non-stop eskalada bloga: octubre 2012

Azkenean igo dugu. Bi urte generamatzan bueltaka bidearekin. Iazko Irailean hasi ginen zabaltzen, eta aurten urrian bukatu dugu. Efektibo bost eguneko bi txanda izan dira, baina teknikoki bi tenporada.

Marra ikuskatu, eta eskalatzea ikusgarria izango zela pentsatu nuenean, bi arazo suertatu zitzaizkidan. Bata, eskalada bera, eta bestea soka laguna. Vignemale ez da txantxetako gauza, goi mendiko eskalada da, alpinoa. Chemari-ri erakutsi nizkion argazki batzuk, eta - Zergatik ez probatu – erantzun zidan. Beraz momentu horretatik aurrera biok arazo bakarra genuen, marra posiblea den a la ez den begiratzea zen. XXI. mendean gaude, eta oraindik amets egitea Vignamaleko haitzetan kalidadezko bide bat posible dela gehiegizkoa gerta daiteke. Azken pareta zatia zen klabea. Bertatik pasatzen saiatu beharra genuen. Zergatik hasi behetik zabaltzen, agian goran ezin pasa gerta dagokigu, edo kalidade txarrekoa izan. Beraz iazko Irailean material guztiarekin Despiu-Luquet bidetik ekin genion goiko partearen misterioa haskatzeko. Oso goran dago eta lan itzela da bertaraino iristea, baina pena merezi izan zigun alegiñak. Ikusgarria zen gure aurrean agertzen zena. Hankak dardarizo batean genituen. Esan beharra dago, Despiu utzi gure eskumara, eta hiru luzeetan oraindik materiale arrastoak agertzen zirela, alegia, pareta misteriotxu azpi-arte. Hortik atera dugun konklusioa da; jendea alegiñetan ibilitakoa dela. Gu ez giñan atzera bueltatu, bi egun segidan lanean arituz, bi luze eskalatzea lortu genuen. Nekaturik eta pozik etxera bueltatu giñan hurrengo urtean pentsatzen.

Aurtengoa nahi eta ezin bat suertatzen ari zen. Irailean jarria genuen hitzordua. Iraila aldrebes xamarra suertatu zen. Bitan atzeratu behar izan genuen gure zita eguraldi txarra zela eta.

Urrian berriz, San Migueletan, antizikloia sartu zen. Hori zen gurea, aprobetxatu beharra genuen. Zuri zegoen mendia, hotz handia egiten zuen. Aste bat lehenago elurretan aritu zen. Guk, ideia fixo bat genuen buruan, goikoa egun bateko eskaladan bukatua beharra zegoen. Goizeko lehen orduan paretan geunden, hotzak akabatzen. Lumazko txaketa, esku larruak eta kapela gurekin genituen. Iazko bidetik gora ekin genion. Arratseko hirurak izango ziran guk zabaldutako puntu gorenera iritsi giñenerako. Hurrengo luzeak denbora asko eraman zigun, benetan delikatua bihurtu zen eskalada. Gaua egiten zaigu bukatzerako. Frontalak atera beharrean gara. Hurrena ia lasaiago, tonika berdinean igotzen dugu, frontalaren argiaz. Azken luzea eskalatzen dugunean, eta Goubeko aristako ertzera igotzen garenean, haize hotz indartsu batek agurtzen gaitu. Gaueko hamabiak izango dira. Jaitsieran arazotxo batzuk izan eta gero, goizeko lauetan aterpera ailegatzen gera. Goiko pareta zabaldua dago.

Hurrengo eguna deskantsuan eta eztabaidan eman genuen. Duda zen, ea horrela utzi bidea, alegia, Depiu-Luquet bidetik lehen zatia egin gero gure bidean sartzeko, edo beheko parte berri bat zabaldu. Erabaki haurretik beheko zatia ikuskatu behar genuela adostu genuen.

Hurrengo eguneko arratseko ordu-bietan elkartuak geratu ziran bi zatiak, eta Despiu bidetik rapel egin genuen. Arro geunden gure bideaz eta eginiko lanaz. Orain izena falta zitzaion bakarrik, baina hori beste istorio bat da.