PICO OLIBON - Siete vidas

 

Zazpi bizitza izango banitu, ez nintzateke alpinista izango, beste izateko arrazoi bat aurkitu beharko nuke, existentzia bera aldatuko bailuke. Galtzeko gutxi edo ezer ez baduzu, zertarako saiatu zure betiko denbora muturreko bizipenez betetzen?

Galdera substantzial hau bururatu zitzaidan, eta antzeko beste asko, Pico Olibongo Siete Vidas bidearen laugarren luzearen aurrean. -Zerk bultzatu zuen horrela konprometitzera lehen igoera egin zuen alpinista? Agian betierekotasunaren bila zebilen? -Eta gu, alpinistok, eternitate hori hartuta dagoela jakinda, balio-proba horretara itzultzen garenok, zer bilatzen dugu? Bizitzeko gogoa, atzera ezin egiteko aukera.

Baina aurreratu naiz, historia hau hasieratik hastea hobe izango dut:

Pirinioak alpinismoa praktikatzeko ondo edo gaizki dauden ez dakizun egoera alrebesean zeuden; elurte handi batek, ia ahaztuta ditugun horietako bat, elurrez bete ditu behe-ibar guztiak. Eta zeure buruari galdetzen diozu, -nola egongo dira orduan gailurrak? Logistikako galdera horretatik kanpo, zalantza gehien sortzen duen arrazoia Interneteko jarduera alpinistiko eza da, mendizaleentzat informazio-iturri bihurtu baita. Azken aste hauetan ez da alpinismo jarduera interesgarririk izan.

Zalantza horiek guztiek sabela ziztatzen ziguten bitartean, Iñigo Andola eta biok, bi foku dardartiz argiztaturik, Lizarako aterperuntz errepidean gora gindoazen, metro erdi elur karretera alboetan genuela. Gaua aparkalekuan igaro genuen.

Hurrengo egunean, iratzargailu desegokiak erabakitako ordua zela jakinarazi zigunean, beste zalantza batek egin zuen bat lehen aipatutakoekin; gaua epela zen, hego haize bortitz batek gogor astintzen zuen. Ez neuzkan denak nirekin, egoeraren arabera ez zegoen Pico Olibon eskalatzeko baldintzarik, eta uste nuen, halaber, ezin izango ginela hormaren oinarrira iritsi. 

Ez ginen goiz haizetsu hartan goiz jaiki ginen bakarrak izan; hiru talde Sarrioen haranera abiatu ginen, elurraren gorabehera aldakorretan etengabeko erritmoa hartzen saiatzen ginelarik. Hasiera zalantzagarri horretan, bi mendizale eskiatzaile zeuden, gainerako taldeekin lehian, beren aukeraketa egokiena izan zela frogatzeko; taulak bota soilen kontra. Bernoaren eztarriaren hasiera haizetsura iritsita, frogatuta geratu zen ez zela eskiatzeko lekua, edo goizegi goiztiartu zirela; agian eguerdiko eguzkiak gauzak erraztuko zizkien. Bota sinplean gindoazenen arteko lehia ere bagenuen, batzuek granpoiak jantzita eramaten genituen eta beste batzuek ez, Bernerako arroilaren malda aldapatsuak erabakigarriak izan ziren lehia hori argitzeko ere. Edo agian ez, Iñigok eta biok ez genuelako aukera bera erabili eta aldea ez zelako aipagarria izan. Kontua da, espero gabe, eroso gindoazela Estaneseko ibon bikainerantz Sarrioen haranean.

Pico Olibongo horma tentea lehorra ikusten zen, ozta-ozta elur beta zuriren batek neguko eskalada posibleren bat markatzen zuen. Alde handia zegoen behe-ibarretan pilatutako elur kopuruaren eta gailurren artean; haizeak, bere lan etengabean, leku batetik bestera mugitu zuen elurra. Eta hor erabaki genuen zein bide igo, horma ikaragarriaren azpian; gaur egun horma honetan hiru bide daude eta horietako bi negu-estilokoak dira, Tope Luxury eta Siete Vidas. Azken bide horren aldeko apustua egin genuen, paretan zegoen elur apurrak ibilbidea gehiago markatzen zuelako.

Harri koskor baten ordez almendra bat erabili genuen gure patua erabakitzeko, nik eskuineko eskua aukeratu nuen eta fruitua bertan agertu zen, eskalatzen hasi nintzen. Atsegina izan zen testatzea, harkaitzean itsatsita zegoen elurra sendoa zela ohartzea, gorantz joateko adinako kalitatea zuela konturatzea. Horma zurian alde batetik bestera ibiliz, lehen luze amaigabea gainditzea lortu nuen. Triangelu formako hormaren azpian geunden, eta handik jatorrizko bidea eskuinerantz doa elur-zelai zabalak hartuz, baina guk zuzen tira egin genuen, ezkerrerantz joera pixka batekin, gainean genuen erlaitz nabarmenera iristeko.

Hurrengo luzea, hirugarrena, oso polita iruditu zitzaidan, aurrekoak ere bai, baina xarma berezia zuen honek, zailagoa eta babesteko hobea izateaz gain.

Laugarrena izan zen igoera honen gakoa, idatzi honi hasiera eman dion inspirazio iturria. Iñigori egokitu zitzaion, almendrak agindu zuen bezala, eta bihotzez eskertu nion fruitu lehorrari bere hautaketa; supituki erlaitz zuriaren jarraikortasuna eteten zen eta hamar metro lehor, lau eta bertikal ikusten ziren gure aurrean, hondoren, berriro, erlaitzaren segurtasunera itzultzeko. Hamar metro nahikoak dira desira bati uko egiteko, egindako ahalegin guztia bertan behera botatzeko. Baina hau ez zen Iñigoren kasua izan, Azkoitiarra erronka horretatik airoso atera zen, alpinismoko mila batailatan lortutako tenplea azaleratuz. Luze honetan zailtasun teknikoa eta esposizioa bateratzen dira.

Baina nire kasuan ere gauzak ez ziren askoz hobeak izan; eskalada mugimenduak zeharkakoak direnean, eta, gainera, esposizioa altua bada, ia antzekoa da sokaren aurretik edo atzetik joatea, kolpea berdina da. Hortzak estutu eta eskularruak erantzi behar izan nituen, infernuko zeharkaldi hartatik onik irten ahal izateko, bizpahiru mugimendu egin behar izan nituen harkaitzari esku biluziekin helduta. Horrek eskuetako min bortitz bat eragin zidan batzarraren segurtasunera iritsi nintzenean, eta zain egon behar izan nuen pixka batean, izerdi hotz batek nire aurpegi zurbila bustitzen zuen bitartean, min latz hori pasatu arte.

Eskalatzeko gai izan nintzenean bosgarren luzea igotzen hasi nintzen. Luze hau Ravier bidekoa da, eta Siete Vidas bidearekin partekatzen du. Oso ona da, alpetar giro bikaina du, gozatu ere egin nuen.

Luze bat falta zitzaigun Pico Olibon gailurrera iristeko, Iñigok azkar igo zuen elur malda.

Gure ametsezko gailurrera iritsi ginenean, haize bortitz batek agurtu gintuen, eta, harekin batera, burrunba batek, berunezko perdigoiak balira bezala, doinu errepikakor eta setatia bat.

Arrotz sentitu nintzen punta hartan, non beti pentsatu izan nuen ausartentzako lekua besterik ez zela. Han behean, Aspeko haran zuri eta urrunean, festa bat zegoen, milaka eskiatzaile amorru adrenalinikoan zebiltzan, mendiaz gozatzen, beren ahalegin fisikoarekin ordaindu gabe, arrokazko idulki horretara iristeko guk eraman genuen borroka gogorretik kanpo eta axolagabe.

Tristatu egin nintzen; - bi mendizale beterano besterik ez gara, askatasunaren amets utopikoarekin. Isilean, izoztutako malda nabarmenak jaisten hasi ginen errealitatera itzultzeko.