Beti lotu izan dugu kirola eta bakardadea iraupen korrikalariaren ahaleginarekin. Ideia
hori hartuta, Alan Sillitoe (1928-2010) idazle
Ingelesak izenburu borobil bat asmatu zuen bere eleberrirako ” La soledad del corredor de fondo”. Literatur arrakasta hau zinemara eraman zen 1962an izenburu
berdinarekin.
Egun hauetan, azkenean, neguak gu
bisitatzeko duintasuna izan du. eta Colin Smith bezala bakardadea sentitzeko gai izan
nahiz, isolamentuan aske: elur malda batetan nago mendiko
eskiak oinetan lotuak ditudala. Zein puntutan nagoen zehazki ez dakit, lainoak dena estaltzen du. Egoera hau oso ohikoa da Aralarren eskiatzen dugunontzat. Ekaitzak elur zurrunbiloak sortzen ditu, elur izoztuzko malutak, aurpegian iltzatzen zaizkidanak. Nire eskien puntak baino ez ditut ikusten. Bat, bi, bat, bi, aurrera. Isolamendua erabatekoa da. Ilusioaren garrak aurrera jarraitzeko indarra ematen dit,
alferrikako ahalegin horri eusteko eta gailurrera iristeko, eta behin gorenean, negu gordinak opari bat du: jaitsiera. Eskiekin malda izoztu batean behera joatea, grabitatearen menpe, bizirik sentitzea da, pozik bere buruarekin.
Eskegi dudan bideo honetan, Txindokiko
aristan grabatuta, neguko baldintzetan ikus daiteke ertza, hau da, elurrez beteta. Joseba
Outeiral lankidearekin burutu dut eskalada hau. saiatu nahiz bideoaren muntaketa gustu onarekin egiten,
ea atsegina egiten zaizuen.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina