DESFILADERO DEL CARES - Los Tichis, Fake

 

Aurpegia freskatzen digun euri txikiak ez du kaleko zorua bustitzen, aldiz, sortzen duen laino zuri hezeak lortzen du mendi harritsuak gure begirada egitez irrikatsutik ezkutatzea. Kareharrizko horma trinko eder hauek dira Alex Kamerlander eta biok Arenas de Cabralesera egin dugun bidaia bizkorraren arrazoia. Bidai motz hau eta zer eskalatuko dugun zoriak hautatu du, ahaztua nuen eskalada krokis batek, aspaldi Ibrak whatsappez bidali zidana, bere lesioagatik helarazi nizkion animoek nire telefonoaren pantailan agerrarazi duena. Alexi erakutsi besterik ez dut behar izan gure noranzkoa markatzeko.

Iker Artolarekin egin nuen ihazko bidaian, Wabi Sabi bidea eskalatu genuenerakoan, ikusi nuen horma ikusgarrian dago gure erronka. Ez da Los Tichis pareta tentea zeharkatzen duten marra ausart horietan errezena, ez eta zailena, ba daude arnasa kentzen duten proposamen beldurgarriagoak, denborak idatziko du osasunak uzten didan hauek saiatzen.

Jende multzoak kemena ematen du, furgonetak errepide ondoan lotarako geldirik topatzeak debekuaren beldurra lausotu digu, segurtasun gehiagorekin segitzen dugu aurrera. Cares ibaiaren errepide bukaeran geratu gara, mendi bidea hasten den puntutik aurrerago, pistaren bazterrean. Ez da hau kotxeak uzteko leku egokitua, gutxiago gaua bertan pasatzeko, gure eskaladatik ahalik eta hurbilen dagoenez, egokia egiten du.

Goiz griseko argi itzalia esnatzean, paisaia basatia zabaltzen du gure aurrean, piztientzako egokia, hauntzak dira hemen errege. Ibai gardenak sigi-saga egiten duen amildegiaren sakonetik harkaitzezko dorre zorrotzetaraino, naturak gainezka egiten du. 

Tamalez, blaitzen nauen soseguzko sentipen hori, ez du asko irauten. Biltzen gaituen isiltasun organikoa zarata mekanikoz betetzen doa, Desfiladero del Cares bidearen bazterrak autoz topera egongo dira dagoeneko, eta gure ondoan pilatzen hasten dira kotxeak puzle bat bezala. Arraro begiratzen gaituzte mendizale hauek eskalada materialea prestatzen dugun bitartean.

Erosoa da horma hurbiltzeko bidea, bukaera duen pista bat da, koskada bat bezala haitz bizian zizelkatutako pasoa. Zaila da arreta oinezko pausoetan jartzea, gainean ditugun horma ikusgarriak askotan desbideratzen dute gure begirada, estroputz egin ezkero amildegian behera erortzeko arriskua dago.

Ez dugu luzeen zozketa egin, ni prestatu naiz eskaladarekin hasteko, Alex komunetik pasatu beharrak eman dit aurrea hartzeko aukera, hormaren azpira itzuli denerako goruntz irteteko zain nengoen.

Lehen luzeak ez du zailtasunik, ezin dugu esan ederra denik ere, pareta kilkilgarriaren oinarrira eramaten zaitu, horma gorri tentearen azpira.

Bigarrengoarekin hasi genezake aldeko kalifikatiboak erabiltzen. Horma tentean sartzean harkaitzaren kalitatea hobetzen da, eta eskalada mugimenduak plazera sortzen dute, bikaintzat jo dezaket.

Hirugarrenak txorrera tipoko pareta motz bat du hasieran, friendaz babesten dena, eta hau ez da oso ohikoa horrelako eskalada motan, berezitasun horrek sentsazio berriak sortu ditu nire zentzumen dagoeneko ohituan.

Laugarrena txapela kentzekoa da. Luze egin dakigukeen tirada honetan, plaka teknikoen eskaladari aurre egin beharko diogu. Nabarmentzekoa da bilera aurreko zatia, gogorra bezain ederra.

Seigarrenak du bidearen luze zailena izatearen ohorea, eta bai da puntutxo bat gehiago, kalitatean ordea berdin jarraitzen du, dena da aparta.

Zazpigarrenak paretatik ateratzen zaitu, Cares ibaiko arroila erraldoia atzean utzita. Ez lehenago tiradaren hasieran estutu gabe, pauso okertu bat du bileratik irten eta berehala.

Errealitatearekin topo egiten duzu hankak orizontalean jarri bezain laster, Cares amildegiko bidearen ondoan zaude eta ikuskizun bihurtzen zara mendizale andanarentzat, beste behin ere arrotz sentituz.

Bidezidor zabaletik behera irudi bat nabarmentzen da gora eta behera dabiltzan mendizaleen artean, bizkarrean daraman petate mardulak salatzen du, gazte honek masifikazio horizontala utzi eta bertikalaren bake-espazioan sartu nahi du. Bere parera hurbiltzen garenean, eta, nahiz eta eguzkitako betaurrekoak eraman, bere irribarre betearen bidez identifikatzen dut, Víctor Sánchez da, bostekoa ematen diogu elkarri. Eskalada-gune bateko kide dela harro esan dezakeen pertsona bat badago, Asturiar hau da. Elkarrizketa alaiak berpiztu egiten gaitu, beste bide bat egiteko prest gaude, bideak ezabatu behar ditugu, Victorren erritmoan lana pilatzen ari zaigu.

Furgonetan mokadu azkarra egin eta eguneko bigarren bidearen bila abiatzen gera. Oraingoan ere ez dugu eztabaidatu, Fake bidea ezin hobeto egokitzen da gure beharretara.

Hormaren azpira iristean bat batean gure desioa zearo hozte da, berrehun metro gorago dagoen gailurretik harriak hasten dira erortzen. Ahuntzak madarikatzen ditugu, azpian daukatenaz kanpo, gure buruen gainean lasai bazkatzen direnak. Zuhurtzia eta egin nahiaren arteko borrokan bihotz beroak irabazten du, Alexek lotzen du soka muturra eta goruntz igotzen hasten da.

Azkar pasatzen zaigu harrikada bat jasotzeko beldurra, bigarren luzearekin hormak bertikalitatea irabazten du eta gure kalkuluen arabehera harri batek jotzeko aukera hasko jaisten da.

Beste behin gozatu egiten dugu, ez zaigu Fake bidearen metro bat ere txarra iruditu.

Grabedadearen indarra aprobetxatuz, igo garena baino askoze azkarrago, horma rapelatzen dugu. Beherakoan, beste bide batzuen aztarnak ikusten ditugu gure ondoan, eta ziur gaude eskalada onak izango direla. Eta horrek pozten gaitu, zeren automatikoki hasten baita hurrengorako atzera kontua.