Pic Ne - Basurde Hegalaria / Pic de Campane - El Castellet

 

Lo zakuaren barrenean kroketa bat bezala bilduta ez dut gorputza berotasunean sartzea lortzen. Izotz blokeak diren oinetan galtzerdi leorrak jantzita ditut. Prakak ere soinean dauzkat. Hala ere ezin ditut kontrolatu barrenetik datozkidan hotzikara dardarak. Txikituta nago, ez dut muskulu bat bera ere mindu gabea. Soilik burua dut argi, bainan ezin naiz lokartu, bizitu berri dugun abentura itzelaren pasarteak datozkit burura. Mila instanteko mosaiko horretatik imajen bat da nire deskantsu beharra oztopatzera datorkidana, gau jelatuan Pic Ne gailurra zapaldu eta zulo beltz horretatik nola jeitsi gure kezka bihurtu zenekoa. Askotan desorientatu naiz mendian, galdua egon naiz ere, baina, halako uste sendoa izatea, ia Totemen jokoa jokatzeraino, leku jakin batean nengoela esatearren, inoiz ez.

Egun batzuk igaro dira eskalada ikaragarri honetatik, gorputza biziberritzen ari zait, utzidazue abentura hau hasieratik kontatzen.

Iñigo eta Iker elur zuriko lerro fin hau eskalatzen saiatu ziren urte honen hasieran. Saiakera horren errelatoa Iñigoren ahotik entzuteak ez dut parekorik. Azkoitiarrak, mila mendi-borrokalditan ondua, gorputza beldurrez dardarka jar diezazuke eta zeure buruari zin egin diezaiokezu ez zarela horma horretara joango bizitza osoan, edo, aitzitik, dimentsio hori ezagutzeko gogo kontrolaezina sor diezazuke. Beraz, Iñigoren deia jaso nuenean, Josebarekin Pirinioetara joateko geratua zela esateko, baietz esan nion, terrore etxean sartzen diren horietakoa naiz, nahiz eta izua hartuko dudala jakin.

Negua zela itxura ez zuen ostiral arratsalde batean atera ginen Euskal Herritik, eta iluntzerako Bareges eski estazioko aparkalekuan ginen gaua bertan pasatzeko prest. Aurten bigarrenez nintzen orube zabal horretan. Baina oraingoan baldintzak ez ziren aurrekoan bezain bortitzak, behealdean pilatutako elur guztia joana zen. Oraingoan laino gris heze batek agurtu gintuen, eskaladarako lagun txar batek.

Presa handirik gabe jaiki ginen biharamun goibel artan, eta lasai gosaldu genuen, momentu hauek atseginak egiten zaizkit, eskalada irteera bateko parte garrantzitsuak dira. Argi genuen horrelako baldintzetan zaila edo ezinezkoa izango genuela zerbait eskalatzea, hala ere trasteak hartu eta eskiak oinetan atera ginen Bageres eski pistetatik mendian gora, eguraldia hobetu eta eskalatzeko aukera izateko itxaropenez.

Tourmalet gaineko bidean huts egin genuela konturatu ginenerako gure helburua urrunduz joan zen; larunbat goiz hartan ez genekien, baina galduta ibiltzea ohikoa egingo zitzaigun asteburu honetan. Pistan behera egin eta Tourmaleteko bidera berriro iritsi ginenean zalantza askorekin goraka hasi ginen. Pic de Campane ipar-ekialde pareta zen gure helburua, El Castellet bidea. Horma tente horretara iristeko Frantziako Tourrak ain famatua egin duen lepoko bidean gora egin ondoren bailara zabal bat hartu beharra dago. Ez du hurbiltze zaila, baina, tutik ez genuenez ikusten ezinezkoa egiten zitzaigun orientatzea. Aurrera jarraitu genuen asfalto iluna, orain elurrezko mantu lodi batez estalia, malda astunean, sufrimenduaren ikono den lepo famaturaino. Une batez, bizikletaz ez nindoan arren, Tourmaleteko parte sentitu nintzen; pauso bakoitzean eskiak elurrari itsatsita sumatzen nituen, esku zuri handi batek hartuko balitu bezala. Astuna, oso astuna sentitzen nintzen, eskalada-materialez betetako motxilaren pisua hirukoiztu egin zen. Ahalegina, kadentzia, arnasketa eta nekea, errealitate bakarra. Eta irmotasun horrek saria izan zuen; lepo haizetsuan denbora batez zain egon ondoren, laino apetatsua poliki-poliki biltzen joan zen, eta leiho txiki batetik gure bidearen hasiera ikusi ahal izan genuen haranean behera.

Asko pentsatu gabe elurraren gainean irristatzen utzi ginen aukera hau galtzen utzi gabe. Ikusmenarena konponduta zegoen, konponbiderik ez zuena denborarena zen, eguerdiko ordu bata pasata zen horma tentearen azpira iritsi ginenerako.

Eskalatzen hastea erabaki genuen, eta gauak harrapatzen gintuenean, geunden tokian geundela, rapelatu egingo genuen.

Ez zegoen El Castellet bidea egoera onean. Aurreko eguneko elurrak ez zion on egin kanal estuan zegoen izotz apurrari; elurra izotzaren gainera erortzen denean, bere egoera aldatzen da, berotzen duela esan dezakegu, zarakar bihurtuz.

Hau batit bat bigarren luzean atzeman genuen, bidearen zailena den tiradan, diedro tentea igotzeko asko saiatu behar izan ginen. Ez zigun gehiagorako eman egun argiak, mendia lotarako prestatzen ari zen, bigarren luzeko bilera aprobetxatuz rapelatu genuen. 

Pic Ne-ra joatearena ez genuen adostu furgonetaren babesean mokadu bat jan arte, eta Luz Ardideneko parkinean aparkatu genuenean oraindik ez genuen argi hori posible izango zenik. El Castellet bidean ikusitako baldintzek ez ziren ilusionatzen zaituzten horietakoak, eta iragarpen meteorologikoek argudio sinple bat erabiltzera behartzen zintuzten, goizean ikusten dugu, beraz, ohean sartu ginen etorkizuna jakin gabe.

Igande goizak aurreko egunekoarekin zerikusirik ez zuen arren, ez ginen presaka ibili, asteburuak kadentzia bat hartu zuen eta argi genuen erritmo horri jarraitu behar geniola.

Eskiatzaile andana Luz-Ardideneko pistetan barrena frenesiarekin hasi baino lehen, gure eski-arrastoak markatu genituen mendi-hegal zurian zehar. Pic Ne ez da ikusten Auliango hormigoitik; haran paralelo batean dago, Bernazaun, eta neguan erosoagoa da horma tente horretara iristea eski-pisten instalazioak erabiliz. Colle de Cloze da bi bailara hauek elkartzen diren puntua eta bertara iritsi beharko dugu Caperette haitz agina erreferentzi hartuta, horma kurioso honen atzean geratzen da aipatu dudan erpina.

Eskiei larruak kenduta plazer handiz egin genituen biraketa batzuk elur sakonean. Cloze lepotik ez da desnibel asko jaitxi behar, baina egin genuen apurra behintzat gozagarria izan zen. Kuaderno batetan edozer gauza idatz daiteken bezala egun argitan dena ikusten da posible, puntu bat hautatu genuen gure jaitsiera juxtu hortik izango zela konbentzituta. Eskiak harrizko bloke handi baten ondoan utzi, eta eskalada-materiala hartu genuen gainean, elurretan urrats sakonak eginez, haranean behera jarraitu genuen, ertz luze batzuk saihestuz, Pic Ne, gure helburua, begien aurrean agertu zitzaigun arte. Horma zuria ikusi genuenetik maiz gelditzen gara hura aztertzera, ez genuen xehetasun bat ere galdu nahi, labirinto horren hondoan sartzerakoan itsu geratuko ginen. Hormari argazkia egin genion, zalantzak genituenean lagun diezagun.

Elur freskoa zegoen horman, horrela zioen  Iñigok lehen luzearekin hasi zenean, aurreko saiakeran baino zuriagoa omen zegoen pareta. Eskuinetik ezkerrera doan elurrak margotutako marra zuria ederra da, eskuzabala babes-puntuetan ere, arraroa arrailduratan ziztrina den horma honentzat. 

Bigarren luzea, idatzi ditudan azken hitz hauei sinesgarritasuna ematen dien lekuko mutua da, eskalatzeko erakargarria bezain zaila da babesteko tokiak bilatzea. Gu babestearren, irudimena halako muturretara iritsi zen, non nire pioletetako bat Iñigori bidali nion, segurutzat har zezan. Atzetik gindoazenok igotzen hasi ginenean, Joseba aurretik joan zen, nire tresna preziatua nire sokara kontu handiz lotu zuen, eta horrela berreskuratu ahal izan nuen. Piolet honetatik aparte Iñigok bi izotz kako erabili zituen eskalada babesteko.

Hirugarren luzea izan zen Iker eta Iñigok saiatu ziren azkena, eta bideari izenburua jartzea eraman duena. Iñigok honetan ere soka-buru bezala jarraitu zuen, azkoitiarrak luze honen trikimailuak jakinda azkarrago joango ginen. Hirugarren luzeko bilera kanal estuaren eskuinaldean jarri zuen, Ikerrek lehen saiakeran egin nahi izan zuenaren azpitik. Izugarria da luze hau, fina bezain gogorra, eskalada mistoaren adibide garbiena.

Nire txanda iritsi zen, eta sabelean estutasun korapiloa nuela lotu nituen soka buru izateko soken puntak. Ni nengoen puntu honetatik aurrera egiteko bi aukera neuzkan, diedro estua, Iñigok klimaxaren unea hain elokuentzia handiz kontatu ziguna, edo, gainean neukan sabaitik erasoa joz, oraindik saiatu gabea zegoena. Azken honen alde egin nuen. Krokisean ikusi dezakezuenez aukeratutako alternatiba ez zen doainekoa atera, gogor estutu behar izan nuen kateatzeko. Dakizuenez hau neguko eskalada da eta baldintzak egun batetik bestera alda daitezke. Ziur naiz luze hau baldintza onetan errezagoa izango dela, baina txarragoetan zailagoa ere, beraz, aztertu eta erabaki zein den zuen lehentasuna. Jakin, kanal estuaren aukerak edo sabaiarenak biak leku berdinera eramaten dutela.

Horma ikusgarri honen goiko aldean dagoen kanal handira daraman diagonal zurian geunden. Josebak bere gain hartu zuen soka-burua gidatzeko ardura, eta azkar bota zuen aurrera errealitate horri denbora irabazteko asmoz. Gabiriarra aldats honen ertz kamutsean trabatua geratu zen, frontalaren argitan lehun ikusten ziren haitz plakak bidea ixten zioten. Urgentziak berriro martxan jarri zigun gure irudipena. Josebak pendulu bat eginez gainditu zituen kanal handitik bereizten zuten hamar metroak, eta ondoren metro batzuk gorago igo zen gure aurrerapena babesteko.

Iñigok eta biok maldan aurrera egiteko, edo hobeto esanda, hau egitean babesteko, teknika ezohikoak erabili genituen, soken marruskadura hain zen handia, Josebak ezin zituela berreskuratu.

Hemen, puntu honetan, azaldu nahi dudan errore bat egin nuen, aitorpen honekin nire kontzientzia zauritua arinki garbitu ahal izateko:

Penduluaren hasieran zintzilik geunden Iñigo eta biok. Mugimendu pendularra bi puntuz kontrolatuta egin behar genuela adostu genuen. Horretarako, mikrotraction blokeagailua goiko bileratik eta diagonalean zetorren sokan jarri genuen, eta soka soberakina, arnesari lotuta geneukan muturra, nik muntatu nuen zubi arrokatsu bateko kordino baten mosketoitik pasatu nuen. Teknika honekin, eskalatzaile berak bere burua jaisten du saskiarekin rapelatuz eta, aldi berean, mikrotractionak blokeatutako sokak penduluan gidatzen duela. Horraino dena ondo. Gauza da, maniobrarekin hasi ginenean, Iñigo izan zen egiten lehena, bat-batean, nire ondotik urrundu zela kontrolik gabeko pendulu batean.

Zer gertatu da? Ezin nuen sinetsi, korapiloa askatu zen. Nire errua izan zen, ez dakit zergatik, ez baitut horretarako erabiltzen, eraztuna as de guia korapiloarekin itxi nuen. Eta akatsa gehiago puzteko, ez nituen bi muturrak lotu, beti egin behar den bezala.

 Esan dudan bezala, ez da hau eraztunak egiteko erabiltzen dudan korapiloa, ez bai da egokia, baina ez dakit zer eraman ninduen egin eta gainera gaizki egitera. Nik normalean eraztunak egiteko zintako korapiloa erabiltzen dut. Hau kontatzen dut gaizki egindakotik ikasitakoak ongi egindakoak baino hobeak direla uste dudalako.

Kanal zabalako elurra baldintza onean egon izan balitz azkar eta seguru igoko genuen. Ez zen horrela izan. Elur sakona eta askea zegoen, irristadan jauzteko arriskuaz betea. Gau beltzak harrapatu gintuen, eta horrekin batera sentitu nuen larritasuna desagertu egin zela. Esperientziak erakutsi dit ilunabarrean denboraren kontra borrokan hasten garela. Gauak harrapatzen zaituenean, erlaxatu eta egoera berrira egokitu besterik ez duzu egin behar, erritmoa jaitsi egiten da. 

Gaueko hamaiketan iritsi ginen Pic Ne gailurrera, harri dorre handi batek esan zigun hau horrela zela. Eta orain bai kronika honi hasiera eman dion zatiaren momentua iritsi dela: Hiru ertz luzetan adarkatzen da Pic Ne-ren gailur estua, gu iritsi gineneko ertza, ipar-ekialderantz galtzen dena, eta hego ukitu batez urruntzen dena, azken horrengatik zela esan zigun gure senak. Ensanble teknikan, bata bestearen atzetik, bizkarrezur dei geniezaiokeen leku horretatik mugitzen hasi ginen. Izan ere, gure gorputzean bezala, ertz luze honetatik saihetsak alde banatara ateratzen dira.

Guk aurrera jarraitu genuen. Bat batean, eta nik esango nuke ez genuela bizkarrezurrean  aurrera asko egin, rapel batekin egin genuen topo. Hemen da, aurretiko esklatzaileen aztarnak aurkitu genuen puntu honetan, Totem jokua jokatzeko kapaz izango nintzen lekua. Konbentzitua nengoen rapelaren norantzkoa egokia zela, zuzen zuzen gure bailara eramango gintuela. Behera egin genuen. Ez genuen aurkitu bigarren rapelarik, ezta hirugarrena ere, guk muntatu behar izan genituen. Laugarren rapelaren ondoren ohinarriko elur maldak destrepatzeari ekin genion.

Ibarraren sakonean eski-aztarna batzuk bilatzeak ondo bideratuta gindoazelako itxaropena areagotu zuen; hurbiltzearen aztarnak zirela pentsatu nuen; gogorra izan zen oker nengoela jakitea, eta batez ere ez nekielako non geunden.

Aitortzen hasita, esan beharra daukat blokeo mentalean nengoela, eta eskerrak Josebak bere telefonoaren GPSa erabili zuela non geunden eta putzu horretatik nola atera jakiteko. Lehen aldia da mendian horrelako aplikazio bat behar dudala.

Orain esango dizuet haran enigmatikoan behera jarraituz gero Cauterets aldera jaitsiko ginela. Oraindik ezin dut sinetsi nola iritsi ginen Cloze lepoaren beste aldera. Hortik irteteko berrehun metroko muino bat igo behar izan genuen eta horrela gure haranera iritsi.

Hortik aurrera, dena behar bezala doa. Eski-aztarnak detektatzea eta utzi genituen lekura iristea bat da. Berriz ere haranean gora, orain eski-oholen gainean, Cloze lepora iritsiko gara. Behin pistan geundela, mantu zuri orraztu berriaren maldetatik irristatzen utzi besterik ez genuen egin, abentura honi amaiera gozagarria emateko. Astelehen bateko goizeko laurak ziren, nire lan-asteari hasiera ematen ziona, furgonetara iritsi ginenerako, merezitako atsedenak itxaron egin beharko zuen, gure betebeharrek hala eskatzen ziguten.

  

BERBERANA -- Monsieur Bidon

 

Berriz ere Sierra Cantabrian, edo, hobeto, Toloño mendilerroan, euskerazko toponimian onartua den bezala; entzuteaz, ohitura eginda, lehen izena erabililtzen dut nik, agian ba dut garaia Toloño erabiltzen hasteko. Nioen bezala, bueltan nintzen Toloño mendietan. Oraingoan Iker Uragarekin batera. Donostiarrak ez zuen eskaladarentzako altxorra den zona hau ezagutzen, ni gustu handiz erakusteko prest nintzen.

Ikerrek oitura duen bezala, bati deitu eta bestea interneten irakurriz, eskalada krokis piloa pilatzen joan zen informazioz gainezka duen telefono mugikorrean. Hainbeste aukeren artean, eta denak batera eskalatzea ezinezkoa genuenez, kostata, eskalada bide bat adostu genuen otsaileko ostegun buruzuri batean saiatzeko.

Argi dago, naiz eta gogo asko izan, edo, hamar mila aldiz eguraldi iragarpenari begiratu, honek ez duela eraginik izango egin behar duen eguraldiarekin, ez oraingoz behintzat. Beraz, Berberanako ermitaren ondoko aparkalekuan kotxea utzi arte ez genuen ziur jakin adostutako bidea eskalatzeko baldintzetan egongo zen.

Aurreko egunean Euskal Herria azkar gurutzatu zuen frente bero batek euri dexente utzi zigun. Ondorioak nabarmenak ziren Berberanako eskalada horma grisa begiratzean, goitik behera hezetasun horban luzeak marrazten ziren, ziega bateko lehioa zirudien. Soilik tarte bat salbatzen zen pintzelada beltz horietatik, Susana bidearen ertza ingurua. Bide eder hori orain ez asko Xabier Artolarekin batera eskalatua nuenez, euritan aritu ginen egun heze horretan ere, beste bide baten alde egin genuen. Monsieur Bidon kolore gris biziaz azaltzen zitzaigun begi aurrean, bistazo azkar horretan jakin nuen bide ikusgarri hori berriro eskalatzeko unea nuela.

Orain urte asko izan zen Monsieur Bidon bidea bakarka eskalatu nueneko balentria, eta eskalada bide itzel hau, eta garai hurrun haietan egiten ari nintzen horrelako beste eskalada batzuek, eraman ninduten blogga honen sorkuntzara; aurreko mendearen bukaeran eta aldrebesa suertatzen ari den honen hasieran kokatu behar gara. Esan nahi dudana, Blogga honen sorkuntzara eraman ninduen intentzio bakarra, ahotsik gabeko mendizaletasunak bozgorailu txiki bat izatea zela. Gainera, euskerazko eskalada kroniken presentzia sarean xuxurla bat besterik ez zenez. edukia euskaraz izango zen.

Harroputza eman dezaket, eta, agian, norberak egiten duenari buruz hitz egitea horrela da, baina nire ustez, etxe ondoko eskalada-txokoetan alpinismoari hainbeste ematen ari nintzaionez, non, era batera edo bestera, jasota utzi behar nuen, eta tresna hau, blogerrarena, egokia iruditu zitzaidan, nahi eta behar duenak informazio hori bilatu eta erabili dezake.

Lehen metrotik oinak fin eta behatzak zorrotzak eraman behar dira Berberana orratzaren ertzeko haitz plaka gris konpaktu honetan, kontzentratuta joan behar duzu bidea egoki hartzen joateko, ondo irakurri behar dituzu pasarteak susto lazgarri bat gertatu ez dedin. Haitz zubi haul batzuetan kokatuta dauden kordino zahar batzuk markatzen dute hasiera irmo hau. Ezpel-baso itxi eta hezetik ere txapa zuri bat ikusten da. Haren ondora iristen garenean, zortziko espit zahar bat dela ikusiko dugu, atsegin handiz txapatuko duguna.

Hortik gora, tirada luzeetan banatuta, iltzeak eta zortziko parabolt txikiak aurkituko ditugu. Luze egingo zaizkigun tarte garbi horietan friendaz eta fisuaz babestu ahalko gara.

Argi ikusten da Monsieur Bidon lehen luze honek bi garai desberdin bizi izan dituela, flysch betean bezala haitz eskaladaren historia agertzen zaigu kapa desberdinetan, hasiera epoka batekoa da eta bukaera beste batekoa. Lehen metroak harkaitzezko plaka trinkoak irekitzea lan arriskutsu eta neketsua zenekoak dira, eskuz sartutako pare bat espit daude hori ondorioztatzeko, eta hortik aurrera parabolt txiki batzuk zulagailuaren laguntzaz jarriak, eskaladaren iraultza garaikoak. Emaitza bikaina da, eskalada luze bat lasai asko sar genezakeena Berberanako eskalada luzeen top hamarren zerrendan barnean.

Bigarrena ere ez dago urrun laudorio horiek jasotzetik. Bilera muntatu dugun erlaitz erosoaren ondoren haitz plaka konpaktuak segida dauka. Erakarpen fisikoa eragiten dizun harri trinkoko pareta eder batean jarritako bi paraboltek adierazten dizute zer norabide hartu behar duzun. Hemen dago kontzentratua luze honen zailtasuna, mugimendu dinamiko azkar batekin irtenbidea aurkituko diogun eskalada pausoa. Hortik aurrera zailtasuna pittit bat jaisten da, edertasunak ordea eusten dio. Gure plazerrerako luze honen bilera ere erlaitz eroso batean egiten da.

Hirugarren luzea transizioa da, sabinak saihestuz Susana bidearekin partekatzen den bilera iristea.

Eta dagoeneko bide itzel honen laugarren eta azken luzearen azpian gaude. Gu, euri tantan fin batzuek zeru beltzera bigiratzera behartu gintuen. Ordura arte, gure kontzentrazioa hain zen sakona, non ez baikinen konturatu zer gertatzen ari zen gure gainean, bustitzera gindoazela. Laugarren tirada hau bidearen zailena da. Lehen itxuraz teknikoa izango dela ikusten da, haitz plaka lehun bat bere ezker aldea bortizki ebakia dagoena. Paraboltaz dago aseguratua plaka hau, eta hauek, atzera botatzen duen izkina irregularrarekiko paraleloan jarrita daude. Hau pista bat da, jakiteko agian haitz plaka konpaktuaren erosaotasuna utzi beharko dugula eta ertz desorekatu horren bila joan. Emaitza, luze bat joku asko ematen duena tabernako mahai baten inguruko solasaldirako, adibidez, eskalada bide bat nola graduatzen den gaiari buruz eztabaidatzeko. Luze hau oso zaila da bistaz egitea, hemen ez daude klekak, behin mugimenduak ezagututa uzten den horietako bidea da.

Gogoa jarri genion luze on honen eskalada iraun zuen tartean, bata besteari emandako animo beroak ezkutu bat bezala babestu gintuen erortzen ari zen etengabeko euri finetik, Ikerri bostekoa eman nionean honen eskuak bustiak zeudela konturatu nintzen.

Euripean rapelatzean, iruditu zitzaigun maniobra horretan parte hartzen duten elementu guztiek konplot orokor bat eginten ari zirela gure kontra; soka hezeak etengabe korapilatzen ziren elkarrekin elkartu nahi balute bezala. Hori gutxi balitz, soka bihurri hauek sabina lodiekin batu zituzten indarrak, eta haietan trabatzen ziren gogoz. Gainera, dakizuen moduan, zerua ez genuen alde.

Berberanako ermitarako lurrezko pistak N-232 errepidearekin bat egiten duen tokian, denbora batez, zalantza bat izan genuen: noranzko bietako zein hartu, etorri ginen bidetik besterik gabe itzuli, edo Toloñoko eskaladako beste txoko batera joan. Nire erruki aurpegiak azken plan honek baino gehiago konbentzitu zuen Iker. Guardiako kale ilunetan barrena ibiltzea eta ardo ezin hobearekin pintxo on bat dastatzea ez da egunero egiten den gauza bat.

Orduan bai, mahiaren bueltan bukatutzat eman genuen eskalada egun aparta hau.

SIERRA CANTABRIA - EL HUSO - Requiem por el Otoño

 

Paseando por las montañas argazkia.

Bakarkako saiakera:

Lur gorri eta itsaskorreko pista zulatuari segiz, kotxea uzteko lekura iritsi naizenean, furgonetaren motorra itzali eta kanpora atera naiz, ixiltasunaren  errealitatearekin egin dut topo. Haizearen zarata, hostoen astintzean, zen soilik entzuten nuena, oztoporik gabeko xuxurla hotza, requiem kutsuko kantua. Inkontzienteki bakarrik nagoenaren sentzazioa areagotu egin zait. Ordurarte, gidatzean, irratia piztuta neraman eta bidai luzean zehar esatarien ahots epelak konpainia egin didate, ez naiz nire egoeraz jabetu ere egin. 

Burua altxatuz aurrera begiratu dut, mendiko zuhaitz-hegalera, ekarri nauen lurrezko bideari bizkarra emanez, haran emankorrari, erosotasunari, uko eginez. Eskalatu nahi dudan horma aurkitzean burua argitzen joan zait. Zertara etorri naizen pentsatzeak kemena ematen dit, motxila prestatzen hasi naiz.

Caminando por las montañas argazkia.

Gogorra izan da. Hormaren azpira ezin iritsi Ibili naiz, zuhaixken artean trabatuta, ezin pasa, amore emateko pronto, orratzaren oinarrira heltzea balentria izan da.

Ezin da gutxietsi sierra Cantabrian hormen hurbiltzea, askotan idatzi dut baso itxi hauetan jasan ditudan zorigaitzez. Errepidetik bertan ikusten dira, gertu, baina ezpeldi hauek amets gaiztoak dira. Eta ez da bakarrik adar-sare estuarekin burruka egin behar izatea, hezetasun egunetan, eta horrelakoetan etortzen naiz ni honuntza, goierrin euria ari duenean, ezpel hostoak blai egoten dira, adarrak mugitzearekin dutxa hotza hartzen duzularik. 

Gaur ere horrela iritsi naiz orratzaren oinarrira, nekatua eta bustia. Antoñanzas anaien krokrisak berrogei minutuko hurbilltzea markatzen zuen, nki bi ordu tardatu ditut. 

Ez ditut ohikoak horrelako eskalada egunak, non ezinezkoa gertatzen zaidan bidea egin edo gutxienez saiatzea, gaur eskalatzen hastea zuhurtasunetik kanpo zegoen, ez da hau eskalada bide bat arinki hartzekoa.

Ez dut eguna alperrikoa izan danik baloratzen, horma azpian egon naiz eta beherakoan bidea zertxobait garbitu dut. Zaia izango da hurrengoan nik garbitutako traza aurkitu eta segitzea, baina, horrela bada, lagungarri izango dut modu txukunean orratzera iristeko.  Horma handiaren ezkerretara zuzen orratzera igotzen den kanal harritsua hartu beharra dago, hemendik kanpo, eta hau da gaurkoan gertatu zaidana, natura basatiarekin gupida gabeko borroka da.

Lagunarekin burutzea:

Hitz batekin definitu beharko banu Iñakirekin batera El Huso orratzera egin dudan bigarren eskalada saiakera, hitza, “juxtu” izango zen:

Lur gorriko pista zulatutik barrena furgonetarekin hormara hurbiltzean larri ibili gara. Iñaki ibilgailutik jaitsi behar izan du, eta, buztin irenskorretik ateratzeko gogoz bultza egin.

Nekez hurbildu gara ezpel baso itxitik orratz tematira, gaurkoan ere amore emateko gertu, ozta-ozta iritsi gara. Bigarren aldi honetan ere oker ibili naiz, eta noraezean ibili gara baso hezean zehar kanal arraioren bila. Busti-busti eginda iritsi gara orratzaren oinarri ezerosora.

Eskalatzean ere, geure barren-barrenetik atera behar izan dugu gogoa. Laino itxi eta hotz batek estali gaitu, giro goibela sortuz, aurrera egitea oso estua izan da.

Kezka bat eraman dut bueltaka buruan eskalada osoan, itzulerarena. Basoko jaitsierak ez ninduen larritzen, hori banekien urraturen bat gehio edo bat gutxiagorekin lortuko genuela. Urduritasuna furgoneta pista baldarretik ateratzeko gai izango ote ginen edo ez galderarekin batera zetorren. Sabela uzkurtuta, eta daikiri bat baino astinduago, ozta-ozta gainditu dugu pista-tarte malapartatua. Lasaitu handia hartu dut furgoneta pista lohitsuaren beste aldean ikusi dudanean.

Eskalada kronika orok eskatzen duen moduan, “Requiem por el Otoño” bideak utzi didan aho zaporea baloratu behar dut, ez da kritiko baten irizpena: Oso-oso ona dela diot, bost izar merezi duen eskalada bide horietako. Bigarren luzea, average sistema erabiliz, hau da, puntutan berdinduta dauden luzeak sailkatzeko detalle txikietan jarri beharko genuke arreta, bideko txapeldun aterako zen, ikaragarri gustatu zait. Zabaldua dagoen estiloari ere puntuazio altua emango diot, Antoñanzas zigilua dauka. Honekin, mendiko eskalada bide bat izanik, ondo menderatu beharko dugu autobabesa. Horma eder eta tente honen ezaugarri nagusia zuloz beteta egotea da, eta ez dira beti Totemak ondo sartzen, batzuetan handiak edo txikiegiak gertatu zaizkit hutsunetan erabiltzeko ahalegina egin dudanean. Nik faltan bota ditut Tricamak, zuloetan bereziki primeran sartzen diren gailuak.

Zerbait negatiboa esateagaitik, “Requiem por el otoño” motz geratzen dela aipatuko nuke, beste horrenbeste eskalatzeko gogotan geratzen zara. Honek ba du soluzioa, ondoko beste bide bat egin eta listo.

Guk ez dugu denborarik izan, patxadaz ibili gara goizean, Gasteizen hamarretan elkartu gara; gauean euria egin du, eta goizean oraindik prezipitazio horien arrastoak egongo zirela zioen eguraldi iragarpenak, egia esan egun osoan egon da nahasia. Azkenean, altxor hau eskalatzearekin konforme geratu gara.