Pozten nau duela berrogeita hamar urte zabaldutako eskalada bide batek oraindik asko esateak gure mundu bertikal berezi honetan.

Embarrader punta Fourche kolladutik

Ivan ez zegoen argazki askotarako

2015(e)ko uztailaren 9(a), osteguna

ORDESA- RACS

<< Historia berriz idaztea deitzen zaituztet ¡¡¡ . Termistocles jeneralak orain bi mila eta bostehun urte Xerxes errege persiarraren inbasioa ekiditeko erabilitako hitzak izan zitezkeen. Harrotasunez betetako hitzak. Baina ez, hogeita bat garren mende hasieran entzun ditugu, Hauek ere Grezian, politikari baten ahotan. Oraingoan, erasoa, ez zaie hegoaldetik etorri, iparretik baizik. Ez dira milioi soldadu izan gerrarako tramankuluz beteta, Troikaren setio ekonomiko eta finantzieroa da, pertsonen duintasunaren kontra.

Alexis Tsiprasek botatako hitz indartsu hauek historiak baieztatzen ditu. Aldiz, eta hemen nire ausnarketaren funtsa, diskurtso horrek ez luke eragin bera izango inguru hauetako lider baten ahotan. Imajina Mariano Rajoi ausartzen dela hitz horiek erabiltzen, bere alderdi politikoaren mitin "kasposo" batetan. Segituan wasapak sutan jarriko ziran txiste eta komentario barregarri aldanaz beteta. Izan ere, agintari espainiarrak historia erabili nahiko balu bere identitatea harrotasunez defendatzekoko, kontrako efektua izango lukeen. Mila aldiz harrotasun gehiago zegoen aurreko astean Madrilen izan zen gay eta lesbianen aldarrikapen festan, Marianok defendatu nahiko lukeen memoria historikoan baino.

Korkuerikaren bloggetik hartua.

Ivan Urzelai eta biok Racs bidea eskalatzearekin ez dugu inongo historia idatzi. Ez zen gure asmoa ere, egun on bat pasatzea besterik ez genuen nahi.

Miguel Angel Casals eta Jesus Galvezek bide hori zabaltzean bai lortu zuten eskaladaren historian sartzea. Harro egon daitezke, alaber, Manu Beriain eta Javi Aranburu " Papildo; goian bego laguna, hiru urte beranduago lehen aldiz librean eskalatzea lortu zutelako.

Eta nik zer gehitu diezaioket bide mitiko honi buruz hidatzi diren kronika epiko horiei guztiei? Ezer gutxi, nire baldintzarik gabeko miresmena. Ordesako horma zorabiagarrien handitasuna goraipatuko dut, pitzadura eta bloke anabasa, natura basatia, eskalatzaileen belaunaldien harrotasuna. Eskalada honek ez dizu huts egingo, hori bai, indartsu joan beharko zara.

lehen luzea

Ivan bilerara iristen

ivan bigarrena hasten

Cotatuero bat dago munduan

hirugarren luzea

Laugarrenaren hasieran

!!! a ze patioa ¡¡¡

Fraucata atzeko teloian dugula

Gailurrera iristearen saria, Edelweiss loreak

2015(e)ko uztailaren 4(a), larunbata

AIZKORRI - Baskonia

Aizkorri ez da "frikia" eskaladarako, Baskonia ez da oiko bide bat ere, behar baten erantzuna baizik. Goierri inguruan mendi eskalada egiteko aukera bilatu nahian, Aizkorriko haitzei erreparatzera eraman ninduen. Aralarren majina bat aukera daude alpinismoaz gozatzeko, Aizkorrin berriz, neguko eskalada kenduta, haitz eskaladarako ez dago ezer. Eta argi gera dadin: beharra esaten dudanean: alpinismoa gure inguruan bultzatzeko interesaz ari naiz.

Orain bi urte zabaldu nuen Baskonia, bakarkako eskaladan. Lehenik, erdi dorre dotorea izan zen helburua, orratz honetatik hasi nintzan bide alpino hau eraikiten. Lau luze ditu eta bidearen zailtasunak bertan aurkitzen dira. Lehen luzea, 6a+ da, haitz onekoa, pausoak ongi irakurri ezkero arazorik gabe egiten dena. Bigarrena, 7a+, tetxu batetik doa, ederra da, atletikoa, oso ongi babesten da. Hirugarrena, 6b+, polita da ere, fisura zabal baten eta plakarako pasabide arteko trantsizioa du, oso interesgarria. Azken tirada, laugarrenak, orratzaren gailurrera eramaten zaitu ertz estu batetik.

Motxilak prestatzen

Lau luze horiek nahiko arrazoi izan zitezkeen Zegamara etorri eta bertan eskalatzeko. Baina nik zertxobait gehiago nahi nuen, metroak eman nahi nizkion bideari. Aitxuriko gailur harritsuaren azpian dagoen azken erresaltean beste luze bat zabaldu nuen, V+. Luze honek bide basati honi metroak ematetik aparte, Gipuzkoako haitz eskaladarik altuenaren titulua ematen dio ere.

Azkenik, ingurua hobeto aztertu nuen, eta basoan ezkututa lehen erresalte posible bat aurkitu nuen. Bi luzetan egiten da horma hau. Lehen tiradaren zailtauna 6a da, nahiz eta ondo garbitzen saiatu nintzen, oraindik belartxua dago. Bigarrena zertxo bat zailagoa eta erakargarriagoa da, 6a+, diedro elegante batetik doa, irteeran tentuz ibiltzeko eskalada pausoak ditu.

Atzubiagako iturrian ura edaten

Aritz Azkuerekin egin dut Baskonia bidearen errepikapen hau, or abenturatxo honen emaitza:

Goizeko zazpiretan Beasainen geratu ginen, Bernedoko parkinean. Zazpiterdietan Zagamako apeaderotik oinez abiatu ginen motxilak bizkarrean genituela. Astuna egiten da zati hau, basotik gora doan mendi pista pikoa da.

Atzubiagako iturrian derrigozko atsenalditxoa egin genuen, iturri emankorrean ur freskoa edan, eta motxilen pisuak birrindutako sorbalda mingarriak indar berritzeko.

Hurbiltzearekin jarraituz, eta Atzubiagako Alertze baso ederra zeharkatu ondoren, Ehiztarien txabolara iristen zara, hemen baso-landaketen eta Pagondo baso zaharraren arteko muga dago. Arrasto gorri batzuk daude, sakon-handiko bidea markatu berria dela konturatu ginen. Zati honetan, Ehiztarien txabola eta Sakon handiko kanalaren artean dago Baskonia bidearen hasiera.

Sakon handira dijoan bidexkan. Marka gorriak ageri dira

Goizeko bederatzietan lehen paretaren azpian geunden eskaladarekin hasteko prest. Eguerdiko hamabiak jarriak genituen jaisten hasteko ordu goren gisa, ordu bietan etxean egongo ginela hitza eman genuen; beti eginbeharraren eta betebeharrik ezaren artean mugitzen gara.

Bidearen lehen luzean

Bigarren dorrea eskalatu ondoren jaitsi egin ginan, ez genuen gailurrik egin. Bide honek eskape aukera asko ditu. Bigarren dorreko lehen luzea eta bigarrena batean egin genituen, aukera honek friend asko eskatzen ditu.

Aritz lehen luzean

Beroaren beldurrari muzin eginda, berrogehi gradu emanak zeuden egun horretarako, eskalatu genuen Baskonia bidea. Ez dago gogoa baino gauza indartsuagorik.