TXINDOKI - Txinparta Urdina / Baratza Iraultza

 

Ez nIntzen mendizale jaio, egin naiz mendizale, eta esperientziak biltzea izan dut ardatz. Urte luze hauetan konturatu naiz nire ardura ez dela soilik mendien eta eskalada-bideen bilduma egitea, naturarekin harmonian eta askatasunean egotea baizik.

Ez zintuzkete harrituko esango banizue miresten dudala natura, haren handitasuna, haren indarra, haren legea. Arrazoi asko ditut azaldu dudana arrazoitzeko. Bizitza osoa daramat naturarekiko harmonian ahalik eta estuen bizitzen saiatzen, bizitza "normal" batek uzten didana behintzat; komatxo artean jartzen dut gorrotu dudan hitz hau: Txunditzen naiz hostoen jaiotza miragarria  kontenplatzean, eta, beldurrez nigar egin dut elur-masa suntsitzaile batek kolpatu nauelako. Zelai batean egon naiteke, eguzki gozo baten azpian, sagarrondoaren lore zuri delikatua erle batek laztantzen duela ikusten, eta, aldi berean, nostalgiaz gogoratzea ekaitz ikaragarria eta haren olatu gupidagabeak behin eta berriz itsasontzi txikia astinduz Atlantiko handian. - Naturan dena bat da, guztia konektatuta dago, ezinezkoa da bata bestetik bereizi. Horregatik, gertuko leku txikietan ere esperientzia handiak esperimentatu daitezke.

Hitz nahasi horiekin azken fronte hotz honetan izan dudan gorabehera bati sarrera eman nahi izan diot, azkenean elurrak gu bisitatzeko atsegina izan baitu:

Egunsentia zen etxeko pertsiana altxatu nuenerako, eta poza ezin handiagoa izan zen. Lehio aurrean ditudan zelaiak zuriak zeuden, eta urrunean, iman batek burdinari tira egiten dion bezala, Ausa-Gazteluko tontor zapala garbi ageri zitzaidan. Libe ikastolarako prestatu eta joan zenean, ni urduri, abandonoari etsitutako objektuen pilatik eskiak atera nituen.

Errepidea elurrez estalita zegoen arren, arazorik gabe igo nuen Zaldibiatik Olakosai atsedenlekurako aldapa. Gogotsu hasi nintzen fokatzen, elkartearen alboan jantzi nituen eskiak. Lehen zati honetan xendra bati nekez jarraitzea lortu nuen, Ote gogorrak belardi osoa hartua dute, bidea asko aldatu da aurreko denboralditik, laister pasatzea ezinezkoa izango da.

Ez nuen erreparatu zerua laino ilun potoloez estaltzen ari zela trumoiaren burrunba beldurgarria entzun nuen arte. Burua instintiboki jiratu nuen eta atzean nuena izutzekoa zen; Oria ibaiaren haran osoa gaua baino ilunago zegoen, eta nire gainera zetorren. Buelta ematea burutik pasa zitzaidan, baina Ausa-Gazteluko puntara begiratu nuenean gailur harroaren erakarpena nire beldurra baino handiagoa izan zen.

Ausokoegiko borden ondoan nengoela, Ausa-Gaztelu Errekontako lepotik igo eta jaistea erabaki bainuen, distira dardarti batek inguru guztia argitu zuen, eski-makilaren heldulekuaren eta nire eskuineko eskuaren arteko ukipenetik txinparta urdin bat eta kilika txiki bat sortu ziren. Oihu zorrotz batek hautsi zuen isiltasuna, beldurrak garrasi luze bat sortu zuen nire barnetik, ihesaldi nahasian luzatu zena.

Pista ondoko pago indartsuaren parean arnasketa kontrolatzea lortu nuen, eta gertatutakoaren analisia egin, hankak dardarka nituen oraindik; - tximistak jo nau.

Oriako harana garbi zegoen orain, lehen nagusi ziren lainoak desegiten ari ziren. Ausa-Gazteluko gailurrera begiratu nuen, nahiz eta gailurra ez ikusi, oraindik erakarri egiten ninduen, gorantz egin nuen.

Beti esan izan dugu neguko eskaladarako baldintzak sortzea alkimia lan bat dela. Osagai jakin batzuk modu egokian nahastu behar dira, baldintza zehatzetan, alpinisten urre zuria lortzeko. Eta hori zaila da Goierrin gertatzea, baina batzuetan pasatzen da.

Iñigo Andolak eta biok larunbat goizerako egin genuen hitzordua, iragarpen meteorologikoak irakurtzean neguko eskaladaren baldintzak gure alde egon zintezkeela interpretatu ahal izan genuen.

Ez ginen bakarrak izan, sorpresa atsegina izan zen Joseba Iztueta eta Unai Cobosekin Larraitzeko aparkalekuan topo egitea, elkarrekin igo genuen Txindokirako hormara daraman aldapa astuna. Arista hasierako ertz ondoan agurtu ginen, beraiek hego paretara bideratu ziren, gu basoan sartu ginen.

Txinparta Urdina neguko bide ona izan zitekeela ikustea Xabier Artolarekin Iparra Galdua bidea ireki nuenean izan zen.

Lerro bertikal belartsu batek, xerloak bezala erortzen direnak, markatzen du bidea. Hezetasunaren eta hotzaren eraginez zintzilikatutako loreontzi horiek izotz-maila bihurtzen dira, eta horietatik aurrera egin daiteke modu onargarrian. Pitzadura bat doa belarren paraleloan, eta horretan erraz babestu ahal izango gara friend eta fisureroekin.

Arista bidean bukatzen da Txinparta Urdina, arista bidearen azken errapelaren gainean. Hortik rapelatu daiteke, edo, Petrel bidearen errapelera joan eta handik jaitsi, guk azken hau egin genuen, aristaren azken zatia gozatu nahian.

Goierrin neguko eskalada egitearen helburuetako bat denborari denbora irabaztea da; fronte hotzek lur berde hauetan zenbatuta dituzte orduak. Horregatik, whatsapp mezua irakurri nuenean ez nintzen batere harritu. Joseba Iztuetak galdetzen zuen ea astearte arratsaldean libre nengoen Txindokira igotzeko, lanetik irtetean pioletei astindu bat emateko prest egongo zela. Nola esan ezetz horrelako proposamen bati? Bizitza honetan miresten dudan zerbait pertseberantzia da; eta baita gonbidapena bide berri baten proiektuarekin zetorrela ere

Laino itxi batek horma ikustea eragozten zigun. Baina ezin genuen laino ilun gisa definitu, aitzitik, laino argia zen, iluntasunaren espektroaren barruko ikuspena onargarria zuen; Goierrin laino mota desberdinei buruzko glosario bat sor genezakeen.

Hasierako kanala bilatzeko orduan ez genuen huts egin, ondo ezagutzen ditugu bazter hauek, gortina mehe hori baino gehiago beharko litzateke non geunden zalantza sortzeko. Luzamendurik gabe sokak lotu eta materiala arnesean jartzen dugu, neguko arratsalde hotzak oso laburrak dira, bidearen hasieran denbora irabazi behar genuen.

Bide hau Txinparta Urdinarekin alderatuz gero, baratzea ez da hain bertikala eta mugimendu gehiago ematen ditu, zabalagoa baita, lehen zatian behintzat. Hirugarren eta azken luzeak gauzak aldatzen ditu, horma tenteago jartzen da eta pitzadura bati jarraitu behar zaio. Josebak eta biok bat egiten dugu luze hau kalifikatzeko orduan, ikaragarri ona da, ez du inbidiarik neguko beste eskalada entzutetsu batzuekin.

Gauaren mantu beltzak estaltzen gintuela, Petreleko errapeletatik behera egin genuen arrastra kulos kanalera; rapel luze bat da hau, metro batzuk eskalatzen jaistea eskatzen duena.

Baratza Iraultza izena jartzearena bi arrazoirengatik da: Huertas bidearen ondoan doa, edo agian hau da jatorrizko bidea, bigarren luzean dagoen iltze zaharra lekuko izan daiteke. Eta izen honek Jagoba Errekondoren gogoeta bat azaltzeko aukera ematen didanez, agronomoak dio baratzea iraultza izango dela etorkizunean, eta ni ados nago, hori da bidea.