BISAURIN - Grouyere - La Poinconneur de Paroi, MALLOS DE AGUERO - Six Maximun

   Bi eskalada ekarri ditut sarrera honetara, zein baino zein ezberdinagoa, Bisaurin eta Aguero, Pirinioetako haitz zuria, eta Gallego ibai ondoko lohi beltza.

   Ekarri ditudan bi bide hauek parekotasun bakarra dute, sortzailea, JP Río iparraldeko eskalatzailea, azken urteetan bide berriak sortzen ase ezin dabilen mutila.

   Nik bi istorio desberdin bizi izan ditut bi leku berezi hauetan, bi historia hauek kontatzen saiatuko naiz, eskalada kritikari paperera hartzeko inongo asmoz.

   Ezin dut ezkutatu pena sentitu nuela JP Ríok Bisaurin inguruan dagoen Gruyere horma zabaldu zuela jakitun izan nintzenean, gure sekretua zen pareta hau, edo, horrela pentsatzen nuen nik. Arkaitz Yurritarekin batera ikuskatu nuen lehen aldiz pareta hau, txundituta geratu ginen biok, bide bat zabaltzeko asmoa genuen. Arrazoi batengatik, edo, beste batengatik ez genuen topatu joateko momentu egokia, JP Río aurreratu zitzaigun, eskalada bide sortzaileen patua.

   Víctor izan dut soka lagun irteera eder honetan. Urteak dira Pirinioetara Ordiziar batekin ateratzen ez nintzela, Jentilbaratzako harrobi horman Sara bidea eskalatu ondoren bota nion Bisaurina joateko proposamena Victorri. gustura joango zela erantzun zidan. 

   Igande arratsalde bateko azken ordua zen, Ordiziatik abiatu ginen Lizaran lo egiteko asmotan, astelehenean eskalatu behar genuen bidea.

   Ipar haize indartsu batek astindu zuen furgoneta gau osoan, eguna argitu berritan ikusi genuen mendi gailurrak lainoek estaltzen zituztela, goiza ez zen oso atsegina.

   Patagonia garaietako oroimenak zekarzkidan haize lotsagabe honek, kostata, makur eginda, Barranco de Bernera bailara igotzen gindoazen.

   Basozainen aterpera iristean, budista pagoda baten forma hartzen diot nik eraikin bitxi honi, eta argazki kamara klik egiteko prest eskuetan nuela, sorpresaz, neska bat atera zen hormigoizko atetik. Motxila astun bat zeraman bizkarrean, esfortzu handiz mugitzen zuena, plastifikatutako mapa bat lepotik zintzilik zuen ere. Gaua luzea aterpean pasa zuen, bakarrik, eta kexu zen haizearen orroek lo egiten utzi ez zutelako. Hamar egun zeramatzan oinez, Hondarribitik atera omen zen eta Pirinioak zeharkatzea zuen helburu. Ingurua ezagutzen genuen galdetu zigun, ohiko bideak utzi nahi zituen bere ibilbide propioa bilatu nahian, garbi zeukan nondik tiratu nahi zuen, Bernera lepoko malda igotzen ari zela bistaz galdu genuen, eta inbidia txikia sentitu genuen Víctor eta nik, askatasuna, amesten dugun gauza handi bat da.

   Ahoa zabalik begiratzen zuen Victorrek Gruyere orratza. Horma azpian geunden jadanik, La Belellaza izeneko zelai ezin ederrean, bibaka egitera deitzen duen tokia.

   “Le Poinconneur de paroi” bidea asko gustatu zait, baina, horrek ez nau harritu; osagai onak erabiltzen duen edonork egiten du paella goxoa. Luze pare bat krokisean agertzen diren graduak baino zailagoak iruditu zitzaizkidan. Luze guztiak librean kateatu nituen. Azken bi tiradak batean egin beharrean izan nintzen, Víctor nekatua zegoen, egun horretarako nahiko eskalatua zegoela esan zidan, bigarren luzeko bileran izan zen hau. Azken bi luzeak batean eginda 7a+ izango da zailtasuna, azken aurreko tirada soilik 6c izan daiteke. Bidearen irteeran kordino luze bat utzia dago, indarraz juxtu datorrenari lagungarri izateko jarria. Niri apañu hauek ez zaizkit batere gustatzen. Kordino ziztrin hau, nik, haizearen erruz, haitzean trabatua aurkitu nuen, hori gertatzen ba da bidearen obligazio maila asko igotzen da, 7a izan daiteke.

   Lehen luzea ere 7a+ inguru iruditu zitzaidan, bigarrena berriz, lasai asko, 6c+ izango da.

   Graduak gradu, txapela kentzeko bide bat da, JP Río zoriondu besterik ez zait geratzen.

   Niri malloak beti iruditu zaizkit ikusgarriak. Harriak eta buztina nahastean sortzen den orea dira. Tentetasun izugarria dute, eta inongo lotsarik gabe azaltzen dute beraien berezitasuna. Gaztelu bateko harresi gaindiezinak bezala, mailloak dira zaindari, eta lur lauari galga jartzen diote, ohartaraziz hortik aurrera mendi gailur zurien erreinua hasten dela, Pirinioetako amildegiak.

   Aguerok gure familiarteko asteburu beharrak aise betetzen ditu; kanpina dago igerileku eder batekin, herria oso lasaia da, kanpineko kafetegian jan eta edan ongi egiten da, eta eskalada oso gertu dago kanpinetik.

   Beraz, asteburu honetan ere, presarik gabe, familiarekin bidaiatzeak eskatzen duen patxadaz, begi itxiekin ere gidatzeko kapaz izango nintzen errepidean zehar, Huesca aldera tiratu genuen.

   Horrelakoetan goizean goiz izaten da nire momentua, aspalditik horrela da, etxekoek lo daudela altxatzen naiz, nire eskaladak burutzen ditut, eta askotan beraiek martxan hasterako bueltan naiz, oraingoan ere berdin izan da.

   Bi gauza oso onak ditu “Six Maximun” bideak; goizean itzala dauka, beharrezkoa urte sasoi honetan, eta harriaren kalitatea ona da plaka zati oso konpaktu batzuk zeharkatzen ditu bideak. Pájaro de buen Aguero eskalatu nuenean ohartu nintzen horretaz.

   Bidea asko gustatu zait. Tamalez, bideak bere trazatuan leku errazenetatik jotzen du, haitz plaka zati oso on batzuk ukiturik gabe utziz. Plaka hauek hartu ezkero, nire iritziz, zailtasunaz eta kalitatez hobeagoa izango zen bidea. 

   Krokisak bidearen hasieran markatzen duen A0 pausoa librean eginez, luze honen zailtasuna ez da aldatzen.

   Kanpineko krokisetan ikusi ahal izan dudanez JP Riok bide gehiago zabalduak ditu Agueron, gustuko dituela konglomeratu hauek bistakoa da. Honek pozten nau, Aguero segituko da izaten gure familiarentzat asteburu leku.